محکومیت۲۰ ساله امامی و سینمایی که همچنان خوراک پول‌شویی است/ چرا تهیه‌کنندگان درباره پول‌های مشکوک حرفی نمی‌زنند؟

به گزارش خبرنگار سینمایی گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، حکم ۲۰ سال حبس، رد مال و انفصال از خدمات دولتی که برای محمد امامی یکی از متهمان پرونده بانک سرمایه بریده شد، سروصدای زیادی در دنیای هنر هفتم به راه انداخت. محمد امامی در سال‌های اخیر به عنوان تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار در فیلم‌ها و سریال‌های زیادی فعالیت کرد، آثاری که اکثر آن‌ها با حضور بازیگران و فیلمسازان شناخته شده ساخته شد و بعضا با اقبال عمومی فراوانی هم مواجه شدند. سریال «شهرزاد» و فیلم‌هایی همچون «ابد و یک روز»، «خوب، بد، جلف»، «خوک»، «کاناپه» و... شناخته‌شده‌ترین آثار نمایشی هستند که امامی در آن‌ها یا به عنوان تهیه‌کننده و یا به عنوان سرمایه‌گذار حضور داشته است.

در طول سال‌های اخیر بسیاری از اهالی سینما و ریش سفیدان حوزه فیلمسازی نسبت به ورود پول‌های مشکوک به سینمای ایران و آسیبی که می‌تواند به صنعت فیلم و سریال‌سازی کشورمان بزند هشدارهایی دادند. خیلی از رسانه‌ها نیز با نگاهی دغدغه‌مند به این مسئله ورود کردند و از مدیران و مسئولان سینمایی در سال‌های اخیر به وضوح خواستند که این بخش را با دقت رصد کنند و جلوی ورود این پول‌ها را عرصه‌های گوناگون هنرهای نمایشی بگیرند. اگرچه این هشدارها و درخواست‌ها آنچنان هم جدی گرفته نشد و در طول این سال‌ها بودند پروژه‌هایی که با کرور کرور ستاره‌های سینما ساخته شدند اما خروجی‌شان چیزی جز یک شکست نبود و کسی هم نپرسید که سرمایه‌گذار این فیلم چرا روی اثری که فروش آن به زور یک میلیارد تومان شده، چند میلیارد تومان فقط برای دستمزد بازیگران هزینه کرده است!؟

بعد از حواشی مربوط به دستگیری محمد امامی و سید هادی رضوی، تهیه‌کنندگان سریال «شهرزاد» خیلی از عوامل این مجموعه نمایشی از جمله ترانه علیدوستی بازیگر آن، پرداختن به این مسائل و تمرکز روی بحث‌های مالی مجموعه را کاری حاشیه‌ای و عملی خرابکارانه برای بد جلوه دادن مجموعه معرفی کردند و جدا از اینکه به دیگران اجازه نمی‌دادند راجع به این مسائل از آن‌ها سوال کنند، از خودشان هم نپرسیدند که این چند میلیاردی که برای تولید این مجموعه هزینه شده است، از چه طریقی به دست آمده و چه دست پشت پرده این پول‌هاست. حالا که حکم دادگاه محمد امامی هم منتشر شد و او نیز به اندازه رضوی به ۲۰ سال حبس محکوم شده است، شاید بد نباشد که ترانه علیدوستی و دیگر عوامل سریال حسن فتحی یا مابقی فیلم‌هایی که این اخلالگر نظام اقتصادی در تولید آن‌ها نقش داشته، دیگر به دنبال تطهیر امثال امامی و رضوی نباشند.

تا پول داری رفیقتم!

این روزها اگر پای صحبت بسیاری از تهیه‌کنندگان با سابقه سینما و تلویزیون بنشینید، حرف‌های جالب توجه زیادی از ورود سرمایه‌های عجیب و غریب به هنرهای نمایشی می‌شنوید. این مسئله درباره سریال‌های تولیدی در شبکه نمایش خانگی و پلتفرم‌های آنلاین بسیار سنگین‌تراست. چون وقتی اثری در سینما به نمایش درمی‌آید، می‌توان از میزان فروش آن در گیشه و مقایسه ساده با هزینه تولید اثر، سوددهی یا زیان‌دهی اثر را بررسی کرد، اما در پلتفرم‌ها اصلا چنین چیزی نیست. در آنجا اعداد و ارقام فراوانی برای دستمزد چهره‌ها جابه‌جا می‌شود، اعدادی که بعضا در سینما نیز وجود ندارد و هر سرمایه‌گذاری توانایی پرداخت آن حقوق‌ها را ندارد. وقتی برای یک رئالیتی شو سه، چهار قسمتی، چند صد میلیون تومان به سلبریتی‌ها پرداخت می‌کنند، نباید از دستمزدهای میلیاردی برای سریال‌های شبکه نمایش خانگی تعجب کرد.

در حال حاضر هزینه تولید یک اثر سینمایی چند میلیارد تومان است که با توجه به گروه بازیگران و تیم تولید اثر، می‌توان آن را بین ۲ تا ۲۰ میلیارد تومان دسته بندی کرد. در چنین شرایطی یک فیلم سینمایی برای اینکه زیان‌ده نباشد باید دو سه برابر از هزینه تولیدش فروش کند تا بتوان مدعی شد به سوددهی رسیده است. اما در همین سال‌های گذشته چه تعداد از فیلم‌های سینمایی ما توانستند به فروش ۲۰ میلیارد تومان یا بیشتر برسند؟ شاید به تعداد انگشتان دست هم نباشند این مدل آثار، اگرچه اکثر آن‌هایی که این رکورد را شکستند فیلم‌های پرهزینه‌ای بودند و بازیگران مطرحی در آن‌ها به ایفای نقش می‌پرداختند.

حالا حساب بکنید یک سریال در شبکه نمایش خانگی با حضور ۵-۶ بازیگر مطرح تولید می‌شود، سریالی که از نام بازیگران آن می‌توان حدس زد که مثلا ۱۰ میلیارد تومان فقط برای دستمزد این چند بازیگر کار هزینه شده است. حالا لوکیشن‌های جورواجور، برج‌ها و هتل‌ها و کشتی‌هایی که برای فیلم اجاره می‌شود و ماشین‌های رنگارنگ و گرانقیمتی که در برخی از آثار حضور دارد را هم به عنوان چاشنی به این هزینه‌ها اضافه کنید تا ببینید که چه رقم هنگفتی می‌شود. به همین دلیل است که وقتی از گوشه و کنار به گوش می‌رسد یک سریال شبکه نمایش خانگی ۷۰ میلیارد تومان خرج روی دست سازندگانش گذاشته، کسی تعجب نمی‌کند و هیچ مسئولی در سینمای ایران از خود نمی‌پرسد که این پول‌ها از کجا امده و قرار است چقدر بازگشت سرمایه داشته باشد.

سکوت معنادار تهیه‌کنندگان

کسی که در یک پروژه ۷۰ میلیارد تومان سرمایه‌گذاری می‌کند، در خوشبینانه‌ترین حالت ممکن یک تاجر موفق است و تاجر موفق کسی نیست که روی یک پروژه شکست خورده سرمایه‌گذاری کند، پس او می‌داند قرار است حداقل ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیارد تومان از این پروژه سود کند، تا سرمایه‌گذاری‌اش بی‌نتیجه نماند. حالا باید از پلتفرم‌های آنلاین پرسید که آیا برای پخش یک سریال ۲۰، ۳۰ قسمتی یا چند فصلی، ۱۰۰ میلیارد تومان هزینه می‌کنند؟ اگر بله واقعا این هزینه‌ها از تبلیغات و حق اشتراک‌های مردم به دست می‌آید؟ بعید به نظر می‌رسد. عدم شفافیتی که در حال حاضر در تولید فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی وجود دارد، باعث می‌شود در آینده‌ای نه چندان دور باز هم شاهد دستگیری سرمایه‌گذارانی باشیم که هنر هفتم را بهترین راه برای پولشویی در نظر می‌گیرند و با ادعای روشنفکری، برچسب هنرمند روی پیشانی خود می‌زنند و با سلبریتی‌های قد و نیم‌قد عکس یادگاری می‌گیرند.

در رابطه با پرونده فساد بانک سرمایه و حکم اخیر محمد امامی، موضوعی که توجه ما را به سمت خود جلب کرد، عدم تمایل تهیه‌کنندگان مختلف به گفت‌وگو در این زمینه بود. برای این گزارش شاید با بیش از ۲۰ تهیه‌کننده تماس گرفتیم که هرکدام از آن‌ها به دلایل گوناگون نخواستند راجع به این اتفاق و حواشی مربوط به آن اظهار نظری بکنند. عده‌ای با این بهانه که پیش از این راجع به آن صحبت کردند پا پس کشیدند، برخی گفتند چیز زیادی از آن نمی‌دانند و صحبت نمی‌کنند و بعضی دیگر هم با این ادعا که آدم مناسبی برای این گزارش نیستند، به هیچ سوالی در این خصوص پاسخ ندادند. در حالی که این قضیه ضربه بزرگی به جامعه تهیه‌کنندگان سینمای ایران زده و نگاه بسیاری از دوستداران هنر هفتم به این قشر را تغییر داده است.

وقتی کسانی که به عنوان تهیه‌کننده فیلم‌ها و سریال‌های شاخصی ساختند، یکی یکی سر از دادگاه درمی‌آورند و حکم‌های سنگین می‌گیرند، قدیمی‌های این حرفه باید دلشان به حال شغل و اعتبارشان بسوزد. محمد امامی نه اولین نفر فهرست افرادی بود که پول‌های ناسالم وارد عرصه تولید آثار نمایشی کرده‌اند و نه آخرین نفر آن‌ها خواهد بود. وقتی جامعه تهیه‌کنندگان می‌خواهند چشم‌شان را به روی این افراد و ببندند و آن‌ها را با آغوش باز بپذیرند، نباید هم بعدها نسبت به اهالی رسانه و منتقدان اعتراض کنند که چرا مو را از ماست آثارشان بیرون می‌کشند و دست سرمایه‌گذارانشان را رو می‌کنند.

انتهای پیام/۴۱۷۳/