کدام ایالت‌ها بیشترین تاثیرگذاری را در انتخابات دارند؟
ایالت‌های مهم که به اصطلاح «میدان نبرد» اصلی خوانده می‌شوند همان‌هایی هستند که رأی‌شان بیشتر از بقیه ایالت‌ها میان دموکرات‌ها و جمهوریخواهان در رفت و آمد است و نامزدها برای تبلیغات در آنجا سرمایه‌گذاری بیشتری می‌کنند.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا، برای آن که پیش از انتخابات در ایالات متحده آمریکا بدانیم رئیس جمهوری بعدی این کشور چه کسی خواهد بود، کافی است از میان ۵۰ ایالت آمریکا و خود شهر واشنگتن، تنها به وضعیت چند تا از آنها نگاهی بیندازیم. این ایالت ها که به اصطلاح «میدان نبرد» اصلی خوانده می شوند همان هایی هستند که رأی شان بیشتر از بقیه ایالت ها میان دموکرات ها و جمهوریخواهان در رفت و آمد است و نامزدها برای تبلیغات در آنجا سرمایه گذاری بیشتری می کنند.
باقی ایالت ها اصطلاحا «امن» تر خوانده می شوند، زیرا بسیار زودتر و راحت تر می شود حدس زد کدام نامزد در آن رأی می آورد. به عبارت دیگر، مجموع ۱۲۰ عضو هیئت انتخاباتی یا مجمع گزینندگان (الکترال) در نُه ایالت، بیشتر از سایر ایالت ها تعیین کننده خواهند بود.
فلوریدا، ۲۹ رای در مجمع گزینندگان
ایالت آفتابی فلوریدا تنها به یک دلیل ریاضی، تعیین کننده سرنوشت انتخابات امسال خواهد بود: اگر تمام ایالت هایی که از ۱۹۹۲ به این سو همواره به دموکرات ها رأی داده اند این بار هم به نامزد دموکرات، یعنی جو بایدن رأی بدهند و آن گاه او فقط بتواند رأی فلوریدا را به دست آورد، قطعا پیروز خواهد بود. اما دونالد ترامپ اگر در تمام ایالت ها برنده شود و تنها رأی فلوریدا را از دست بدهد، باز هم ممکن است بازنده باشد.
کلید پیروزی در فلوریدا شاید به دست آوردن رأی لاتینی ها باشد که نزدیک به ربع جمعیت این ایالت را تشکیل می دهند. در حال حاضر آنها تمایل بیشتری به دموکرات ها دارند.
پنسیلوانیا، ۲۰ رای در مجمع گزینندگان
پنسیلوانیا ایالت کلیدی دیگری است که از سال ۱۹۹۲ تا کنون همواره به نامزدهای دموکرات رأی داده است. جمهوریخواهان پیش از هر انتخابات امید به پیروزی داشته اند، اما هر بار در این ایالت مهاجرپذیر که با مشکلات اقتصادی دست و پنج نرم می کنند شکست خورده اند. پیروزی آنان در این ایالت می تواند تعیین کننده باشد.
از سوی دیگر در شهرهای بزرگ این ایالت مانند فیلادلفیا و پیتزبورگ، دموکرات ها در برابر رأی دست راستی سفیدپوستان ناسیونالیست، ممکن است با مشکل روبرو شوند.
اوهایو، ۱۸ رای در مجمع گزینندگان
ایالت شاه بلوط ها، ایالتی که از سال ها پیش به عنوان سنجه ای قابل اعتماد برای انتخابات در سراسر کشور پذیرفته شده است. از ۱۹۴۴ تاکنون تنها باری که مردم اوهایو به بازنده نهایی انتخابات رأی دادند در سال ۱۹۶۰ بود که منتخب آنها ریچارد نیکسون در برابر جان اف کندی شکست خورد. شعار «اوهایو را ببر تا ریاست جمهوری را ببری» هم از همین جا آمده است.
این ایالت هم درگیر بحران اقتصادی و مالی است. بسیاری از کارخانجات این ایالت به مناطق دیگر آمریکا یا به خارج از این کشور اسباب کشی کرده و بسیاری از مشاغل از بین رفته است. بنابراین جمعیت این ایالت نیز رو به کاهش نهاده، به طوری که نسبت به دهه ۱۹۶۰ نزدیک به یک سوم آراء الکترال خود را از دست داده است.
اهالی سفیدپوست در اکثریت و تحصیل کرده ها و دانشگاهیان در اقلیتند و میانگین خانواده هایی که کارکنان عادی یا به اصطلاح «یقه آبی» هستند از میانگین کلی آمریکا بالاتر است.
کارولینای شمالی، ۱۵ رای در مجمع گزینندگان
کارولینای شمالی هم مانند بسیار از ایالت های جنوبی دیگر در سال ۱۹۶۸ به این سو تقریبا به طور انحصاری به نامزدهای جمهوریخواه رأی داده است. این رویکرد حاصل نارضایتی رأی دهندگان سفیدپوست محافظه کار از قوانین حقوق مدنی است که در میانه دهه ۶۰ تصویب شد و جمهوریخواهان همواره از آن به عنوان اهرمی تبلیغاتی با نام «راهبرد جنوبی» (Southerne Strategy) استفاده کرده اند. تنها استثنا در این میان پیروزی جیمی کارتر در سال ۱۹۷۶ و باراک اوباما در سال ۲۰۰۸ بود. چند بار هم نامزدهای جمهوریخواهان تنها با اختلاف اندکی در کارولینای شمالی برنده انتخابات بوده اند.
کارولینای شمالی در دهه گذشته گام های بلندی در زمینه اقتصادی و اجتماعی برداشته به طوری که به چهارمین قدرت صنعتی در میان ایالت های آمریکا بدل شده است. به همین دلیل نیز جمعیت های متفاوتی از تحصیل کردگان و یقه سفیدها تا هیسپانیک ها و لاتینی ها در خود جای داده است. این تنوع ممکن است به پراکندگی آرا در انتخابات ۲۰۱۶ بینجامد.
ویرجینیا، ۱۳ رای در مجمع گزینندگان
ویرجینیا که یکی از مستعمرات سیزده گانه بریتانیا در آمریکا و زادگاه چهار تن از پنج رئیس جمهوری نخست این کشور پس از استقلال بوده، به جز یک یک مورد استثنا، از ۱۹۵۲ تا ۲۰۰۴ همواره به جمهوریخواهان گرایش داشته است. در سال های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲ باراک اوباما برنده انتخابات این منطقه بود. به هر روی، می توان گفت که گزینه ویرجینیا برای ریاست جمهوری تقریبا همیشه گزینه نهایی مردم آمریکا بوده است.
در سال های اخیر «ویرجینیای کهنه» که شامل طبقه کارگر سفیدپوست، مذهبی و روستایی بود، جای خود را به «ویرجینیای نو» و دموکراتیک با ترکیب اکثریتی سکولار، شهرنشین، متنوع و یقه سفید داده است. ریچموند، مرکز این ایالت و مناطق اطراف آن در سال های اخیر از نظر کلاس اجتماعی افت شدیدی کرده و برعکس، حومه ها در شمال ویرجینیا گسترش یافته و با آمدن هزاران کارمند دولتی و قراردادی، صنایع دفاعی و فناوری، مانند واشنگتن دی سی، افراد تحصیل کرده زیادی را به خود جذب کرده است.
کلرادو، ۹ رای در مجمع گزینندگان
کلرادو همواره نقش تعیین کننده ای در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا داشته است. در پی افزایش جمعیت در کلرادو، تعداد آراء الکترال این ایالت هم اکنون پنجاه درصد بیشتر از دهه شصت است.
آیوا، ۶ رای در مجمع گزینندگان
این ایالت که جمعیت روستانشین زیادی در آن زندگی می کنند، امروزه به دموکرات ها تمایل بیشتری دارد اگر چه در سال ۱۹۸۸ به نامزد جمهوریخواهان رأی داد.
نوادا، ۶ رای در مجمع گزینندگان
رأی نوادا از آن جهت می تواند تأثیرگذار باشد که در میان ایالت های آمریکا بیشترین رشد جمعیت را در دهه گذشته داشته است (حدود ۳۵ درصد).
نیوهمپشایر، ۴ رای در مجمع گزینندگان
در نیوهمپشایر که در میانه چند ایالت با گرایش دموکرات واقع شده، نظرسنجی ها نشان از پیشتازی ترامپ دارد.
انتهای پیام/4129/
انتهای پیام/
