نمایش را بیشتر از بچه‌هایم دوست دارم!

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، نشست صمیمی رونمایی و جشن امضای کتاب «تقلیدچی عاشقانه‌ها؛ نمایش‌های آیینی و سنتی ایران» با حضور هنرمندان و چهره‌های اثرگذار این حوزه برگزار شد.

در ابتدای این نشست محمدحسین ناصربخت پژوهشگر عرصه تئاتر آیینی و سنتی عنوان کرد: ما در عرصه تئاتر نیاز به ثبت و ضبط داریم، در خارج از ایران اینطور است سیستم بازیگری دراین زمینه تعبیه شده و این اتفاق باید برای ما نیز ببافتد. این کار می‌تواند کتابی مکمل در این حوزه باشد، اما این نوع گفتگو هم لازم بود.

وی افزود: وقتی از یک تجربه فاصله می‌گیریم می‌توانیم عقلانی به آن بیاندیشیم و اتفاق را هضم کنیم، چون در حین تجربه اگر ناخودآگاه دست به چیزی بزنیم که ارزش ندارد، کمی که از آن می‌گذرد متوجه می‌شویم چه اتفاقی افتاده است.‌ای کاش این کتاب با ثبت و ضبط تجربه در حین انجام کار تکمیل شود. حداقل در عرصه هنر یادداشت نویسی در باب اجرا تبدیل به عادت شود تا آیندگان تحلیل بهتری از شرایط تئاتر داشته باشند و تجربیات فردی که زحمت کشیده را درک کنند.

در ادامه نشست شکرریز نویسنده و پژوهشگر نیز عنوان کرد: من ابتدا باید سپاسگزار لاله تقیان باشم، چون مستندی می‌ساختم از چهره‌های فرهنگی و هنری که یکی از آن چهره‌ها داود فتحعلی بیگی بود و زمانی که با او مراوده داشتیم، همراه با لاله تقیان شدیم. من تلاش کردم با بضاعتم یک کاری را برای تاریخ شفاهی عرضه کنم. ما از زمان سعدی افشار کار‌ها را دیده بودیم و یکی از آثار باارزش «بنگاه تئاترال» علی نصیریان بود، پس تلاش کردیم برای نسلی که امروز در دانشگاه هنر تئاتر و ادبیات نمایشی می‌خواند، این شناسنامه را به ثبت برسانیم تا آنها را از یاد نبرد.

وی افزود: من با تصویر و دوربین و فلسفه سر و کار دارم، به نظرم نگهداری فرهنگ ملی و سنت‌هایمان قابل احترام بود پس سراغ این کتاب و کسانی رفتم که از آنها کمک بگیرم تا چیزی از خود بجا بگذارم، من در کتاب اول سراغ پری صابری رفتم که امیدوارم حالش بهبود یابد، نفر دوم مرحوم محمدعلی کشاورز بود. من در دانشگاه خیلی وقت‌ها شاهد ژست فرنگی بودن دوستان هنریمان هستم و معتقدم این نگاه اشتباه است! این کتاب هر ایرادی دارد ضعف من و هر حسنی دارد کار آقای فتحعلی بیگی و خانم تقیان است.

علی نصیریان نیز در ابتدای صحبت خود در این نشست گفت: به‌نظرم این کتاب بسیاز ارزشمند است. بیش از شصت سال پیش که من نمایشنامه سیاه را می‌خواستم اجرا کنم، از این اتفاق می‌ترسیدم، ولی داوود فتحعلی بیگی که بعد از انقلاب پیگیر کار‌های سنتی و آیینی شد، توانست در پژوهش و اجرا با استمرار کار کند. درست است که نمایش‌های ما تئاتر نبود، تعزیه و تخت حوضی دراما نبود یک روایت بود، دراما ساختار و شرایط خاص دارد که ارسطو در فن شعرش گفته است.

وی افزود: ما تئاتر را اخذ کردیم، همانطور که سینما را تقلید کردیم، اما نمایش‌های ما فرق دارد. کسی نمی‌تواند امام حسین شود، اما می‌تواند ایشان را روایت کند.

نصیریان در انتهای سخنانش با اشاره به اینکه فتحعلی بیگی کاری کرده است کارستان، توضیح داد: فتحعلی بیگی در عرصه راه اندازی جشنواره‌های آیینی سنتی هم خیلی تلاش کرد و من در تمام این سال‌ها شاهد زحمات او بوده‌ام.

در نهایت داوود فتحعلی بیگی در صحبت‌هایی گفت: چراغ راه من در عرصه سنتی علی نصیریان بود به حسب ظاهر من محضر این بزرگان را درک نکردم، اما همان چند جمله زمینه پیگیری این مباحث شد و هر چه جلوتر آمدم بیشتر غرق شدم و فهمیدم برای ماندگاری هنر‌ها لازم است مبانی نظری این نمایش‌ها را بنویسیم.

وی در پایان عنوان کرد: سال‌ها مرشد سعیدی و ترابی را مطالعه کردم و امروز هم اصول و مبانی نمایش‌های تخت حوضی را در دست دارم که برای آن هم خدمت استاد نصیریان رفتیم. آنچه انجام دادم عاشقانه و خالصانه بود، من نمایش‌ها را بیشتر از بچه‌هایم دوست دارم!