دیده بان پیشرفت علم، فناوری و نوآوری
17 بهمن 1403 - 14:22

ناگفته‌های یک دیدار؛ وقتی ترامپ مهمان کاخ سفید را غافلگیر کرد

ناگفته‌های یک دیدار؛ وقتی ترامپ مهمان کاخ سفید را غافلگیر کرد
خیلی‌ها دوست دارند دیدار دیشب رئیس‌جمهور آمریکا و نخست‌وزیر اسرائیل را نمایش دوستی واشنگتن- تل‌آویو تلقی کنند، اما او ۲ جا به نتانیاهو و کل جهان این پیام را مخابره کرد که وقتی پای معامله در میان باشد؛ دوست کسی نیست.
کد خبر : 956559

خبرگزاری آنا- مریم خرمائی: «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا و «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر اسرائیل اگرچه تلاش می‌کنند اختلاف‌هایشان را پشت‌صحنه سیاست جا بگذارند و در ملاء عام تصویری واحد از اتحاد و همگرایی به‌ویژه در موضوع تقابل با ایران به نمایش بگذارند؛ گاهی پیش می‌آید که حساب از دست‌شان در می‌رود و خلاف این رویه را در پیش می‌گیرند.

دو طرف خیلی نرم در باب اینکه ایران در موضع ضعف است، به اختلاف خوردند

یکی از این موارد، وقتی بود که در دیداری که بامداد چهارشنبه در کاخ سفید برگزار شد؛ دو طرف خیلی نرم در باب اینکه ایران در موضع ضعف است، به اختلاف خوردند.

تحولات چند ماه اخیر منطقه که به سقوط سوریه، شهادت برخی از چهره‌های مقاومت و همچنین حملات رفت‌وبرگشت ایران و اسرائیل منجر شد، مهمات یک جنگ رسانه‌ای را فراهم کرده با این محتوا که «ایران در حال حاضر در ضعیف‌ترین» وضعیت خود قرار دارد.

این روایت را نتانیاهو در جریان کنفرانس خبری دیشب تکرار کرد و لابه‌لای تقدیرش از ترامپ بابت خروج از برجام به‌عنوان «بدترین توافق تاریخ» و بازگرداندن دوباره راهبرد فشار حداکثری، مدعی شد: «ایران هیچ‌گاه تا این اندازه ضعیف نبوده است».

اما در آن‌سوی ماجرا، ترامپ دقیقاً نظر مشابهی ندارد چراکه او در دفتر بیضی کاخ سفید، درحالی‌که کنار نتانیاهو به‌عنوان اولین مهمان خارجی دور دوم زمامداری خود نشسته بود؛ در پاسخ به سؤالی مبنی اینکه «الآن وقت حمله به تأسیسات اتمی ایران است»، ایده ضعف ایران را از اساس به چالش کشید و گفت: «آن‌ها ضعیف نیستند. الآن خیلی هم قوی هستند ... این به این معنی نیست که آنها ضعیف نخواهند شد، اما ما فقط نمی‌خواهیم آنها سلاح هسته‌ای داشته باشند.»

شاید «دست‌کم نگرفتن دشمن» را که در اظهارات ترامپ نمود پیدا کرد؛ باید به فال نیک گرفت و امیدوار بود که او در دوم ریاست‌جمهوری تندروی‌های گذشته را در قبال ایران تکرار نکند.

او قبل و بعد از امضای سند بازگشت به راهبرد فشار حداکثری، گفته بود که انجام این کار برایش «دشوار» است و اینکه امیدوار است «این سند در عمل کمتر مورداستفاده قرار بگیرد.»

شاید «دست‌کم نگرفتن دشمن» را که در اظهارات ترامپ نمود پیدا کرد؛ باید به فال نیک گرفت

از طرف دیگر، اعلام آمادگی برای گفت‌و‌گو با مسعود پزشکیان رئیس‌جمهور ایران، بار دیگر نشان داد که او عادت دارد مثل یک تاجر همه گزینه‌ها را روی میز بچیند و بعد بگوید حالا شما مشتری کدام‌یک هستی و چقدر می‌خواهی هزینه کنی؟ برایش فرقی هم ندارد آنکه آن‌سوی میز نشسته از خاورمیانه، اروپا، آفریقا یا آسیا باشد.

ترامپ با گفتن اینکه ایران ضعیف نیست، هم نشان داد که در تعامل با تهران طرف مقابل را دست‌کم نمی‌گیرد و هم یک‌جور‌هایی به‌طور ضمنی به نتانیاهو فهماند از آن خبر‌ها نیست که من به خاطر تو اسلحه بکشم.

اما ترامپ مثل هر تاجر دیگری برای آنکه گزینه موردنظر خودش را به مشتری قالب کند، این‌طور القا می‌کند که پنجره فرصت فقط برای مدت کوتاهی باز است و اگر شما انتخاب نکنید با مشتری دیگری وارد معامله می‌شوم.

جمله «آن‌ها فقط نباید سلاح هسته‌ای داشته باشند» نقش آن چوبی را بازی می‌کند که قرار است میزان باز یا بسته بودن این به‌اصطلاح پنجره فرصت را تنظیم کند.

گفتن جمله «خواهیم دید که آیا می‌توانیم به توافقی با جمهوری اسلامی دست‌یابیم یا نه» و افزودن این عبارت که «ما فقط نمی‌خواهیم آنها سلاح هسته‌ای داشته باشند»؛ مثل این می‌ماند که بگویی تا حالا که معامله‌ای نکرده‌ام، اما اگر با من کنار نیایی با نتانیاهو وارد گفت‌و‌گو می‌شوم.

اظهارنظر درباره «قدرت ایران» تنها وقتی نبود که ترامپ نتانیاهو را غافلگیر کرد. او با علنی کردن طرح «کنترل و مالکیت نوار غزه از سوی آمریکا» هم به‌قول‌معروف یک‌جور‌هایی به نخست‌وزیر اسرائیل رکب زد

در آن‌سوی قضیه هم نخست‌وزیر اسرائیل بلاتکلیف ایستاده که کی وارد بازی شود و برای همین وقتی ابراز تمایل ترامپ به صلح و توافق با جمهوری اسلامی را شنید گفت: از آن حمایت می‌کنم؛ اما مسئله اصلی تمرکز روی هدف است، اینکه ایران نتواند به سلاح هسته‌ای دست یابد.

اما اظهارنظر درباره «قدرت ایران» تنها وقتی نبود که ترامپ نتانیاهو را غافلگیر کرد. او با علنی کردن طرح «کنترل و مالکیت نوار غزه از سوی آمریکا» هم به‌قول‌معروف یک‌جور‌هایی به نخست‌وزیر اسرائیل رکب زد.

نتانیاهو که در جریان صحبت‌های ترامپ کنار او ایستاده بود به نظر از طرح عمومی آن شگفت‌زده شد چراکه بلافاصله گفت «این ایده‌ای متفاوت است که آمریکا و اسرائیل درحال صحبت درباره آن هستند که می‌تواند تاریخ را تغییر دهد.»

ادعای ترامپ برای مالکیت غزه و تبدیل آن به بهشت خاورمیانه، در تضاد با سیاست دیرینه دولت‌های واشنگتن و جامعه بین‌المللی است که می‌گوید غزه به همراه کرانه باختری بخشی از دولت آینده فلسطین است.

اینکه ترامپ بدون مقدمه طرحی را که ظاهراً قرار نبوده به این زودی‌ها علنی شود، از پشت تریبون کاخ سفید داد زد، مثل این می‌ماند که او نتانیاهو را در ملاء عام دور زده باشد آن هم برای معامله با عربستان.

همه ما می‌دانیم که پس از طوفان‌الاقصی، پیش‌شرط تشکیل کشور مستقل فلسطین به میز مذاکره عادی‌سازی رابطه ریاض-تل‌آویو برگشت. اکنون بن سلمان ولیعهد سعودی سعی می‌کند با تبدیل کردن این پیش‌شرط به ابزار چانه‌زنی، هزینه‌ای را که بابت نارضایتی ملت‌های مسلمان با پروژه عادی‌سازی می‌پردازد؛ به‌نوعی جبران کند.

اینکه ترامپ چقدر برای کنترل دائمی غزه و اعزام نیرو‌های آمریکایی جدی باشد چندان مشخص نیست؛ اما این باور کلی وجود دارد که او گاهی اوقات یک موضع سرسختانه اتخاذ می‌کند تا مؤلفه‌هایی را برای چارچوب مذاکرات آتی تعیین کند. با علنی کردن این طرح افراطی، در درجه اول او به نتانیاهو گفت که من در جهت تـأمین منافع آمریکا و نه شخص تو راه را برای معامله با ریاض باز می‌گذارم و در درجه دوم این پیام را به عربستان صادر کرد که اگر با من کنار نیایی با نتانیاهو وارد معامله می‌شوم.

با این اوصاف، ترامپ در دیداری که شب گذشته در کاخ سفید با نخست‌وزیر اسرائیل داشت، یک بار دیگر به همه نشان داد که دوست هیچ‌کس نیست و تا وقتی‌که بساط معامله پهن است، دشمن جدی هم تلقی نمی‌شود.

انتهای پیام/

ارسال نظر
گوشتیران
قالیشویی ادیب