با حضور در مراسم انجمن منتقدان آفریقایی-آمریکا؛
بعد از اسکار ۲۰۲۲، ویل اسمیت به صحنه جوایز برمی‌گردد
ویل اسمیت به مدار فصل جوایز بازگشت تا در مراسم انجمن منتقدان آفریقایی-آمریکایی فیلم جایزه چراغ دریایی (بیکن) را دریافت کند و این برگشتن پس از آن سیلی معروف به کریس راک بود.
به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری آنا، ویل اسمیت به مدار فصل جوایز بازگشت تا در مراسم انجمن منتقدان آفریقایی-آمریکایی فیلم جایزه چراغ دریایی (بیکن) را دریافت کند. بعد از سیلی معروفش به کریس راک در مراسم اسکار ۲۰۲۲ به خاطر حرفی که به همسر بیمارش زده بود، این نخستین بار بود که این بازیگر سیاه پوست شخصاً برای دریافت جایزه خود در یک مراسم اهدای جوایز شرکت می کرد.
او به همراه کارگردان فیلم «رهایی» آنتونی فوکوا این جایزه را دریافت کرد. فوکوا سخنرانی این مراسم را شروع کرد و از اهمیت این جایزه برای حضار گفت.
او گفت: «هدف جایزه چراغ دریایی قدردانی از فیلم‌هایی است که به موضوعات چالش برانگیز جامعه می‌پردازند و مخاطب خود را درگیر می‌کنند. ما امیدوار بودیم که «رهایی» بتواند داستان پیروزی پیتر و ایمان راسخ و عشق عمیقش به خانواده‌اش و زندگی را به درستی به تصویر بکشد.» فوکوا همچنین از اَپل، انجمن منتقدان آفریقایی- امریکایی و عوامل و بازیگران فیلم خود تشکر کرد و بعد میکروفن را به اسمیت داد.
ویل اسمیت سخنرانی خود را این گونه آغاز کرد: «رهایی سخت‌ترین فیلم تمام دوران حرفه‌ای من بود. انتقال یک ذهن مدرن به آن دوران واقعاً کار دشواری است. حتی تصور آن سطح از بیرحمی و وحشیگری کار دشواری است.»
او درباره تجربه خود در دوران فیلمبرداری این فیلم در نقش پیتر، برده‌ای که تجلی آزادی خودش است، صحبت کرد. سپس اسمیت درباره صحنه‌ای صحبت کرد که همبازی سفیدپوستش هنگام فیلمبرداری روی صورتش تف کرده بود و گفت که آن حرکت چقدر روی درک او از بی عدالتی در دوران برده داری تاثیر گذاشته بود.
او گفت: «روز دوم فیلمبرداری بود و دمای هوا 43 درجه بالای صفر بود. قرار بود در یکی از صحنه‌ها با بازیگران سفیدپوست بازی کنم و دیالوگ‌های ما مشخص بود و آن بازیگر تصمیم گرفت که بداهه چیزی بگوید. فیلمبرداری شروع شد. من دیالوگم را گفتم. او هم مال خودش را گفت. و بعد او بدون قرار قبلی وسط سینه من تف کرد. اگرگردنبند مروارید هم به گردن داشتم، قطعاً پاره‌اش می‌کردم و دورش می‌انداختم. دلم می خواست فریاد بزنم آنتونیییییی، اما چیزی نگفتم، یادم آمد که پیتر نمی‌توانست کارگردان را صدا بزند.»
او در ادامه گفت: «همانجا نشستم، یک نفس عمیق کشیدم و بعد از استراحت آن پلان را دوباره گرفتیم و آن بازیگر فکرکرد که آن بداهه‌اش خوب بوده. دوباره من دیالوگم را گفتم. او هم دیالوگش را گفت و دوباره وسط سینه من تف کرد. من در آن لحظه بدجوری جلوی خودم را گرفتم و بخشی از وجودم واقعاً قدردان بود که واقعاً درک می کردم. و بعد صدایی از دور آمد. آنتونی گفت: «هی، بیایید یه پلان بدون تف بگیریم.» و در آن لحظه بود که فهمیدم خدا واقعی بود.»
اسمیت نیز از انجمن منتقدان حاضران به خاطر هر کاری که می کردند تشکر کرد.
انتهای پیام/
با استفاده مجدد از زبالههای زیستی:
