«شنای پروانه» قتل با طعم جنون غیرت

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا- سارا مسعودی: شنای پروانه فیلمی به کارگردانی محمد کارت و تهیه‌کنندگی رسول صدرعاملی‌ست که در دومین روز جشنواره فجر در پردیس ملت به اکران در آمد. داستان روایتگر انتشار تصاویری از استخر و شنای زنی مححبه به نام پروانه است. انتشار این تصاویر باعث فوران غیرت در همسر پروانه شده و قتل او می‌شود. پدر پروانه بخشیدن هاشم (قاتل) را به شرط پیدا کردن فردی که تصویر را گرفته و انتشارش داده می‌داند. برادر قاتل، حجت هم برای نجات برادر در بندش در پی یافتن این شخص است.

نمایشی از اراذل‌های محله

یکی از کاراکترهای فیلم هاشم است، فردی با ریش‌های بلند و نامرتب که روی دستانش تتو دارد، تسبیح گرفتن و انگشتر عقیق داشتن جزو تیپ شخصیتی اوست. در ابتدای فیلم نوع طراحی شخصیت هاشم با بازی امیر آقایی شما را به یاد یک‌ فرد مذهبی می اندازد، اما در ادامه فیلم خواهید دید که ظاهرا کاراکترهای اراذل و اوباش این گونه طراحی شده است. اراذلی که به اسم حضرت ابالفضل علیه السلام قسم میخورند اما مشروب هم می فروشند، قمار خانه هم دارند.

حجت قهرمان نیست

حجت با بازی جواد عزتی نقش اول شنای پروانه است. از نگاه کارگردان حجت نماد یک 《بچه جنوب شهری》 با مرام است که در قصه شنای پروانه قرار است، قهرمان باشد! هرچند نگارنده معتقد است که حجت به جای انجام رفتاری مبتنی بر اخلاق؛ رفتار منفعت طلبانه انجام داده و اتفاقا انتقامش را از افراد دیگر می گیرد. آیا چنین فردی به این اندازه منفعت طلب و انتقامجو را قهرمان دانست؟

پانته‌آ بهرام با سر تاس!

بازی‌ها خوب است تنها نقطه ضعف بازی پدر پروانه بود که از پس نقشش و انتقال عاطفه به مخاطب خوب بر نیامده است. هرچند بازی و زبان بدن آقای جواد عزتی هم تکراری‌ست و نگارنده را به یاد فیلم پیلوت و جان‌دار می‌اندازد.

امیر آقایی در نقش هاشم قطعا به خوبی از پس زیست یک آدم لات بر آمده است. پانته‌آ بهرام با بازی کوتاهش بی‌نظیر است. در نگاه اول شما تشخیص نمی‌دهید که او پانته‌آ بهرام است . زنی بدون مو !

مسئله‌ای به نام قدرت

ظاهر قصه، بحث بر سر غیرت است اما نکته اساسی آن نگهداشت قدرت به هر ترتیبی است و به جهت لو نرفتن قصه و احترام به مخاطبی که هنوز فیلم را ندیده، از بیان مصادیق آن اجتناب می‌شود.

تصاویر آزار دهنده

دکوپاژ فیلم‌خوب است، اما تصاویر کلوز و حرکت سریع دوربین چشم مخاطب را آزار می دهد. لزوما کلوزآپ‌های مکرر باعث انتقال پیام نمی‌شود.

صحنه‌ها خوب طراحی شده و شما را دقیقا به ماجرا می‌برد، هرچند استفاده از نور قرمز در چند سکانس از نگاه نگارنده تصنعی‌ست.

انتهای پیام/۴۱۳۹/