دارنده مدال برنز آسیا با «یارانه» گذران زندگی‌ می‌کند!/ سعید خلیلی: سر چهارراه کارگری می‌کنم

به گزارش گروه رسانه های دیگر خبرگزاری آنا به نقل از ایسنا، سعید خلیلی عضو تیم ملی کشتی آلیش ایران که در مسابقات قهرمانی آسیا موفق به کسب مدال برنز شد و در مسابقات جهانی ۲۰۱۶ قرقیزستان نیز به عنوان نماینده ایران در وزن ۷۰ کیلوگرم حضور داشت، به دلیل حضور متوالی در اردوهای تیم ملی شغل خود را از دست داده و هم اینک با ایستادن بر سر چهارراه در شهر کلاله استان گلستان به کارهایی نظیر گچ‌کاری و کاشی‌کاری می‌پردازد تا در کمال بی‌توجهی مسئولان از پس مخارج زندگی بربیاید و دستش را جلوی دیگران دراز نکند!

این کشتی‌گیر گلستانی در این‌باره اظهار کرد: سه سال است عضو تیم ملی کشتی آلیش ایران هستم. متاسفانه زمانی که از مسابقات جهانی قرقیزستان به ایران بازگشتم از شغلی که داشتم بیکار شدم و دلیل آن نیز حضور در اردوهای تیم ملی و مسابقات مختلف بود. پس از این موضوع پیگیری‌های زیادی داشتم اما هیچ‌کدام از مسئولان استان گلستان و شهر کلاله کاری برایم نکردند تا در جایی مشغول به کار شوم.

خلیلی افزود: این در حالی است که مسئولان استانی و فرماندار و اعضای شورای شهر کلاله به من قول داده بودند هر طور شده یک شغل برایم دست و پا کنند اما به قول‌شان عمل نکردند. مسئولان هیات کشتی استان نیز هیچ کاری برایم نکردند و علی رغم آگاهی از این موضوع هیچ قدمی برایم برنداشتند.

وی خاطرنشان کرد: پس از مسابقات جهانی برای حضور در جام جهانی بلاروس به اردوی تیم ملی دعوت شدم اما بدلیل مشکلات شدید مالی نتوانستم به اردو بروم. حتی برای اینکه بتوانم به اردوی تیم ملی در تهران پیش از حضور در مسابقات جهانی بروم از مسئولان اداره کل ورزش و جوانان استان گلستان خواستم اندکی به من کمک مالی کنند تا مشکلاتم را حل کنم که در نهایت سیصد تا چهارصد هزار تومان برایم جمع کردند و من نیز آن را در اختیار خانواده‌ام گذاشتم و خودم با ده یا پانزده هزار تومان پول توجیبی به اردوی تیم ملی رفتم.

دارنده مدال برنز آسیا با بیان اینکه زندگی‌اش را با استفاده از پول یارانه می‌گذراند، گفت: در اردوی تیم ملی که بودم همسرم باید زایمان می‌کرد اما هیچ پولی در بساط نداشتیم که در نهایت با قرض توانست پول عمل را جور کند و فرزندم را به دنیا بیاورد.

خلیلی در پایان اظهار کرد: به دنبال این نیستم که حتما شغل نان و آب داری برایم پیدا شود بلکه هر شغلی که باشد آن را قبول می‌کنم تا از این وضعیت نجات پیدا کنم. هر روز به سر چهارراه می‌روم و کارگری می‌کنم تا اندکی از پس مخارجم بربیایم. کارهایی مثل کاشی‌کاری و گچ‌کاری را هر چند خیلی وارد نیستم اما تا حدودی یاد گرفته‌ام و در کنار ورزش کردن به این کارها می‌پردازم تا محتاج کسی نشوم. البته جوانان زیادی غیر از من به علت بیکاری سر چهارراه می‌آیند تا آن‌ها هم مثل من خرجشان را در بیاورند اما اوضاع کار بگونه‌ای است که یک روز کارگری هست و یک روز نیست!