برای جلوگیری از گسترش بیماری آبله میمونی چه باید کرد؟

به گزارش گروه پژوهش خبرگزاری آنا، آبله میمونی یک بیماری مشترک بین انسان و حیوان است که به عنوان یک تهدید بالقوه با قابلیت همه گیری در سطح جهانی شناخته می‌شود. اخیراً، مواردی از این بیماری در کشور‌های همسایه ایران نیز شناسایی شده اند؛ به عنوان نمونه، سه مورد تأیید شده در پاکستان در ماه گذشته گزارش شد؛ لذا درک دقیق این بیماری و بهره گیری از تجارب همه گیری‌های پیشین اهمیت فراوانی دارد.

در این راستا، مرکز پژوهش‌های مجلس در پژوهشی با عنوان «آبله میمون در جهان و ایران و نحوه مواجهه با آن» آورده است که آبله میمونی یک بیماری مشترک بین انسان و حیوان است که به‌عنوان یک تهدید بالقوه با قابلیت همه‌گیری در سطح جهانی شناخته می‌شود. این بیماری در گذشته به‌طور عمده به مناطق آفریقا محدود بود، اما در سال ۲۰۲۲ به یک اپیدمی جهانی تبدیل شد که در نهایت فروکش کرد.

این گزارش مطرح می‌کند که پس از آن، در سال ۲۰۲۴، به‌دلیل تغییرات در الگوی بیماری در آفریقا، مواردی از یک کلاد جدید از این ویروس در کشور‌های دیگر نیز گزارش شده‌است. برهمین اساس سازمان بهداشت جهانی مجدداً آبله میمونی را به‌عنوان یک وضعیت اضطراری بهداشت عمومی اعلام کرده است.

این گزارش بیان می‌کند که اخیراً، مواردی از این بیماری در کشور‌های همسایه ایران نیز شناسایی‌شده‌اند؛ به‌عنوان نمونه، سه مورد تأیید شده در پاکستان در ماه گذشته گزارش شد؛ لذا درک دقیق این بیماری و بهره‌گیری از تجارب همه‌گیری‌های پیشین اهمیت فراوانی دارد. 

در این گزارش آمده است که بر اساس درس آموخته‌های سایر کشورها، برای مقابله با بیماری آبله میمونی و جلوگیری از گسترش آن، اتخاذ سیاست‌های جامع و چندبعدی ضروری است. به‌طور کلی این سیاست‌ها شامل تقویت سیستم‌های نظارت و شناسایی سریع موارد مشکوک، اطلاع‌رسانی عمومی و آموزش پیشگیرانه برای کاهش خطرات، بهبود زیرساخت‌های بهداشتی و درمانی به‌ویژه در مناطق مرزی، ارتقای توانمندی‌های آزمایشگاهی برای تشخیص سریع، تشدید مراقبت‌های مرزی با همکاری دستگاه‌های مختلف، برنامه‌ریزی برای سناریو‌های احتمالی و استفاده از ظرفیت‌های علمی و پژوهشی جهت بهبود مدیریت و تصمیم‌گیری است.

این گزارش خاطرنشان می‌کند که در راستای مدیریت این وضعیت اضطراری، سازمان جهانی بهداشت نیز شش محور کلیدی را مشخص کرده است که شامل هماهنگی اضطراری، نظارت مشارکتی، حمایت از جامعه، ارائه مراقبت‌های بالینی، دسترسی به اقدامات پیشگیری و مقابله، و توسعه تحقیقات علمی است. این اقدامات می‌توانند به‌عنوان چارچوبی جامع برای پیشگیری از شیوع گسترده بیماری در کشور عمل کنند.