توسط معاون علمی رئیس جمهور؛
در گزارش آنا بخوانید؛
مقایسه سیاست‌های آموزشی کشورهای پیشرفته و در حال توسعه
چالش‌های نوظهور مانند دیجیتالی شدن سریع، افزایش نابرابری و اختلالات ناشی از تغییرات آب و هوایی، بیماری‌های همه‌گیر و درگیری‌ها، از کشورها می‌طلبد که سیاست‌ها و استراتژی‌های انعطاف‌پذیر و پایداری را برای ایجاد سیستم‌های آموزشی کارآمد، مرتبط و متحول ایجاد کنند.
به گزارش خبرنگار گروه آموزش و دانشگاه خبرگزاری علم و فناوری آنا، سیستم‌های آموزشی در جهان از اهمیت بالایی برخوردار هستند و به نوعی جوامع آینده را شکل می‌دهند. آموزش و پرورش یک سیستم پیچیده با بسیاری از زیرسیستم‌های به هم پیوسته است. هر تصمیمی که در مورد یک مؤلفه در یک سطح آموزشی گرفته شود، باعث تغییر در سایر مؤلفه‌ها و زیر سیستم‌ها می‌شود.
چالش‌های نوظهور مانند دیجیتالی شدن سریع، افزایش نابرابری و اختلالات ناشی از تغییرات آب و هوایی، بیماری‌های همه گیر و درگیری‌ها از کشورها می‌طلبد که سیاست‌ها و استراتژی‌های انعطاف‌پذیر و پایداری را برای ایجاد سیستم‌های آموزشی کارآمد، مرتبط و متحول ایجاد کنند. هر کشور باید سیاست‌های آموزشی خود را بر اساس نیازها، منابع و اهداف ملی تعیین کند.
سیاست‌های آموزشی شامل ارزش‌های آموزشی، اجتماعی، اقتصادی و نهادی است. این سیاست‌ها می‌توانند نظام آموزشی را به سمت کشورهای توسعه‌یافته یا کمتر توسعه‌یافته هدایت کنند.
کشورهای توسعه‌یافته کشورهایی هستند که دارای نمرهٔ بالاتری در شاخص توسعه انسانی (HDI) هستند. اما کشور درحال‌توسعه یا کشور رو به رشد کشوری با پایه صنعتی کمتر توسعه‌یافته و شاخص توسعه انسانی (HDI) کمتر نسبت به سایر کشورها است. در واقع، توسعه‌یافتگی یک کشور با شاخص‌های آماری مانند درآمد سرانه، امید به زندگی، نرخ سواد و سایر مؤلفه‌های مرتبط سنجیده می‌شود.
تفاوت‌های مهمی بین سیستم‌های آموزشی کشورهای پیشرفته و کشورهای در حال توسعه وجود دارد. در کشورهای پیشرفته رویکرد آموزش و پرورش انسان‌محوری است و نیازهای مادی و معنوی انسان در اولویت قرار دارد.
کشورهای پیشرفته دارای سیستم‌های آموزشی و فرصت‌های بسیار خوبی برای آموزش عالی هستند. شهروندان این کشورها به شغل‌های با درآمد بالاتر و کیفیت زندگی بهتر دسترسی دارند. اما بالعکس در کشورهای در حال توسعه مردم در به آموزش باکیفیت دسترسی کمتری دارند و منابع آموزشی انها نیز نسبتا محدودتر است.
سیستم آموزشی کشورهای پیشرفته چگونه است؟
بهترین سیستم‌های آموزشی در جهان ویژگی‌های متنوعی دارند. در ادامه، به برخی از این کشورها و ویژگی‌های سیستم‌های آموزشی‌شان می‌پردازیم:
آمریکا: آمریکا دارای یکی از بهترین سیستم‌های آموزشی در جهان است. دانشگاه‌های معتبری مانند هاروارد، استنفورد و برکلی در آموزش عالی برجسته‌اند. مدارس دولتی و خصوصی آمریکا نیز کیفیت بالایی دارند.
فنلاند: فنلاند با سیستم آموزشی نوین و تمرکز بر توسعه شخصیت و مهارت‌های عمومی شناخته می‌شود. در مدارس فنلاند، رقابت و مسابقه کمتر است و به جای آن، تمرکز بر همکاری، مسئولیت‌پذیری و روش‌های حل مشکلات قرار دارد.
سوئد: سوئد نیز از پیشروترین سیستم‌های آموزشی در جهان است. مدارس این کشور به سبک آموزش مدرن معروف‌اند.
انگلیس: انگلیس دارای سیستم آموزشی معتبر و تاریخی است. دانشگاه‌های معتبر و مدارس با کیفیتی در این کشور وجود دارند. این کشورها با توجه به ویژگی‌های مختلف سیستم‌های آموزشی‌شان، در ترقی و توسعه آموزش و پرورش نقش مهمی ایفا می‌کنند.
سیستم آموزشی کشورهای در حال توسعه چگونه است؟
به‌طور کلی، مردم در کشورهای کمتر توسعه‌یافته و توسعه‌نیافته به آموزش باکیفیت دسترسی کاملی ندارند. بهبود کیفیت سیستم‌های آموزشی در جهان یک چالش مهم است. این دسته از کشورها در این راستا می‌توانید از راهکارهایی مانند ایجاد دوره‌های آموزش آنلاین، ارتباط مجازی قوی با دانش‌آموزان و ایجاد محیط یادگیری حمایتی و هوشمند استفاده کرد.
سیاست‌های آموزشی در کشورهای پیشرفته معمولا بر توسعه نوآوری سرمایه انسانی و اجتماعی، رشد اقتصادی پایدار، هماهنگی اجتماعی و مشارکت مدنی بیشتر تمرکز دارند. این کشورها بهبود کیفیت نیروی انسانی خود را با سرمایه‌گذاری در آموزش و پرورش تسهیل می‌کنند.
در کشورهای در حال توسعه، سیاست‌های آموزشی نیز به توجه به فرهنگ بومی و اعتقادات محلی تدوین می‌شوند. این کشورها نیز تلاش می‌کنند تا با ارتقای سیاست‌های آموزشی خود، بهبودی کمی و کیفی در شاخص‌های توسعه انسانی داشته باشند.
به طور کلی، سیاست‌های آموزشی در هر دو دسته کشورها به منظور توسعه انسانی و اجتماعی، بهبود کیفیت زندگی و ایجاد فرصت‌های بهتر برای همه افراد تدوین می‌شوند. این سیاست‌ها باید با توجه به شرایط محلی و نیازهای جامعه بهینه‌سازی شوند.
سیاست آموزشی کشورهای پیشرفته
در کشورهای پیشرفته، سیاست‌های آموزشی به منظور توسعه نوآوری سرمایه انسانی و اجتماعی، رشد اقتصادی پایدار، هماهنگی اجتماعی و مشارکت مدنی بیشتر تمرکز دارند.
توسعه مهارت‌های نوآوری و فناوری: کشورهای پیشرفته به توسعه مهارت‌های مرتبط با فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT)، علوم دقیق، مهندسی، و دیگر حوزه‌های نوآوری توجه دارند. این سیاست‌ها به ایجاد نیروی کار متخصص و توانمند در زمینه‌های کلیدی کمک می‌کنند.
تسهیل دسترسی به آموزش عالی: کشورهای پیشرفته سیاست‌هایی را تدوین می‌کنند تا دسترسی به آموزش عالی را برای همه افراد فراهم کنند. این شامل تسهیل دسترسی مالی، ترویج تحصیلات عالی و ایجاد محیط‌های آموزشی مناسب است.
توجه به توسعه پایدار: کشورهای پیشرفته به توسعه پایدار توجه دارند و سیاست‌های آموزشی را بر اساس اهداف توسعه پایدار سازگار می‌کنند. این شامل آموزش محیط‌زیست، توجه به تغییرات آب‌وهوایی و ترویج مسئولیت‌پذیری اجتماعی است.
ترکیب آموزش و تحقیقات: کشورهای پیشرفته تلاش می‌کنند تا آموزش را با تحقیقات و نوآوری‌های علمی یکپارچه کنند. این سیاست‌ها به توسعه دانش‌آموختگان با توانمندی‌های تحقیقاتی کمک می‌کنند.
توجه به تربیت شهروندی: کشورهای پیشرفته به تربیت شهروندانی با مسئولیت‌پذیری اجتماعی، اخلاقی، و فرهنگی توجه دارند. این سیاست‌ها به ترویج مشارکت مدنی و تعهد به جامعه کمک می‌کنند.
سیاست‌های آموزشی در کشور در حال توسعه چگونه هستند؟
در کشورهای در حال توسعه، سیاست‌های آموزشی به منظور بهبود نتایج آموزش در این کشورها اجرا می‌شوند. چند مثال از این سیاست‌ها عبارت‌اند از:
توسعه تحصیلات ابتدایی و متوسطه: کشورهای در حال توسعه تلاش می‌کنند تا دسترسی به تحصیلات ابتدایی و متوسطه را برای همه افراد فراهم کنند. این شامل ایجاد مدارس، توسعه مناطق روستایی و ترویج تحصیلات ابتدایی و متوسطه است.
تربیت معلمان: کشورهای در حال توسعه به تربیت معلمان با کیفیت توجه دارند. این شامل توسعه دوره‌های آموزشی برای معلمان، ترویج مهارت‌های تدریس و ارتقا شغلی معلمان است.
ترویج تحصیلات دختران: برای افزایش تراکم تحصیلی، کشورهای در حال توسعه به ترویج تحصیلات دختران توجه می‌کنند. این شامل ایجاد شرایط برای حضور دختران در مدارس و توسعه برنامه‌های تحصیلی مخصوص آن‌ها است.
توسعه آموزش حرفه‌ای و فنی: کشورهای در حال توسعه به توسعه آموزش حرفه‌ای و فنی توجه دارند. این شامل ایجاد مراکز آموزش حرفه‌ای، توسعه مهارت‌های فنی و ترویج شغل‌های حرفه‌ای است.
توجه به آموزش بهداشت و بهداشت عمومی: کشورهای در حال توسعه به توسعه آموزش بهداشت و بهداشت عمومی توجه دارند. این شامل آموزش بهداشت شخصی، پیشگیری از بیماری‌ها و ترویج بهداشت عمومی است.
سازمان یونسکو با کشورها همکاری می‌کند تا سیاست‌ها، برنامه‌ها و بهترین شیوه‌های آموزشی موفق را بر اساس جمع‌آوری داده‌ها، نظارت و گفت‌وگو با مقامات ملی کشورها، طراحی، اجرا و به اشتراک بگذارد.
به عنوان یک جامعه جهانی، ما می‌توانیم با توجه به تجربیات کشورهای دیگر، به بهبود کیفیت آموزش در کشور خود کمک کنیم و در آزمون‌های بین‌المللی نیز موفقیت‌های بیشتری را تجربه کنیم. این تلاش‌ها می‌توانند به تعالی سیستم آموزشی کشورمان و ارتقای رتبه‌ی آموزشی سرمایه‌های کشور کمک کنند.
انتهای پیام/
