روش‌های عجیب و خلاقانه کسب درآمد در کشورهای بسیار کوچک
بسیاری از کشورهای جزیره‌ای سراسر جهان که چیز زیادی برای عرضه ندارند، در اغلب اوقات برای اداره امور خود پول کافی بدست نمی‌آورند.
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، این روزها کشوری کوچک بودن بسیار سخت شده است. بسیاری از کشورهای جزیره‌ای سراسر جهان که چیز زیادی برای عرضه ندارند، در اغلب اوقات برای اداره امور خود پول کافی بدست نمی‌آورند. این کشورها نه نفت و معادن کشورهای آسیایی و آفریقایی را دارند، نه تکنولوژی غربی و نه سرزمینی وسیع که بتوانند از راه کشاورزی و پرورش احشام پولی به جیب بزنند. به همین دلیل است که برخی از کوچک‌ترین کشورهای جهان به روش‌های خلاقانه و عجیب و غریبی برای بدست آوردن پول تأمین بودجه خود روی آورده‌اند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با روش‌های خلاقانه و عجیب و غریب برخی از کشورهای جهان برای کسب درآمد و تأمین بودجه آشنا کنیم.
۱- فروش پاسپورت به اشخاص ثروتمند
کشور جزیره ای کوچک سنت کیتس و نویس در دریای کارائیب با تنها ۴۸٫۰۰۰ نفر جمعیت و صنعت شکر در حال نابودی، در سال ۲۰۰۶ اوضاع اقتصادی بسیار بغرنجی داشت. اینجا بود که مقامات کشور به آخرین داشته خود برای کسب درآمد متوسل شدند: پاسپورت‌هایشان. به کمک یک حقوقدان سوییسی به نام کریستین کلین، مقامات این کشور اعطای شهروندی خود در ازای سرمایه گذاری را به یک منبع درآمد قابل توجه تبدیل کردند. با قیمت تنها ۲۵۰٫۰۰۰ دلار یا ۴۰۰٫۰۰۰ دلار سرمایه گذاری در بخش املاک کشور، هر کسی در جهان می‌توانست تمامی اختیارات و شرایط یک شهروند سنت کیتسی را بدست آورد حتی اگر قدمشان را در این کشور نمی‌گذاشتند.
این ترفند برای کشور کوچک دریای کارائیب خوش یمن و موفقیت آمیز بود. شهروندان سنت کیتس به زودی توانستند بدون نیاز به اخذ ویزا به بیش از ۱۳۲ کشور جهان سفر کنند؛ از جمله اکثر کشورهای اروپایی و البته مالیات بسیار کمی نیز به اداره مالیات سنت کیتس و نویس بپردازند. در سال ۲۰۱۳، درآمد کشور از محل فروش پاسپورت به ۱۰۰ میلیون دلار رسید که ۱۳ درصد از تولید ناخالص داخلی کشور را شامل می‌شد. خیلی زود، دیگر کشورهای کوچک جزیره ای نیز شروع به فروش پاسپورت‌های خود کردند و بدین ترتیب اقتصادی در زمینه فروش پاسپورت شکل گرفت که ارزش سالانه آن به ۲ میلیارد دلار می‌رسید. وقتی که کشور کوچک آنتیگوا و باربودا در سال ۲۰۱۳ شروع به فروش پاسپورت‌های خود کرد، درآمد حاصل از آن ۲۵ درصد کل درآمدهای دولت را تشکیل می‌داد.
اگر چه نخست وزیر کشور اعلام کرده بود که متقاضیان دستکم باید برای ۵ روز اول شهروندی خود در این کشور سکونت داشته باشند اما به گفته بلومبرگ این مورد نیز چیزی جز فروش آزادانه و بدون محدودیت پاسپورت نبود. این خرید و فروش آزاد با واکنش‌هایی در سطح بین المللی همراه بود. کانادا در سال ۲۰۱۴ قرارداد مسافرت بدون نیاز به اخذا ویزا برای شهروندان سنت کیتس را لغو کرد و سال بعد بود که اداره خزانه داری ایالات متحده اعلام کرد که برخی شهروندان ایرانی از پاسپورت سنت کیتس برای دور زدن تحریم‌ها استفاده می‌کنند اما دولت سنت کیتس اعلام کرد که از سال ۲۰۱۱ ایرانیان اجازه گرفتن پاسپورت این کشور را نداشته اند.
پس از این که کشور مالت نیز سعی کرد وارد این تجارت بی دردسر و پر سود شود، اتحادیه اروپا وارد عمل شد. اما این موضوع برای کشورهای ثروتمند اروپایی نیز دردسرساز بوده است زیرا در همین کشورها نیز افراد ثروتمند می‌توانند به راحتی و در کمترین زمان و با الویت بالا، شهروندی کسب کنند. برای مثال گرین کارت ایالات متحده با تنها ۵۰۰٫۰۰۰ دلار سرمایه گذاری در این کشور بدست می‌آید.
۲- فروش پاسپورت به افراد فقیر
در حالی که برخی از کشورهای کوچک جزیره ای با فروش پاسپورت به ثروتمندان درآمدزایی می‌کنند، اما گروهی دیگر از مردم هستند که برای بدست آوردن شهروندی کشوری دیگر تلاش می‌کنند حتی اگر پای خود را در این کشور نیز نگذارند. در حال حاضر نزدیک به ۱۰ میلیون نفر بدون ملیت و کشور در جهان زندگی می‌کنند. در میان آن‌ها می‌توان به بدوی‌های عرب اشاره کرد که از نوادگان قبایل بدوی بوده و کشورهای کویت یا ایالات متحده عربی هنگام استقلال به آن‌ها حق شهروندی اعطا نکرده است. آن‌ها دهه‌هاست که شهروندی کشورشان را ندارند و بدین ترتیب بیش از ۱۰۰٫۰۰۰ بدوی در این کشورها از حقوق شهروندی محرومند. در سال‌های اخیر فشار زیادی بر روی کشورهای حاشیه خلیج فارس بوده تا این مسئله خنده دار و مضحک را حل نمایند هر چند این فشارها تاکنون بی نتیجه بوده است.
در سال ۲۰۰۸، امارات متحده عربی با بی میلی به ۸٫۰۰۰ بدوی ساکن خود حق شهروندی اعطا کرد در حالی که تعداد متقاضیان شهروندی در میان این اقلیت ۸۰٫۰۰۰ نفر بود. اینجا بود که یک مرد کویتی به نام بشار کیوان دست به یک ابتکار جالب زد. کیوان سرمایه گذاری گسترده ای در جزایر کومور انجام داده بود؛ جزیره ای با حددود ۸۰۰٫۰۰۰ نفر جمعیت در اقیانوس هند. این کشور به شدت توسعه نیافته و عقب مانده بود و بسیار از مردم کشور با روزی تنها ۱٫۲۵ دلار درآمد متوسط امرار معاش می‌کردند و البته دولت کشور برای کسب درآمد بسیار درمانده شده بود. بدین ترتیب کیوان واسطه معامله ای شد که بر اساس آن، کومور با دریافت ۲۰۰ میلیون دلار از امارات متحده عربی به بیش از ۴٫۰۰۰ خانواده بدوی که برخی تا ۸ نفر نیز جمعیت داشتند پاسپورت کوموری اهدا کرد.
این معامله جنجال‌هایی را در کومور ایجاد کرد اما دولت کشور به شدت به این پول نیاز داشت. در سال ۲۰۰۹، رییس جمهور کومور در سخنانی با مردمش چنین گفت: «این پول پایانی بر مشکلات آبی، مشکلات جاده ای و مشکلات انرژی ما خواهد بود. از این پول برای ساخت بندرها، فرودگاه‌ها و مدارس واقعی مان که صدها سال دوام دارند استفاده خواهد شد. برادران من، این یکی از راه‌هایی است که من برای تولید ثروت در کشورمان در پیش گرفته ام. این همان چیزی است که ما در کشورمان نداریم: پول. و این پول است که به لطف خداوند در روزهای آینده به بانک مرکزی منتقل خواهد شد». از آن پس نه کوموری‌ها و نه بدوی‌های امارات نیز از این معامله رضایت نداشتند.
اوایل سال میلادی کنونی بود که دولت کومور باقیمانده املاک و دارایی‌های کیوان در کومور را مصادره کرد و اعلام کرد که بخشی از قرارداد فروش پاسپورت به این کشور داده نشده است. بدوی‌ها نیز گفته اند که برای گرفتن پاسپورت کوموری تحت فشار بوده اند و به آن‌ها گفته شده که در صورت پذیرش این موضوع به آن‌ها پاسپورت اماراتی نیز داده خواهد شد. اما این موضوع صدق نداشته و بدوی‌های اماراتی از خانه خود دیپورت شده و به کشوری فرستاده می‌شوند که تا قبل از این حتی تصوری از آن نداشتند.
۳- میزبانی از خطوط تماس تلفنی غیراخلاقی
«نیو» (Niue) جزیره ای کوچک در اقیانوس آرام است که جمعیت آن در دهه ۱۹۶۰ میلادی حدود ۵٫۰۰۰ نفر بوده اما اکنون به تنها ۱٫۱۹۰ نفر رسیده است. برای سال‌های طولانی، کشاورزی، ماهیگیری و صعت محدود توریسم اصلی‌ترین منابع درآمد کشور بودند اما این موضوع در اواخر دهه ۱۹۸۰ به کلی تغییر پیدا کرد، و آن زمانی بود که دولت اجازه داد خطوط ویژه تلفن از طریق کد این کشور ایجاد شوند. بانک‌هایی از خطوط تلفن در این کشور ایجاد شده و بدین ترتیب امکان سوییچ کردن تماس‌ها از طریق نیو به تمام مقصدها در سراسر جهان فراهم شد. اما تنها یک مشکل وجود داشت. ساکنان محافظه کار و مسیحی جزیره خیلی زود متوجه شدند که بسیاری از این خطوط برای انجام تماس‌های تلفنی با مضمون گفتگوی جنسی و غیراخلاقی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
بدتر از آن این که در نتیجه تماس‌های اشتباهی یا قاطی شدن خطوط، شهروندانی از ژاپن یا بریتانیا، ساکنان جزیره را نیمه شب با تماس خود بیدار می‌کردند. تا سال ۱۹۹۷ تقریباً تمام ساکنان جزیره با چنین موضوعی روبرو شده و هنگام زنگ خوردن تلفنشان در ساعات دیروقت شب می‌دانستند که شماره آن‌ها اشتباهی گرفته شده است. در طرف دیگر، این خطوط تلفن برای نیو بسیار درآمد زا بودند زیرا به ازای هر دقیقه تماس تلفنی مبلغ قابل توجهی از خطوط دریافت می‌شد. شماره تلفن‌های نیو تنها از ۴ رقم تشکیل شده بودند که بعد از کد کشور می‌آمدند به همین دلیل بسیاری از تماس گیرندگان نمی‌دانستند که در حال برقراری تماس بین المللی هستند و این موضوع زمانی مشخص می‌شد که قبض سنگین تلفن شان را دریافت می‌کردند. در یک مورد، یک زن ژاپنی بعد از دیدن قبض ۳٫۷۰۰ دلاری تلفن به خاطر تماس‌های پسرش با این خطوط تنها در مدت یک ماه شوکه شد. در نهایت در سال ۱۹۹۷ این قرارداد توسط نخست وزیر نیو لغو شد.
۴-دو برابر کردن تولید ناخالص داخلی از طریق دامنه اینترنت
رشته باریکی از جزایر مرجانی در اقیانوس آرام، تووالو جمعیتی حدود ۱۱٫۰۰۰ نفر داشته و به دلیل گرمایش زمین در حال غرق شدن است. بدتر از آن این است که تووالو منزوی‌ترین و دوردست‌ترین کشورهای جهان است که اقتصاد آن چیزی برای تکیه کردن نمی‌بیند. برای سال‌ها، این کشور نیز مجبور بود مانند نیو از طریق اجاره دادن خطوط تلفنی خود برای تماس‌های تلفنی غیراخلاقی، کسب درآمد داشته باشد. این قراردادها ماهیانه ۵۰٫۰۰۰ دلار برای این کشور کوچک درآمد ایجاد می‌کرد که افزایش ۱۰ درصدی درآمدهای سالانه کشور را در پی داشت اما مسیحیان معتقد ساکن جزیره با این تجارت مشکل داشتند. همه چیز در سال ۱۹۹۹ تغییر کرد، وقتی که تووالو پسوند اینترنتی «.tv» را دریافت کرده و بدین ترتیب جنگی جهانی برای استفاده از این دامنه اینترنتی شکل گرفت.
بیش از ۵ شرکت اینترنتی نمایندگان خود را به این مجمع الجزایر فرستاده و در قبال مبالغی هنگفت خواهان در دست گرفتن حقوق مربوط به این دامنه اینترنتی شدند که می‌دانستند به زودی به آدرسی پرترافیک و محبوب برای رسانه‌های خبری تبدیل خواهد شد. قرارداد نهایی بیش از ۳۰ میلیون دلار پیش پرداخت را برای دولت تووالو به همراه داشت که تولید ناخالص داخلی کشور را دو برابر می‌کرد. در سال ۲۰۱۱، تووالا سالانه یک میلیون دلار به خاطر این دامنه اینترنتی خاصش دریافت می‌کرد که بخش قابل توجهی از درآمد کل کشور را تشکیل می‌داد. اما ساکنان تووالو خوشحال نبودند و ادعا می‌کردند که باید دستکم ۵ برابر این رقم به آن‌ها پرداخت شود. اما با بالا آمدن سطح دریا و خطر غرق شدن جزیره در سال‌های آینده، دیگر دامنه اینترنتی تووالو آن اعتبار و جذابیت سابق را ندارد.
۵- اخاذی از فراری‌ها
اریتره کشوری کوچک در شرق آفریقاست که به عنوان یکی از دیکتاتوری‌ترین کشورهای جهان شناخته می‌شود. بدین ترتیب درصد زیادی از مردم این کشور برای داشتن یک زندگی بهتر از کشور خود فرار می‌کنند. اما فرار از کشور به این معنا نیست که دیگر از دست دولت بیرحم کشور خلاص شده‌اید. در واقع دولت اریتره از جامعه در حال رشد فراریان از کشور به عنوان یک منبع درآمد استفاده می‌کند. در واقع رهبران کشور اریتره قانونی نانوشته و هولناک به نام قانون «مالیات آوارگان» را به اجرا در می‌آورد که بر اساس آن تمامی اریتره‌ای‌هایی که در خارج از کشور زندگی می‌کنند باید درصد از درآمد سالانه خود را به عنوان مالیات به دولت بیرحمی بپردازند که از دست آن فرار کرده‌اند.
بر اساس گزارش سازمان ملل، این پول به طور برنامه ریزی شده و مرتب از طریق تهدید، آزار و شکنجه توسط کنسول‌ها و نمایندگان این کشور در سراسر جهان از کسانی که از اریتره فرار کرده‌اند اخذ می‌شود. در واقع کسانی که از کشور فرار کرده‌اند اما هنوز اعضای خانواده یا بستگانشان در اریتره حضور دارند باید این مالیات را به نمایندگان اریتره بپردازند، در غیر این صورت خانواده آن‌ها در اریتره دستگیر و شکنجه خواهند شد. علاوه بر این، کنسولگری‌های این کشور در خارج از اریتره تا زمانی که این مالیات پرداخت نشود پاسپورت‌های این افراد را تمدید نکرده و هر گونه مدارکی که برای ادامه اقامت آن‌ها در کشور دیگر لازم باشد را از آن‌ها دریغ می‌کنند.
بدتر این که بخشی از این درآمد، توسط دولت اریتره برای تأمین مالی گروه‌های شبه نظامی تندرو اسلامی مانند الشباب سومالی هزینه می‌شود تا آن‌ها برای دولت رقیب، اتیوپی، دردسرساز شود. اگر چه سازمان ملل این مالیات را غیرقانونی اعلام کرده اما همچنان اریتره‌ای‌های خارج از کشور باید آن را به دولت بپردازند. دولت کانادا در سال ۲۰۱۳ سرکنسول اریتره را به همین دلیل اخراج کرد اما اخاذی از اریتره‌ای‌های ساکن کانادا همچنان ادامه دارد. در بریتانیا نیز کنسولگری اریتره پذیرفت که گرفتن این مالیات را متوقف کند اما به جای آن، این مالیات را از بستگان اشخاص خارج نشین که در اریتره سکونت دارند اخذ می‌کنند. افرادی که برای خانواده‌هایشان در اریتره پول می‌فرستند باید مقدار بیشتری پول فرستاده که بخشی از آن بابت مالیات توسط دولت کسر می‌شود.
منبع: روزیاتو
انتهای پیام/4028/
انتهای پیام/
سامان
دوشنبه ۰۵ اسفند ۱۳۹۸ - ۰۱:۴۴
پاسخ
