جادوی تخته‌سیاه پایانی ندارد!
چرا دانشمندان در عصر دیجیتال هنوز از تخته‌سیاه استفاده می‌کنند؟
دانشمندان و ریاضیدانان همیشه استفاده از تخته‌سیاه را به همتای مدرن آن یعنی تخته‌وایت‌برد ترجیح داده‌اند. چرا؟ گچ و تخته‌سیاه چه دارد که کاغذ یا پلاستیک ندارند؟ پیشینه این موضوع دست کم به قرن یازدهم میلادی برمی‌گردد، یعنی زمانی که بچه‌ها در مدرسه روی تخته‌های سنگی مشق می‌نوشتند. با این وجود آیین‌های قدیمی نمی‌تواند تنها دلیل فیزیکدانان برای استفاده از گچ و تخته باشد.
در تلاش برای درک جذابیت جاودانۀ تخته سیاه، به سراغ مؤسسه علوم ریاضی لندن رفتیم، جایی که در هر اتاق آن تخته‌سیاهی با نشانه‌های مرموز، معماها و خط‌خطی‌های ریاضی پوشانده شده است.
فرار از بن‌بست
توماس فینک (Thomas Fink)، مدیر مؤسسه لندن، توضیح می‌دهد: «علم فیزیک نوعی فرایند «گیر کردن» است و تخته سیاه بهترین ابزار برای گیر کردن است. شما بیشتر محاسبات خود را روی کاغذ انجام می‌دهید، سپس وقتی به بن‌بست رسیدید، به سراغ تخته سیاه می‌روید و مشکل را با یکی از همکاران در میان می‌گذارید. اما نکته جالب اینجاست که حین نوشتن مسئله روی تخته، به راه حل می‌رسید.»
تبادل و چالش
نوشتن روی تخته‌سیاه صحنه‌ای برای نظریه‌پردازان است. گفتگوی دانشمندان روی تخته سیاه شبیه مبارزه است: تبادل تناقض و تایید. همکاران به نوبت گچ را از یکدیگر می‌گیرند و نظراتشان را روی تخته می‌نویسند.
اندیشیدن بدون حواس‌پرتی
عده‌ای که مخالف تخته‌سیاه هستند می‌گویند چه ربطی دارد! تخته سیاه فقط نقش واسطه‌ای را دارد که سه مرحلۀ نوشتن، تبادل گچ (ابزار نوشتن) و بازاندیشی روی آن انجام می‌شود. با این وجود، بیشتر دانشمندان تخته‌سیاه و گچ را به معادل‌های دیجیتال آن ترجیح می‌دهند که شاید یکی از دلایلش این باشد که صفحه‌های نمایش امروزی خود ابزاری برای حواس‌پرتی هستند.
محدودیت خوب تخته‌سیاه!
محدودیت تخته‌سیاه یک نقطه قوت است، زیرا شما را وادار می‌کند که فکر کنید و بنابراین تخته‌سیاه رسانه‌ای بکر است که به مغز کمک می‌کند تا روشن بیاندیشد.
پیش‌نویس ذهنی
نظریه‌پردازانی که با تخته‌سیاه کار می‌کنند شبیه جادوگران، فیلسوفان و ورزشکاران هستند. آن‌ها با هنرمندان نیز وجه اشتراک دارند گچ و تخته‌سیاه ابزاری برای پیش‌نویس است تا در نهایت آن‌چه را که در ذهن دارند تولید کنند.
ناهمواری گچ، ناپایداری علائم، و بی‌واسطه بودن بازخوردها، رویکردی خودجوش و انعطاف‌پذیر را به دست می‌دهد که بازآفرینی آن در رسانه‌های دیگر دشوار است. پس تخته‌سیاه فقط ابزاری برای انتقال ایده‌ها نیست و بخشی مهم از فرایند تفکر است.
انتهای پیام/
