تأثیر اجتماعی جلسات قرآن کم شده است

به گزارش گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، حسن رحیم‌پور ازغدی، عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی با اشاره به اینکه نهضت‌های بزرگ از دل محافل قرآنی ایجاد شده، گفت: برگزاری جلسات قرآن اگر مرده را زنده نکند و احیاگر جامعه نباشد، بی‌فایده است.

رحیم‌پور ازغدی در اختتامیه گردهمایی مدرسین و مدیران استانی نهضت تربیت قرآنی نورالثقلین در مجتمع فرهنگی تربیتی امام رضا(ع) برگزار شد، اظهار کرد: بین محافل قرآنی تفاوت‌هایی وجود دارد و برخی مانند آتشفشان ظاهر و باطن اشخاص و جامعه‌ای را می‌شوراند اما اثر و بود و نبود برخی محافل در بیرون دیده نمی‌شود.

وی با تاکید بر لزوم اثرگذاری قرآن بر دل‌ها گفت: زمانی که پیامبر(ص) و سایر انبیا(ع) آیات الهی را برای مردم قرائت می‌کردند، به آنان گفته می‌شد شما شعر می‌گویید؛ شاعرید؛ مجنون و ساحر هستید اما چرا هیچکس در این محافل قرآنی به ما چیزی نمی‌گوید؟ آیا آن خدایی که از آن حرف می‌زنیم و آن قرآنی که می‌خوانیم، زنده نیستند؟ حضرت علی(ع) می‌فرماید اگر قرآن باشد، انقلاب در عقل‌ها ایجاد می‌کند؛ سطح عقلانیت جامعه بسیار بالا می‌رود و عقلانیت دفن شده دوباره زنده و استخراج می‌شود.

این استاد دانشگاه خاطرنشان کرد: نمونه دیگر این تفاوت اثرگذاری آنجایی است که قرآن می‌فرماید روزه بگیرید و هدف از روزه را تقوی الهی می‌کند اما سول اینجاست که ما چطور روزه می‌گیریم اما با تقوا نمی‌شویم؟ در جای دیگر می‌فرماید قرآن برای شما شفاست؛ پس این حجم از بیماری‌های اخلاقی و روحی برای چیست؟ چرا ظلم در جامعه و نهادهای مختلف وجود دارد؛ در حالی که ما همیشه قرآن می‎‌خوانیم. چطور است که هم ظلم و هم قرآن در جامعه وجود دارد؟ این وضعیت نشان می‌دهد آنچه ما به آن مشغول هستیم، صوت قرآن است، نه خود قرآن. آنچه ما با آن مشغولیم لفظ و تجوید قرآن است، نه خود قرآن. چطور ظلم و قرآن با هم جمع می‌شود؟ پس معلوم می‌شود اینکه می‌خوانیم قرآن نیست چون ظلم هنوز وجود دارد.

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی اضافه کرد: برای دور شدن از چنین شرایطی لازم است به‌ طور مداوم سطح آگاهی قرآنی خود را افزایش دهیم. در حال حاضر ما صرفا ترجمه تحت‌اللفظی از قرآن را بررسی می‌کنیم. این کلمات مقدس از آن جهت که با احترام خوانده می‌شود، خوب است اما اگر تنها به دلیل مقدس بودن قرائت شود، مطلوب نیست.

رحیم‌پور ازغدی عنوان کرد: در حقیقت تبلور اسلام در زبان و رفتار ماست. مسلمانان معمولا آنچه به نفع‌شان است را انجام می‌دهند. در جلسات خواستگاری و در کوچه و بازار دروغ می‌گوند. پس چرا هرچه قرآن می‌خوانیم، سیر نمی‌شویم. این معلوم است قرآن و نمازی که می‌خوانیم، قرآن و نماز واقعی نیست. در حقیقت آنچه ما می‌خوانیم پوسته قرآن است؛ بنابراین آنچه که با آن محشور هستیم، قرآن نیست.

این استاد دانشگاه بیان کرد: پیشتر وضعیت به گونه‌ای بود که اکثر کسانی که انقلاب را در شهرستان‌ها رهبری می‌کردند، جلسات قرآن خانگی داشتند؛ امروز هم هزاران جلسه قرآن در ایران و جهان اسلام برگزار می‌شود اما بخاری از آن بلند نشده و تاثیری نداشته است.

وی افزود: در برخورد با قرآن و آیات الهی ۲ نوع رفتار و مواجهه تعریف می‌شود. خداوند در قرآن چگونگی بیان آیات توسط پیامبران را تبیین کرده است. این بیان خصوصیاتی داشته که صاحبان قدرت و ثروت از آن ترس داشتند و تاثیر آیات مذکور آنچنان بوده که یک فرد فاسد را به یک مصلح تبدیل می‌کرده است. خداوند می‌فرماید «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُمْ لِمَا یُحْیِیکُمْ؛ ای کسانی که ایمان را برگزیدید، پاسخ خدا را بدهید؛ خدا با شما سخن می‎‌گوید؛ چرا پاسخ نمی‌دهید». بر اساس این آیه میان قرآنی که احیاگر است و مرده را زنده می‌کند و قرآنی که مرده را زنده نمی‌کند، تفاوت وجود دارد.

رحیم‌پور ازغدی ادامه داد: در جامعه صرفا قرآن خواندنی که پاداش الهی دارد اما آثار الهی ندارد، احیاگر نیست. قرآنی که بی‌انگیزه را باانگیزه، بی‌هدف را هدف‌دار، بی‌اراده را صاحب اراده و خودخواه را فداکار می‌کند، قرآن واقعی است. اگر نتیجه جلسات قرآنی این باشد، آنگاه آن جلسات احیاگر است. اینکه کوچکترین قرآن جهان را بنویسیم یا بزرگترین قرآن را کتابت کنیم که با نردبان باید آن را ورق زد، پاداش الهی دارد اما آثار الهی ندارد. بنابراین آنچه بر ما واجب است، توجه به اثرگذاری قرآن است.

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی اظهار کرد: پیامبران اشخاصی معمولی نبودند. در ظاهر کسانی که می‌‎خواهند مرده را زنده کنند، باید دیوانه باشند. حضرت ابراهیم(ع) بت‌شکنی می‌کرد و تبر را روی شانه بت بزرگ می‌گذاشت و تاکید می‌کرد او بت‌ها را شکسته است. اینگونه پیامبری انسانی معمولی نیست؛ لذا مدرسان و مربیان قرآنی نیز باید اینگونه دیوانه باشید تا در جلسات قرآنی مرده را زنده کنند.

وی افزود: به راستی امروز این سوال مطرح است که پیامبر(ص) چگونه آیات را می‌خواند و ما چگونه آن را می‌‎خوانیم؟ ایشان به گونه‌ای آیات را می‌خواند که خداوند به او می‌فرمود قرار نیست خود را به زحمت اندازی چرا که صرفا وظیفه پیامبر(ص) تبلیغ و ابلاغ است. لازم است هنگامی که هر آیه را می‌خوانیم، از خود بپرسیم این آیه برای چه نازل شده است؟ در ظاهر اکثر سخنان قرآن معمولی است؛ لذا اگر که بدون سوال و توجه به سراغ قرآن برویم، خواندن آن فایده‌ای برای ما ندارد.

رحیم‌پور ازغدی با اشاره با آیه ۱۲۸ سوره توبه که می‌فرماید «به یقین رسولی از خود شما به سوی‌تان آمد. رنج‌های شما بر او سخت است و اصرار بر هدایت شما دارد و نسبت به مؤمنان رئوف و مهربان است»، بیان کرد: اینجا خداوند تاکید دارد فرستاده خدا از جنس آدمیان است؛ یعنی آنان که جلسات قرآنی دارند، باید طوری باشند که مخاطبین آنان مربی را از خود بدانند و بین آنان بیگانگی نباشد. مربیان باید با رنج آشنا باشند. در این آیه «مِنْ أَنْفُسِکُمْ» یعنی پیامبری که با رنج شما، رنج می‌برد و رنج شما بر او گران است؛ در حقیقت فشار زیادی برای هدایت مردم روی دوش پیغمبر(ص) است.

این مدرس دانشگاه با اشاره به اصطلاح «حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ»در آیه شریفه مذکور گفت: پیامبر(ص) برای نجات انسان‌ها حرص می‌خورد و شب و روز ندارد. او دائم نگران است و عاشق انسان‌هاست و خویش را فدای آنان می‌‎کند. فردی با این خصوصیات است که می‌تواند رسول باشد. «بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُفٌ رَحِیمٌ» نیز یعنی چنین شخصی تمام وجود رحمت است؛ لذا کسی که می‌خواهد خود را فدای مردم کند، می‌تواند رسول و مربی باشد.

وی گفت: نظر، عمل، مذهب و زندگی از یکدیگر جدا نیست. هرچه شما را برنجاند، بر پیامبر(ص) سخت است. بر این اساس هر کجا دیدید یک فعالیت فرهنگی، دینی و قرآنی اثری ندارد، به این دلیل است که اداره‌ کننده آن رحمت و رافت ندارد. در واقع همین یک آیه تکلیف ما را مشخص می‌کند. باید توجه داشت که احیا کار انبیاست. به همین دلیل است که خدا می‌فرماید «ای کسانی که رسما ایمان آوردید، ایمان آورید و ای مومنین، مومن شوید».

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی اضافه کرد: اگر یک فعالیت قرآنی تاثیر ندارد، یعنی کننده آن کار زنده نیست و اگر او زنده نباشد، نمی‌تواند مخاطب را زنده کند. این وضعیت و شروط بر یک معلم قرآن نیز مترتب است. در حقیقت هر کس شعله‌‎ور نباشد، نمی‌تواند دیگری را شعله‌ور کند.

انتهای پیام/