ابراهیم قاسمپور: تنها تاثیر حضور بازیکنان خارجی در ایران، پرونده‌دار کردن تیم‌های ایرانی است/ اماراتی‌ها از ما جلو افتادند

کنفدراسیون فوتبال آسیا اسامی نامزدهای بهترین های آسیا را در قسمت های مختلف اعلام کرد که در فوتبال و در بخش مردان از سه نامزد اعلام شده توسط AFC دو بازیکن به نام‌های «احمد خلیل» و «عمرعبدالحمان» از امارات در لیست بهترین بازیکنان آسیا قرار گرفتند.

قرار گرفتن دو نفر از بازیکنان امارات در بین سه نامزد نهایی کسب عنوان بهترین بازیکن فوتبال آسیا نشان دهنده پیشرفت در فوتبال این کشور است. ابراهیم قاسمپور که مدت زیادی در کشورهای عربی سابقه بازی و مربیگری دارد، شناخت خوبی از فوتبال امارات و نحوه برنامه ریزی آنها در فوتبال دارد و بهتر می تواند علت پیشرفت فوتبال امارات را در چند سال اخیر را تحلیل کند.

صحبت‌های قاسمپور با خبرنگار ورزشی آنا، را در زیر می خوانید:

* چه اتفاقی در فوتبال کشورهای عربی، به خصوص امارات در چند سال اخیر افتاده‌ است که این کشور در حال حاضر در عرصه باشگاهی و پرورش بازیکنان جوان، جز بهترین کشورهای آسیا است و امسال نام دو بازیکن این کشور در بین سه گزینه نهایی انتخاب بهترین بازیکن آسیا قرار دارند.

- نتایجی که تیم‌های اماراتی در جام باشگاه‌های آسیا کسب کرده‌اند، نشان دهنده پیشرفت فوتبال این کشور است. از آخرین باری که یک تیم ایرانی قهرمان جام باشگاه‌های آسیا شد حدود 25 سال می گذرد، اما باشگاه‌های امارات هر سال جزء 4 تیم برتر آسیا هستند و تقریبا هر 3-4 سال یکبار قهرمان آسیا می شوند. همه این عوامل نیازمند برنامه ریزی قوی و امکانات خوب است که آنها برای فوتبال خودشان پیاده کردند و ما از اجرای این کارها برای فوتبال خودمان عاجز بودیم.

* در حال حاضر بین فوتبال ایران و امارات چه تفاوت هایی وجود دارد؟

- ما نباید خودمان را گول بزنیم. فوتبال یک واقعیت است و در زمین بازی، نحوه بازی کردن تیم‌ها نشان دهنده کیفیت فنی دو تیم است. در حال حاضر اماراتی‌ها اصول فوتبال را بهتر از ما در زمین اجرا می‌کنند. تیم‌های باشگاهی آنها راحت تیم‌های ما را شکست می‌دهند و در بعضی از مواقع شاهد هستیم که تیم های میانه جدول امارات مقابل تیم‌های صدر جدول ما نمایش خوبی دارند و ما را شکست می دهند.

* اما نباید فراموش کنیم که یکی از عوامل موفقیت تیم های اماراتی و در کل تیم های عربی مقابل تیم های ایرانی استفاده آنها از بازیکنان گرانقیمت‌ خارجی‌ است؟

- مگر در باشگاه‌های ایران از بازیکنان خارجی استفاده نمی‌شود. تیم‌های اماراتی که «مسی» و «رونالدو» را به باشگاه‌های خودشان نمی‌آورند. آنها به دنبال بازیکنانی می‌روند که دیگر در سطح اول فوتبال دنیا حرفی برای گفتن ندارند و به نوعی فوتبال آنها تمام شده است ولی چون پایه فوتبالشان قوی است همین بازیکنان تمام شده، نمایش خوبی در این تیم ها دارند.

* علت تفاوت بالای میان بازیکنان خارجی که در تیم های عربی بازی می کنند با خارجی‌های تیم های ایرانی تنها به این موضوع برمی‌گردد و یا دلایل دیگری هم دارد؟

- بازیکن خارجی را یک ایجنت وارد فوتبال یک کشور می‌کند که در اصطلاح عمومی به این افراد دلال می گویند، اما فرق ما با کشورهای عربی در این است که دلالان آنها که بازیکن را از کشورهای اروپایی و آمریکایی به باشگاه‌ها معرفی می کنند، کارشان قانونی است . هم دلال کارنامه مشخصی دارد و هم بازیکنی که معرفی می‌کند سابقه بازی و عملکردش مشخص است اما در فوتبال ایران یک عده افراد هستند که بازیکن بی‌کیفیت را به باشگاه‌ها معرفی می‌کنند و قراردادهای نجومی با آنها می‌بندند، در حالی که آن بازیکن اصلا معلوم نیست که در چه تیمی در چه سطحی بازی کرده‌ است و آن دلال هم هیچ تخصصی در این زمینه ندارد. متاسفانه این بازیکنان و مربیان وارد فوتبال ایران می شوند و اصلا تاثیر مثبتی در باشگاه‌های ما ندارند و بعد از چند مدتی از فوتبال می روند و برای دریافت مطالبات خودشان به فیفا شکایت می کنند و باشگاه‌های ما را به چالش می کشند. تنها تاثیر حضور بازیکنان خارجی در ایران، پرونده‌دار کردن تیم های ایرانی در فیفا است.

* پول و ثروت زیادی که باشگاه‌های عربی دارند در پیشرفت‌ آنها تا چه اندازه تاثیرگذار بوده‌ است؟

- متاسفانه تلقی بدی که از فوتبال کشورهای عربی در ایران شکل گرفت، این است که عرب‌ها پول دارند. سوال من این است مگر ما پول نداریم. مگر در فوتبال ایران پول خرج نمی شود. سالانه باشگاه‌های ایران بین 20 تا 30 میلیارد تومان هزینه می‌کنند. نکته مهم این است که تیم های عربی درست و هدفمند خرج می‌کنند اما باشگاه‌های ایرانی بی‌هدف هزینه می‌کنند. بزرگترین باشگاه‌های ما استقلال و پرسپولیس هستند که از یک زمین تمرینی خوب محروم هستند. یک باشگاهی که 20 میلیارد در یک فصل هزینه می کند، 100 میلیون تومان هم هزینه فوتبال پایه‌اش نمی شود. اما آنها به فوتبال پایه خودشان اهمیت زیادی می‌دهند. عبدالعلی چنگیز و محمد برزگری از مربیان ایرانی هستند که در آکادمی العین مشغول کار هستند و بازیکنان جوان این باشگاه را برای تیم‌های اصلی پرورش می‌دهند. این افراد می‌توانند بهتر بگویند که عرب‌ها چه امکاناتی را در اختیار تیم های پایه خودشان می گذارند. در باشگاه‌های اماراتی، تیم‌های جوانان و نوجوانان آنها دارای زمین‌های اختصاصی برای تمرین و بازی هستند، در حالی که تیم های لیگ برتری ما زمین‌های تمرینی خوب ندارند. در تمرینات آنها، هیچ کمبودی از نظر امکانات ورزشی مانند توپ، کاور و تغذیه نمی بینید، اما در ایران حتی تیم ملی ما هم لباس و توپ مناسب برای تمرین ندارد. باید قبول کنیم که اماراتی ها و دیگر کشورهای حوزه خلیج فارس که صاحب فوتبال هستند از این حیث از ما جلو افتاده‌اند.

* در صحبت‌های خودتان به تیم ملی اشاره کردید، در عرصه ملی هم این تفاوت ها احساس می شود؟

- همین الان کی‌روش هر روز استعفا می‌دهد و قصد جدایی از تیم ملی را دارد، دلیلش هم نبود امکانات در تیم ملی است و زمانی هم که امکانات در اختیار یک نفر نباشد، نباید از آن انتظار زیادی داشت. اماراتی‌ها همانطور که برای بازیکنان خودشان امکانات را فراهم می کنند، در حوزه پرورش مربی هم بسیار خوب عمل کردند و هر سال مربیان خودشان را برای آموزش به کلاس‌های مختلف مربیگری در اروپا می‌فرستند و مربیان بزرگی هم که از کشورهای دیگر برای کار به امارات می آورند، یکی از بندهای قرارداد آنها آموزش به مربیان پایه خودشان است.

* با این تفاسیر باید منتظر پیشی گرفتن فوتبال امارات نسبت به فوتبال ایران باشیم.

-از نظر من این اتفاق نخواهد افتاد و دلیلش هم سرمایه انسانی بالای فوتبال ایران است. در ایران حدود 80 میلیون نفر زندگی می کنند و در هر کوچه و خیابان به اندازه یک تیم فوتبال استعداد وجود دارد، اما در اماراتی که حدود 2 میلیون نفر جمعیت دارد به دلیل اینکه مردم این کشور از نظر مالی مشکلی ندارند، کمتر به فکر فوتبال هستند.

* پیشرفت این کشورها در فوتبال آسیا، نتیجه توجه چند ساله اخیر آنها به فوتبال خودشان بود یا در سال‌های دور هم این هدف را دنبال می‌کردند؟

- من 15 سال در امارات و قطر فوتبال بازی کردم و زمانی که در 38 سالگی قصد خداحافظی از فوتبال را داشتم، آنها اصرار زیادی داشتند که به فوتبال خودم ادامه دهم یا به عنوان مربی در تیم های پایه آنها مشغول کار شوم. زمانی که به فوتبال این کشورها رفتم بهترین امکانات را در اختیار من گذاشتند. در انتخاب خانه، ماشین و لوزام زندگی آزاد بودم تا هر چیزی را که دوست دارم انتخاب کنم. یک روز در امارات کولر خانه من دچار مشکل شد که شاید با یک تعمیر کوچک درست می شد، اما زمانی که به سرپرست باشگاه اطلاع دادم، بعد از نیم ساعت با یک دستگاه کولر جدید و یک کارگر هندی به خانه من آمدند و سریع کولر را عوض کردند. زمانی که چنین امکاناتی در اختیارت باشد، فقط تمرکزت را روی بازی می گذاری و دغدغه دیگری جزء فوتبال نداری اما در ایران بازیکنی که 6 ماه پول قراردادش را نمی‌گیرد و با مشکلات شخصی زیادی دست و پنجه نرم می‌کند، چطور می‌تواند تاثیر مثبتی در زمین بازی داشته باشد.

* با وجود تعریف‌های شما از فوتبال امارات، چطور فوتبالیست‌های ایرانی که در این کشورها بازی کردند، با افت شدیدی به فوتبال ایران برگشتند؟

- من خودم 15 سال در این کشورها بازی کردم، چرا بعد سال‌های اول به ایران برنگشتم؟ چرا بازیکنانی مانند علی کریمی و فرهاد مجیدی در فوتبال امارات پیشرفت کردند و بهترین سال‌های فوتبال آنها در این کشور بود؟

* جواب این چرا‌ها را شما باید بدهید؟

-کاملا سربسته می‌گویم پیشرفت در فوتبال به نحوه زندگی فوتبالیست‌ها برمی گردد. یک فوتبالیست وقتی وارد فضای جدیدی می‌شود باید مراقب خیلی چیز‌ها باشد تا فوتبالش آسیب نبیند. به نظر من بازیکنان ایرانی که در این کشورها بازی کرده‌اند به علت پول زیادی که گرفتند به نوعی سیر شدند و همین پول زیاد، نحوه زندگی آنها را تغییر داد و زمانی که یک فوتبالیست در زندگی شخصی به بیراهه رود، به نوعی با دستان خودش فوتبالش را نابود کرده است.

* به‌رغم این خطر‌ها فوتبالیست‌های ایرانی اما مایل هستند که در تیم های عربی بازی کنند.

-این امر کاملا طبیعی است. تیم های عربی پول خوبی به بازیکنان ایرانی می دهند و این بازیکن با یکی دو سال بازی در این باشگاه‌ها می تواند آینده خودش را تامین کند. پول تنها انگیزه‌ای است که باعث می‌شود که بازیکنان ما برای حضور در تیم های عربی از خودشان تمایل نشان دهند.