اعتیاد دانش آموزان معضل جدی مدارس/ واقعیتی که از پرده انکار بیرون نمی‌آید
کارشناسان ادعا دارند هیچ کس نمی‌تواند وارد مدارس بشود و یک تحقیق درست و حسابی درباره اعتیاد دانش آموزان و میزان دسترسی آن‌ها به موادمخدر انجام بدهد. نهاد‌هایی هم که به طور مستقیم با جریان سروکار دارند، آماری به بیرون نمی‌دهند!
به گزارش گروه جامعه خبرگزاری آنا_زهرا اردشیری، زنگ خطر کاهش سن مصرف موادمخدر در کشور ما سال‌هاست که به صدا درآمده است؛ زنگ خطری که به‌راحتی نمی‌توان از کنار آن گذشت؛ هشداری که غفلت از آن در آینده منجر به صدمات و ضرر‌های جبران‌ناپذیری خواهد شد.
شرایط امروز جامعه با شرایط دهه‌های قبل بسیار متفاوت شده است. در دهه ۶۰، اگر دانش‌آموزی می‌خواست فیلم غیرمجازی را تهیه کند، به سختی بسیار می‌توانست به فیلم دسترسی پیدا کند، اما در شرایط فعلی که جهان به دهکده ارتباطات تبدیل شده است، هر دانش‌آموز با کوچک‌ترین زحمتی می‌تواند فقط از طریق موبایل خود به هر آنچه در ذهنش می‌گذرد، دسترسی یابد.
داستان دسترسی به مواد مخدر هم همین‌طور است و شاید برایتان عجیب باشد که خرید مواد مخدر از هر نوعی که بخواهید به صورت آنلاین هم وجود دارد.
«محمدرضا نیک‌نژاد»، جامعه‌شناس و کارشناس مسائل آموزشی به خبرنگار آنا می‌گوید: «متاسفانه ما استاد لاپوشانی هستیم. سال‌هاست خبر بالاگرفتن اعتیاد دانش‌آموزی را لاپوشانی می‌کنیم و با آن به صورت خبر امنیتی برخورد می‌کنیم.»
او ادامه می‌دهد: «بله، این خبر درست است و بسیار هم آمار اعتیاد دانش‌آموزی شدت گرفته؛ همین چند روز پیش یکی از مدیران مدارس به من می‌گفت به چند نفر از دانش‌آموزان پایه دهم خود مشکوک بوده و به‌خاطر شرایط کرونا و کلاس‌های آنلاین تصمیمی نگرفته است، اما امسال که مدارس حضوری است باید تصمیمی جدی بگیرد! البته مدرسه چه می‌تواند بکند جز اخراج؟ آیا نهادی معرفی شده است که دانش‌آموز معتاد را به آنجا معرفی کنند تا از تحصیل باز نماند و ترک اعتیاد کند؟ مدرسه مجبور به اخراج می‌شود و آینده دانش‌آموز تباه خواهد شد! در صورتی که ما به چنین نهادی نیاز فوری داریم.»
نیک‌نژاد معتقد است برای رهایی از معضل اعتیاد دانش‌آموزان باید برنامه‌های پیشگیرانه مدون و دقیق داشت و خانواده‌ها همچنان‌که برای درس و مدرک و پیشرفت تحصیلی فرزندان‌شان نگران هستند، باید برای سلامت روح و روان آن‌ها وقت بگذارند و از آن‌ها در برابر آسیب‌های اجتماعی محافظت کنند. به گفته وی، برای حل اصولی و منطقی مساله باید ابتدا وضع موجود را براساس آمارهای دقیق موجود بررسی و سپس تعداد دانش‌آموزان مبتلا به اعتیاد را شناسایی کرد و باید دانست که چه تعداد دانش‌آموز در چرخه توزیع موادمخدر گرفتار شده‌اند؟
* سن اعتیاد به ۱۰ سال رسید
چند ماه پیش بود که عضو کمیسیون اجتماعی مجلس گفت متأسفانه سن اعتیاد به سن ۱۰ تا ۱۲سالگی و مقطع راهنمایی رسیده است. سلمان ذاکر با بیان اینکه ما در حوزه مبارزه با مواد مخدر و انواع مختلف آن نقص قانونی نداریم و قانون پاسخگوی این موارد هست، گفت: ما در مجلس می‌توانیم از مسئولان سؤال و محکم برخورد کنیم، اما نهضت مبارزه با مواد مخدر باید از خود جامعه و دستگاه‌های اجرایی شروع شود. وی گفت اصل ماجرا و موضوع مهم است که نباید بستر‌های پیدایش این نوع مواد در جامعه به‌وفور پیدا شود و در دسترس جوانان قرار گیرد.
درحالی‌که این نماینده مجلس سن اعتیاد را ۱۰ تا ۱۲سال اعلام کرد که در اواخر اسفند ۹۵ روزبه کردونی، مدیرکل وقت دفتر آسیب‌های اجتماعی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی میانگین سن معتادان را حدود ۲۰سال اعلام کرد.
*اعتیاد دانش‌آموزان در سایه انکار و تکذیب
اعتیاد دانش‌آموزان که چند سالی است از پرده انکار بیرون آمده، در واقع همان اعتیاد کودکان است، چراکه دانش‌آموزان در سن کودکی و نوجوانانی قرار دارند. اعتیاد دانش‌آموزان در گذشته نه‌چندان دوری بارهاوبار‌ها مطرح‌شده است و کارشناسان نسبت به اپیدمی شدن اعتیاد در میان این قشر از جامعه هشدار داده‌اند؛ اما آموزش‌وپرورش معمولاً دانش‌آموزان معتاد را کتمان می‌کرد تا زمینه برای زیر سؤال رفتن عملکردش فراهم نشود.
واکنش حمیدرضا حاجی بابایی وزیر آموزش‌وپرورش دولت دهم احمدی‌نژاد مثال روشنی از این ماجراست. وی در زمان مسئولیتش در آموزش‌وپرورش به‌عنوان وزیر و در جواب رسانه‌ها در مورد اعتیاد دانش‌آموزان، آب پاکی را روی دست همه ریخت وقتی در پاسخ یک خبرنگار گفت: «من اگر آمار دانش‌آموزان معتاد را هم داشته باشم، ارائه نمی‌کنم.» حاجی بابایی اضافه کرد: «اگر از رئیس یک مجموعه‌ای بپرسند بین شما چند معتاد وجود دارد، آیا این رئیس اعلام خواهد کرد چند نفر معتاد دارد؟»
در زمانی که سخن از آمار اعتیاد دانش‌آموزان قبح بود و به‌شدت تکذیب می‌شد. یکی از معدود آمارهای این دوره توسط حیدر زندیه معاون سازمان آموزش‌وپرورش شهر تهران در سال ۸۳ ارائه شد.
وی گفت: «۱/۳ درصد از دانش‌آموزان شهر تهران به دلیل داشتن والدین معتاد یا درگیری مستقیم و غیرمستقیم در خریدوفروش مواد مخدر در معرض خطر اعتیاد قرار دارند و ۲۸ درصد دانش‌آموزان دبیرستانی در تهران بزرگ به‌صورت تفننی سیگار می‌کشند.» زندیه سهم نوجوانان را در کل جمعیت معتادان ایران ۱۳ درصد اعلام کرد. بعدازآن اگرچه آموزش‌وپرورش همچنان بر انکار اصرار می‌ورزید، اما دیگر قبح سخن گفتن در مورد دانش‌آموزان معتاد شکسته شد و این موضوع به ادبیات مسئولان راه پیدا کرد و آمارهای متعددی از سوی آنان در مورد کودکان و نوجوانان نیز اعلام شد.
چند سال پیش بود که مشاور وقت دبیر کل ستاد مبارزه با موادمخدر اعلام کرد که ۳۰هزار دانش‌آموز معتاد داریم، در همان زمان صدای آموزش‌وپرورشی‌ها درآمد که این آمار مستند نیست و هیچ مدرکی برای اثبات آن وجود ندارد. نمایندگان مجلس و مسئولان مرتبط با حوزه کنترل موادمخدر اصرار داشتند که وضعیت اعتیاد در مدارس نگران‌کننده است و مدیران آموزش‌وپرورش انکار می‌کردند.
کار به اعتراض سردار احمدی‌مقدم، دبیرکل سابق ستاد مبارزه با موادمخدر رسید که «آموزش‌وپرورش دانش‌آموزان معتاد را اخراج می‌کند و بعد می‌گوید معتاد نداریم»، اما بالاخره حسن ضیاءالدینی، مدیرکل وقت دفتر سلامت وزارت آموزش‌وپرورش اعلام کرد؛ دفتر تحت مدیریت او در حال انجام تحقیقی برای مشخص کردن تعداد دقیق دانش‌آموزان معتاد است. آن زمان این خبر را رسانه‌ها به فال نیک گرفتند و این‌گونه تعبیر کردند که بالاخره آموزش‌وپرورش معضل اعتیاد دانش‌آموزان را پذیرفته و جدی گرفته است.
*آمارهای ضد و نقیض
در ادامه آمارهای عجیب و ضدونقیض در مورد دانش‌آموزان معتاد، سال ۹۴ حسین طلا، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی گفت: ۱۳۰ هزار دانش‌آموز معتاد، پشت نیمکت‌های مدارس حضور دارند. این آمار ازآن‌جهت تلخ است که آمار دانش‌آموزان در همان سال ۱۳ میلیون از سوی آموزش‌وپرورش اعلام شد. این به آن معناست که ۱۰ درصد دانش‌آموزان سال تحصیلی ۹۴، ۹۵ آلوده به موادمخدر بوده‌اند. بعد از آن هم آمار‌هایی از این دست ارائه شد که کمی هم ضد و نقیض بودند.
*بودجه میلیاردی دستگاه‌های فرهنگی چه می‌شود؟
اگرچه ریشه اعتیاد در کودکان و نوجوانان به یک یا دو علت محدود نمی‌شود و زنجیره‌ای از مسائل و موضوعات در آن دخیل است، اما دسترسی آسان به مواد مخدر، آن‌هم در کشوری که همواره خود را پرچم‌دار مبارزه با مواد مخدر در دنیا می‌داند، هم عجیب و هم غم‌انگیز است. همان طور که می‌دانیم معضل اعتیاد برای خانواده و اجتماع هزینه‌های بالایی دارد.
علاوه بر این موارد، شیوع اعتیاد بستری برای گرایش اشخاص به ارتکاب جرائم اعتیاد است که می‌تواند زمینه‌های اختلالات روانی در آن‌ها را تقویت کند و به طور طبیعی در چنین شرایطی باید جامعه و خانواده هزینه سنگینی بپردازند. در حالی سن آسیب‌های اجتماعی ازجمله اعتیاد سال‌به‌سال کاهش پیدا می‌کند که حداقل ۵۱ دستگاه فرهنگی با بودجه‌های میلیاردی در این حوزه‌ها فعالیت دارند.
انتهای پیام/
