ای سید دلداده که در اوج کمالی
داده ست تو را حق چه جلالی چه جمالی
از جنس نفس‌های پر از نور ملایک
دادند تو را سید مشتاق! چه حالی
تو زنده‌ترین زنده‌ای ای کشته منصور
تو عین حضوری و نه خوابی، نه خیالی
ای آینه‌ی وصل، شکستی؟ نشکستی
با هر نفسی باز رسیدی به وصالی
مردان شهادت همگی اهل بهشتند
مردان خدا را نبود هیچ زوالی
امروز درخشیدی، چون بدرتر از بدر
دیروز اگر بودی بدری و هلالی
در فلسفه‌ی علم و عمل هر دو تمامی
ضرب المثل عشقی و در عقل مثالی
با پای دلت از پل شمشیر گذشتی
در روز جزا نیست تو را هیچ سؤالی
شامات ندیده ست چنان، چون تو بزرگی
دنیا نشنیده ست چو تو نیک خصالی
ای خاک مزار تو دری جانب جنت
هر جا بروی صاحب جاهی و جلالی
هر خطبه که خواندی غزلی بود که شد رام
در چشم تو زیبایی معصوم غزالی
فردا که زمین پر شود از عطر صدایت
پیدا نکند خصم تو جز مرگ مجالی
«سید حسنا» خون تو تا ریخت در این دشت
خاکت متبرک شد و جاهت متعالی
