آموزش مجازی چالش‌های بزرگ و فرصت‌های بزرگ‌تر
به گزارش خبرنگار آنا، با گسترش نفوذ فناوری و اینترنت در تمامی ابعاد زندگی انسان، نظام آموزش نیز شاهد تحولات عمیق و گسترده‌ای بوده است. یکی از مهم‌ترین دستاوردهای این تحول، ظهور مفهوم آموزش مجازی یا آموزش الکترونیک است. این شیوه آموزشی که بر پایه فناوری‌های ارتباطی، به ویژه اینترنت، بنا شده است، روش‌های سنتی یادگیری را دگرگون کرده و فرصت‌های جدیدی را برای دسترسی به دانش فراهم آورده است.
آموزش آنلاین عبارتی است که بسیاری از مردم، به ویژه در ایران، آن را با دوران همه‌گیری کرونا می‌شناسند؛ دورانی که بیش از ۹۰ درصد فرایند آموزش به صورت مجازی و غیرحضوری انجام شد. با این حال، سابقه آموزش مجازی نه تنها در جهان، بلکه در ایران نیز به سال‌ها قبل بازمی‌گردد و نشان‌دهنده این است که این روش آموزشی پیش از کرونا نیز مورد توجه بوده است. از این رو درصدد برآمدیم تا با زهرا عبدلی مرویلی، آموزگار ابتدایی در خصوص چالش‌ها و فرصت‌های آموزش مجازی گپ‌وگفتی داشته باشیم که در ادامه قابل مشاهده است.
آنا: شما به عنوان یک معلم با سابقه، دوران کرونا و آموزش مجازی را چگونه پشت سر گذاشتید؟
عبدلی: دوران کرونا برای همه ما یک تجربه کاملاً جدید بود. قبل از کرونا، من از طریق کانال‌های ایتا با دانش‌آموزانم در ارتباط بودم و مطالب آموزشی و سرگرمی برایشان می‌فرستادم، اما با شروع کرونا و راه‌اندازی شبکه شاد، همه چیز تغییر کرد. ما بدون هیچ آموزش قبلی وارد دنیای تولید محتوا و تدریس آنلاین شدیم. از گوگل عکس می‌گرفتیم، با وایت‌برد تدریس می‌کردیم و ویدیو ضبط می‌کردیم. کم‌کم با کمک همکاران و نرم‌افزار‌های جدید، مهارت‌هایمان را ارتقا دادیم.
آنا: بزرگ‌ترین چالش‌های آموزش مجازی از نظر شما چه بود؟
عبدلی: مدیریت کلاس‌های مجازی و برقراری تعامل موثر با دانش‌آموزان از بزرگ‌ترین چالش‌ها بود. در فضای مجازی، کنترل کلاس و اطمینان از مشارکت همه دانش‌آموزان سخت‌تر است. همچنین، ارزشیابی دقیق و بازخورد موثر به دانش‌آموزان در این فضا دشوار بود. اما با گذشت زمان، راه‌حل‌هایی مانند پروژه‌های گروهی و تکالیف خلاقانه به ما کمک کرد تا این چالش‌ها را کاهش دهیم.
آنا: به نظر شما آموزش مجازی چه فرصت‌هایی ایجاد کرد؟
عبدلی: آموزش مجازی فرصت‌های بی‌شماری داشت. مثلاً دانش‌آموزان در مناطق دورافتاده به بهترین معلمان و منابع آموزشی دسترسی پیدا کردند. همچنین، معلمان با تولید محتوا و به اشتراک‌گذاری آن، مهارت‌های جدیدی یاد گرفتند. من خودم با دانش‌آموزانم خوشنویسی، طراحی و حتی اوریگامی کار کردم و کلی نمایشگاه مجازی برگزار کردیم. این تجربه‌ها باعث شد دانش‌آموزان با انگیزه بیشتری درس بخوانند و مهارت‌های جدیدی کسب کنند.
آنا: نقش والدین در این فرایند چگونه بود؟
عبدلی: نقش والدین بسیار پررنگ‌تر شد. آنها نه تنها باید محیط مناسبی برای یادگیری فرزندانشان فراهم می‌کردند، بلکه باید بر انجام تکالیف و مشارکت در کلاس‌ها نیز نظارت می‌کردند. تعامل معلمان با والدین نیز بسیار مهم بود. ما سعی کردیم والدین را در فرایند یادگیری درگیر کنیم و حتی برای آنها هم برنامه‌های آموزشی در نظر بگیریم.
آنا: آینده آموزش را چگونه می‌بینید؟
عبدلی: به نظر من، آینده آموزش در تلفیق آموزش حضوری و مجازی است. آموزش حضوری برای تعاملات اجتماعی و مهارت‌های نرم ضروری است، اما آموزش مجازی می‌تواند به عنوان مکمل قدرتمندی عمل کند. ما باید زیرساخت‌های لازم را فراهم کنیم و معلمان را به‌طور مداوم آموزش دهیم تا بتوانند از این ابزار‌ها به بهترین شکل استفاده کنند.
آنا: سخن پایانی شما چیست؟
عبدلی: جهان در حال تغییر است و آموزش نیز باید خود را با این تغییرات تطبیق دهد. ما باید به‌طور مداوم یاد بگیریم، برنامه‌ریزی کنیم و از فناوری‌های جدید به نفع آموزش استفاده کنیم. هدف ما باید تربیت شهروندانی باشد که نه تنها در دنیای امروز، بلکه در دنیای فردا نیز موفق باشند.
آموزش مجازی با وجود چالش‌هایی مانند دسترسی نابرابر به فناوری، کاهش تعامل و مشکلات فنی، فرصت‌های بی‌شماری مانند عدالت آموزشی، انعطاف‌پذیری و توسعه مهارت‌های دیجیتالی ایجاد کرده است. برای کاهش چالش‌ها، ارتقای زیرساخت‌ها، آموزش معلمان و تلفیق آموزش حضوری و مجازی ضروری است. در نهایت، آموزش مجازی می‌تواند به عنوان مکمل قدرتمندی برای آموزش حضوری، به بهبود کیفیت آموزش کمک کند.
انتهای پیام/
