روایتی از ارتباط شهروندان یک جامعه /در «هاملن» هیچکس غریبه نیست!

به گزارش خبرنگار آنا، نمایش «هاملن» به نویسندگی علی منصوری و کارگردانی مژگان معقولی از پانزدهم مهر ماه اجرایش را در عمارت نوفل لوشاتو آغاز کرده است.

بازیگران این نمایش مهرزاد نیکنام، گندم ابراهیمی،  امیر پورصفا، مرجان زاغریان، مهدی حیدری،  سلماز زارع،  پارسا متقی،  فاطمه قاسمی، سینا زینال پور، سهیلا تیلاوی، 
سارا عاکف، وحید اسکندری، محمدرضا فرهمند تبار، عارفه حبیب زاده، سارا ابراهیمی، رضا طاهری، محمدرضا ابراهیمی، شقایق شاهسون و ... هستند.

نمایش برداشتی جدید از یک داستان قدیمی که با سبکی اکسپرسیونیستی به صحنه آمده است. این اجرا با بهره‌گیری از نمادگرایی و حرکات فرم، به شیوه‌ای متفاوت از تئاتر سنتی اجرا می‌شود. استفاده از ماسک‌ها و هیولاها از نکات قابل توجه این نمایش است. 

شقایق شاهسون یکی از بازیگران این نمایش در گفت‌وگو با آنا گفت: یکی از بخش‌های مهم شهروندی در رابطه شهروندان با یک دیگر درون جامعه تعریف می‌شود. شهروندان شهر هاملن در مرحله اول و اصلی‌تر به صورت گروهی تعریف می‌شوند و از یکدیگر تأثیر می‌پذیرند تا یک اجتماع شهروندی را به وجود بیاورند. شاید بتوان گفت ما شهروندان هاملن را در روزمره می‌بینیم و با آنها زندگی می‌کنیم.

وی در ادامه افزود:صبح‌ها در مترو شهروندانی را می‌بینیم که تا آنجایی که می‌شود جمعیت عظیمی را هل می‌دهند تا خودشان را جا بدهند و شاید بتوان گفت چهره هایشان همان‌قدر اغراق آمیز است که یک شهروند هاملن در فضای اکسپرسیونیست برای رسیدن به آن تلاش می‌کند و صد‌ها موقعیت اجتماعی دیگر که در ذهن همه با دیدن شهروندان هاملن تداعی می‌شود.

شاهسون درباره چالش‌های شخصیت پردازی این نقش گفت: یکی از چالش‌ها در مرحله اول نشان دادن ویژگی‌های شخصیتی و حالات عاطفی شهروندان به صورت نمادین در قالب هر یک از کاراکتر‌ها با توجه به فضای اکسپرسسونیست است. انسان یا در یک موقعیت، شهروند اگر مسیر دانایی و درک درست موقعیت را پیش بگیرد و بخواهد تغییری هرچند کوچک درون خود به وجود بیاورد از نظر فرم بدنی می‌تواند سریع و چابک باشد در نتیجه فرم افتاده شهروندان و خمیدگی اغراق آمیز و حرکت کُند در آنها را می‌توان نماد بی تفاوتی و راحت طالبی و منفعت طلبی در این گروه دانست.

وی در این باره افزود:در مرحله دوم برقراری ارتباط صحیح بین این کاراکتر‌های نمادین با توجه به فضای اکسپرسیونیست باید صورت بگیرد تا بتوان فضای شهروندی در یک جامعه را به گونه‌ای نشان داد که بتواند تقلید کردن شهروندان از هم دیگر و به وجود نیاوردن یک مسیر جدید برای ایجاد تغییر و نجات دادن افکار از خرافات و نادانی و بیهودگی و شخصیت هیجان زده آنها را به مخاطب انتقال دهد.

شاهسون اظهار داشت: جدا از تعاریف تخصصی در حوزه تئاتر،  من فکر می‌کنم مخاطبان جوان امروزه با مسائلی که در هاملن به آنها اشاره شده، زندگی می‌کنند و فقط باید کمی باهوش باشیم تا بتوانیم بین فضای نمادین جامعه هاملن با مسائلی که هر روزه با آنها دست و پنجه نرم می‌کنیم یا احساساتی مثل خشم و عصبانیت و ناامیدی که در همه ما به ویژه نسل جوان در جریان است ارتباط برقرار کنیم. در نهایت درک جامعه هاملن برای نسل جوان کار دشواری نیست و چه بسا خیلی از مسائلی که به آنها اشاره شده می‌تواند دغدغه روزمره آنها باشد.

وی یادآور شد: همه آدم‌ها و اتفاقات هاملن را همه ما خوب می‌شناسیم. شاید باید کمی بیشتر فکر کنیم تا شهروندان هاملن را در ترافیک، کافه، مترو، خیابان، فروشگاه، صف و در موقعیت‌های دیگر ببینیم. قول می‌دهم همه شان را خوب می‌شناسیم. تک تک آدم‌هایی را که در هاملن نفس می‌کشند و زندگی می‌کنند در شهر‌های خودمان هم می‌بینیم. خیالتان راحت هیچ کس غریبه نیست.

این بازیگر تئاتر در پایان گفت: هاملن نشان می‌دهد که یک جایی هم وجود دارد که دیگر کار از کار گذشته است. یک جایی هم هست که حتی کوچک‌ترین روزنه‌ای از امید نیست. یک جایی که دیگر هیچ کاری نمی‌شود کرد. بالاخره یک جایی هم هست که سیاهی همه چیز را فرا می‌گیرد و صحنه زندگی مان همانند صحنه آخر هاملن هیچ نوری ندارد.

انتهای پیام/

زهره سعیدی