تحصیل زیر سایه کپر؛
وقتی مدارس کپری دلخوشی کودکان کپرنشین است
برخی از مسئولان می‌گویند مدارس کپری نداریم، اما کافی است گذرتان به سیستان بیفتد و از کنار روستاها عبور کنید، آنجا می‌توان عمق فاجعه را در تعداد این مدارس دید.
به گزارش خبرنگار حوزه آموزش و پرورش گروه اجتماعی خبرگزاری آنا، شاید باورش کمی سخت باشد که هنوز دانش‌آموزانی در گوشه و کنار این مرز و بوم وجود دارند که بدون داشتن سقفی برای درس، دور هم جمع می‌شوند و چشم به تخته‌ای می‌دوزند که از شدت رنگ و رو رفتگی، رنگ گچ در آن محو می‌شود.
عقب‌ماندگی‌های به‌جامانده از رژیم گذشته هنوز سایه‌اش را از روی سر دانش‌آموزان برخی مناطق استان سیستان و بلوچستان برنداشته است و آن‌ها گاهی مجبورند مسافت‌های زیادی را در سرمای سوزناک کویر سیستان طی کنند تا خود را به کپری برسانند تا از مشق و کتاب جا نمانند.
کپرها برایشان حکم مدرسه‌هایی را دارد که هر لحظه ممکن است باد و باران و یا طوفان‌های معروف سیستان آن را تعطیل کند.
رسیدن به این مدرسه هم برای خودش داستانی دارد. گاهی دانش‌آموزان باید بیش از سه کیلومتر مسافت را طی کنند تا به مدرسه کپری خود برسند. عدم وجود امکانات تحصیلی، شرایط نامناسب مالی مردم در این مناطق و مشکلات و باورهای تعصبی مردم در خصوص عدم تحصیل کودکانشان خصوصاً در مورد دختران مواردی است که دانش‌آموزان در این خطه با آن روبه‌رو هستند.
مدارس هوشمند و کلاس‌هایی که با استانداردهای جهانی حرکت می‌کنند در پایتخت کشور خودنمایی می‌کنند و خانواده‌ها برای ثبت‌نام در این مدارس گاهی ماه‌ها در نوبت می‌مانند، ولی در اینجا نه از کلاس‌های هوشمند خبری هست و نه از کلاس‌هایی که پرده‌های آن با لباس دانش‌آموزان «ست» می‌شود.
بچه‌های سیستانی با بابای مدرسه و کلاس کامپیوتر و زنگ زبان بیگانه‌اند؛ میز و تخته‌شان زمین و سقف کلاسشان آسمان است. سهم آن‌ها از تمامی امکانات آموزشی در مدارس، لباس کهنه و دمپایی پلاستیکی است و کیف پاره‌ای است که تمام دنیایشان را در آن جای می‌دهند.
کمبود ۵۸۰ هزار متر فضای آموزشی و پنج هزار معلم، کلاس‌های کانکسی و کپری و وانت‌هایی که نقش سرویس مدارس را برای دانش آموزان سیستانی بازی می‌کنند، از دیگر مشکلاتی است که سیستم آموزشی در سیستان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
اما با این وجود دانش‌آموزان به همین اندازه هم راضی هستند. این‌ها در حالی است که آموزش‌وپرورش تا مدت‌ها اعلام می‌کرد مدارس کپری نداریم اما با این وجود تابستان امسال اعلام کرد که تمامی مدارس کپری در استان سیستان برچیده می‌شود.
دانش‌آموزان به این کلاس‌ها عادت دارند
صادق محمدی رئیس مجمع خیرین مدرسه‌ساز شهرستان سراوان در گفتگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری آنا در خصوص مدارس کپری گفت: دانش‌آموزان ما به این وضعیت عادت دارند و می‌دانند باد و باران در هر لحظه می‌تواند کلاس آن‌ها را تعطیل کند. نبود امکانات و مشکلات مالی سبب می‌شود که برخی از آن‌ها از خرید یک جفت کفش هم دربمانند و این موضوعی است که کودکان را به‌شدت آزار می‌دهد.
محمدی اضافه کرد: با وجود آنکه از چهار سال قبل و با ورود خیرین مدرسه‌ساز به بحث ساخت‌وساز در مدارس تغییرات قابل‌توجهی در ساخت مدارس صورت گرفته است اما هنوز هم بیشتر دانش‌آموزان استان سیستان و بلوچستان در کپرها زندگی می‌کنند.
رئیس مجمع خیرین مدرسه‌ساز شهرستان سراوان در ادامه افزود: بر اساس آمارهایی که آموزش‌وپرورش اعلام کرده است ۱۸ هزار کلاس درس در سیستان وجود دارد که بیش از ۶۰ درصد آن‌ها نیاز به تعمیرات اساسی دارد. کلاس‌هایی که تعمیر آن نیازمند بودجه‌ای هنگفت است و با توجه به اعتباراتی که در اختیار استان قرار دارد توان آن از عهده استان خارج است.
وی که سال‌هاست تلاش می‌کند رنگ محرومیت را از استان سیستان بزداید در ادامه تصریح کرد: متأسفانه ما هنوز کلاس‌هایی داریم که در چادر برپا می‌شود و این در حالی است که برخی از مسئولان اعلام می‌کنند ما اصلاً کلاس کپری نداریم؛ اما بر اساس آمارها بیش از ۸۰۰ مدرسه کپری در استان وجود دارد.
محمدی با اشاره به اینکه به‌تازگی یک مدرسه کپری جدید نیز در این استان ساخته شد، ادامه داد: هرچند با این موضوع موافق نیستیم اما در یکی از مناطق عشایری استان به‌تازگی مدرسه‌ای با همان سبکی که مردم زندگی می‌کنند ساخته‌شده است.
رئیس مجمع خیرین مدرسه‌ساز شهرستان سراوان در ادامه اظهار کرد: در سیستان و بلوچستان خصوصاً در قسمت بلوچستان در حوزه مدرسه‌سازی کم‌کاری شده است. این وضعیت تا چهار سال پیش که خیرین به ساخت مدرسه ورود پیدا نکرده بودند بسیار بدتر بود اما با ورود خیرین مدرسه‌ساز وضعیت دانش‌آموزان در این استان بهتر شده است.
محمدی در توضیح علت وجود روستاهای پراکنده در استان سیستان و بلوچستان گفت: مردم در این منطقه علاقه ویژه‌ای به محل سکونت خود دارند و باوجود کمبود آب و بیکاری در بسیاری از روستاها حاضر نیستند محل زندگی‌شان را تغییر دهند؛ از سوی دیگر کویری بودن استان سبب شده که روستاها از هم فاصله زیادی داشته باشد و این موضوع نیز در کنار مشکلات دیگر امکان ساخت مدرسه در یک روستا و تجمیع دانش‌آموزان روستاهای اطراف را از بین می‌برد.
رئیس مجمع خیرین مدرسه‌ساز شهرستان سراوان به وضعیت معلمان این مدارس نیز اشاره کرد و گفت: در حال حاضر وضعیت بیشتر معلمان در این استان به‌صورت خرید خدمت است به این صورت که کار تأمین معلم برای روستاهای مناطق محروم به مؤسسات غیرانتفاعی واگذارشده است و مثلاً آموزش‌وپرورش اعلام می‌کند به ۷۰ معلم نیاز داریم؛ این معلم‌ها را این مؤسسات معرفی و در روستاها به‌کار می‌گیرند. حقوق آن‌ها نیز از آموزش‌وپرورش تأمین می‌شود اما مسئله اینجاست که برای هر معلم یک‌میلیون تومان واریز می‌شود و با کسر ۳۰۰ هزارتومان برای بیمه تنها ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزار تومان برای آن‌ها باقی می‌ماند که این شرایط را برای معلم‌ها در این مناطق سخت می‌کند.
وی در ادامه اضافه کرد: در سراوان و مناطق اطراف آن بیش از ۳۱ مدرسه کپری وجود دارد که این مسئله فاجعه به‌حساب می‌آید. آمارها نشان می‌دهد از یک‌میلیون و 200 هزار کلاس درس بیش از ۵۰۰ هزار کلاس توسط خیرین مدرسه‌ساز ساخته‌شده است که در واقع می‌توان گفت ۴۵ درصد کلاس‌ها توسط خیرین ساخته شده و این جهش بزرگی در کشور محسوب می‌شود.
انتهای پیام/ ۴۰۸۷
انتهای پیام/
