فضای مذاکرات را به نمایش و بالماسکه تبدیل نکنیم/ لزوم پرهیز از رویکرد الهیاتی
به گزارش خبرگزاری آنا، دکتر شهاب اسفندیاری در یادداشتی با تمرکز بر مذاکرات مسقط نوشت: در رویکرد الهیاتی به مذاکره یک تناقض بزرگ مشاهده می‌شود: از یک طرف می‌گویند ایران ضعیف شده و بیش از هر زمان در معرض خطر حمله است؛ از طرف دیگر می‌گویند ایران بیش از هر زمان دیگری در صنعت هسته‌ای و صنایع دفاعی و موشکی پیشرفت کرده لذا طرف مقابل بسیار نگران است.
در ادامه این یادداشت می‌خوانیم:
«واقعیت این است که در روزگاری دکتر کمال خرازی پس از مذاکرات پاریس و تعلیق کامل غنی‌سازی زنگ می‌زدند به جک استراو که لطفا اجازه دهید ما ۲۰ عدد سانتریفیوژ را صرفاً برای کار تحقیقاتی فعال نگه داریم و وزیر خارجه بریتانیا (که بنا به نقل خودش در مستند «ایران و غرب» بی‌بی‌سی گویا در مستراح قطار بوده هنگام بازگشت از پاریس) پاسخ منفی می‌دهد که «متأسفانه مقدور نیست». اکنون اما رسیده‌ایم به ده‌ها هزار سانتریفیوژ پیشرفته و ۲۰۰-۳۰۰ کیلو اورانیوم ۶۰٪ و قابلیت تولید انبوه موشک هایپرسونیک نقطه زن.
فراموش نکنیم روزگاری کاندولیزا رایس در دولت بوش پیش شرط حضور آمریکا در مذاکرات هسته‌ای با ایران را تعطیل کامل چرخه سوخت اعلام می‌کردند. فهرست طولانی پیش‌شرط‌های پمپئو برای مذاکره با ایران پس از خروج از برجام را که همه به خاطر دارند.
الان با وجود آن همه پیشرفت صنعت هسته‌ای و موشکی و با وجود تداوم مواضع صریح جمهوری اسلامی در مورد رژیم غاصب صهیونیستی از جمله در خطبه‌های عید فطر اخیر، رئیس‌جمهور آمریکا در برابر رسانه‌ها با افتخار اعلام می‌کند که بدون هیچ پیش شرطی می‌خواهد با ایران مذاکره کند. تفاوت شرایط گذشته و حال و مسیر طی شده و اقتدار ایران روشن است.
اکنون که جمهوری اسلامی فرصت آزمون دیگری به طرف مقابل داده تا خطا‌های گذشته خود را جبران کند لازم است نمایندگان ایران که به مسقط می‌روند عبرت از گذشته را مدنظر قرار دهند و به مذاکرات نگاه الهیاتی نداشته باشند.
دولتمردان به بهانه مذاکرات فشار نیاورند که فعالیت‌های علمی و تحقیقاتی و آزمایش‌ها در حوزه‌ی هسته‌ای و پرتاب ماهواره تعطیل شود. دانشمندان مملکت را خانه‌نشین و آواره نکنند. ببینند طرف مقابل در آستانه مذاکره چگونه ناو‌ها و بمب‌افکن‌های خود را به رخ می‌کشد. به بهانه مذاکرات صدا‌های مخالف امتیاز دادن به دشمن در داخل و در مجلس را سرکوب نکنند. بدانند که این اهرم‌های قدرت دست مذاکره‌کنندگان را باز می‌کند که مثل سابق مجبور نشوند خیلی راحت و «سخاوتمندانه» به طرف مقابل امتیاز بدهند.
از طرف دیگر در عرصه رسانه فضای مذاکرات را به نمایش و بالماسکه و فتوشآپ تبدیل نکنند. یک لشکر خبرنگار راه نیاندازند و از بالکن هتل بای بای نکنند. کل امور مملکت را معطل دود سفید مذاکرات نکنند. پا در کفش امیرکبیر نکنند و تن او را در گور نلرزانند. نه شکست مذاکرات را پایان دنیا بدانند و نه حصول توافق را به معنی حل همه مشکلات بدانند.
اگر انتظارات را در حد «روزنه‌گشایی» تنظیم کنند، شاید امید آن برود که برخلاف تجربیات شکست خورده و خسارت‌بار سابق به فضل الهی در این اوضاع آشفته جهانی و اشتغال ظالمین بالظالمین، فرصت‌ها و توفیقاتی هم حاصل شود.»
انتهای پیام/
