آیا دیگر چیزی به نام «اطلاعات شخصی» وجود دارد؟

به گزارش آنا؛ تا چند سال پیش، اطلاعات شخصی افراد محدود به پرونده‌های کاغذی و فایل‌های بایگانی بود، اما حالا هر فرد با داشتن یک گوشی هوشمند، حجم عظیمی از اطلاعات خود را در اختیار شرکت‌ها و پلتفرم‌های دیجیتال قرار می‌دهد.

 هرچند کاربران تصور می‌کنند که کنترل داده‌هایشان را در دست دارند، اما ردپای دیجیتال آنها در اختیار شرکت‌های تبلیغاتی، دولت‌ها و هکر‌ها قرار گرفته است. سؤال اساسی این است: چه کسی بر این داده‌ها نظارت دارد و آیا کاربران واقعاً می‌توانند از اطلاعات شخصی خود محافظت کنند؟

 بهرام موسوی، کارشناس امنیت سایبری، در این‌باره می‌گوید: «مشکل اصلی اینجاست که بیشتر کاربران آگاهی دقیقی از میزان اطلاعاتی که در فضای مجازی منتشر می‌کنند، ندارند. بسیاری از اپلیکیشن‌ها و وب‌سایت‌ها از سیاست‌های پیچیده و طولانی حریم خصوصی استفاده می‌کنند که کمتر کسی آنها را می‌خواند. این ناآگاهی باعث شده تا اطلاعات حساس کاربران به راحتی در اختیار شرکت‌های ثالث قرار گیرد.»

او تأکید می‌کند که حتی وقتی یک کاربر فکر می‌کند که چیزی را از اینترنت پاک کرده، در واقع آن داده همچنان روی سرور‌های مختلف ذخیره شده است:«حذف واقعی اطلاعات از فضای آنلاین کار آسانی نیست. بسیاری از پلتفرم‌ها داده‌های کاربران را برای مدت طولانی نگه می‌دارند و حتی در برخی موارد، آنها را به شرکت‌های تبلیغاتی می‌فروشند.»

اما جمع‌آوری اطلاعات کاربران فقط محدود به شرکت‌های فناوری نیست. دولت‌ها نیز برای اهداف مختلف، از جمله مسائل امنیتی و نظارتی، به این داده‌ها دسترسی دارند. مثال واضح آن، استفاده از فناوری‌های تشخیص چهره و سیستم‌های پایش رفتار کاربران در فضای مجازی است.

یک تحقیق منتشر شده در سال‌های اخیر نشان داده است که بسیاری از اپلیکیشن‌های رایگان، اطلاعات کاربران را بدون اجازه آنها در اختیار شرکت‌های ثالث قرار می‌دهند. حتی برخی از برنامه‌ها از میکروفون و دوربین دستگاه‌ها برای جمع‌آوری داده‌های صوتی و تصویری کاربران استفاده می‌کنند.

حریم خصوصی دیگر یک مفهوم انتزاعی نیست، بلکه بخشی از امنیت فردی و اجتماعی ماست. هرچند عصر دیجیتال مزایای بسیاری به همراه داشته، اما کاربران باید هوشیارتر از همیشه باشند. در دنیایی که اطلاعات شخصی همچون یک کالا خرید و فروش می‌شود، تنها راهکار مؤثر، افزایش آگاهی و اتخاذ تدابیر امنیتی فردی است.

اما آیا می‌توان از این موج نظارت دیجیتال فرار کرد، یا ما ناخواسته به بخشی از این سیستم تبدیل شده‌ایم؟