فریاد الله اکبر روزهای محرم سال 57 که تا کاخ شاه رسید
مرکز اسناد انقلاب اسلامی با انتشار مطلبی نوشت: از ابتكارات نیروهای مذهبی كه روحیه دشمن را در هم‌شكست، فریاد الله‌اكبر در شب‌های محرم سال 1357 بر بالای پشت‌بام‌ها بود
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری آنا، در ایام محرم مبارزات مردم ایران صورت دیگری به خود می‌گرفت و مردم با شور و اشتیاق و انگیزه بیشتری به صف مبارزه می‌پیوستند. مجالس سوگواری و عزاداری امام حسین(ع) پایگاه‌های انقلابیون برای مبارزه علیه رژیم پهلوی شده بود. در این میان فریادهای «الله اکبر» مردم در شب‌های محرم شیوه‌ای جدید در مبارزات انقلابی بود.
در کتاب «یکسال مبارزه برای سرنگونی رژیم شاه» که به قلم حجت‌الاسلام والمسلمین روح‌الله حسینیان نگاشته شده و توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر گردیده است در این رابطه می‌خوانیم: یکی از ابتكارات نیروهای مذهبی كه روحیه دشمن را در هم‌شكست، فریاد الله‌اكبر در شب‌های محرم [سال 1357] بر بالای پشت‌بام‌ها بود. به گزارش استمپل وابسته سیاسی سفارت آمریكا «مردم كه توسط بلندگوها برای مقابله با شاه بی‌خدا و غاصبین فاسد اسلام دعوت می‌شدند، سرشار از روحیه شهادت‌طلبی امام حسین، ملتهبانه حركت می‌كردند. پس از اعلام ساعت حكومت نظامی هنگامی كه دسته‌ها از مساجد خارج می‌شوند تا در محل‌های تعیین شده به راهپیمایی بپردازند، به نشانه شهادت‌طلبی سر تا پا سفید پوشیده بودند. سازمان‌های انقلابی به كسانی كه در خانه‌ها مانده بودند دستور دادند تا بر بام‌ها روند و فریاد الله‌اكبر سر دهند».
فریاد الله‌اكبر علاوه بر اینكه خط مشی نیروهای انقلابی را ترسیم می‌كرد، مانور قدرتی بود علیه رژیم؛ چه اینكه از اكثر پشت‌بام‌ها فریاد تكبیر بلند بود و این نشان‌می‌داد كه شاه در ایران هیچ جایی برای ماندن ندارد. به نظر سولیوان فریاد تكبیر «تاكتیك مؤثر و تازه‌ای بود» كه «مخالفان مذهبی» شاه «برای نشان دادن قدرت خود» دست زدند. این ابتكار علاوه بر نشان دادن قدرت و كثرت نیروهای مذهبی، جنگ روانی بود كه علیه نیروهایی كه از شعارهای اسلامی به وحشت افتاده بودند به كار می‌رفت.
تكبیرهای شب‌های محرم چنان برای شاه كابوس شده بود كه بعد از فرار به مراكش وقتی صدای الله‌اكبر اذان از مأذنه‌ها پخش می‌شد به وحشت می‌افتاد. شاه حق داشت از این فریاد رسای انقلاب اسلامی مرعوب شود؛ زیرا تانك‌ها و سلاح‌های مدرنی كه اطراف كاخ‌های او مستقر شده بودند اجازه تظاهرات در نزدیك كاخ‌ها را غیرممكن‌كرده بودند؛ ولی طنین الله‌اكبر در شب‌های محرم از حصارهای كاخ عبور می‌كرد و به‌درون اطاق شاه می‌رفت.
به گفته پیر بلانشه «این فریاد در خلال شب‌های مقدس محرم در ماه دسامبر حتی به پنجره‌های كاخ نیاوران، كاخ شاه در شمال شهر تهران می‌رسید». خصوصاً كه این شعار همراه با زنده باد خمینی و «خمینی وارث حسین است» توأم بود. ژنرال ازهاری نخست‌وزیر نظامی شاه كه سخت از عظمت، وسعت و قدرت‌الله‌اكبر به وحشت افتاده بود، در مجلس شورای ملی حاضر شد و ادّعا كرد كه این شعارها توسط ضبط صوت ضبط و در شب‌ها در پشت‌بام‌ها پخش می‌شود. مردم در پاسخ به ازهاری در تظاهرات خود و فریادهای شبانه شعار می‌دادند: «الله‌اكبر، ژنرال چهار ستاره، اینم می‌گی نوراه؟ نوار كه پا نداره.»
سؤالی كه بسیاری از نویسندگان به دنبال آن هستند این است كه این ابتكار عمل‌توسط چه كسی یا گروهی طراحی شد؟ آیا این اقدام یك عمل از پیش طراحی شده بود یا یك عمل خودجوش مردمی؟ از اینكه تاكنون سندی در این زمینه كشف نشده است می‌توان حدس زد كه این عمل به ابتكار گروه خاصی صورت نگرفته است؛ بلكه برمبنای تجربیات مبارزات سابق نیروهای مذهبی در دوره نهضت ملی نفت بود. بعد از قیام مردم ایران در 30 تیر 1331 به رهبری آیت‌الله كاشانی «كمیته تمركز مبارزات ملی» كه وظیفه هدایت اعتصابات و تظاهرات را به عهده داشت اعلام كرد كه زن و مرد، جوان و پیر در شب اوّل مرداد «به پشت‌بام‌ها بروند و برای سعادت و استقلال ایران اذان گفته و دعا و مناجات نمایند. این تصمیم به وسیله اعلامیه و تلگراف و تلفن به تمام نقاط كشور اطلاع داده شد». به احتمال زیاد این تجربه به انقلابیون در محرم منتقل شد و مورد استقبال عمومی قرار گرفت.
انتهای ژیام/4034/
انتهای پیام/
