برگزاری سلسله نشست‌های «مثنوی‌گویی» و «امر به معروف» در واحد تهران مرکزی
به همت اداره دانشجویی و فرهنگی دانشکده‌های هنر و علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی سلسله نشست‌های «مثنوی‌گویی» ویژه دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد و دکتری و نشست «امر به معروف » برگزار شد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، دکتر پرویز عباسی داکانی استاد دانشکده هنر واحد تهران مرکزی در نشست «مثنوی‌گویی» به ریشه های هنر داستان پردازی مولوی، عطار و سنایی اشاره کرد و گفت: «در ادبیات و تفکر عرفانی دو مثلث بزرگ و مهم وجود دارد. در تفکر عرفانی سه چهره شاخص مولانا، ابن عربی و محمد غزالی و در تفکر فلسفی جهان حائز اهمیت است و در شعر عرفانی فارسی نیز سنایی، مولانا و عطار اهمیت اصلی دارند.»
وی به زندگی نامه مولانا اشاره و اظهار کرد: «مولانا اصالتاً تاجیک است و در وحش تاجیکستان متولد شده است . پدر مولانا عارف بزرگی بود و کتاب «معارف» از پدر ایشان است. مولانا دو نوع تفکر داشت یکی «تفکر معنوی یا وجودی» و دیگری «تفکر مفهومی و غیر وجودی.»
عباسی داکانی درباره هنرمندان چینی و رومی نیز سخنانی ایراد کرد و به مفهوم شناسی عرفانی و هنری مثنوی پرداخت و با بیان اینکه اسلام شناسی غیر از مسلمانی است، گفت: «آنچه مهم است ایمان است.»
سلسله نشست های مثنوی گویی از چهاردهم آبان، روزهای یکشنبه و سه شنبه برگزار و تا پایان آبان ماه ادامه خواهد داشت.
برگزاری نشست تخصصی «امر به معروف»
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، دکتر علی فراهانی استاد دانشکده علوم سیاسی واحد تهران مرکزی با تحلیل جامعه شناختی عزاداری عاشورا و آثار آن گفت: «به نظر می رسد عشق و علاقه به امام حسین(ع) تاثیر چندانی در رفتارهای اجتماعی مردم ندارد؛ مردم به حسینیه می روند ، سینه زنی و عزاداری می کنند زمانی که بیرون می آیند بعضاً خلاف روش و منش امام حسین (ع)عمل می کنند. آیا این امر، معلول نادرست بودن روش های عزاداری ماست یا علل فرهنگی دیگری دارد و چگونه می شود آن را از میان برداشت؟»
وی افزود:« آنچه که به نام آداب دینی نامیده می شود؛ عزاداری برای امام حسین(ع) و روضه خوانی از آداب مستحب است. در مورد نماز هم، چنین صدق می کند، فرد نماز واجبش را می خواند و گاهی هم به جماعت می خواند ولی مشاهده می کنیم که زندگی او همان زندگی است؛ مشی او همان مشی است. لذا ظاهراً نماز خواندنش تاثیری در رفتارش نداشته است؛ منکرات را متاسفانه باز هم عمل می کند، به آسانی دروغ می گوید و به آسانی غیبت می کند، ولی این عادت را هم دارد که نمازش را حتماً بخواند.»
فراهانی با تاکید بر اینکه آداب دینی استعداد شدیدی برای بدل شدن به عادت دارند، افزود: «مردم که با این عادات فکری، آداب و خرافاتشان دلخوش هستند و آن را ادامه هم می دهند، دائماً باید به آنان گوشزد کرد و برای این که از خواب بیدار شده و به موضوع کهن، با چشم نو نگاه کنند و محتوای آن را از نو کشف کنند و از انجام آداب به صورت عادی و خفتگی آور رهایی یابند. در غیر این صورت این مشکلات همیشه وجود خواهد داشت.»
وی گفت: «در مورد خرافات نیز عیناً همین طور است. عادت ها چنین هستند. اصولاً عادت ها به جای آن که هوشیاری بیاورند، غفلت می آورند. وقتی چیزی به صورت مکرر درآمد و عادت شد، عادت ها خواب آور هم می شوند و این یکی از نکته های بس مهم است. برای عده ای از مردم، همین عزاداری و مراسم به جای آنکه آنان را آگاه کند، گاهی خواب آور می شود؛ گاه توجیه کننده کار زشتشان می شود؛ گاه آن دغدغه های وجدانشان را تخفیف می دهد. اگر شخصی احیاناً کار زشتی می کرد و خویش را ملامت می کرد، گاهی پاره ای از این آداب دینی باعث می شود که آن ملامت وجدان هم کم کم خاموش شود و بر آن فرد تأثیر نگذارد و به همین دلیل هم باید همیشه این تذکر را داد که این امور به صورت عادت در نیایند و تاثیر خودشان را از دست ندهند.»
فراهانی اظهار کرد: «اگر چیزی فقط با عواطف ما ارتباط پیدا کرد تبدیل شدن این امر به عادت خیلی شدید و سریع انجام می گیرد و دیگر نباید در تحول بخشیدن به شخصیت و تغییر افکار از آن انتظار زیادی داشته باشیم ولی اگر توام با تاملات عقلانی شد، همین توام شدن با تاملات عقلانی است که آن را از اینکه صرف یک عادت کورکورانه و تقلیدی شود دور نگه می دارد و آن را به یک عمل زنده و اثربخش تبدیل می کند.»
انتهای پیام/
