امام محمدباقر (ع) خود خبر شهادتش را به اهل‌بیت(ع) داد

به گزارش خبرنگار حوزه معارف اسلامی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا از دانشنامه اسلامی، امام محمدباقر علیه‌السلام در هفتم ذی‌الحجه سال 114 و به قولی در ربیع‌الاول و یا ربیع‌الثانی سال 114 به شهادت رسید. گفته شده که آن حضرت را حاكم مدینه ابراهیم بن ولید بن عبدالملک بن مروان به زهر شهید کرده است. این کار به امر هشام بن عبدالملک (خلیفه وقت) صورت گرفته‌ است.

آن چه مسلم است این است که امام باقر علیه‌السلام با طرح مرموز و مخفیانه هشام بن عبدالملک، مسموم و به شهادت رسیده است. بعضی می‌نویسند: ابراهیم بن ولید بن یزید بن عبدالملک (پسر برادر زاده هشام) آن حضرت را مسموم کرد و بعضی می‌نویسند: زید بن حسن به دستور هشام زهر را به زین اسب مالید و اسب را به حضور امام باقر علیه‌السلام آورد، و اصرار کرد که آن حضرت بر آن سوار شوند. آن حضرت ناگزیر بر آن سوار شد و آن زهر در بدن حضرت اثر کرد، به گونه‌ای  که سه روز به سختی در بستر بیماری افتادند و سرانجام به شهادت رسیدند.

آن حضرت ساعات آخر عمر، کفن‌های خود را که پارچه سفیدی که با آن احرام به جا آورده بود مشخص نمودند.

کلینی به سند صحیح از زراره روایت کرده است که گفت؛ روزی از حضرت امام محمدباقر (ع)  شنیدم که فرمود: در خواب دیدم که بر سر کوهی ایستاده‌ام و مردم از هر طرف آن کوه به سوی من بالا می‌آمدند چون مردم بسیاری در اطراف آن کوه جمع شدند به ناگاه کوه بلند شد و مردم از هر طرف آن فرو می‌ریختند، تا آن که جماعتی بر آن کوه باقی ماندند و این اتفاق پنج مرتبه تکرار شد، گویا آن حضرت این خواب را به وفات خود تعبیر فرموده بود، که بعد از گذشت پنج شب از این خواب به رحمت ایزدی پیوستند.

در کافی و بصائر الدرجات و سایر کتاب‌های معتبر روایت کرده‌اند که حضرت امام صادق (ع) فرمود: که پدرم بیماری سختی گرفته بود و بیشتر مردم از بیماری حضرت ترسیدند و اهل بیت آن حضرت گریان شدند. امام باقر علیه‌السلام فرموده بودند؛ من در این بیماری از دنیا نخواهم رفت زیرا دو نفر نزد من آمدند و به من چنین خبر دادند پس از آن بیماری صحت یافتند و مدتی سالم بودند.

در زمان مسمومیت امام باقر(ع)حضرت به یاران فرمودند: آن دو كس كه در آن مرض مرا خبر دادند كه صحّت مى‌‏یابم در این مرض به نزد من آمدند و گفتند: در این مرض به عالم بقاء رحلت مى‌‏‌کنم.

کلینی به سند حسن روایت کرده است که حضرت امام محمدباقر (ع) هشتصد  درهم برای تعزیه و ماتم خود وصیت فرمود. و به سند موثق از حضرت امام صادق (ع)  روایت کرده است که پدرم گفت: ای جعفر از مال من برای ندبه کنندگان وقف کن که ده سال در منا در موسم حج بر من ندبه و گریه کنند و رسم ماتم را تجدید نمایند و بر مظلومیت من زاری کنند.

کلینی به سند معتبر نیز روایت کرده است که چون امام محمدباقر(ع) به به شهادت رسید، حضرت امام صادق علیه‌السلام فرمود: که هر شب در حجره‌ای که آن حضرت در آن وفات یافته بود، چراغ می‌افروختند.

گفتنی است‌؛ شیعیان حضرتش هر ساله با فرارسیدن روز شهادت امام محمدباقر(ع)، در هیئت‌ها و حسینیه‌ها جمع شده و با نوحه‌سرایی بر این مظلومیت مویه و ناله می‌کنند.

انتهای پیام/۴۱۰۰/