صفاوردی در گفتگو با آنا:
دولت‌ها تنها از سمن‌های هم خط خود حمایت می‌کنند
عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی گفت: هر دولتی که بر سر کار می‌آید معمولاً با سازمانهای غیردولتی که احساس می‌کند در راستای منافعش حرکت می‌کند ارتباط می‌گیرد.
سوسن صفاوردی در گفتگو با خبرنگار حوزه زنان گروه اجتماعی خبرگزاری آنا، در رابطه با اینکه چرا دولت‌ها به سمن‌ها کمک نمی‌کنند، اظهار کرد: دولت‌هایی که در کشور ما بر سر کار می‌آیند با همان نگاه دولتی به فعالیت‌های غیردولتی هم نگاه می‌کنند. بنابراین همان‌طور که این خط و خطوط‌کشی‌ها در تعامل دولتی تأثیرگذار است، در تعامل دولت با غیردولتی هم همیشه تأثیرگذار است. یعنی هر دولتی که سر کار می‌آید، در موضوع غیردولتی‌ها مجدداً حمایتش را از گروه‌هایی دارد که در خط فکری خودشان قرار می‌گیرند. حالا این حمایت یک‌مقدار شدت و ضعف دارد. یعنی بعضی موقع‌ها برای اینکه چهره حفظ شود که به همه گروه‌ها کمک میشود، یک حمایت‌هایی در سطح خیلی کم‌رنگ‌تری از برخی از غیردولتی‌هایی که نگاه دیگری دارند هم انجام میشود
عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی افزود: هر دولتی که بر سر کار می‌آید معمولاً با سازمانهای غیردولتی که احساس می‌کند در راستای منافع نگرش حاکم دارد حرکت می‌کند ارتباط می‌گیرد و اینجا آن کاری که نقش سازمانهای غیردولتی به‌عنوان پل ارتباطی بین مردم و دولت دیده می‌شوند، یعنی دیگر نگرش یا گرایش حزبی و خطی نباید حاکم باشد بلکه آنچه که مهم است منافع مردم است و آنچه که مهم است منافع یک حکومت است ولی متأسفانه این هم دستخوش این سیاست‌زدگی‌ها میشود.
عضو هیئت مدیره شبکه زنان بیان کرد: لذا در این تعامل بین سازمانهای زنان هم باز همین صادق است یعنی در واقع شاید بتوانم بگویم که حتی این سیاست‌زدگی در بین تعاملات بین زنان خیلی بیشتر احساس میشود. چون زنان معمولاً ذیل این احزاب و این گروه‌های سیاسی تعریف می‌شوند و چون وام‌دار این گروه‌ها هستند، بنابراین در تعاملات بین خودشان، متأسفانه این تعاملات نسبت به آقایان، کم‌رنگ‌تر میشود، اگرچه زنان باید در مسیری حرکت کنند که بتوانند یک وفاق ملی را شکل بدهند ولی متأسفانه این درست برعکس میشود.
وی در رابطه با شورای حقوق بشر ادامه داد: در سال‌های اخیر ، شورای حقوق بشر از کمیسیون حقوق بشر به شورای حقوق بشر تغییر نام و تغییر کارکرد داد، چون معتقد بودند که کمیسیون خیلی سیاسی عمل می‌کند و وقتی که شورا شود چون نمایندگان کشورها در هر دوره می‌توانند درون این شورا قرار بگیرند، پس می‌تواند به نوعی صدای مردمی‌تری از این شورا بلند شود. ولی واقعیت این است که با یک بررسی که در کارکرد این شورا داشته باشیم می‌بینیم که متأسفانه هنوز این شورا بی‌نهایت سیاست‌زده عمل می‌کند و متأسفانه در شورا آن چیزی که جلب توجه می‌کند، حضور سازمانهای غیردولتی از کشورهای در حال توسعه است.
صفاوردی افزود: حالا اینجا دو جنبه وجود دارد. یکی اینکه در هر صورت سازمانهای غیردولتی کشورهای پیشرفته قطعاً مشکلات دیگری را دارند، نمی‌شود گفت بی‌مشکل هستند و در این کشورها به‌شکل ایدهآل همه چیز پیاده میشود و کسی معترض نیست اما جنبه‌ای که اینجا یک تأمل را ایجاد می‌کند این است که نمایندگان این سازمان‌ها در کشورهای پیشرفته، قطعاً یک اعتمادی را به نظام‌شان در پیگیری مطالبات‌شان دارند که صدای خودشان را در شورای حقوق بشر بلند نمی‌کنند. این یک نگاه است، نگاه دیگر این است که در شورای حقوق بشر وضعیتی ترسیم شده که گروه‌های مخالف و مخالفان کشورهای درحال‌توسعه بتوانند آنجا صدای خود را بلند کنند و این صدا بلند کردن به‌نوعی مجدداً ابزاری برای کشورهای پیشرفته برای تحمیل نگرش خودشان به کشورهای درحال‌توسعه شود.
این عضو شورای مرکزی شبکه ارتباطی سازمانهای غیر دولتی زنان گفت: واقعیت این است که اگر در کشور خودمان زمینه‌ای را ایجاد کنیم که مخالفان بتوانند صدای خودشان را بلند کنند و احساس کنند که مطالبات‌شان پیگیری میشود، الگویی که در کشورهای پیشرفته هست اگرچه در خیلی از جاها دیکتاتوری‌هایی هم دارند ولی در هر صورت تصویری را به شهروند خودش القا کرده که مطالبات شما را من می‌گیرم.
وی افزود: بنابراین نکته‌ای که هست این است که شورا خیلی سیاسی است اگرچه به‌نظر می‌رسد که فرهنگی اجتماعی است ولی همه اینها در راستای یک چارت کاملاً سیاسی است و آنچه که این سیاست‌زدگی را مضاعف می‌کند وجود استانداردهای دوگانه در این شوراست که کشورهای پیشرفته به‌علت اینکه یک اتحادی را با هم در تحلیل اجرای سیاست‌های خودشان به کشورهای درحال‌توسعه دارند، با استانداردهای دوگانه موفق می‌شوند این نگاه تحمیلی را پیش ببرند و با گزارش‌هایی که برخی‌اش به حق و در بسیاری از موارد هم با یک نگاه افراطی و در برخی موارد هم به‌ناحق، مخالفان ترسیمی را مخالفان در شورا به‌وجود می‌آورند که از طریق این تصویر به‌وجود آمده است.
صفاوردی عنوان کرد: مجدداً کشورهای پیشرفته می‌توانند اهداف و نگرش‌های تحمیلی خودشان را در کشورهای درحال‌توسعه را پیش ببرند و مجدداً شورا از آن ماهیت پیگیری نقض حقوق بشر، فارغ از جنسیت، قومیت، مذهب و نوع نگرش، غالباً مجدداً خارج میشود و ما این‌جوری می‌بینیم درحالی‌که مثلاً جنگ مضموم است ولی وجود جنگ در یک‌سری از کشورها تحت عنوان مبارزه با تروریست عادی‌سازی میشود و همان حرکات وقتی در یک جای دیگر انجام میشود، به‌عنوان حرکت تروریستی به آن نگاه میشود و این کاملاً ترسیم می‌کند آن استانداردهای دوگانه‌ای که متأسفانه در شورا باید سیاست‌هایی در مقابله با آن به‌هرحال اتخاذ شود و شاید به‌نوعی بخشی‌اش برمی‌گردد به آگاه‌سازی و بخشی‌اش هم به اینکه متأسفانه کشورهای پیشرفته در شورای حقوق بشر به‌واسطه توان اقتصادی بیشتری که دارند برمی‌گردد، رأی‌های بیشتری را می‌خرند و باز مجدداً فرصتی را برای تحمیل نگرش خودشان به کشورهای در حال توسعه ایجاد می‌کنند.
صفاوردی در رابطه با سازمانهای غیردولتی از جمله شبکه، ادامه داد: فعالیت ما در دو بخش داخلی و خارجی است. دو بخش اقداماتی داریم. یکی آنچه که منطبق بر اساسنامه است یعنی حضور در مجامع بین‌المللی که این حضور به‌منظور انعکاس همان توانمندی‌ها، مهارت‌ها و اقدامات و فعالیت‌هایی است که در حوزه زنان در عرصه‌های مختلف شکل می‌گیرد و ما موظف هستیم با توجه به نقش مشورتی که داریم، از شورا از سازمان ملل که این برای غالب NGOهایی که فعالیت‌های گسترده دارند، در نظر گرفته میشود در همه کشورها، ما هم می‌توانیم تصویری واقعی از وضعیت کشورمان ارائه دهیم در آنجا و هم توصیه کنیم.
وی افزود: به‌طورمثال بیانیه‌هایی که ما امسال داشتیم غالباً حول محور تحریم، حول محور جنگ، حول محور سلامت زنان بود که وضعیتی که کشورهای پیشرفته در کشورهای درحال‌توسعه به‌وجود آوردند، خودش یک عامل بسیار مهم در عدم دستیابی این کشورها به توسعه و پیشرفت واقعی است و بنابراین اینجا نقش مشورتی ما شکل می‌گیرد که ما می‌رویم و مشورت می‌دهیم و با ترسیم وضعیت خودمان می‌گوییم که عوامل و موانعی که باعث میشود که این توسعه و پیشرفت نتواند شکل بگیرد و به وضعیت ایدهآل برسد، این عوامل چه هستند و آنها را از نظر خودمان ترسیم می‌کنیم.
این استاد دانشگاه ادامه داد: بخش دیگر از فعالیت ما در خارج از کشور تعاملی است که ما موظف هستیم با کشورهای دیگر و سازمانهای غیردولتی زنان در کشورهای دیگر داشته باشیم چرا که به‌هرحال در این تعامل، تجربیات تبادل میشود و در این تبادل تجربیات مجدداً عاملی برای پیشرفت می‌تواند به‌وجود آید و همچنین اصلاح برخی اقداماتی که در نتیجه درس گرفتن از تجربه دیگران می‌تواند اصلاح شود و بخش دیگر در موضوعات مختلفی که زنان در کشورهای دیگر دارند، ایجاد یک فصل مشترک برای اقدام جهانی برعلیه یک‌سری از عرصه‌هایی که زنان نمی‌توانند در آنها کاملاً توانمند باشند مثلاً همان عرصه اقتصادی، عرصه فرهنگی و اجتماعی که این باز برمی‌گردد به آن به‌اصطلاح موارد نگران‌کننده که در سند پکن هم آمده و واقعاً هم در یک‌سری جاها اینها مانع هستند.
انتهای پیام/4046/
انتهای پیام/
