تنگه ابوقریب از فیلم‌های ژانر دفاع مقدس بود که هم در زمان جشنواره فجر و هم در زمان اکران خود که به تازگی به پایان رسیده است، توجه مخاطبان و منتقدان را به خود جلب کرد. در ادامه نقدی را که یکی از مخاطبان خبرگزاری آنا برای این فیلم نگاشته است را با هم می‌خوانیم:
تنگه ابوقریب ساخته بهرام توکلی در ژانر «جنگی» است و نخستین تجربه این فیلمساز نواندیش در این گونه از سینما است. کلیه مسائل مربوط به فرم و اجرای این اثر با ظرافت هنری و حتی منحصر‌به‌فردی آرایش شده و برای سینمای جنگی بی‌رمق ایران یک رویداد مهم و تأثیرگذار به حساب می‌آید.
این فیلم در رشته‌های فنی و اجرایی یک جهش رو به رشد است و می‌تواند برای سینمای ایران و حتی بسیاری از کشورهای صاحب صنعت سینما مورد مثال باشد.
فیلمبرداری خوش‌فرم و حیرت‌انگیز حمید خضوعی ابیانه با درخشش و موفقیت توانست نیمی از مسئولیت انتقال پیام فیلم را به عهده بگیرد. پلان‌های رو به خورشید و حرکت‌های دوربین که هم وامدار سینمای مستند است و هم ریشه در سینمای روایی و داستانی دارد، بیشتر از بضاعت فنی سینمای اجتماعی ایران و شبیه به سینمای اکشن و درجه یک آمریکا است.
گریم و صحنه و جلوه‌های ویژه میدانی هم توانسته‌اند جور باقی ماجراهای اجرا را به دوش بکشند و از تنگه ابوقریب یک فیلم مورد قبول بسازند. بازیگران در حد یک درام وضعیت محور و ضدقصه، قابل قبول بودند و در اندازه خواست تماشاچی از این اثر پذیرفتنی جلوه کردند.
اما شاید مسئله مهم و اساسی این فیلم، فیلمنامه است. فیلمنامه تکلیف مشخصی ندارد و نمی‌داند چه باید بکند. اگر قرار است ساختار فیلمنامه سه پرده‌ای باشد (بر اساس روند، حوادث و اتفاقاتی که برای نقش امیر جدیدی می‌افتد) چرا از باقی مصالح این ساختار بهره‌ای ندارد، اگر همچون «غلاف تمام فلزی» استنلی کوبریک دو پرده‌ای است چرا آغاز، میانه و پایانی شبیه به سه پرده‌ای‌ها دارد. فیلمنامه، تک پرده‌ای هم نیست ؛که اگر این چنین می‌بود، تماشاچی کمبود و نبود قصه را فراموش کرده و شبیه به یک وضعیت حال استمراری با آن برخورد می‌کرد.
در مجموع باید گفت تنگه ابوقریب با تمام تکنیک‌هایی که به سینمای ایران ارزانی کرد فیلم خوبی نیست و نمی‌تواند تماشاچی اثر را بیرون از سالن سینما دچار تجربه یا تفکری کند که انتظارش را از سینما و یک فیلم خوب داریم.
شهرام شمس‌پور
انتهای پیام/4072/
انتهای پیام/
با استفاده مجدد از زبالههای زیستی:
