مرزی بین ورزش دانشگاه آزاد اسلامی و وزارت علوم وجود ندارد

به گزارش خبرنگار حوزه ورزش گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، بسیاری از صاحب‌نظران معتقدند که سیستم ورزش کشور با نواقص جدی همراه است و برای احیای ورزش و بهینه‌سازی آن، باید ورزش از مدارس و دانشگاه‌ها مورد توجه قرار گیرد، از همین رو در سال‌های اخیر ورزش دانشگاهی بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته و مدال‌ها و مقام‌های قهرمانی زیادی را در مسابقات آسیایی و جهان به ارمغان آورده و توجه جامعه را به خود جلب کرده است.

ورزش دانشگاهی یکی از عرصه‌های جوانی است که با درخشش‌های فراوان خالی از نواقص و کاستی‌ها نبوده، از همین رو به سراغ محمدحسین علیزاده مدیرکل تربیت‌بدنی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری رفته‌ایم تا ضمن تشریح وضعیت ورزش دانشگاهی از کارهای صورت‌گرفته و برنامه‌های پیش روی این اداره در سال جدید جویا شویم.

محمدحسین علیزاده از ششم آذرماه سال 96 با حکم مجتبی صدیقی معاون وزیر علوم، تحقیقات و فناوری و رئیس سازمان امور دانشجویان، به عنوان مدیرکل تربیت بدنی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری انتخاب شد.

آنا: وضعیت ورزش دانشگاه‌ها را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

علیزاده: ورزش دانشگاه‌ها با توجه به اینکه با نسل جوان سروکار دارد، مطالبات خاص خود را هم دارد. ازاین‌رو ما همواره هرچقدر تلاش کنیم این مطالبات به قوت خود باقی است و این برای ما باعث خوشحالی است که با نسلی پویا، مطالبه‌گر و سرمایه‌های جامعه روبه‌رو هستیم که باید پاسخگوی آن‌ها باشیم. تلاش ما در آموزش عالی این است که با برنامه‌ریزی و امکاناتی که داریم حداکثر استفاده را از این ظرفیت بکنیم. با هدف اینکه نسلی سالم و کارآمد داشته باشیم که بتواند زمان فراغت خودشان را خوب استفاده کنند و به مسئولیت اصلی که درس خواندن است خوب بپردازند تا در آینده جامعه نقش مؤثری داشته باشند.

آنا: یکی از راه‌های ارتباط دانشجویان با ورزش دانشگاهی واحد درس تربیت‌بدنی است؛ بسیاری بر این باورند که این دو واحد باید اجباری باقی بماند و برخی از صاحب نظران نیز معتقدند این دروس باید اختیاری باشد. اما در این میان همگی بر این باورند که تعداد واحد این دروس کم است و از این مقدار کم نیز به‌خوبی استفاده نمی‌شود، نظر شما در این زمینه چیست؟

علیزاده: نکته قابل توجهی است. واحد عمومی یک و دو درس تربیت‌بدنی، بستری برای آشنایی تمام دانشجویانی که وارد دانشگاه می‌شوند با ورزش است. حداقل در واحد یک، موضوع سلامت و تندرستی خود را یاد می‌گیرند و در واحد دو هم یک مهارت را یاد بگیرند. واقعیت این است که بررسی‌های ما نشان می‌دهد از این بستر خیلی خوب استفاده نمی‌کنیم. پیش از اینکه ما تقاضا کنیم که واحد اضافه شود یا آزاد شود یا هر شکل دیگری، اکنون یافته‌های ما نشان می‌دهد که به دلایل متفاوت ما واحد یک و دو را خوب استفاده نمی‌کنیم.

از دلایل عدم به‌کارگیری این درس این است که دانشجویان این واحد را یک واحد نه‌چندان جدی کمک‌کننده به سایر درس‌ها می‌بینند. از طرفی نیز استادان این درس، معمولاً این واحد را به‌صورت پراکنده برگزار می‌کنند و گاهی اوقات گرفتار تعطیلی‌های ناخواسته فراوانی می‌شویم. از سوی دیگر این درس یک محتوای نامشخصی دارد و برخلاف اینکه به نظر خیلی روشن است ولی با سلایق متفاوت اداره می‌شوند. البته رسیدگی به این مسئله وظیفه آموزشی دانشگاه است و به اداره‌کل تربیت بدنی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ربط مستقیمی ندارد ولی اداره کل به‌عنوان متولی بحث دانشگاه‌ها وظیفه نظارتی دارد. یافته‌های ما از این بخش نشان می‌دهد که ما باید به سمت بهینه کردن این واحد و استفاده‌ درست برویم. مدتی است که در اداره کل جلساتی در این راستا برگزار کردیم، برنامه‌ای آماده‌شده و به‌صورت آزمایشی در دانشگاه خوارزمی اجرا شد و امیدواریم در اول مهر با تشویق رؤسای دانشکده‌های تربیت‌بدنی، بتوانیم این برنامه واحد یا همسان آموزشی را اجرا کنیم.

آنا: در خصوص این برنامه آزمایشی توضیح بیشتری می‌دهید؟

علیزاده: با مشارکت اساتید باتجربه و دوستانمان در کمیته آموزش، کارگروهی تشکیل شد تا برنامه‌ای را تهیه کنیم که مورد اقبال دانشجوها باشد و اساتید نیز آن را اجرا کنند. با این هدف برنامه‌ای مبتنی بر دانش‌افزایی، فعالیت‌های تفریحی، برگزاری کلاس‌ها به‌صورت جشنواره، به‌گونه‌ای که دانشجوها با هر طیفی خودشان را شریک در این فعالیت ببینند. خوشبختانه در بخش اول که به‌صورت آزمایشی اجرا شد مورد استقبال قرار گرفت.

در این برنامه آزمایشی هم هماهنگی بین اساتید یک دانشگاه خوب بود، هم دانشجوها اقبال نشان دادند، حداقل تعطیلی‌ها را داشتیم، ازاین‌رو ما ترغیب شدیم که این برنامه را به دانشگاه‌های دیگر سرایت بدهیم. در تابستان برنامه‌های آموزشی‌ آن کامل خواهد شد در واحد یک از اول مهر در 300 کلاس دانشگاه‌های مختلف اجرا می‌شود در صورت استقبال دانشجویان از طریق کمیته آموزش وزارت علوم به همه دانشگاه‌ها ابلاغ خواهیم کرد.

آنا: ارتباط وزارت ورزش، جوانان و میزان حمایت این وزارتخانه از ورزش دانشگاهی چطور است؟

علیزاده: آموزش عالی به حمایت‌ها و برنامه‌های راهبردی وزارت ورزش به‌عنوان جزئی که در خانواده ورزش نیاز دارد اما این نیاز همواره با پاسخ‌های مثبت روبه‌رو نشده است. نمی‌گویم که همکاری بین وزارت ورزش و جوانان و آموزش عالی وجود ندارد و در جلسات سیاست‌گذاری در انواع برنامه‌هایی که وزارت ورزش دارد شرکت می‌کنیم و وزارت ورزش و جوانان نیز به کمک‌های لازم را از باب مشارکت می‌کنند اما توقع این است که در برنامه کلان ورزش، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری که جمعیت بالغ‌ بر 4 میلیون دانشجو را پوشش می‌دهد مورد توجه قرار گیرد. همچنین توقع می‌رود 4 میلیون دانشجو در آموزش عالی به‌اضافه 14 میلیون در آموزش‌وپرورش، 18 میلیون جمعیت در حال رشد بتواند تحت سیاست‌های وزارت ورزش قرار بگیرد. امیدواریم که در سال 98 در برنامه توسعه ورزش به‌صورت دستگاه‌های مأمور مورد توجه قرار بگیریم و بتوانیم در راستای سیاست‌های کلان کشور خدمت بکنیم.

کمتر از سوی وزارت ورزش به‌جز برنامه‌های روتین و عادی، در برنامه‌های مشارکتی همانند استعدادیابی مورد توجه قرار گرفته‌ایم درحالی‌که در دانشگاه‌ها بستر بسیار خوبی برای این موضوع است. در برخی از کشورهای دنیا این را استفاده می‌کنند، ازاین‌رو همکاری‌ها وجود دارد اما اینکه به سطح مطلوب برسد، انتظارات ما بسیار زیادتر است که مخاطب قرار بگیریم و انتظار کمک‌های مالی هم نداریم چون وزارت علوم این بخش را خودش امکاناتی دارد، تجهیزاتی دارد، بسترهای قانونی مثل همین واحدهای یک و دو دارد اما نیاز به این داریم که در استراتژی‌های کلان کشور در بحث ورزش دانشگاه‌ها مورد توجه قرار بگیرد.

آنا: با وجود ظرفیت ورزش دانشگاه‌ها چرا شاهد استعدادیابی و پرورش قهرمانان ورزشی در دانشگاه‌ها نیستیم؟ آیا این موضوع از عدم استقبال وزارت ورزش از ورزش دانشگاهی منشاء می‌گیرد؟

علیزاده: جدایی ورزش دانشگاهی و وزارت ورزش و جوانان به معنای اینکه منفک شدن ورزش دانشگاهی نیست، ما در خانواده ورزش کشور هستیم اما در اینکه در ورزش دانشگاه سرمایه‌گذاری شود که دانشجویان در اینجا پرورش داده شوند، اینگونه نیست.

در حال حاضر جوانان در دانشگاه‌ها به‌عنوان ایستگاهی ورود می‌کنند، درس می‌خوانند و می‌روند. در این مسیر استعدادهای زیادی می‌آیند، حتی ما این اقبال را کردیم که قهرمان‌ها بیایند و در دانشگاه تحصیل کنند و تاکنون یک هزار و 200 قهرمان در دانشگاه در مقاطع کاردانی، کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری درس‌ خوانده‌اند و کماکان دارند با این آیین‌نامه وارد می‌شوند.

بستر بی‌هزینه و بلااستفاده استعدادیابی برای وزارت ورزش و جوانان در ورزش دانشگاهی

ایجاد تسهیلات برای ورزشکاران برای این است که ما این را یک ظرفیت خوب برای اینکه توجه ورزش قهرمانی و قهرمانان را به دانشگاه جلب کنیم، دانشگاه ما از حضور آن‌ها استفاده فنی ببرد، چون حضور آن‌ها می‌تواند شخصیت ورزش دانشگاهی ما را بالا ببرد اما اینکه دانشگاه‌ها بیایند در بستر ورزش خودشان قهرمان تربیت کنند، این موضوع کمتر مورد توجه قرارگرفته است. من به جرئت می‌توانم بگویم که در المپیادهای قهرمانی که در سال 97، چهاردهمین‌ آن در شیراز با حضور هفت هزار نفر شرکت‌کننده برگزار شد یا المپیاد ورزش‌های همگانی که در تابستان سال 98 در دانشگاه‌های الزهرا و بوعلی همدان با حضور نزدیک 4 هزار دانشجو برگزار می‌شود، افراد منتخب دانشگاه‌های سراسر کشور هستند، کافی است که تیم‌های استعداد یاب این‌ها را دریابند و به فدراسیون‌ها ببرند. این بستری است که در آن هزینه، مدیریت و سازمان‌دهی می‌شود، ذره‌ای‌ از آن را نیز وزارت ورزش به لحاظ هزینه‌ای پرداخت نمی‌کند، پس چقدر خوب است که این ارتباطات به‌عنوان یک مأموریت به فدراسیون‌ها، به‌عنوان یک کار استعدادیابی، دستگاه ورزش خودش را در این راستا قرار دهد که از این ظرفیت استفاده کند.

آنا: هدف از تفاهم‌نامه‌های مابین مدیریت تربیت‌بدنی‌ وزارت علوم، تحقیقات و فناوری با فدراسیون‌ها چیست و همکاری‌ها در چه زمینه‌هایی قرار است اجرا شود؟

علیزاده: با بررسی‌های صوت‌گرفته در سال 97 مشخص شد با توجه به سرمایه‌هایی که در دانشگاه‌ها داریم، سه نیاز اساسی وجود دارد. سرمایه‌های ما در دانشگاه‌ها بخش‌های سخت‌افزاری است که شامل 420 تا 430 سالن ورزشی در دانشگاه‌های کشور، حدود 50 استخر، زمین‌های فوتبال و امکانات و تجهیزات هر دانشگاه می‌شود. در این راستا چگونه می‌شود از این امکانات خوب استفاده کرد و رشته‌هایی که دارای اولویت هستند، کدام هستند، تلاش ما بر این بود که اینها را در برنامه‌ریزی استفاده کنیم.

از همین رو فدراسیون‌ها به‌عنوان بالاترین متولی فنی مورد توجه قرار گرفتند. در سال 97 به سراغ 12 فدراسیونی که رشته‌های مورد علاقه دانشجویان بود، برخی از این رشته‌ها برای سرمایه‌گذاری در آینده بود و برخی‌ دیگر در دانشگاه‌ها ساری و جاری است. از فدراسیون خواهش کردیم که ما را در تربیت نیروی انسانی (مربی در سطوح مختلف، داور و عوامل فنی) کمک بکنند که بعد از امضای تفاهم‌نامه‌ها خوشبختانه این شکل گرفت.

به طور مثال در رشته فوتسال بخش مربی‌گری برگزار شد و لیگ فوتسال دانشجوها در استان تهران در دانشگاه‌های استان تهران (منطقه یک) شکل گرفت که خوشبختانه به‌خوبی در حال برگزاری است؛ همچنین با همکاری فدراسیون شطرنج لیگ شطرنج منطقه یک برگزار می‌شود. در نظر داریم که این رشته‌ها به‌صورت سیستماتیک و منظم توسعه پیدا کند و دانشگاه‌ها با کمک فدراسیون‌ها خودکفا شوند و از امکانات‌ موجود خوب استفاده کنیم.

آنا: در خصوص شاکله جدید مسابقات قهرمانی توضیح دهید، هدف از منطقه‌ای کردن این مسابقات چیست؟

علیزاده: بر اساس ساختار وزارت علوم، تحقیقات و فناوری از سال 82 ورزش دانشگاهی در کشور به 10 منطقه تقسیم‌بندی شده است. این تقسیم بندی موجب کاهش ترددهای بی‌جا در نتیجه کاهش هزینه‌ها و افزایش حضور دانشجویان در این مسابقات شد. در این طرح دانشجوها ابتدا در دانشکده و دانشگاه به رقابت می‌پردازند و منتخبین آنها در مسابقات منطقه‌ای شرکت می‌کنند، منتخبان منطقه نیز در المپیاد شرکت می‌کنند. در مسابقات المپیاد امکان حضور همه دانشجویان وجود ندارد. از این رو مجبوریم منتخبین را در این مسابقات بپذیریم.

رشته‌های مسابقات درون دانشگاهی، منطقه‌ای و المپیاد ورزشی، رشته‌هایی است که در فیزو (ساختار جهانی) وجود دارد و سیاست وزارت علوم، تحقیقات و فناوری توسعه المپیاد ورزشی است. المپیاد ورزشی سال 97 که در 12 رشته برای دختران و 14 رشته برای پسران در شیراز برگزار شد، این المپیاد با حضور 7 هزار ورزشکار برگزار شد که 30 درصد رشد در شرکت‌کننده همراه داشت. المپیاد بعدی نیز در استان گیلان برگزار می‌شود، این رشته‌ها در بخش پسران به 18 رشته و در بخش دختران به 14 رشته افزایش پیدا می‌کند. بر اساس آخرین توافق‌های صورت گرفته المپیاد ورزشی بعدی، در تابستان سال 99 در دهکده ورزش بازی‌های دانشجویی در شمال کشور برگزار می‌شود.

آنا: المپیاد همگانی پیش‌رو چه تغییراتی خواهد داشت؟

علیزاده: در بخش المپیاد همگانی امکان حضور تعداد قابل توجهی از دانشجویان نیست. ازاین‌رو تلاش کردیم که المپیاد همگانی‌ رونق کافی را داشته باشد. در سال 97 برخی رشته‌ها تغییر پیدا کرد. رشته‌هایی که مورد علاقه دانشجویان به این المپیاد وارد شد. المپیاد سال 98 را در 9 رشته برگزار خواهیم کرد. در المپیاد همگانی سال96_97 با حضور یک هزار و 200 نفر برگزار شد و المپیاد بعدی با چهار هزار نفر برگزار می‌شود و اگر برنامه‌ها به‌خوبی پیش برود، امیدواریم که این المپیاد تا 10 هزار نفر افزایش پیدا کند.

در ورزش دانشگاهی سه برنامه کلان را در این المپیادها دنبال می‌کنیم. یک اینکه این المپیادها با ساده‌ترین شکل برگزار شود، پرهزینه نباشد و این امکان دهد که دانشگاه‌های ما که همواره از نظر هزینه‌ها در مضیقه هستند با توانایی‌های نازل هم شرکت کنند.

نکته دوم این است که غالب عوامل این المپیادها دانشجویان باشند. در تفاهمی که با دانشگاه الزهرا و همدان داشتیم این است که اصلاً با در نظر داشتن نهضت داوطلبی که در دنیا جاری و ساری و شناخته شده است، المپیاد ورزشی همگانی‌ را با دانشجویان برگزار کنیم و این خود بستری شود برای المپیاد قهرمانی‌مان.

نکته سومی که در المپیاد دنبال می‌کنیم این است که بتوانیم مشارکت دانشجوها با هر نوع توانایی را افزایش دهیم. بنابراین به سراغ رشته‌های پرمخاطب مثل بسکتبال سه نفره، فوتبال گل کوچک و هندپولو (رشته‌ای است که ما جدیداً معرفی کردیم) برویم. رشتههایی که مورد استقبال قرارگرفته و رشته‌هایی از این دست بیایند به ما کمک بکنند باز رشته‌های تکراری و اضافه به قهرمانی نباشد، رشته‌های جدیدتر باشد که خوشبختانه مورد استقبال قرارگرفته

منتهی در اینجا دیگر ما ساختار منطقه‌ای را دنبال نمی‌کنیم. ساختار ما در این المپیاد که نکته عطفی هم هست این است که پنج بخش عالی اجازه دارند که بیایند در این المپیاد در سطح استان شرکت کنند نه منطقه. به‌همین‌خاطر 31 استان ما دانشگاه‌های‌شان مخاطب قرار گرفتند. در این استان‌ها دانشگاه پیام نور، جامع علمی و کاربردی، خود دانشگاه مرکزی دولتی‌مان، دانشگاه غیرانتفاعی، فرهنگیان و آزاد اسلامی می‌آیند مسابقه می‌دهند بچه‌ها با هم در آنجا، هیچ منعی وجود ندارد. پنج بخش معمولاً دانشگاه آزاد اسلامی خودش فرآیند جدایی دارد.

آنا: علت عدم دعوت از دانشگاه آزاد اسلامی در مسابقات همگانی چیست؟

علیزاده: دانشگاه آزاد اسلامی با توجه به اینکه توانایی‌های خوبی در ورزش کشور دارد ما باید دانشگاه آزاد اسلامی را هم دعوت کنیم. البته این در یک جلسه‌ای احتمالاً اردیبهشت ماه شورای عالی ورزش خواهد بود، برنامه‌ای است که ما المپیاد ملی را داشته باشیم، در آنجا دیگر دانشگاه آزاد اسلامی نیز وارد می‌شود و طبیعتاً باید در المپیادهای همگانی نیز شرکت کند. ما دنبال هم‌افزایی هستیم که این هزینه‌های مختلف تجمیع شود و از هزینه‌های متفرقه جلوگیری شود.

اکنون با این پنج بخش که تحت زعامت سیاست‌های آموزش عالی هستند شروع خواهیم کرد و دانشگاه آزاد اسلامی باید به این جمع اضافه شود. بازی‌ها در استان که برگزار شد، منتخب استان‌ها در رشته‌های نه گانه می‌آیند در المپیاد شرکت خواهند کرد. المپیادهای همگانی دارد به‌صورت جدا جدا در دانشگاه‌ها برگزار می‌شود.

آنا: آیا قرار است المپیاد ملی داشته باشیم؟ محاسن و معایب این طرح چیست؟

علیزاده: شما خوب می‌دانید که هم در قهرمانی هم در المپیاد همگانی هم ما برگزار می‌کنیم هم جامع و این هم منابع ما را به‌شکل‌های مختلف می‌برد و هم اینکه زمان زیادی از مدیریت ما می‌گیرد. ما یک دبیرخانه مشترکی درست کردیم که مزایا و معایب این طرح را بررسی کنیم.

مدیران تربیت بدنی بخش‌های مختلف نیز معتقدند که اگر ما بتوانیم به آموزش عالی برگردیم و همه به‌صورت مشترک این کار را بکنیم فوق‌العاده است اما همواره نگران بودیم که این هماهنگی‌ها نتواند صورت بگیرد. ما شروع این کار را با المپیاد همگانی شروع کردیم. الآن نزدیک به هفت ماه است روی این پروژه داریم کار می‌کنیم و خوشبختانه با کمک بخش‌های مختلف الآن بخشنامه به استان‌ها رفته، دانشگاه‌های مخاطب‌مان آماده است که ما در قالب رقابت‌های استانی، برخی بعد از عید برگزار می‌شود، ما تا پایان خردادماه همه تیم‌های منتخب را بشناسیم.

البته شروع آن بدون اشکال نخواهد بود ولی با هدف حداکثر مشارکت دانشجوها این طرح را سعی می‌کنیم بهینه‌ کنیم و در سال98 همان‌طور که گفتم 10 هزار دانشجو مشارکت داشته باشند. برای ما بسیار مهم است که این تعداد دانشجو بیایند در المپیاد همگانی شرکت کنند.

آنا: یک نقد و گلایه‌ای که وجود دارد این است که در رشته‌های مسابقات همگانی با رشته‌های مسابقات جهانی هم‌خوانی ندارد. در این رابطه می‌دانیم که خیلی از رشته‌ها را اضافه کردید اما اینکه چه زمانی با جهانی یکی شویم کی محقق می‌شود و برنامه شما در این زمینه چیست؟

علیزاده: در المپیاد همگانی اصراری نداریم که حتماً آن رشته اصلی برگزار شود. وقتی می‌گوییم بسکتبال سه نفره، بسکتبال کف خیابان است. وقتی شما در سطح دانشجوی زیادی به فعالیت بیاوری قطعاً اینها از بسکتبال سه نفره به تیم بسکتبال می‌روند که می‌آیند به المپیاد قهرمانی یا فوتبال گل کوچک که می‌گوییم یا هندبال سه چهار نفره یا والیبال چهار نفره که می‌گوییم، کاری که می‌کنیم این است که رشته اصلی است ولی می‌دانید در خودِ فدراسیون‌های جهانی هم برای اینکه رشته‌ها فراگیر شود قوانینش را تعدیل کردند. مسابقات و قوانینش را متفاوت کردند که بچه‌ها با هر توانایی بتوانند بیایند شرکت کنند. ما همان سیاست را دنبال می‌کنیم. سیاست اینکه دانشجوها با توانایی‌های مختلف با حداقل امکانات بیایند شرکت کنند رشته‌های جدیدی اضافه کردیم.

آنا: در مورد اماکن ورزشی‌مان خیلی کارها صورت گرفته. سرانه‌ ورزشی آموزش عالی چه مقدار بوده و در حال حاضر به چه میزانی رسیده است و آیا به آن حد ایده‌آل رسیده است؟

علیزاده: ما در آموزش عالی تلاش‌مان این است که سرانه ورزشی دانشگاه‌ها ما به حد مطلوب برسد اما همواره به دنبال افزایش سرانه ورزشی نیستم درحالی‌که مشکل مهم‌تری داریم و آن این است که از سرانه موجود نیز به‌خوبی استفاده نمی‌کنیم. اکنون برخی فضاهای دانشگاهی به اجاره می‌رود، علت این امر است که دانشگاه‌ها در مباحث مالی حمایت کافی را ندارند و باید خودکفا باشند. در حایی‌که این سالن، استخر و زمین چمن برای دانشجو است اما به علت عدم وجود برنامه منسجم برای استفاده آن و بخش بیرون هم خیلی شایق است که بیاید از امکانات استفاده کند، بخش قابل توجهی از برنامه‌های ما تحت تأثیر نیازهای جامعه قرار می‌گیرد. به‌همین‌خاطر هرچه شما این سرانه را افزایش دهید، باز از همین روند تبعیت می‌کند. سعی ما افزایش مشارکت دانشجویان و فعال کردن سالن‌هاست و از معاونان دانشجویی خواستارم که تا جایی که امکان دارد سالن‌ها را اجاره ندهند و بگذارند سالن‌ها تا پاسی از شب در اختیار دانشجوها باشد.

اگر اکنون سرانه فضای ورزشی ما پنج متر باشد نیز مشکل فعالیت دانشجویان حل نمی‌شود زیرا مهم این است که دانشجو از خوابگاه بیرون بیاید و در سالن قرار بگیرد از همین رو تنوع مسابقات را به‌صورت همگانی، به‌صورت قهرمانی، به‌صورت تک‌رشته‌ای ایجاد کرده‌ایم که بتوانیم از فضاها خوب استفاده کنیم.

احداث و راه‌اندازی 40 چمن مصنوعی، 50 کفپوش ورزشی و ورود دوچرخه به دانشگاه‌ها در سال 98

در همین راستا در سال گذشته و آینده پروژه‌های زودبازده را دنبال می‌کنیم. پروژه‌هایی که با مشارکت دانشگاه بوده در سال 97، 6 میلیارد اختصاص پیدا کرد به دانشگاه‌هایی که پروژه داشتند و خوشبختانه تمام این پول محقق شد. در سال 97، 14 پروژه را در این بخش در دست کار داشتیم. در همین چارچوب دیدیم پروژه‌هایی که به این شکل است زمان‌بر است. تغییر رویه دادیم به این معناکه پروژه‌های زودبازده را بیاوریم به چرخه وارد کنیم و زمین‌های چمن مصنوعی را با مشارکت دانشگاه‌ها، صندوق رفاه دانشجویان و سازمان امور دانشجویان دنبال کردیم. علی‌رغم اینکه این کار را در نیمه دوم سال شروع کردیم تا کنون زمین چمن 12 دانشگاه افتتاح شده است و از آن استفاده می‌کنند. در فاز اول این طرح 27 دانشگاه مجهز به چمن‌ مصنوعی می‌شوند.

مزیت چمن‌های مصنوعی این است که در کنار خوابگاه‌ها ( با استفاده از امکانات دوش و سرویس بهداشتی خوابگاه فراهم است؛ از این‌رو چمن مصنوعی با هزینه‌های نه‌چندان زیاد می‌تواند سریعاً اضافه شود و با وجود نور و فنس قابل استفاده برای دانشجویان دختر و پسر را تا پاسی از شب دارد و از طرفی نگهداری‌ آن نیز مشکل نیست.

در سال 98 نیز 40 پروژه احداث و راه‌اندازی چمن مصنوعی خواهیم داشت همچنین پروژه کفپوش‌های ورزشی را نیز دنبال کردیم که تقریباً ابعاد آن نیز همانند چمن است. در برنامه سال 98، 50 پروژه کفپوش ورزشی مد نظر است. یک دانه‌اش آزمایشی در دانشگاه داراب ساخته شد و الآن این میزان تقاضا را از دانشگاه‌ها داریم که این پروژه‌ها هم سرمایه‌گذاری‌اش بالغ بر 12 میلیارد تومان است همچنین موضوع دوچرخه در دانشگاه‌ها جزء سیاست‌های ما هست که بتوانیم دوچرخه‌سواری را در دانشگاه‌هایی که طالب هستند در سال 98 داشته باشیم. مطالعات خوبی صورت گرفته با شرکت‌هایی که حاضرند در این قسمت به ما کمک کنند و امیدواریم سال 98 این موضوع جدی شود و توسعه‌ داشته باشیم.

آنا: برخی اعزام‌ها به علت نوسان دلار با مشکلاتی همراه بود و بعضاً کنسل شد، علت چیست و راهکار شما برای حل این مشکلات چیست؟

علیزاده: همواره از سوی اداره کل تربیت‌بدنی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری از فدراسیون ملی ورزش‌های دانشگاهی حمایت‌های لازم صورت می‌گیرد. در برخی رشته‌ها که این فدراسیون اعلام نیاز می‌کند یا اعلام می‌کند که کدام مراکز آماده هستند، اداره کل تربیت‌بدنی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری آماده است با توجه به شرایط موجود همکاری‌های لازم را دارد. اعزام تیم دانشگاه‌ها به مسابقات نیز استقبال می‌کنیم و باز این آمادگی را داریم همانند دانشگاه تهران که در بسکتبال سه نفره شرکت کرد در فعالیت‌های بین‌المللی کمک کنیم و خود به‌عنوان یک دستگاه ورود نکنیم.

اعلام می‌کنیم که المپیاد ملی را واگذار کنیم به‌معنای اینکه ما هم یکی از بخش‌های شرکت‌کننده باشیم به‌جای اینکه فدراسیون ملی ورزش‌های دانشگاهی این المپیاد را برگزار کند و ما نیز المپیاد همگانی‌ را توسعه می‌دهیم.

باید به فعالیت‌های دانشجو به مراتب باید اهمیت بیشتری بدهیم، با رشته‌های جدیدی که در دنیا آمده و دانشجوهای جوان دوست دارند مثل این رشته‌های هیجانی و یا رشته‌های ورزشی که داریم، امکاناتش را داریم و توسعه بدهیم. از این‌رو سیاست‌های ما حمایت کامل از فدراسیون ملی ورزش‌های دانشگاهی است همچنین در اعزام‌ها و مشارکت این‌چنینی و فعالیت‌هایی را که فدراسیون از ما می‌خواهد نیز کمک خواهیم کرد.

آنا: بودجه فدراسیون ملی ورزش‌های دانشگاهی چگونه تأمین می‌شود؟

علیزاده: تمام بخش‌های آموزش عالی که توقع دارند از فدراسیون که مورد توجه قرار بگیرند اساساً باید سهم و مشارکت داشته باشند. یعنی یک سهمیه بدهند مثل همین فدراسیون جهانی و بعد از قِبل آن سرویس بگیرند اما اکنون به این شکل نیست.

تمامی پول فدراسیون ملی ورزش‌های دانشگاهی را وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و سازمان امور دانشجویان می‌دهد. برای همین است که فدراسیون نیاز به منابع دیگری دارد. در برخی از رویدادها مثل یونیورسیاد که در سال گذشته تیم اعزام شد، با همکاری فدراسیون‌ها از منظر کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان کمک خوبی صورت گرفت. در بخش مشارکت، در برگزاری اردوها و تجهیز و ... که فدراسیون توانست هم اعزام کند و مقام خیلی خوبی را کسب کند.

امیدواریم فدراسیون ملی ورزش‌های دانشگاهی به سمت اسپانسر و حامی مالی برود. به سمت کمک‌های بیشتر از بدنه ورزش کشور (وزارت ورزش،کمیته المپیک و فدراسیون‌های ورزشی) برود و این تعامل، بسیار تعامل مؤثر و سازنده باشد تا ما بتوانیم اعزام تیم‌های خوبی را هم در سطح جهان داشته باشیم.

در اعزام سی‌امین دوره یونیورسیاد در شهر ناپل ایتالیا شرایط کنونی جامعه و آنچه که بر همه سایه افکنده این است و این محدودیت‌های مالی بسیار تعیین‌کننده شده و تیم ایران یعنی تیم دانشجوهای ما شرکت می‌کند و این شرکت حداقلی است که منابع اجازه می‌دهد ولی امیدواریم این محدودیت‌ها برطرف شود و ما بتوانیم در یونیورسیاد که مقام خوبی را کسب کنیم.

البته قوانین اینکه هر بخش آموزش عالی بخواهد سهمی به فدراسیون ملی ورزش‌های دانشگاهی بدهد، وجود ندارد یعنی خیلی از دانشگاه‌ها حاضرند چنین کمکی بکنند اما قوانین است که این امکان را گرفته است.

آنا: آیا نیاز به بازبینی قوانین احساس نمی‌شود؟

علیزاده: اینجا که این مباحث وجود دارد که ممکن است این همه محدودیت وجود داشته باشد، بحث اعزام‌ها توسط خود دانشگاه‌ها در نظر گرفته شد، مثلاً دانشگاه آزاد اسلامی بیاید فوتسال اعزام کند، پیام نور بیاید... به یک معنا شاید اصلاً فدراسیون ما نیاز به این ندارد که دستگاه‌های مختلف به آن پول بدهند. این نوع حمایت‌ها که انجام شود، دقیقاً مثل همان پول است.

ما عادت کردیم به‌لحاظ سنتی که مثلاً یک قلکی باشد، یک پولی واریز شود، هر کس بیاید سهمی ایفا کند، به نظر من با ساختارهای موجود فدراسیون می‌تواند کارش را انجام دهد. هرچند که عرض کردم در دنیا همه حق عضویت پرداخت می‌کنند و این حق عضویت چیزی نیست که در سال نتوانند پرداخت کنند اما ما نمی‌خواهیم پول واریز کنند به معنای اینکه بودجه فدراسیون را بدهند.

فدراسیون ملی ورزش‌های دانشگاهی خود دارای یک سازوکاری است و آن سازوکار می‌تواند پاسخگو باشد. مثلاً اگر جزء وزارت ورزش است مشمول حمایت‌های آنها نیز شود، اگر یکی از فدراسیون‌ها است که تحت زعامت کمیته المپیک است پس به آن کمک شود. بخش‌های مختلف آموزش عالی بیایند سهمی را ایفا کنند که در این فعالیت‌های فدراسیون به آن کمک کنند که ساختارش رادارند.

آنا: این موضوع مطرح است که سرانه ورزشی دانشگاه‌ها جزئی از سرانه ورزشی وزارت ورزش محسوب می‌شود اما وزارت ورزش برای نگهداری آن بودجه اختصاص نمی‌دهد، لطفاً در این خصوص توضیح دهید.

علیزاده: همین جدایی که در ابتدا گفتم، اینکه واقعاً آموزش عالی مأموریتی دارد در وزارت ورزش؟ اگر مأموریت دارد مثلاً از آن 27 صدمی که می‌گیرند آیا می‌شود به دانشگاه‌ها هم داد؛ زیرا دانشجویان جدا از جامعه نیستند، ما امکانات خیلی خوبی داریم، کمک شود در اینجا که دانشجوها هم فعالیت‌های‌شان شکل بگیرد. به طور مثال ما 400 و خرده‌ای سالن داریم، حاضریم درهای اینها را باز کنیم به روی جامعه، جامعه ما خانواده دانشجو هستند. بخش کثیری پدر، مادر، خواهر و برادر بیایند در کنار دانشجوی خودشان فعالیت بکنند.

منتهی اینجا نیاز است که سالن من به استهلاک نرود. سالن در اختیار قرار بگیرد، حمایت‌ها صورت بگیرد، ما وقتی مثلاً این فعالیت‌ها را در دانشگاه و دانشگاه مأمور شود که به سلامت جامعه کمک کند. اکنون قابلیت‌ها ایزوله است و کاملاً جدا جدا است و در فرایند و برآیند یک سیستم انجام نمی‌شود که عرض کردم آموزش پرورش بیاید، بیاید آموزش عالی، برود تیم ملی، همین‌طور شکل بگیرد. اگر این‌گونه شود خیلی معنا و مفهومش بهتر و مؤثرتر خواهد بود. آن‌وقت وزارت ورزش هم بخواهد کمک کند می‌داند که این کمک به کجا خواهد رفت، چه گزارشی را بگیرد از ما که در محیط ملی ما این معنا داشته باشد.

آنا: برای اینکه این همخوانی و اکوسیستم به‌وجود بیاید نیاز به یک شورای عالی نیست؟

علیزاده: شورای عالی ورزش شورایی است که مدت‌ها برگزار نشده ولی در جلسه آخری که مجمع بود، تصمیم گرفته شد که در سال آینده در سه ماه اولش این شورا تشکیل شود و همین موارد آنجا إن‌شاءالله مقام وزارت آموزش عالی، وزیر ورزش، رؤسای دانشگاه‌های بزرگ کشور مثل پیام نور دعوت شوند، آنجا صحبت کنند و بتوانیم یک سیاست واحدی را در این چارچوب در آموزش عالی داشته باشیم.

آنا: بر اساس گفته‌ مدیران تربیت بدنی دانشگا‌ه‌های مختلف، در شهرستان‌ها استقبال دانشجویان از ورزش بیشتر از تهران است، آیا این تفاوت ذائقه بین دانشجویان تهران و شهرستان وجود دارد و علت آن چیست؟

علیزاده: اینکه دانشجویان منطقه تهران یک محیط پرتنوع با انتخاب‌های گوناگون را دارند، حرف درستی است و ازاین‌رو خودشان را ملزم نمی‌بینند که برای ورزش کردن حتماً به دانشگاه بیایند برای اینکه این فرصت را دارند که در مجامع مختلف حضور پیدا بکنند.

اما دانشجویان در شهرستان‌ها محیط انتخاب‌شان خیلی گسترده نیست و وقت کافی هم دارند برای فعالیت‌های ورزشی، از این‌رو مطالبه‌گری‌ آنها از دانشگاه به‌مراتب بیشتر است و وظیفه ما این است که چه در تهران، چه در سراسر کشور، نوع فعالیت‌ها را به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی کنیم که دانشجوها با همه تنوع سلیقه‌ بتوانند شرکت کنند.

محدودیت‌های فیزو در رشته‌های بین‌المللی و آن تنوع رشته‌ها برای اینکه اینها بستری برای آن ورزش قهرمانی باشند که همگانی‌شان را شکل می‌دهد به‌اضافه رشته‌های هیجانی که یکی یکی داریم اضافه می‌کنیم و دانشجوها خیلی علاقه‌مند هستند از فضاهای فیزیکی دانشگاه استفاده کنیم، امسال 140 هزار نفر آمار ما مشارکت در دانشگاه بود و امیدواریم که این آمار در سال آینده هم باز همین نرخ افزایشی خودش را داشته باشد چون امید ما این است که بتوانیم سالن‌ها و مکان‌های ورزشی را پر رفت و آمد کنیم. عرض کردم یک زمانی فکر کردیم نیروی فنی لازم را نداریم، از فدراسیون‌ها کمک گرفتیم، حتی مدیران‌ در کمیته ملی المپیک در دوره‌های همبستگی شرکت کردند. سال بعد به‌طور خاص برای مدیران دانشگاهی این دوره‌ها را برگزار کردیم که اساتید مدیر ما بدانند که در بوم بین‌المللی چه می‌گذرد که همان را در دانشگاه خود نیز اجرا کنند.

سال 97 برگزار شد که 35 نفر از مدیران ما از دانشگاه‌های مختلف حضور پیدا کردند، سال آینده هم باز با همین ظرفیت سهمیه‌اش را به ما دادند که برگزار شود.در همین ایران بودند ولی مدرسانی که کمیته المپیک گذاشته بود مدرسان بین‌المللی هستند که دوستان در این کورس یک هفته‌ای شرکت کردند که امیدواریم باز بتوانیم این امر را ادامه داده و استفاده کنیم.

آنا: در خصوص اتاق‌های تندرستی در خوابگاه‌ها توضیح بفرمایید. این اتاق‌ها در بسیاری از دانشگاه‌ها افتتاح شده‌اند و اعلام شده که در سال 98 تمام خوابگاه‌ها به این اتاق‌ها مجهز خواهند شد.خروجی این اتاق‌ها چیست؟

علیزاده: اینکه دانشجوها علاقه‌مند هستند که آمادگی جسمانی، یک بدن زیبا چه در دختر و چه در پسر خواسته‌ای است که امروزه در اکثر بچه‌ها مشاهده می‌شود. اما اینکه اینها هزینه‌های زیادی پرداخت کنند بروند داخل شهر و یا وقت‌هایی را داشته باشند که با توجه به مشغله درس بتوانند همه وقت حضور پیدا کنند یا محیط‌های شهر با روحیه اینها سازگار باشد، آموزش عالی را به این صرافت انداخت که در کنار خوابگاه‌ها، اتاق‌های تندرستی داشته باشیم.

خوشبختانه این سیاست مورد استقبال دانشجویان قرارگرفته، 90 دانشگاه الآن این اتاق‌ها رادارند، برخی دانشگاه‌ها دوتا و سه‌تا دارند و ما امیدواریم که سال آینده با توجه به تصمیماتی که گرفتیم، دانشگاهی بدون اتاق تندرستی نماند.

از سوی دیگر اینکه این اتاق‌ها مجهزتر هم بشوند. یعنی کمک شود دستگاه‌هایشان به‌روزتر شود، مربیانشان را یک دوره برایشان گذاشتیم باز یک دوره دیگر بگذاریم که دخترها و پسرهایمان مربیان کارآمدی باشند که روی این دستگاه‌ها قرار می‌گیرند که حداکثر بهره‌وری را داشته باشیم. در کنار این مرکز پایش را هم خوشبختانه الآن در 57 دانشگاه داریم. دانشجو سال اولی که می‌آید اندازه‌گیری‌هایی رویش انجام می‌گیرد به لحاظ سلامت بدنی، در یک نرم‌افزاری ثبت می‌شود، گزارش را ما به‌صورت دوره‌ای داریم.

امیدواریم این مراکز ما در سال 98 به 70 مرکز افزایش پیدا کند که ما بتوانیم این دانشجوی خودمان آنهایی که نیاز به مشاوره‌های ورزشی دارند به‌موقع به سراغ‌شان برویم چون شاید برخی از دانشجویان اصلاً اطلاع نداشته باشند که چه ورزشی به‌ دردشان می‌خورد، چه فعالیتی بکنند و بعد دانشجویانی که دارند فعالیت می‌کنند به کجاها بروند دسترسی به فعالیت‌های ورزشی خواهند داشت، این اماکن را به دانشجویان معرفی کنیم. با مرکز مشاوره‌مان صحبت‌ کرده‌ایم که ان‌شاءالله این قسمت را هم در سال تحصیلی 99-98 ارائه کنیم.

آنا: با توجه به ظرفیت‌های دانشگاه آزاد اسلامی و استقبال این دانشگاه از مسابقات ورزشی چرا در مسابقات همگانی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری دعوت نشده‌اند؟

علیزاده: نه، هیچ منعی وجود ندارد. قطعاً از ایشان خواهش می‌کنم یا من می‌روم آنجا یا ایشان بیاید اینجا با هم صحبت کنیم. تذکر شما را ما گوش می‌کنیم که ان‌شاءالله بیایند و از همین سال نیز دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی در این دوره از مسابقات شرکت کنند. نگرانی قهرمانی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی در مسابقات به‌نظرم موضوعات تصنعی است. درست است شور و هیجان دانشجوها باید باشد و برای خودشان خیلی هم خوب است ولی ما که نباید گرفتار این مسئله شویم.

ما باید تلاش کنیم که همه گروه‌ها در کنار هم سالم و سازنده فعالیت کنند. قطعاً مدیریت تربیت‌بدنی دانشگاه آزاد اسلامی نیز با توجه به روحیاتی که از ایشان سراغ دارم، بسیار خوب، سازنده و هماهنگ هستند، از ایشان خواهش می‌کنم که بستر حضور دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی را هم فراهم کنیم.

من هم هیچ خط‌کشی را واقعاً اینجا و آنجا نمی‌بینم. دلیلی هم ندارد این کار را بکنیم. ما در بُعد ملی کار انجام می‌دهیم. هیچ‌کس جای کسی را تنگ نمی‌کند. آن بخش‌ها هم برای ما عزیز هستند، وظیفه ما این است که دانشجویان را نه در قالب شعار، در قالب اینکه از این کشمکش‌های مصنوعی که این دانشگاه آزاد است، این دانشگاه دولتی است، این پیام نور است، باید این مسائل را کنار بگذاریم و این کار را آغاز کرده‌ایم. امیدواریم که دانشگاه آزاد اسلامی هم به این جمع اضافه شود.

آنا: یک خبر خوش به دانشجویان عیدی بدهید.

علیزاده: خبر خوش ما برای دانشجویان‌مان همواره این است که ما بتوانیم آن‌ها را هم در فعالیت‌های ورزشی ببینیم که مورد علاقه‌اش هست و هم اینکه دانشجوی ما بتواند از خدمات ورزشی خوب بهره‌برداری کند. در این راستا امید ما این است که هر چه بیشتر به سمت رشته‌هایی گرایش پیدا کنیم که علاقه‌مندی دانشجو بیشتر است. در سال آینده یک تعداد از رشته‌های هیجانی را رونمایی کنیم که دانشجویان علاقه دارند مثل پرش جامپینگ بیاید به داخل دانشگاه‌ها، صخره بیاید درون دانشگاه‌ها، گل بیشتری بیاید درون دانشگاه‌ها، دوچرخه بیشتری بیاید درون دانشگاه‌ها، یک محیط شادتری داشته باشیم.

جشنواره‌ها با تعداد بیشتری از دانشجویان برگزار شود چون جشنواره بهاره که پیش از المپیاد است ولی پاییزه فکر می‌کنم با شور و حرارت بیشتری خواهد بود؛ به‌ویژه که تصمیم گرفتیم به‌صورت استانی برگزار شود و فکر می‌کنم که ما هم کمک کنیم دانشجویان‌مان حداقل محدودیت‌ها را داشته باشند چه دخترهایمان چه پسرهایمان و بتوانند در فعالیت‌های ورزشی شرکت کنند. این اوج خواسته ماست که هیچ دانشجویی از فعالیت‌های بدنی و فعالیت‌هایی که مورد علاقه‌ خود محروم نماند.

انتهای پیام/4115/4084/