پوگبا، فان باستن و شرکا؛ ستاره‌هایی که «آسیب دیدگی» بلای جان شان شد!

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، یکشنبه گذشته «پل پوگبا» با کلی امید به ترکیب اصلی یوونتوس بازگشت. به دلیل مشکل مصدومیت پا فقط ۲۳ دقیقه در زمین دوام آورد. هافبک صاحب نام فرانسوی در حالی که پیراهن را روی سرش کشیده بود، زمین را ترک کرد تا اشک‌های ناامیدی خود را پنهان کند.

با گزارش کادر پزشکی مشخص شد لژیونر ۳۰ ساله از مصدومیت استخوان ران چپ خود رنج می‌برد که باید درمان کند. این مصدومیت هرچند خفیف نیست، اما برخلاف تصورات اولیه خیلی هم جدی نیست. طبق گزارش رسانه ها، دوره معمول ریکاوری برای آسیب دیدگی با این شدت حدود ۲۰ روز است. البته، چون رقابت‌های فصل جاری سری آ در تاریخ ۴ ژوئن یعنی ۱۹ روز دیگر به پایان می‌رسد دیگر امکان بازگشتی به ترکیب در فصل رو به پایان وجود ندارد.

به این شکل فصل ۲۰۲۳-۲۰۲۲ برای وی چنین تلخ و ناگوار با مجموع ۱۵۹ دقیقه حضور به پایان رسید. او که مرتب بین منچستریونایتد و یووه در رفت و آمد بوده، مرتب دچار آسیب دیدگی‌های بیشماری شده که همین روی فوتبالش تاثیر منفی به جای گذاشته است.

تا جایی که در سال‌های اخیر کمتر اثری از وی در میادین فوتبال دیده شده است. در این گزارش به بهانه مصدومیت جدید پوگبا، نگاهی به وضعیت چند چهره بزرگ سابق مستطیل سبز می‌اندازیم. ستاره‌های که با وجود قابلیت‌های بسیار، اسیر «مصدومیت‌های پرتعداد» بودند. همان‌هایی که «آسیب دیدگی‌های پرشمار»، بزرگترین حریف تمام دوران فوتبال شان شد.

 **یوان گورکوف

وقتی در سال ۲۰۰۹ یوان گورکوف آنقدر درخشید و دست «بوردو»، تیم محبوبش را گرفت و در جام حذفی فرانسه به مقام قهرمانی رساند، روزنامه ورزشی اکیپ درباره اش تیتر زد:جانشینی موفق.

نویسنده این مقاله معتقد بود «یوان» بهترین گزینه برای جانشینی زین الدین زیدان پرآوازه است. بعد از آن چند چهره نامی فرانسه از جمله کریستف دوگاری نیز در برنامه‌های تلویزیونی از همین لقب برای گورکوف استفاده کردند. 

اما همین پدیده بعد از انتقال به لیون در سال ۲۰۱۰ با آسیب دیدگی‌های زیادی و سریالی مواجه شد. آنقدر مصدوم شد که حتی روی روحش تاثیر بد گذاشت. کار به جایی رسید که همان نشریه اکیپ نوشت:یکی از بزرگترین استعداد‌های تاریخ فوتبال فرانسه با آسیب دیدگی‌های بیشمارش ویران شد و حتی در پایان دوره فوتبالش هیچ تیمی به سراغش نیامد تا بازنشسته شود!

**ابو دیابی

هم هواداران تیم آرسنال و هم طرفدارنش در فرانسه از آن دوره شش ماهه ابتدایی حضورش نزد «توپچی‌های لندن» بسیار راضی و خشنود بودند. همه فکر می‌کردند «پاتریک وییرای» جدیدی ظهورکرده است.

متاسفانه دیابی به سطح اسطوره سابق تیمش نرسید. در برد ۳ بر صفر مقابل ساندرلند در مه ۲۰۰۶ در ثانیه‌های آخر بازی توسط دن اسمیت به شدت مورد خطای بیمورد و سنگینی واقع شد. شدت مصدومیت چنان بود که استخوان پایش شکست و مجبورشد سه بار تحت عمل جراحی کند. ۹ ماه هم دوره ریکاروی طول کشید. سرانجام در ژانویه ۲۰۰۷ به میدان بازگشت، اما دیگر آن بازیکن باکیفیت سابق نشد. پس از آن نیمی از دوران حضورش نزد آرسنال را با مصدومیت پشت سرگذاشت. آرسن ونگر، سرمربی اسطوره‌ای ارسنالی‌ها در برنامه‌ای از شبکه بین اسپورت اخیرا گفت با آن تکل کشنده یکی از استعداد‌های فوتبال فرانسه از بین رفت.

**لوئیس سا‌ها

سرآلکس فرگوسن، مربی اسطوره‌ای منچستریونایتد در یکی از اظهارات چند سال قبلش دلیل اصلی جذب لوئیس سا‌ها از فولام را چنین بیان کرد:هر بار که مقابل فولام قرار می‌گرفتیم، سا‌ها با آن فوتبال زیبایش، روزگارمان را سیاه می‌کرد.

وی افزود:از میان تمام فوروارد‌های که داشتیم، اگر در مورد استعداد‌های واقعی یعنی بازیکنانی که با دوپا خوب کار می‌کردند، در هوا عالی بودند، پرش‌های خوبی داشتند و از سرعت و قدرت بالایی بهره می‌گرفتند، بخواهم انتخاب کنم، باید اعتراف کرد که سا‌ها یکی از برترین‌ها بود. او یک خطر همیشگی برای هر حریفی بود. 

اما همین بازیکن که باشگاه یونایتدی برایش ۱۵.۵ میلیون یورو هزینه کرد بعد از مدتی از ورودش به الدترافورد درگیر جراحات بسیاری شد. آنقدر شدت و تعداد مصدومیت هایش زیاد بودند که به فرگوسن پیام می‌داد و بابت غیبت‌های طولانی عذرخواهی می‌کرد. البته «فرگی» با مهاجمش همدلی می‌کرد و در نهایت به این بازیکن اجازه داد بدون هیچ تاثیرگذاری خاصی به اورتون ملحق شود.

مربی نامدار بعد علت تصمیمش را چنین توضیح داد:دلیل اینکه او را فروختم، مصدومیت‌های تمام نشدنی اش بود. هرچقدر هم که با استعداد بود، اما به این دلیل هرگز نتوانستم براساس حضورش برنامه ریزی کنم.

 **جک ویلشیر

جک ویلشیر در ۸ جولای ۲۰۲۲ بازنشستگی خود را اعلام کرد. این استعداد استثنایی که در ۱۶ سالگی اولین بازی خود را برای آرسنال انجام داد و رکورد سسک فابرگاس را شکست، در ۳۰ سالگی مجبور به آویختن کفش هایش شد. ویلشیر برای بیش از یک دهه فعال بود، اما در حقیقت هرگز از شکستگی مچ پا در بازی دوستانه پیش فصل ۲۰۱۱ به طور کامل رهایی نیافت.

** تیاگو آلکانترا
پپ گواردیولا وقتی سال ۲۰۱۳ هدایت تیم بایرن مونیخ را برعهده گرفت، تنها یک بازیکن را جذب کرد:تیاگو آلکانترا از بارسلونا.  پپ خطاب به مدیران باواریایی گفت: یا تیاگو یا هیچ بازیکن دیگری!

مربی موفق اسپانیایی باورداشت تیاگو استعداد فوق العاده‌ای دارد. اما همین بازیکن چه در دوران حضورش نزد تیم آلمانی و چه در ۳ سال اخیر فعالیت در لیورپول مشخص کرد چقدر پتانسیل آسیب دیدگی دارد. 

به همین دلیل یورگن کلوپ، سرمربی تیم آنفیلدی که کمی هم خرافاتی است در سال ۲۰۲۲ اعتراف عجیبی کرد و گفت:دیگر نمی‌خواهم از تیاگو تعریف کنم. نه انکه او مستحق تعریف نباشد. بلکه هربار که از او تعریف می‌کنم، می‌بینم فوری اتفاقی می‌افتد و مصدوم می‌شود. تیاگو بی شک یکی از بهترین هافبک‌های بازیساز سال‌های اخیر بوده، اما به شدت بدنی مستعد صدمه دیدگی داشته است. اگر می‌بینید بعد از ۳ سال حضور در لیورپول تعداد بازی‌های انجام داده اش ۳۰ نمی‌شود، دلیلش همین موضوع است.

** ماریو گوتسه

ماریو گوتسه که اکنون در تیم اینتراخت فرانکفورت توپ می‌زند، زننده تک گل آلمان‌ها در فینال جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل مقابل آرژانتین و عامل قهرمانی تیم کشورش بود. آن زمان هافبک هجومی فقط ۲۲ سال داشت. با آن غنای تکنیکی کارشناسان آینده‌ای پرشور را برایش پیش بینی می‌کردند. این بازیکن که با بروسیادورتموند مطرح شد و درخشید و بعد به بایرن مونیخ رفت، دچار مصدومیت‌های بیشماری شد و مدت‌ها دور از فوتبال بود. 
همین مساله تمام استعدادش را تحت تاثیر قرارداد. سال‌ها به همین شکل گذشت و آنقدر افت کرد که مجبورشد حتی راهی لیگ حرفه‌ای هلند شود.

** آدریانو

با آدریانو به نظر می‌رسید اینترمیلان جانشینی برای رونالدو نازاریو پیداکرده است. این فوروارد برزیلی همانند هموطنش، ترکیبی چشمگیر از فیزیک قوی و غنای تکنیکی بود. فورواردی که از هر زاویه می‌توانست گل بزند. 
متاسفانه دوران حرفه‌ای اش پس از شروعی درخشان در سن سیرو از هم پاشید. دلیلش هم چنین بود:مصدومیت‌های تمام نشدنی و ضایعه مرگ پدر.

** مارکو رویس

پدر و مادر رویس آنقدر به مارکو فان باستن، فوروارد بزرگ تاریخ فوتبال هلند علاقه داشتند که نام کوچک وی را برای فرزندشان انتخاب کردند. اما شاید این یک «فال» بد بود. زیرا مثل فان باستن که عمر ورزشی اش به خاطر مصدومیت‌ها کوتاه بود، رویس تکنیکی نیز اسیر جراحات همیشگی بوده است. هرچند رویس با وجود ۳۳ سال سن هنوز فعالیت می‌کند، اما می‌توان گفت از همنام هلندی اش، بدشانس‌تر است. چرا که صدمه دیدگی مداوم اجازه نداده در سطح باشگاهی و ملی به آنچه لیاقتش را داشته، برسد. او جام جهانی ۲۰۱۴ و افتخار قهرمانی با آلمان را دقیقا به همین خاطر از دست داد.

** مایکل اوون

تنها ۲۱ سال داشت که برنده توپ طلا شد. استعداد بسیار زیادی داشت و تصور می‌کرد به عناوین دیگری هم برسد، اما این مهاجم پرآوازه انگلیسی به خاطر پارگی همسترینگ، دچار صدمه دیدگی‌های بیشماری شد که اجازه نداد در سطح اول بماند.اوون در یک برنامه تلویزیونی عنوان کرد از همان جراحات شدید اولیه دیگر یک روز خوش در زندگی ورزشی اش ندید.

** رونالدو نازاریو

کسب دو توپ طلا، یک کفش طلای اروپا و یک قهرمانی جام جهانی. به نظر می‌رسد رونالدو نازاریو دستاورد خوبی در دوران فوتبالش داشته است، اما به قول گزارشگر روزنامه ورزشی مارکا اسپانیا می‌توانست خیلی بیشتر از این‌ها هم افتخاربگیرد. در واقع همان مصدومیتی که در ۲۳ سالگی از ناحیه زانو در اینترمیلان تجربه کرد، بلای جانش شد و اجازه نداد تا پایان دوران فوتبالش، بهبودی کامل پیداکند. 
همین عاملی بود تا رونالدو نتواند با آن همه مهارت تکنیکی به افتخارات بسیاری برسد. واقعا چه می‌شد اگر آن مصدومیت تاثیرگذار را تجربه نمی‌کرد و ادامه فوتبالش پرافتخارتر بود؟

**مارکو فان باستن

مارکو فان باستن به واقع یک اسطوره است و به باور برخی حتی کامل‌ترین شماره ۹ تاریخ فوتبال جهان. مارکو، فوروارد بسیار بزرگ و قهاری بود. گل‌های بیشماری برای هلند زد. یکی از شاهکاریش «والی» باورنکردنی در فینال یورو ۱۹۸۸ مقابل اتحاد جماهیر شوروی سابق بود اما همین بازیکن، پیوسته در طول دوران فوتبالش با مشکل مصدومیت‌های تمام نشدنی مواجه بود. آنقدر مچ پایش پیچید و جراحات برداشت که مجبور شد در عین شایستگی و در ۳۰ سالگی با فوتبال وداع اجباری کند.  وقتی این اتفاق افتاد، فابیو کاپلو، مربی بزرگ ایتالیا به خبرنگاران گفت: امروز با خداحافظی فان باستن یک تراژدی بزرگ در فوتبال رقم خورد.