«خلّاقیت در پژوهش» به کمک مرکز تحقیقات آمد؛
بهترین راه ترک معصیت از زبان آیت‌الله بهجت
برای تسهیل طاعت و اجتناب از معصیت راهی جز این نداریم که یقین کنیم که طاعت، نزدیکی به تمام نعمت‌ها و خوشی‌ها و دارایی‌ها و عزت‌ها است.
به گزارش خبرنگار حوزه معارف اسلامی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، یکی از سؤالات مهم این است که چه کنیم که معصیت نکنیم؟ همه به دنبال راهکار آن هستند، ازاین‌رو این موضوع را از نگاه آیت‌الله محمدتقی بهجت (ره) از مراجع فقید بررسی می‌کنیم.
از اموری که خیلی سَهْلُ المَؤوُنة و آسان است ولو عمل برخلاف قول باشد این است که انسان ملاحظه کند و ببیند اگر ملتزم به طاعت و تارک معصیت باشد، آیا حال او مثل صورتی است که ترک طاعت و فعل معصیت می‌کند و آیا این حال مثل حالت اول است، یا خیر؟
فرض کنید اگر انسان نزد رئیس‌جمهور یا هر رئیس مطلق، مقرّب باشد، این برای او بهتر است و یا این‌که نزد یک فقیر تهی‌دست و محروم؟! آیا خوب است به ذاتی که موت، حیات، مرض، صحّت، غنا و فقر به دست او است مراجعه کنیم و رابطه دوستی داشته باشیم، یا باکسی که خود محتاج و ناتوان و بیچاره است؟!
در اطاعت اوامر الهی و نیز در معصیت و به‌فرمان شیطان و نفس بودن، امر دایر است بین این‌که باکسی که حیات و ممات، غنا و فقر و مرض و صحّت و مریض‌خانه و دکتر و خزانه و ثروت و... به دست او است؛ مجالست کنیم یا باکسی که هیچ ندارد؟! انسان کدام را اختیار می‌کند و محبت وجدانیه (نه به‌حسب خوف نار یا شوق بهشت) با کدام طرف است؟
به‌حسب ظاهر بنده مطیع، پشتیبانش مثل کوه، محکم و استوار و منبع همه‌ی خیرات است و بنده عاصی پشتیبانش محتاج‌تر از او و دشمن دانایی (شیطان) است که از دوست نادان بدتر است و صلاحدیدش تمام به زیان او است. نظیر شخصی که نزد کسی رفت تا او را از فقر و فشار و ناراحتی روزگار نجات دهد، او گفت: شایسته‌ترین کار برای شما اقدام به مرگ و خودکشی است! صلاحدیدش از این قبیل است که بگوید: صلاح و نجات شما در این است که قرص مرگ‌آور یا خواب‌آور بخورید تا راحت شوید! بنابراین، ما در عزم به طاعت عازم به رفاقت و دوستی و هم‌نشینی با غنی قادر و دانای کریم هستیم و در عزم بر معصیت عازم به رفاقت و هم‌نشینی با فقیر عاجز جاهلیم.
اگر این معنا را درست تشخیص دهیم و بفهمیم و به‌طور واضح و روشن باور کنیم، خواهیم فهمید که در اطاعت سود برده‌ایم، نه زیان و خسارت؛ به دلیل این‌که دیده‌ایم افرادی «وَأُحْیِ الْمَوْتَی بِإِذْنِ اللَّهِ»(سوره آل عمران، آیه 49)؛ (مردگان را به اذن خدا زنده می‌کنم) و کراماتی از این قبیل را داشته‌اند و شدنی است و محال نیست و اختصاص به انبیا علیهم‌السّلام هم ندارد، بلکه هر که از آن‌ها متابعت کند، می‌تواند از این راه به مقامات و کمالات و کرامات آن‌ها دست یابد، البته بدون تحدّی نبوّت و کذابیّت مدّعی آن؛ پس اگر انسان یقین کند و برای او واضح و آشکار شود که در طاعت، با غنی و قادر و کریم و... رفاقت کرده و در معصیت با عاجزتر و محتاج‌تر از خود، طبعاً هیچ‌گاه به معصیت تمایل پیدا نمی‌کند و از قصر شاهنشاهی و از کنار هرگونه ناز و نعمت و آبادی و آسایش به کاروانسرای خرابه و ویرانه نمی‌رود و با صاحب آن رفیق و هم‌نشین نمی‌شود، درحالی‌که خود آن صاحب‌خانه هم راضی نیست که رفیق او و با او باشیم و از هر چیز محروم گردیم!
بنابراین، برای تسهیل طاعت و اجتناب از معصیت راهی جز این نداریم که متوجّه شویم و یقین کنیم که طاعت، نزدیکی به تمام نعمت‌ها و خوشی‌ها و دارایی‌ها و عزت‌ها و... است و معصیت، عبارت است از محرومیت و ناخوشی و نداری و ذلت و ...
منبع: برگرفته از مرکز تنظیم و نشر آثار آیت‌الله بهجت (ره)
انتهای پیام/4090/ 4122/
انتهای پیام/
دایرةالمعارف دانشبنیانها ۹۶؛
