روایت هرکول وزنه برداری ایران از دوران سخت کودکی اش

به گزارش‌گروه‌ ورزشی‌ خبرگزاری آنا،‌نصیری هرکول وزنه‌برداری ایران کودکی سختی را پشت سر گذاشته است. خانواده‌اش او را رها کردند و او در یک پرورشگاه در کنار 400 کودک دیگر بزرگ شد. نصیری در این باره می‌گوید:‌ «من حتی پدرم را نمی‌شناسم و نمی دانم، مزارش کجاست.»

نصیری در کودکی مبارزه کردن را یاد گرفت و حتی در خیابان با نشان دادن قدرتش پول در می‌آورده است.‌زمانی که او از قدرت خود در وزنه‌برداری استفاده می‌کرد،‌قهرمان شماره یک وزنه‌برداری ‌ایران شد.‌او در المپیک ‌های 1968، 1972 و 1976 مدال‌های طلا، نقره و برنز کسب کرد.‌همچنین در مسابقات قهرمانی جهان پنج مدال طلا و در مسابقات آسیایی پنج قهرمانی کسب کرد.

نصیری می‌گوید: «بعد از کسب طلای 1968 زمانی که به تهران رسیدم ساعت 10 یا یازده شب بود. افراد زیادی به استقبال من آمده بودند بسیاری در راهم ایستاده بودند.‌من تا ساعت یازده صبح روز بعد هم به خانه نرسیدم.‌نمی دانم چرا مردم من را دوست دارند اما آنها از ته قلب‌شان به من علاقه دارند.»

نصیری درباره مسابقات قهرمانی آسیا 1977 در عراق،‌می‌گوید: «من معمولا قبل از مسابقات وزن کم می‌کردم اما برای این مسابقه باید پنج کیلوگرم کم می‌کردم. هیچ سونایی در عراق وجود نداشت.‌ من تقریبا برای این وزن کم کردن مُردم. مجبور بودم از حمام داغ و پیچیدن خودم در پتو استفاده کنم و تمرینات سخت انجام دهم. ساعت هفت صبح به حمام می‌رفتم و ساعت سه عصر بیرون می‌آمدم. هشت ساعت رنج. بعد از آن حتی نمی توانستم بیاستم. من را بیرون آوردند و با آمبولانس به مکان وزن‌کشی بردند. توانستم خودم را به وزن برسانم. ریکاوری کردم و مدال طلا گرفتم.»

نصیری به دلیل بخشنده بودن نیز بسیار شناخته شده بود. او در این باره می‌گوید: «اگر کسی از من کمک می خواست یا احساس می‌کردم پول لازم دارند، به آنها کمک می‌کردم. خدا به من پول داده بود و اگر کسی به پول نیاز داشت باید کمکش می‌کردم. خوشحالم که این کار را کرده‌ام.»

نصیری سال 1984 به بارسلونا رفت. بعضی از شاگردان او هم چنان با او حتی بعد از 30 سال در تماس بودند، او سپس به ونکوور کانادا رفت و در سال 2006 به ایران بازگشت.

او در این باره می‌گوید: «کمیته‌ بین‌المللی المپیک من را یکی از بهترین‌ وزنه‌برداران قرن بیستم اعلام کرد. در سال 2000 حکومت ایران از من خواست که به کشور بر گردم. من شش سال به این مساله فکر کردم و بالاخره بازگشتم. زمانی که نعمیم سلیمان اوغلو، وزنه‌بردار نامدار ترک سال گذشته درگذشت بسیاری برای او پیام تسلیت فرستادند. معمولا ورزشکاران مشهور بعد از مرگ‌شان آن طور که شایسته است، مورد احترام قرار می‌گیرند. در صورتی که این اتفاق باید در زمان زندگی آنها بیافتد. حضور نصیری به عنوان یکی از قهرمانان وزنه‌برداری در "جام فجر" و استقبال از او خوشحال کننده است.»