سورئالِ سیاهوسفید در نمایش «من، او، آن»
به گزارش خبرگزاری آنا، محمدمعین خسروبگی در یادداشتی نوشت، «من، او، آن» اولین اثر از «کارخونه تئاتر» نوپاست؛ نمایشی با تیمی جوان و خلاق که از اسفند گذشته بهصورت متناوب روی صحنه تماشاخانه طهران میرود. این اثر نخستین نوشته و تجربهی کارگردانی «مهتاب مرادی» است. بابک عبدی و شمیم معین، بازیگران این دور از اجراها هستند.
«من، او، آن» از همان دقایق ابتدایی، مخاطب را با خود همراه میکند و ریتمی بسیار سریع دارد؛ امری که به لطف بازیهای قوی و دیالوگهای آغازین شکل گرفته است. نمایشنامه و کارگردانی با وجود ضعفهایی، توانستهاند فضاهای متعدد و در نهایت فضای اصلی و غافلگیری پایانی را برای مخاطب بسازند.
تئاتر روایتی شخصی و سورئال دارد، اما در پس این روایت، حرفهای شنیدنی هم برای زدن دارد. نمایش به دنبال ایجاد سبکی نسبتاً جدید در تئاتر ایران است؛ سبکی که فضایی سورئال، بسیار سریع و با ریتمی تند دارد، اما در عین حال دغدغهای عمیق را دنبال میکند.
نمایش دکور و جزئیات بصری ندارد و در مواجهه اول خود را از یکی از پارامترهای تصویریِ جذاب برای تماشاگر محروم نشان میدهد؛ اما در عوض از نور بهدرستی استفاده میکند. نورها مدام تغییر میکنند، پیدرپی کم و زیاد میشوند که این ایده نهتنها آزاردهنده نیستند، بلکه کاملاً در خدمت اجرا قرار دارد.
در این بین بازیها را میتوان مهمترین نقطهقوت کار دانست. هرچه جلوتر میرویم، بازیها بهتر و دشوارتر میشوند و بازیگران انرژی بیشتری میگذارند. هر دو بازیگر علاوه بر قدرت دیالوگگویی، از بدن نیز هنرمندانه و حرفهای استفاده کردهاند و نمایش را چند پله بالاتر بردهاند.
در نهایت، موسیقی نیز کمک شایانی به اثر میکند و بسیار همراستا با نور است. موسیقی در برخی صحنهها تلاش میکند برای تماشاگر «کد» بسازد تا در ادامهی نمایش از آن بهره ببرد. استفاده از موسیقی باکلام و آرشیوی هم ایدهای درست بوده و از کار بیرون نمیزند.
در مجموع، «من، او، آن» را باید اثری جسور و ظریف دانست که با تمرکز و دقت بیشتر بر متن، میتواند این سبک را به کیفیتی بسیار بهتر ارتقا دهد.
انتهای پیام/
