4 شکست اعراب و 6 پیروزی مقاومت در جنگ با صهیونیست‌ها+جدول

گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا، تئودور هرتسل، بنیانگذار اصلی و مؤسس معنوی رژیم صهیونیستی است.  او در سال ۱۸۹۶ کتاب «کشور یهود» را به چاپ رساند و در آن، خواستار ایجاد کشوری از یهودیان شد. هرتسل یک سال بعد در تشکیل نخستین «همایش صهیونیسم بین‌الملل» فعالیت داشت و بعد از پیگیری‌های وی بود که بعدها با موافقت قدرت‌های بزرگ رژیم صهیونیستی تشکیل شد.

نقطه عطف دیگری هم برای اشغال فلسطین وجود دارد. بعد از جنگ جهانی اول و سقوط امپراتوری عثمانی، فلسطین به‌صورت مستعمره انگلیس درآمد. در همان زمان‌ هم گروه‌های مسلمان به‌ویژه اخوانی‌ها و اسلام‌گرایان علیه دولت و ارتش پادشاهی انگلیس مبارزه کردند. 

از طرفی، بیانیه بالفور، نامه‌ای تاریخی بود که در ۲ نوامبر ۱۹۱۷ میلادی (11 آبان 1296) توسط آرتور جیمز بالفور، وزیر خارجه وقت انگلیس خطاب به والتر روتشیلد، سیاست‌مدار یهودی‌تبار و عضو مجلس عوام این کشور نوشته شد و در آن از «موضع مثبت» دولت انگلیس برای «ایجاد خانه ملی برای یهودیان در سرزمین فلسطین» خبر داد. بیانیه بالفور سرآغاز تلاش در عرصه بین‌المللی برای تأسیس رژیم صهیونیستی به‌شمار می‌رود.

بعد از تأسیس رژیم صهیونیستی کشورهای عربی به رهبری مصر برای آزادی مردم فلسطین تلاش‌های زیادی انجام دادند. مبدأ معنوی این جنبش نظامی ضدصهیونیستی بر پایه ایده پان‌عربیسم شکل گرفت؛ در صورتی که موضوع فلسطین متعلق به جهان اسلام و این منطقه نخستین قبلگاه مسلمانان بوده است.

نخستین جنگ اعراب علیه رژیم صهیونیستی

بعد از اعلام رسمی تشکیل رژیم اشغالگر قدس در اراضی مردم فلسطین از 15 مه 1948 (۲۵ اردیبهشت ۱۳۲۷) تا یک ماه بعد، جنگی بین اعراب به رهبری مصر با رژیم صهیونیستی شکل گرفت. جنگ 1948 نخستین رویارویى نظامى اعراب با اشغالگران اسرائیلی به شمار می‌آید. در این نبرد، ارتش‌هاى نظامى پنج کشور عربى مصر، سوریه، اردن ، عراق، لبنان  و عربستان سعودی شرکت داشتند و در نهایت با شکست‌ ارتش‌های عربی و تقسیم بیت‌المقدس به پایان رسید.

در این جنگ؛ ارتش مصر 8 هزار، ارتش اردن 4 هزار، ارتش سوریه 3 هزار و ارتش لبنان هزار سرباز خود را در حالت آماده‌باش جنگی در مرزهای کشور خود با فلسطین قرار دادند. عراق نیز 3 هزار سرباز، عربستان هزار سرباز و یمن نیز 300 سرباز خود را به مناطق جنگی اعزام کرده بودند، درحالی‌که نیروهای جنبش انقاذ العربی به رهبری «فوزی القاوقجی» با هزار سرباز در داخل خاک فلسطین و جنبش اخوان‌المسلمین نیز با هزار سرباز در کنار مصر قرار داشتند. در مجموع نیروهای اعراب معادل 23 هزار سرباز بود، ولی به دلیل نداشتن رهبری و برنامه کلاسیک در جنگ شکست خوردند.

نبرد دوم؛ جنگ کانال سوئز

پس از روی کارآمدن جمال عبدالناصر، رهبر انقلاب مصر، وی کانال سوئز را ملی اعلام کرد. رژیم صهیونیستی بعد از این اقدام مصر، رایزنی‌های پنهانی با قدرت‌های غربی برای حمله به این کشور را آغاز کرد. فرماندهی جنگ از سوی رژیم اشغالگر قدس بر عهده آریل شارون، نخست‌وزیر معدوم این رژیم در سال‌های گذشته بود. صهیونیست‌ها مسرور از پیروزی چند سال قبل خود و آواره کردن بسیاری از مسلمانان فلسطینی نقشه‌ای برای حمله به مصر طراحی کردند. آنها با پشتیبانی انگلیس و فرانسه قصد داشتند به کانال سوئز و صحرای سینا حمله کرده و آن را به تصرف خود دربیاورند و در نهایت ناصر را هم ساقط کنند. البته در این جنگ، مصری‌ها در آستانه شکستی سخت قرار گرفتند که دلیل آن هم بمباران هوایی فرودگاه‌های مصر توسط انگلیس و فرانسه بود. این جنگ با تهدید ورود شوروی به موضوع و دخالت شورای امنیت سازمان ملل تمام شد و صحرای سینا و کانال سوئز برای مصر باقی ماند.

جنگ بی‌آبروی اعراب؛ 1967

سومین و بزرگترین جنگ اعراب و صهیونیست‌ها مربوط به سال 1967 است. این جنگ معروف به 6 روزه نیز هست.  نبردی بود که از ۵ ژوئن تا ۱۰ ژوئن ۱۹۶۷ (15 الی 21 خرداد 1346) میان رژیم اشغالگر قدس و کشورهای عربی مصر، سوریه و اردن در گرفت. قبل از این جنگ سازمان نظامی فتح به رهبری یاسر عرفات، نواز غزه، قسمت‌های شرقی بیت‌المقدس و کرانه باختری را در اختیار داشت.

در ۲۲ می 1967 (1 خرداد 1346) مصر با بستن تنگه تیران یا خلیج عقبه که در دریای سرخ قرار دارد، این راه آبی را بر کشتی‌های صهیونیستی بست. رژیم اشغالگر قدس نفت خود را از عمده‌ترین شریک نفتی خود یعنی ایران در دوران پهلوی از همین طریق وارد می‌کرد و بسته شدن این مسیر برای آنها تأثیر فلج‌کننده‌ای به دنبال داشت. صهیونیست‌ها که حمله هم‌زمان ارتش‌های مصر، عراق، سوریه و اردن را در چند قدمی خود می‌دید، دست پیش را گرفت و در تاریخ ۵ ژوئن ۱۹۶۷ (15 خرداد 1346) به نیروهای ارتش مصر در صحرای سینا حمله کرد. در این جنگ که برای اعراب بسیار بد بود، رژیم اشغالگر قدس توانست نقاطی مانند نوار غزه، صحرای سینا، کرانه باختری رود اردن و بیت‌المقدس شرقی را تصرف کند و میزان آوارگان فلسطینی به میلیون‌ها نفر افزایش یافت.

چهارمین جنگ اعراب با رژیم اشغالگر قدس(یوم کیپور)

جنگ یوم کیپور چهارمین جنگ اعراب با رژیم اشغالگر قدس در ۱۹۷۳ (1352) بود که به رهبری مصر و سوریه انجام گرفت. این جنگ در ابتدا با پیروزی مصر و سوریه در دو جبهه جولان و صحرای سینا همراه بود، ولی صهیونیست‌ها بعد از چند روز توانستند این حمله را دفع کرده و حتی قسمت‌های بیشتری از مصر و سوریه را تسخیر کنند و مصر برای اینکه دمشق سقوط نکند، به آتش‌بس روی آورد. این جنگ به فرماندهی انورسادات شکل گرفت، ولی بعدها وی با رژیم اشغالگر قدس پیمان کمپ دیوید را امضا و آن را به رسمیت شناخت. یکی از دلایل مهم پیروزی صهیونیست‌ها در این جنگ رساندن نفت به دست صهیونیست‌ها توسط محمدرضا پهلوی بود.

به این ترتیب، اعراب چهار جنگ اصلی با رژیم صهیونیستی انجام دادند که در همه آنها یا شکست سهمگین خوردند یا اینکه پیروزی مقطعی به دست آوردند و دوباره به مواضع قبلی خود بازگشتند.

این جنگ‌ها سبب شد، رزمندگان اسلام‌گرای فلسطینی از محور پان‌عربیسم خارج و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی با حمایت‌های مادی و معنوی انقلاب اسلامی و امام خمینی(ره) دوباره علیه صهیونیست‌ها به مبارزه ادامه دهند. 

در مجموع صهیونیست‌ها بعد از انقلاب اسلامی چند جنگ مهم و تأثیرگذار با محور مقاومت داشتند. در جنگ سال 2000 و نبرد 33 روزه سال 2006 علیه لبنان، مقاومت اسلامی حزب‌الله پیروز میدان شد. غزه و مقاومت فلسطین به رهبری حماس و جهاد اسلامی هم در پنج جنگ فراگیر توانستند رژیم صهیونیستی را شکست دهند.

این آمارها نشان می‌دهد که حداقل مقاومت در 4 جنگ بر صهیونیست‌ها پیروز شدند و در نتیجه اعراب با تمام توان و ارتش خودشان نتوانستند پیروزی چندانی کسب کنند. گفتنی است؛ جنگی یک و نیم روزه هم فلسطین در نوار غزه با رژیم صهیونیستی داشته است.

انتهای پیام/4106/4082/