در آخرین جلسه «درس‌گفتارهای صدا و موسیقی در سینمای مستند» مطرح شد:
معین کریم‌الدینی: صداهای شسته‌رُفته بعضی میکروفون‌ها به فضای واقعی فیلم مستند ضربه می‌زند
مستندساز نام‌آشنای سینمای ایران، آخرین مدرس «درس‌گفتارهای صدا و موسیقی در سینمای مستند» بود که در سالن سینماحقیقت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار شد که وی در این کارگاه تاکید کرد که صداهای شسته‌رُفته‌ی بعضی میکروفون‌ها به فضای واقعی فیلم مستند ضربه می‌زند.
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری آنا از روابط عمومی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، معین کریم‌الدینی بحث کارگاه خود را با نحوه نزدیک شدن به جهان صوتی فیلم شروع کرد و خطاب به هنرجویان گفت: همانطور که در مرحله پژوهش، فرم بصری فیلم خود را جستجو می‌کنید، کانسپت صوتی فیلم خود را هم کشف کنید.
سپس سکانسی از فیلم «آتلان» پخش شد که در آن ایلحان دندان بر لبه قفس خود می‌کشید. کریم‌الدینی توضیح داد: این ایده بصری با گوش دادن به صداهای لوکیشن در ذهنش جاری شد و قبل از اینکه تصویر این سکانس توجه او را به خود جلب کند، صدای دندان‌های ایلحان بود که از پشت قفسش به گوش او رسید و باعث شد این سکانس شکل بگیرد.
در ادامه این کارگاه، بحث حفظ فاصله‌ی منطقی از صدای لوکیشن مطرح شد. کریم‌الدینی درباره‌ی صداهایی صحبت کرد که مخاطب نیاز به شنیدنشان دارد و برعکس صداهایی که مخاطب نیاز ندارد آنها را بشنود.
تاثیر پی رنگ اصلی فیلم بر فرم صدا، بحث بعدی این مجموعه درس‌گفتارها بود و معین کریم‌الدینی در این ارتباط گفت که جهان‌بینی و نوع نگاه شما به محتوا یا داستان، بر فضای صوتی فیلم تاثیر زیادی می‌گذارد.
او سپس درباره‌ی نحوه‌ی هماهنگ کردن تم فیلم با شخصیت صوتی فیلم حرف زد و ادامه داد: همانطور که حس و حال و لنز و وضعیت دوربین خود را در فیلمتان از ابتدا تعریف می‌کنید و تصمیم می‌گیرید کدام قسمت از جهان سوژه را به مخاطب‌تان نشان دهید و کدام قسمت را به او نشان ندهید، در مورد صدا و میکروفون هم همین مسیر را پیش بگیرید.
مبحث بعدی این کارگاه درباره‌ی دروغ و واقعیت در دنیای صدای فیلم مستند بود. کریم‌الدینی درباره‌ی میزان دخالت صدا در حرکت ذهنی کارگردان از واقعیت به تجرید و خطوط قرمزی که صداگذار فیلم مستند نسبت به فیلم داستانی باید رعایت کند، سخن گفت. او استفاده از آمبیانس واقعی در لحظه را با افکت‌های سالنی فیلم‌های مستند مقایسه کرد و سپس یک سکانس دیالوگ محور را در یک محیط خارجی در فیلم آتلان پخش کرد.
لایه‌های صوتی ظریف بک‌گراند صدا و اهمیت آن در فضاسازی و استفاده درست از میکروفون‌هایی که بک‌گراند صدا را ثبت کنند، بحث بعدی این کارگاه بود. کریم‌الدینی گفت: صداهای شسته‌رفته‌ی بعضی میکروفون‌ها به فضای واقعی فیلم مستند ضربه می‌زند و کارگردان باید در صدابرداری، به کثیفی صوتی محیطش توجه کند و آن را از دنیای واقعی فیلم حذف نکند.
سپس او از خطوط قرمز استفاده معناگرایانه در صدا حرف زد و این موضوع را با استفاده‌های مونتاژی صدا در امتداد حس واقعی صحنه مقایسه کرد و گفت که این موضوع، مرز ظریف صداگذاری سینمای مستند و داستانی است و مستندساز باید خطوط قرمز خود را در استفاده‌های معناگرایانه در صدای فیلم مستند بداند و در دام این موضوع گرفتار نشود.
بحث بعدی این کارگاه درباره‌ی این بود که کارگردان موقع ثبت صدا باید چه نکاتی را اولویت خود بداند و صدا تا چه اندازه می‌تواند مسیر کار کارگردان را مشخص کند و از کجا کارگردان می‌تواند اهمیت صدا را به خاطر از دست رفتن موقعیت فیلمبرداری از اولویت خارج کند. کیفیت، عمق و نوع صدا و طی کردن مسیر اطناب به ایجاز در لایه‌های صوتی هم مباحثی بودند که در ادامه‌ی این جلسه مطرح شدند .
سپس یکی از سکانس‌های داخلی فیلم آتلان پخش شد و درباره‌ی لایه‌های صوتی زیر دیالوگ و ساوند ترکی که در استودیو به این سکانس اضافه شد، بحث و گفتگو شد.
میزان دخالت در فضای صوتی در استودیو مبحث پایانی این کارگاه بود. کریم‌الدینی درباره‌ی حق دخالت در انتخاب نوع صدا در استودیو سخن گفت و سه نوع سرفه را در یک سکانس دادگاه در سه نقطه‌ی مونتاژی با هم مقایسه کرد و تاثیر روانی نوع صدا را بر منحنی روانی ساختار مونتاژی فیلم بررسی کرد.
انتهای پیام/
