به بهانه دهم آذر روز جهانی مقابله با ایدز؛
غربت «روبان قرمز»ها در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر/ روایت باشگاه‌هایی که مدتهاست «مثبت» نیستند!
به بهانه روز جهانی ایدز، از دردهای بیماران مثبتی می‌گوییم که صدایی از آنها شنیده نمی‌شود و فقط سالی یک بار به‌اجبار از روی تقویم مرور می‌شوند.
گروه جامعه آنا- یاسمین بخشی؛ سال‌ها از پیدایش و شناسایی ویروسی به نام «اچ آی وی» و بیماری ناشی از آن به نام «ایدز» می‌گذرد که با تضعیف و ایجاد نقص در سیستم ایمنی بدن، بیمار را از پا در می‌آورد؛ بیماری رفتاری که نحوه ابتلا و انتشار آن به زبان‌ها و قلم‌های مختلف روایت شده است.
اگرچه امروزه صحبت در مورد این بیماری مانند گذشته مفاهیم ناخوشایندی به همراه ندارد اما همچنان این ویروس با انگ و تبعیض فراوان مواجه است. «اچ آی وی» از طریق خون و فرآورده‌های خونی، تزریق مشترک، مادر به جنین و روابط جنسی (که شایع‌ترین روش انتقال بیماری در جهان است) قربانی می‌گیرد؛ با توجه به همه‌گیری این ویروس، هنوز هیچ واکسن و دارویی جهت پیشگیری و درمان قطعی بیماری از سوی جوامع پزشکی ارائه نشده و تنها راه کنترل آن آگاهی‌های عمومی و اطلاع‌رسانی از روش‌های انتقال است. اما این اطلاع‌رسانی چقدر مؤثر ارائه می‌شود و چه محدودیت‌هایی در بیان راه‌های انتقال وجود دارد؟
«اچ آی وی» با ایدز چه فرقی دارد؟
در واقع «اچ آی وی» ویروس است و ایدز بیماری؛ درست مانند ویروس آنفلوانزا و بیماری سرماخوردگی؛ زمانی که ویروس وارد بدن فرد شود و علائم بیماری در بدن فرد شدید نشده یعنی تعداد (CD۴) گلبول‌های سفید بدن از حدی پایین‌تر نیامده است، می‌گویند بیمار در فاز HIV است؛ اما وقتی سیستم ایمنی فرد ضعیف شود و تعداد گلبول‌های سفید او خیلی پایین بیاید (از طریق آزمایش خون معلوم می‌شود) گفته می شود فرد وارد فاز ایدز شده است.
بیماران مبتلا به اچ آی وی همان‌هایی هستند که هر ساله روز جهانی ایدز یادی از آنها می شود و تا سال بعد مشکلات و گرفتاری‌هایشان به فراموشی سپرده می‌شود. در ایران سازمان بهزیستی ارگانی است که وظیفه ارائه خدمات به این بیماران را به عهده دارد و برای گسترش حوزه فعالیت باید از مجریان برنامه‌های اجتماعی حمایت کند.
بیشتر بخوانید:
تکرار ماجرای خون‌های آلوده فرانسوی این بار توسط سازمان انتقال خون + اسناد
«مادر» تنها امید «زنان ته خطی» است/ حصارکشی و کمپ اجباری در کمین زنان آسیب‌دیده
یک فعال اجتماعی: امسال یک ریال هم از بهزیستی نگرفته‌ایم!
در همین راستا یک فعال اجتماعی به خبرنگار آنا می‌گوید: «بهزیستی از ابتدای سال تا به الآن حتی یک ریال هم به مؤسسه‌های مجری امور اجتماعی و پیشگیری پرداخت نکرده است؛ یعنی ۹ ماه گذشته و مؤسسات دست خالی و دست تنها فعالیت کرده‌اند و کارشناسان بهزیستی فقط گه‌گاهی بازدیدهایی از مراکز ما داشته‌اند تا مواردی را ثبت نمایند که بعدها اگر اتفاقی افتاد بگویند ما گفته بودیم این مشکلات وجود داشته! ولی هیچ راه حل و پیشنهادی برای رفع مشکلات ارائه نمی‌دهند، چرا که هر اقدامی نیاز به پول دارد و بهزیستی مدعی است که سازمان‌های بالادستی پول و بودجه مرتبط با حوزه آسیب‌ها را نمی‌دهد یا اگر هم بدهند یا با تأخیر است و یا ناکافی.»
به گفته این فعال اجتماعی «حمایتی که بهزیستی از مبتلایان به اچ آی وی و خانواده‌هایشان می‌کند فقط حمایت روانی-اجتماعی است که از طریق باشگاه‌های مثبت انجام می‌شود؛ تعداد باشگاه‌های مثبت هم به‌شدت ناکافی و محدود است و از سوی دیگر و به گفته فعالان این حوزه، این ارگان بزرگ در سال ۱۴۰۰ هیچ پرداختی بابت باشگاه‌های مثبت به مؤسسات مجری نداشته است.»
باشگاه مثبت، محلی برای دریافت هدیه و سبد کالا!
بر اساس مشاهدات میدانی خبرنگار آنا باشگاه‌های مثبت تنها به جایی تبدیل شده‌اند که گاه به بهانه روز جهانی ایدز، اول مهر یا عید نوروز بسته‌های حمایتی ارزاق را در قالب سبد کالا به تعداد محدودی از مبتلایان به اچ آی وی اهدا کنند!
چرا مبتلایان از باشگاه‌های مثبت استقبال نمی‌کنند!؟
البته پیگیری‌ها حاکی از آن است که مبتلایان به اچ آی وی استقبالی از خدمات این باشگاه‌ها نمی‌کنند؛ «عدم حمایت از سوی سازمان‌های دولتی» ، «بروز نبودن خدمات»، «ترس از ثبت اطلاعات و مشخصات و تبعیض‌های ناشی از آن» و ... بخشی از دلایل عدم استقبال مبتلایان از باشگاه‌های مثبت است.
یکی از مبتلایان «اچ آی وی» به خبرنگار آنا می‌گوید «وقتی در این باشگاه‌ها حمایت خاصی از من نمی‌شود چرا باید به آنجا پناه ببرم؟ ترجیح می‌دهم خودم مشکلم را حل کنم تا به جایی بروم که اطلاعاتم را ثبت کنند و بعدا همه جا با انگشت نشانم دهند!»
این مبتلا به «اچ آی وی» تنها انگیزه‌اش برای حضور در باشگاه را دریافت کالا و هدایای سالانه به مناسبت روز جهانی ایدز عنوان می‌کند!
یکی دیگر از بیماران «اچ آی وی» با تاکید بر این که تنها گناهش برای مثبت داشتن داشتن همسر مصرف کننده مثبت بوده است عنوان می کند: «خانواده‌ام از من فرار می‌کنند و تمایلی برای زندگی در کنار من ندارند.»
وی در خصوص شرایط و تامین داروهایش عنوان می‌کند: «از طریق مراکز مشاوره بیماران رفتاری که زیر نظر وزارت بهداشت فعالیت می کنند داروهایش را به صورت رایگان دریافت می کند و از سازمان بهزیستی هیچ گونه حمایتی دریافت نکرده است.»
بر اساس ادعای برخی از بیماران که در این باشگاه‌ها رفت و آمد دارند، باشگاه‌های مثبت خدمات سطحی می‌دهند و گره‌ای از غم آنها باز نمی‌کنند.
هیچ‌کس مسئولیت «روبان قرمز»ها را به گردن نمی‌گیرد
اینکه کدام سازمان یا ارگان وظیفه حمایت از این باشگاه‌ها را دارند مهم نیست؛ بهزیستی یا وزارت بهداشت، شهرداری یا هر ارگان دیگری؛ مهم این است فردی که رنج «اچ آی وی» را تحمل می‌کند باید بتواند مانند افراد عادی در جامعه زندگی کند؛ اما اغلب این افراد به دلیل شرایط سخت زندگی و ضعف سیستم ایمنی توانایی انجام هر کاری را ندارد و غالباً با مشکلات مالی مواجه هستند؛ خصوصاً زمانی که بیماری از فاز «اچ آی وی» وارد فاز ایدز می‌شود.
اینکه هر مقام مسئول از زیر بار مسئولیت شانه خالی کند و کم‌کاری‌ها را به گردن سازمان دیگری بیندازد برای «روبان قرمزی» ها نان‌وآب و نمی‌شود. بیماران «اچ آی وی» مانند همه ما عضو خانواده‌ای هستند که بعضاً حتی از خانه و خانواده خود نیز طرد شده‌اند.
برای درک حال این بیماران توصیه می‌شود چند ساعتی پای درد دل آنها بنشینیم؛ آنها بیمار هستند نه مجرم و معتاد متجاهر! نیازی به ترحم ندارند بلکه توجه می‌خواهند.
آنا، چشم‌انتظار پاسخ مسئولان بهزیستی
بند تلخ ماجرا آنجاست که مسئولان بهزیستی پاسخگوی تماس‌های خبرنگار آنا برای رفع شبهات موجود پیرامون خدمات‌رسانی به این بیماران و حمایت از باشگاه‌های مثبت نبودند و بالاجبار این گزارش به صورت یک‌طرفه و بدون نظر مسئولان بهزیستی منتشر شده است.
البته خبرگزاری آنا این آمادگی را دارد که با مسئولان ذی‌ربط به گفت‌وگو بنشیند.
انتهای پیام/۴۱۶۱/پ
انتهای پیام/
