هر ماه جلسه‌ای با وزیر یا مسئولانی که در وزارتخانه با آنها در ارتباط هستید می‌نشینید، چند مشکل را انتخاب کرده و پیگیری می‌کنید. این ماه مشکلات‌تان چه بود یا ماه آینده قصد مطرح کردن چه مشکلاتی را دارید؟
- شورای صنفی مرکزی وزارت بهداشت متشکل از هفت نفر است که طی انتخابات مجمع دبیران دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور هر ساله که در انتهای تابستان برگزار می‌شود، انتخاب می‌شوند و برای یک دوره یک‌ساله فعالیت می‌کنند. این هفت نفر از بین 67 دبیر دانشگاه و دانشکده‌های دانشگاه‌های علوم پزشکی انتخاب می‌شوند که اتفاقاً این خبر را هم به شما بدهم که مجمع دبیران امسال که هم‌زمان است با انتخابات شورای مرکزی جدید، دوم، سوم و چهارم مهرماه در مشهد برگزار می‌شود که شورای جدید انتخاب می‌شوند و ادامه کار می‌دهند. الان تقریباً در روزهای پایانی شورای صنفی مرکزی دور او وزارت بهداشت هستیم. این دوره از شورای سنفی وزارت بهداشت چون اولین دوره شورای مرکزی بود، قطعاً بسیاری از مسائل مغفول ماندند و بسیاری نقد می‌شده این دوره از شورا چون همان‌طور که گفتم دور اولش بود، یکسری کم و کاستی‌ها داشت ولی کارهایی هم در جهت پیگیری مشکلات دانشجویان علوم پزشکی که جمعیتی حدود 220 هزار نفری را شامل می‌شوند.
ما سعی کردیم از همان ابتدا جلسات منظمی را داشته باشیم و در آن جلسات منظم، دبیران شورای مرکزی که از دانشگاه‌های مختلف بودند و تقریباً تقسیم عادلانه‌ای هم شده بود در نقاط مختلف کشور دور هم در تهران جمع می‌شدند و با مسئولان مختلف وزارت...
در چه دوره‌های زمانی؟ هر ماه یا...
- سعی بر این بود که ماهانه برگزار شود، البته بعضاً به دلیل امتحانات یا مسائل مختلف به تعویق می‌افتاد اما سعی بر این بود که ماهانه باشد. در مورد مسائل مختلف با اولویت رفاهی و آموزشی این مشکلات پیگیری می‌شد. حالا امسال با توجه به بعضی مسائلی که در مورد حیطه صنفی رشته‌های پزشکی مطرح شد، یک‌مقدار سطح مطالبات و پیگیری‌ها از سطح رفاهی و آموزشی بالاتر رفت و به سطح صنفی رسید، صنفی شغلی، بازار کار، آینده که یکی از مهم‌ترین آنها بحث دانشگاه‌های علوم پزشکی خصوصی بود که ابتدای سال مطرح شد و مخالفت شورای صنفی با این قضیه که هم از جهت تضعیف بازار کاری رشته‌های علوم پزشکی مورد نظر بود و هم از جهت اینکه اهمیت موضوع و لزوم جلوگیری از افرادی که سطح علمی کافی را به این رشته‌ها ندارند مورد نظر بود اقدامات خوبی انجام شد، جلوی این قضیه گرفته شد که مقارن بود با ابتدای دوره وزارت دکتر نمکی که کنار گذاشته شد. مسئله دوم هم مسئله افزایش ظرفیت رشته‌های علوم پزشکی بود که باز هم یک‌مقدار سطحش بالاتر از مسائل رفاهی آموزشی بود که اخیراً هم مطرح شد و باز با واکنش شوراهای صنفی مواجه شد که این را هم می‌توانیم منوط به این کنیم که امکانات رفاهی و آموزشی لازم برای پذیرش و افزایش دو برابری این رشته‌ها را نداریم و این نبود امکانات می‌تواند بعداً تأثیر بگذارد روی به بار آوردن فارغ‌التحصیلانی که سطح علمی لازم را ندارند، آموزش‌های لازم را ندیده‌اند، استاد وقت کافی روی اینها نگذاشته و بعداً قطعاً تأثیر خواهد گذاشت روی روند پیشرفت علم علوم پزشکی‌مان و سلامت مردم.
این دو موضوعاتی بودند که یک‌مقدار فراتر از موضوعات رفاهی و آموزشی بود که سال‌های قبل هم شوراهای صنفی به‌صورت مستقل پیگیری می‌کردند که امسال این را هم مد نظر قرار دادیم. ولی برگردیم به اصل موضوع‌مان، ما ماهانه معمولاً در همه جلسات‌مان مسئولان و معاون محترم دانشجویی و فرهنگی محترم وزارت بهداشت چه در دوره قبل که دکتر فرامین بود چه دکتر سادات لاری که جدیداً آمده‌اند، مسائل مختلف رفاهی و دانشجویی کاملاً در ارتباط بودیم. تصمیماتی که گرفته می‌شد، مسائل مختلف اینچنینی و بعضاً هم با مسئولان آموزش مخصوصاً قائم‌مقام محترم آموزشی وزارت بهداشت جناب دکتر اکبری جلساتی را داشتیم و مسائل آموزشی را هم از آن طریق پیگیری کردیم. در طول یک سال هم یک جلسه عمومی با دکتر نمکی داشتیم، تمام دبیران حاضر بودند و مسائل به‌صورت کلی در بخش‌بندی‌های مختلف آموزشی، رفاهی و ... مطرح شد، قول‌هایی گرفته شد، برخی از آن قول‌ها شروع شده به انجام و عمل به آنها و بعضی از آنها هم هنوز عملی نشده است. ولی تقریباً در آن جلسه هم دکتر نمکی شخصاً نامه‌ها را دریافت کردند از دبیران مختلف، تمام دانشگاه‌ها نامه دادند و این خبر را به شما بدهم که شخصاً اطلاع پیدا کردیم که نامه‌ها را خوانده‌اند، جداگانه جواب داده‌اند به مسائل مطرح شده از سوی دبیران شورای صنفی در طی نامه‌های جداگانه‌ای که این خودش در دوره‌های قبل چنین چیزی را ندیده بودیم که خود وزیر تک‌تک نامه‌ها را به اسم و به تفکیک پاسخ بدهد. این هم اقدام خوبی بود.
مسئله‌ای که الان اخیراً با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم در شورای صنفی مرکزی، بحث افزایش نرخ غذای دانشجویی است برای سال تحصیلی جدید و مسائل ...
افزایش خوابگاه هم دارید؟
- خوابگاه بیشتر مد نظر نیست چون وزارت علوم شاید افزایش بدهد چون وزارت علوم با وزارت بهداشت در بحث خوابگاه‌ها یک فرقی دارد. وزارت علوم نقداً پول خوابگاه را می‌گیرد، حالا با یک کم تأخیر ولی نقداً پول خوابگاه را می‌گیرد، با توجه به این موضوع، می‌تواند روی خوابگاه‌هایش از نظر تعمیر و بازسازی هزینه کند ولی وزارت بهداشت بعد از اتمام تحصیل و طی اقساطی پول خوابگاه‌ها را از دانشجویان می‌گیرد. مثلاً شما تحصیلت که تمام شد تازه 6 ماه بعد اقساط شما شروع می‌شود، آن‌هم در طی چند سال. عملاً دوره بازگشت این پول به‌گونه‌ای است که تا برسد به دست وزارت بهداشت، دیگر از ارزش افتاده، پس اگر افزایش آنچنانی هم بدهند، به دردشان نمی‌خورد.
برای کل رشته‌های علوم پزشکی؟
- بله. رشته‌های علوم پزشکی می‌توانند پول خوابگاه‌شان را بعد از اتمام تحصیل و سربازی به اقساط پرداخت کنند، مثلاً 2 تا 3 میلیون تومان را در بازه دو تا سه ساله پس می‌دهند، بنابراین تا به دست وزارت بهداشت برگردد دیگر به دلیل تورم از ارزش افتاده است و آن چیزی که از خود معاون فرهنگی دانشجویی وزارت بهداشت شنیدیم این است که افزایش نرخ خوابگاه‌ها در دستور کار نیست و اگر هم باشد یک درصد ناچیزی است. بیشتر فوکوس روی افزایش نرخ غذاها است چون با توجه به تورم شدیدی که در محصولات غذایی داشتیم در یک سال اخیر ولی همچنان نرخ غذای دانشجویی در یک سال گذشته ثابت بود برای دانشجویان رشته‌های علوم پزشکی و یک هزار و 350 تومان بود. ولی از سال گذشته تا الان قیمت متوسط پرس غذا که سال گذشته 6 تا 7 هزار تومان بود الان رسیده است به 15 هزار تومان و پیمانکار دیگر توان این را ندارد که بر سر همان تعهدش بماند. حتی بعضی از دانشگاه‌ها را دیده‌ایم که پیمانکار گذاشته و رفته! حتی در شرایطی که 500 میلیون تومان ودیعه هم برای حسن انجام کار گذاشته بود اما گفته این 500 میلیون نوش جان‌تان! من رفتم! چون نمی‌رسید، افزایش ناگهانی دو برابری و بعضی از دانشگاه‌ها هم پول تزریق کردند و اضافه بر قرارداد برای پیمانکار که این غذا را تأمین کند، چون شرایط، شرایط خاصی بود و امسال هم وزارت بهداشت نظرش این است که اگر می‌خواهیم افزایش دهید باید یک افزایش قابل توجهی بدهیم که حداقل یک مقدار از این 15 هزار تومان میانگین وعده را این پول تأمین کند وگرنه اگر بخواهیم طبق قانون 10 درصدی افزایش دهیم، چون طبق قانون پول غذای دانشجوی علوم پزشکی باید 10 درصد قیمت تمام شده باشد، الان یک هزار و 350 تومان است، گفتیم میانگین غذای تمام شده چقدر است؟ 15 هزار تومان، باید طبق قانون به یک هزار و 500 تومان برسد. وزارت بهداشت می‌گوید اگر بخواهیم طبق قانون انجام دهیم واقعاً 150 تومان دردی از ما دوا نمی‌کند و باید یک افزایش قابل توجه دهیم که یک مقدار از این هزینه‌ها را پوشش دهد. دانشجویان هم مخالف افزایش زیاد هستند با توجه به اینکه می‌گویند اگر شرایط اقتصادی بد است، به مراتب برای دانشجو بدتر است که هیچ درآمدی ندارد و باید به فکر درسش باشد. این حالا مسئله‌ای است که هر دو طرف با آن چالش دارند، هم حق را می‌دهیم به وزارت بهداشت چون حوزه فرهنگی وزارت بهداشت نسبت به سال‌های قبل افزایش بودجه‌ای نداشته و با این وجود بیایند هزینه دو برابر شدن غذا را هم تحمیل کنند.
بودجه وزارت بهداشت هم کم شده؟
- ثابت مانده اما با توجه به تورم، ثابت ماندن همان کم شدن است! و می‌گوید اگر غذا همین قیمت بماند دیگر واقعاً نمی‌توان کیفیت غذاها را کنترل کرد. همین الان هم می‌بینیم که نسبت به سال گذشته کیفیت بعضی از غذاها پایین آمده، غذاهای گوشتی کم شده، نوع برنج‌ها تفاوت کرده، مخلفاتی که کنار غذا مثل نوشیدنی و میوه‌هایی که می‌دادند کم شده و وزارت بهداشت توجیهش این است که اگر همین قیمت بماند واقعاً کیفیت را نمی‌شود حتی در همین حد هم نگه داشت و الان موضوع نظرسنجی از دانشجوها مطرح است که همان‌طور که گفتم اکثریت دانشجوها با افزایش قیمت‌ها مخالفند. یک آمار جالبی هم به شما بدهم، ما در وزارت بهداشت...
یعنی دانشجوها از اینکه بشود یک هزار و 500 تومان...
- برای دانشجوها معقول این است که بشود یک هزار و 500 تومان یعنی افزایش کم داشته باشیم، وزارت بهداشت می‌گوید که افزایش بیشتر و قابل توجه داشته باشیم چون نرخ غذا قابل توجه هم رفته بالا. دانشجویان به افزایش 10 درصدی راضی هستند ولی از این طرف هم مسائل دیگری مطرح است. گفتم بودجه ثابت است، ولی مثلاً سال‌های قبل نرخ آمار رزرو غذا را می‌دیدی، نرخ پایین‌تری بود. مثلاً نرخ غذای صبحانه‌خور دانشجویان علوم پزشکی ما 31 درصد دانشجویان هستش، غذای ظهر را 65 درصد دانشجوها رزرو می‌کنند، این آمار واقعی است، 40 تا 45 درصد شام‌خور هستند دانشجویان ما.
سال قبل؟
- بله، امسال که گذشت ولی با توجه به تورم که تأثیر گذاشته، به‌هرحال دانشجویان بعضی از وعده‌ها را از بیرون سفارش می‌دادند و زیاد نمی‌پسندیدند و ... ولی با توجه به افزایش تورم، الان درصد رزروها هم بالا رفته است. یعنی درصد پولی که وزارت بهداشت به غذاها می‌داد...
چند درصد افزایش داشته؟
- حالا نرخ دقیقش دستم نیست ولی افزایش قابل توجهی در رزرو غذای روزانه داشتیم و دیگر دانشجو نمی‌تواند از بیرون غذایش را تأمین کند. برای همین می‌گوید مثلاً یک هزار و 350 تومان دیگر چیست؟ این تنها چیزی است که ثابت مانده. به همین دلیل آمار رزرو افزایش یافته.
31 درصد صبحانه، 65 درصد ناهار بود قبل از؟
- امسال است، نمی‌دانم قبل از افزایش است یا بعد از افزایش.
می‌شود قبل از افزایش قیمت‌ها. شام چقدر بود.
- 40 یا 45 درصد.
- در دانشگاهی که به طور متوسط یک وعده 300 تا 400 غذا رزرو می‌شد الان 700 غذا رزرو می‌شود ولی رابطه مستقیم افزایش قابل توجه در رزرو غذا با افزایش تورم را نشان می‌دهد و گویای این است که وضعیت اقتصادی دانشجویان علوم پزشکی زیاد مناسب نیست. در بحث خوابگاه‌ها هم با توجه به نحوه پرداخت دانشجویان، وضعیت خوابگاه‌های دانشگاه‌های علوم پزشکی زیاد مناسب نیست. جالب است بدانید در کل کشور خوابگاه علوم پزشکی یک یا دوتا داریم، اکثراً فرسوده و اکثراً نیاز به بازسازی دارند. یعنی در کل کشور جمهوری اسلامی ایران در حوزه وزارت بهداشت که بهترین امکانات را هم باید از نظر رفاهی داشته باشد و مشهور هم هست برای این 1700 ما کلاً یک یا دو خوابگاه استاندارد داریم. شما آمار خوابگاه‌ها را هم در نظر بگیرید، گفتیم به خاطر کمبود امکانات رفاهی و آموزشی، ما مخالف افزایش ظرفیت علوم پزشکی هستیم. شما با همین آمار خوابگاه‌های‌تان می‌خواهید رشته‌ها را ناگهان دو برابر هم کنید؟!
این هم مسئله جدیدی است که به دنبال تأمین اعتبار برای ساخت خوابگاه‌های استاندارد هستند. تقریباً 20 تا 23 طرح خوابگاه استاندارد در دست ساخت دارند که اگر تکمیل شود، آمار خوابگاه‌های استانداردمان چندین 10 برابر خواهد شد و این جای امیدواری دارد ولی با توجه به شرایط اقتصادی، این پروژه‌ها با درصد پایین پیش می‌رود که باز هم نیازمند توجه ویژه دولت به این بحث است. مخصوصاً امسال و این سال‌ها که شرایط اقتصادی بد است، چه در خصوص افزایش نرخ غذا، چه در خصوص هرگونه تغییری در مسائل رفاهی و آموزشی دانشجویان یک‌مقدار باید دقت بیشتری انجام شود چون همان‌طور که گفتم شرایط اقتصادی بد است و دانشجوها و دانشگاه‌ها مساعد هستند برای اعتراضات صنفی و به همین دلیل هم وزارت بهداشت که با آنها در ارتباط هستیم، احساس می‌کنیم که محتاطانه جلو می‌رود و بیشتر به نظرات دانشجوان در این باره اهمیت می‌دهد که امیدواریم با یک چاره‌اندیشی دو طرفه بین نمایندگان دانشجویان و وزارت بهداشت، این مسئله هم به نتیجه برسد.
بزرگ‌ترین مشکلی که دوره اول شورای مرکزی توانست در این یک سال حل کند چه بود؟
- ما از لحاظ ساختاری مشکل داریم. ما وقتی خودمان را با اتحادیه‌های دانشجویی مقایسه می‌کنیم، اتحادیه‌های دانشجویی به‌هرحال نیرو جذب می‌کنند، نیرو ایجاد می‌کنند و پرورش می‌دهند برای سال‌های بعدشان. یکی از مشکلات اساسی و ساختاری که داریم این است که شورای صنفی کاملاً انتخابی و در صحنه دانشگاه‌ها است. ممکن است سال بعد با امسال کاملاً افراد متفاوتی بالا بیایند و این تعویض مجدد افراد با توجه به اینکه افراد جدید فاقد تجربه کافی خواهند بود، مانع از این می‌شود که بچه‌ها پخته‌تر و باتجربه‌تر شده و کار تشکیلاتی روی آنها انجام شود و تا می‌آید دور بعد کار را دست بگیرد، جلو برود و یک‌کم شناخت به‌دست بیاورد، می‌بینید که 1945
؟؟؟
- ما که دانشجو نیستیم. در ساختارشان یک تغییر و تحولی ایجاد شود که این مشکلات را در نظر بگیرند.
مصاحبه قبلی هم گفتید مخالف اتحادیه هستید.
- مخالف اتحادیه هستیم، اتحادیه نشود ولی به‌هرحال این مشکل ساختاری وجود دارد. مثلاً مستندسازی شود، راحت‌تر بتوانند کار کنند، شرایطی باشد که فرد جدیدی هم آمد، آموزش لازم به او داده شود، یک شرایطی مهیا شود که نیاید دوباره از ابتدا دنبال این بچرخد که آموزش کجاست؟ معاونت فرهنگی کجاست؟ ما حتی یک سامانه مشخص برای مطالبه‌گری هم نداریم! که ببینیم سال قبل چه مسائلی را پیگیری کردند که ما برویم همان‌ها را پیگیری کنیم. حتی در سطح شورای مرکزی کشوری هم این را نداریم چه برسد به سطح دانشگاه‌های‌مان. معاونت فرهنگی گفته بود که یک سامانه‌ای می‌خواهد ایجاد کند که مثلاً مطالبات و نامه‌نگاری‌ها آنجا تجمیع شده و مستند شوند ولی تا الان این سامانه هم ایجاد نشده. این سامانه ایجاد شود، بسیاری از مشکلات حل می‌شود، مستندسازی انجام می‌شود، پیگیری‌ها راحت‌تر می‌شود، دیگر من به خاطر یک نامه شخصاً نمی‌روم فلان مسئول را ببینم، فلان دبیرخانه بروم این را ثبت کنم، ثبت شود؟ ثبت نشود؟ فردا پس‌فردا باید حتماً پیگیری کنم چون دسترسی به اتوماسیون ندارم. یعنی اتوماسیون شود راحت‌تر است. چه بهتر برای بچه‌هیای که در شهرستان‌ها هستند، یک نامه‌ای می‌خواهند برای وزارت بفرستند. یا مشکلات دیگری داریم برای مثال جا و مکان خاصی نداریم. وابسته به وزارت بهداشت هستیم دیگر. استقلال مالی آنچنانی نداریم. حتماً باید درخواست بدهیم، اوکی شود، جلسه‌مان تشکیل شود یا نشود! ولی تشکل‌ها و اتحادیه‌ها جا و مکان خاصی دارند. یک پولی به‌عنوان تنخواه دارند، برنامه‌های آنی می‌گیرند و ... ما هم برای جلسات، به هر حال هر از گاهی یک جلسه فوری لازم می‌شود، بلیتی گرفته شود، جای اسکانی تدارک دیده شود، یک مکان خاصی باشد برای بچه‌ها جلسه بگذارند، جلسات ما همیشه در دفتر مسئولان برگزار می‌شود و هیچ جای مشخصی در وزارت بهداشت هم وجود ندارد.
در خود دانشگاه چطور؟
- در دانشگاه‌ها هم بسته به این است که یک دانشگاه با شما راه بیاید، یک جایی بدهد، یک دانشگاه با شما راه نیاید و هیچ جایی ندهد. بعضی دانشگاه‌ها داریم، شورای صنفی دانشکده‌اش اتاق دارد، بعضی دانشگاه‌ها حتی شورای صنفی دانشگاهی‌اش هم اتاق ندارد. بستگی به خود دانشگاه دارد. این مشکلات ریز ساختاری است چون خود شورای صنفی عمر رسمیت چهار پنج ساله دارد، خود وزارت بهداشت و کلی‌اش هم یک‌ساله است. چون یک ساختار نوپایی است به نظرم ابتدائاً باید فوکوس شود در اصلاح ساختار خود شورای صنفی و ساختار اصلاح شود راحت‌تر می‌توانند به مشکلات دانشگاه‌ها و ... بپردازند. منظور از ساختار هم این نیست که یک ساختار عریض و طویل بچینیم برای شورای صنفی که در آنجا درگیر خودمان شویم ولی یک ساختار حداقلی لازم است برای اینکه پیگیری مطالبات صحیح صورت گیرد، در چارت اداری خودش صورت بگیرد و از این آشفتگی دربیاید. به نظرم اصلی‌ترین مشکل همین است و امیدواریم که حل شود. یکی از مشکلات دیگر این است که ما هیئت نظارت داریم. یک شورای مرکزی صنفی داریم، یک هیئت نظارت بر شوراهای صنفی داریم که مثلاً رئیس آن معاون فرهنگی دانشجویی وزارت است، دبیرش مدیرکل دانشجویی وزارت است، دو عضو دانشجویی دارد که آنها هم از سوی مجمع دبیران، از دبیران شورای صنفی هستند. این شورا امسال اصلاً تشکیل جلسه نداد! چرا باید این‌جوری شود؟! شورای مرکزی خودمان هم، بسیاری از مطالبات زمین ماند! چرا؟ برای اینکه اواسط سال اصلاً نتوانستیم جلسه تشکیل دهیم و بسیاری از برنامه‌هایی که داشتیم نتوانستیم عملی کنیم، چون وزیر عوض شده، وضعیت معاون فرهنگی دانشجویی مشخص نیست، مدیرکل دانشجویی یک جا استعفا داده رفته، مدیرکل دانشجویی در وزارت، چندین ماه نداشتیم. مدیرکل دانشجویی رفته بود یک جای دیگر، استعفا داده بود، معاون جدید هم مدیرکل دانشجویی نمی‌گذاشت، می‌گفت معلوم نیست، وزیر عوض شده، خود من را هم شاید بردارند! من چرا مثلاً یک مدیرکل جدید بیاورم که معاون جدیدی که می‌آید شاید فردا پس‌فردا او را هم بردارد. وقتی می‌گویم به‌شدت از وزارت تأثیرپذیر هستیم چون ساختار مستقلی نداریم، یکی‌اش همین است. ما در اواسط سال همان برهه‌ای که وزیر عوض شد، وزیر جدید هم معلوم نبود معاون را بردارد یا برندارد که 6 تا هفت ماه طول کشید تا معاون را بردارد، معاون هم چون بلاتکلیف بود، هیچ کاری انجام نمی‌داد، ما در بلاتکلیفی مطلق بودیم. مجمع‌مان عقب افتاد، جلسات ماهانه‌مان را نتوانستیم تشکیل بدهیم، بسیاری از مشکلات را نمی‌دانستیم به کجا ارجاع دهیم!
آن بلاتکلیفی تنها مربوط به حوزه دانشجویی نبود و در کل کشوری هم خیلی...
- نه، به‌هرحال دانشجویی بیشتر، چون وزیر آمد همه معاونان را ابقا کرد، معاون دانشجویی را گذاشت ماند! معاون دانشجویی هم می‌گفت آقا می‌خواهی ابقا کنی، ابقا کن، اگر نمی‌خواهی، عوض کن! 6 ماه معطل کرد، آخر هم عوض کرد. در این 6 ماه هم این به خاطر اینکه نمی‌دانست می‌ماند یا می‌رود، هیچ کاری نکرد. مدیرکل دانشجویی هم نداشتیم. کارهای مدیرکل دانشجویی را مشاور معاون فرهنگی انجام می‌داد.
در آن مدت 6 ماهه دنبال چه مسائلی بودید، چه چیزهایی را می‌توانید حل و فصل کنید که نشد؟
- ما در آن 6 ماهه بسیاری مسائل بود، مسائل ما آخر شورای صنفی گزارشی است. مثلاً یک مشکل آموزشی سراسری برای کلیکلوم آموزشی پزشکی به وجود می‌آید، مثلاً یک آزمونی است که بچه‌ها به سؤالات و نحوه سنجش آن اشکال دارند یا مثلاً موردی یک دانشگاهی است که برای خوابگاهش یک مشکلی پیش آمده و مسائل اینچنینی زیاد یا خود مجمعی که می‌خواستیم در آن 6 ماهه تشکیل دهیم. آنقدر لِفت داده شد که مجمعی که قرار بود آذر تشکیل شود، در نهایت در اردیبهشت ماه تشکیل شد!
انتهای پیام/
