تأخیر وحشتناک در آغاز یک پایان تئاتری

به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، آیین اختتامیه شانزدهمین هفته تئاتر ایران شامگاه یکشنبه در مرکز همایش‌های برج میلاد برگزار شد. این مراسم، پایانی بود بر برنامه‌ها و فعالیت‌های خانه تئاتر در هفته گذشته که با همکاری نهادهای مختلف فرهنگی با محوریت تئاتر اجرا شد.

یک روز قبل از مراسم اختتامیه نیز جشن شب بازیگر در مجموعه تئاتر شهر برگزار شد و بازیگران برگزیده  تئاتر ایران از سوی هیئت داوران معرفی شدند.

شاید بزرگ‌ترین حاشیه اختتامیه در همان ابتدا و پیش از آغاز برگزاری مراسم رقم خورد؛ در حالی که زمان شروع برنامه در دعوتنامه‌ها و رسانه های جمعی ساعت 17 ذکر شده بود، اختتامیه شانزدهمین هفته تئاتر با دو ساعت و بیست دقیقه تأخیر در ساعت 19/20 دقیقه آغاز شد. بدین ترتیب اختتامیه هفته تئاتر امسال، رکورد تأخیر شروع برنامه‌های فرهنگی در سال‌های اخیر را به نام خود کرد. رکوردی که بعید است تا چند سال دیگر جابه‌جا شود!

این در حالی بود که بسیاری از علاقه‌مندان و مهمانان به خاطر احتمال گیرافتادن در ترافیک عصرگاهی بزرگراه‌های اطراف برج میلاد، زودتر از موعد به محل برگزاری مراسم رسیده و از حدود ساعت 16/15 به صورت پراکنده در محوطه بیرونی سالن همایش حاضر بودند؛ آن هم در شرایطی که درب ورودی لابی سالن هم بسته بود. مأموران ورودی تأکید داشتند که تا زمان رسمی شروع مراسم (ساعت 17) نمی‌توانند مهمانان را به سالن هدایت کنند.

در ساعت 19/05 درهای سالن برگزاری مراسم باز شد و مهمانان، اعضای خانه تئاتر و اهالی رسانه وارد سالن شدند. استقرار مهمانان روی صندلی‌ها مدتی طول کشید و در نهایت این مراسم در ساعت 19/30 دقیقه آغاز شد.

در مراسم جشن بازیگر که روز قبل از این مراسم برگزار شده بود، بهزاد فراهانی با حفظ سمت دبیری جشن بازیگر، اجرای مراسم را نیز بر عهده داشت. اجرایی که با وجود تلاش فراهانی، چندان دلپذیر و جذاب از آب درنیامد؛ هرچند فراهانی در همان ابتدا از حاضران خواست تا با توجه به این که این برنامه از سوی یک نهاد صنفی تئاتر برگزار شده و مدعوین نیز همه خودمانی هستند، لکنت‌ها و ناهماهنگی‌های احتمالی را به دیده اغماض بنگرند.

این اتفاق در مراسم دیشب هم به نوعی دیگر رخ داد.در ملاحت و نمکین‌بودن بازی و گفتار فرهاد آییش هیچ شکی نیست. هیچ کس هم منکر توانایی‌ها فوق‌العاده او در صحنه تئاتر و هدایت بازیگران در مقام کارگردان نیست، اما حداقل دیشب شب او نبود و نتوانست هیچ‌کدام از این توانمندی‌ها را در اجرای خود نشان دهد. بهناز نازی هم بیش از آن که یک مجری مسلط و توانمند باشد، تنها به خواندن چند متن نوشته شده با لحن دکلمه‌وار بسنده کرد. وی حتی هنگام دعوت از مهمانان نیز این بیان تخت خود را تغیر نداد و حتی آن را با چاشنی حرکات دست به شکلی نمایش‌گونه تکمیل می‌کرد.

آییش و نازی علاوه بر ناهماهنگی در هنگام ورود، در بده‌بستان‌های کلامی هم کاملاً ناهماهنگ و خنثی بودند. بگذریم که هنگام خروج موقت از سن و رفتن به پشت‌صحنه گاهی فراموش می‌کردند که هنوز میکروفون همراهشان روشن است و مکالمات و هماهنگی‌هایشان در سالن پخش می‌شود! اتفاقی که یک بار به شکلی واضح رخ داد و هنگامی که کلیپ نکوداشت بهرام بیضایی در حال پخش بود، صدایی از میکروفون پشت صحنه در سالن پخش شد (احتمالاً متعلق به خانم نازی) با عصبانیت پرسید که« چرا این کلیپ صدا نداره؟!»

تقدیر از بزرگانی نظیر عباس جوانمرد، بهرام بیضایی، علی نصیریان و محمدعلی کشاورز حرکتی پسندیده بود اما اگر برای جوانمرد و نصیریان با یک پیام تصویری یا حتی‌المقدر ارتباط زنده تصویری همراه می‌شد، جذابیت آن دوچندان بود. در این بین ناهماهنگی در زمان اهدای یادبودها و صحبت مهمانان در پشت تریبون نیز به چشم می‌آمد که بخش عمده آن به بی‌تجربگی و یا به تعبیر بهتر خستگی و بی‌حالی مجری باز می گشت.

انتخاب نیما رئیسی برای اجرای موسیقی هم یکی دیگر از نقاط مبهم این برنامه بود. اجراهای از چند آهنگ قدیمی و البته  قطعاتی از خوانندگان آنور آب(!)  تنها به ایجاد شور و شعف کاذب در بین مدعوین انجامید و بهره خاصی نداشت. این در حالی است که در گروه‌های مطرح موسیقی پاپ و سنتی کشور  قطعاً می‌توانستند اجراهای بهتری از رئیس داشته باشند که به ویژه در دو قطعه اول خارج  خواند در حد یک خواننده آماتور بود. با این وجود تک‌نوازی استادانه تنبور توسط آرش شهریاری در بخش‌های آغازین برنامه باعث شد تا این ضعف موسیقایی تا اندازه‌ای قابل‌تحمل شود.

اقدام خانه تئاتر در تقدیر از فرهاد دهنوی، علی جعفری و میثم عبدی که در طول هفته تئاتر برنامه‌های برگزارشده را از رادیو به صورت کامل پوشش می‌دادند نیز قابل تحسین بود. این که با وجود فشردگی مراسم و مهمانان بزرگ و مشهور، از این سه فعال رسانه‌ای نیز با دعوت در صحنه تقدیر به عمل آمد می‌تواند در سایر رویدادهای فرهنگی و هنری نیز الگو قرار بگیرد. حرکتی که می‌تواند انگیزه اهالی رسانه برای پوشش بهتر و بیشتر این چنین رویدادهایی را افزایش دهد.

به هر حال شانزدهمین هفته تئاتر نیز به پایان رسید. ارزیابی برنامه‌های صورت گرفته در این هفته را به فرصتی دیگر و پس از گفتگو با دست اندرکاران آن وا می‌گذاریم. اما آنچه در مراسم دیشب مدعوین را خسته و آشفته ساخت، همان تأخیر شگفت‌آور آغاز مراسم بود. این خستگی با عذرخواهی و طلب حلالیت مکرر برگزارکنندان مراسم اندکی کاهش یافت اما نشان داد که دیگر نمی‌توان با قاطعیت، نظم را به عنوان خصلت اصلی اهالی تئاتر معرفی کرده و به آن مباهات کرد.

 انتهای پیام/4104/