چرا کسی به فکر کیفیت سریال‌ها در پلتفرم‌ها نیست؟/ شبکه نمایش خانگی در قرق ۲۰ بازیگر ثابت و تکراری!

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، در میان ژانر‌های آثار نمایشی، فیلم‌ها و سریال‌های پلیسی جایگاه ویژه‌ای دارند. آثاری که با صحنه‌های اکشن و گره‌های ریز و درشت مخاطب را در سالن سینما یا پای تلویزیون میخکوب می‌کنند.

در کشور ما نیز هنرمندان زیادی با نگاه به این علاقه در بین مخاطب، سری به این ژانر زدند و آثار مختلفی را تولید کردند. قطعا اگر مروری بر حافظه‌مان داشته باشیم، سریال‌های پلیسی زیادی را به خاطر می‌آوریم، آثاری همچون «کارآگاه علوی»، «خواب و بیدار»، «هوش سیاه»، «میکائیل»، «سرنخ»، «کلانتر»، «مزد ترس» و؛ که هرکدام در زمان پخش شدنشان از تلویزیون، مخاطبان میلیونی داشتند و به سریالی ماندگار تبدیل شدند.

در سال‌های اخیر در شبکه نمایش خانگی نیز سریال‌هایی پخش شده که داستان‌هایی جنایی داشتند و پلیس‌ها نقشی مرکزی و اصلی در پیشبرد داستان کلی آن داشتند. آثاری همچون «پوست شیر»، «بازنده» و «آکتور» که هرکدام حال و هوای خاص خود را داشتند. از بین این آثار، اما شخصیت پلیس در سریال «آکتور» از همه خاص‌تر بود، دو کارآگاه باسابقه پلیس که در زمان بازنشستگی، پرونده‌های جنایی مختلف را قبول می‌کردند و با کمک دو بازیگر تئاتر (نوید محمدزاده و احمد مهرانفر) آن پرونده‌ها را حل می‌کردند.

یکی از کارآگاه‌های این سریال مجید پتکی بود، بازیگر شناخته شده تئاتر، سینما و تلویزیون که در سال‌های اخیر حضور پررنگ‌تری در آثار نمایشی داشته و نام و چهره‌اش در آثار مختلف سینمایی و تلویزیونی دیده می‌شود. به بهانه پخش چند سریال پلیسی در تلویزیون و شبکه نمایش خانگی (غریبه و هشت پا در تلویزیون و بازنده در شبکه نمایش خانگی) با مجید پتکی گفت‌وگو کردیم. گفت‌وگویی که با پرس‌وجو از این ژانر و بازی در نقش‌های پلیسی شروع شد، اما از جایی به بعد مسیر مصاحبه به سمت شبکه نمایش خانگی و حضور چندین بازیگر تکراری در پروژه‌های مختلف در طول سال‌های اخیر کشیده شد، اتفاقی که به زعم پتکی به دلیل عدم توجه مدیران هنری به این مسئله است و باعث شده تا بسیاری از بازیگران مستعد و جوان، پشت سد این نام‌ها گیر کنند و دیده نشوند.

پتکی در ابتدای صحبت‌هایش درخصوص چالش‌های بازی در نقش یک پلیس گفت: چالش‌های نقش پلیس مثل سایر نقش‌هاست و برای بهتر درآوردن آن باید ببینیم چه کسانی در زندگی حقیقی این نقش را ایفا می‌کنند، باید سراغ‌شان برویم از آنها درخصوص ویژگی آن کاراکتر سوال کنیم، یا به فیلم‌ها و سریال‌های پیش از این رجوع کنیم. خود من سبکِ مستند را می‌پسندم و نگاهم برای بازی در این نقش به پلیس‌های موفق اطراف خودم است. در طول سال‌های مختلف عمرم با پلیس‌هایی که در اطرافم بودند مثل همسایه، آشنا‌های دور یا حتی کلانتری محله ارتباط داشتم.

وی درخصوص تجربه بازی در نقش کارآگاه درسریال «آکتور» گفت: فیلمنامه این سریال من را با پلیس آشنا کرد. یک افسر انتظامی که بازنشسته شده و با همکار خودش دفتری تأسیس کرده برای پرونده‌های مختلف. جذابیت کار این بود که کسی مثل نیما جاویدی که نویسنده و کارگردان این سریال است، پیشنهادی را پیش روی پلیس می‌گذارد که شاید در واقعیت هم پلیس بتواند در برخی از پرونده‌ها از ترفند‌هایی شبیه به این سریال استفاده کند. در کل چالش این نقش برای من آشنایی با جایگاه و نقش پلیس بود، اما چون پیش زمینه‌هایی از این کاراکتر داشتم، بازی در این نقش برایم خیلی دشوار نبود.

بازیگران جوان تحقیق نمی‌کنند

این بازیگر پیشکسوت با تایید این مسئله که بازیگران جوان خیلی به دنبال یادگیری و تحقیق درخصوص نقش‌ها نیستند، اظهار کرد: بچه‌های نسل جدید مقداری عجیب هستند و خیلی سریع می‌خواهند مورد توجه قرار بگیرند. بدون گذراندن دوره‌های بازیگری یا گذراندن یکی دو دوره می‌خواهند مثلاً دو ساله به سرمنزل مقصود برسند.

وی افزود: این نسل حتی در فیلم دیدنشان هم با ما فرق دارند. با نگاهی به تماشاگران جشنواره فجر متوجه می‌شوید که رده سنی تماشاگران در چه حدی است و مطمئنا دیگر مثل سال‌های دور نمی‌توان گفت که جوانان ۱۸-۱۹ ساله مخاطبان اصلی این رویداد هستند. متاسفانه سینمای ما به جایی رسیده که نمی‌توانیم متولدین دهه‌های ۸۰ و ۹۰ را به جایی مثل جشنواره فجر بیاوریم و اگر هم معدود تماشاگرانی از این نسل در این رویداد حضور دارند، یا خودشان دست اندرکار آثار بودند (به عنوان بازیگر، دستیار و...) یا با عوامل کار‌ها ارتباط داشتند.

پتکی اضافه کرد: بچه‌های این نسل همه عجول هستند و مثلا در مستندات دقت نمی‌کنند، به آدم‌های اطراف خودشان توجه نمی‌کنند. چرا نتوانستیم فیلم دفاع مقدسی بسازیم که این نسل با این ژانر آشنا شود، شهدا و جانبازان جنگ را بشناسد؟ پس ما نتوانستیم موفق عمل کنیم و صرفاً مسیری را از نوجوانی تا جوانی، از جوانی تا بزرگسالی و از بزرگسالی تا پیری با یک قشر ثابت تکرار می‌کنیم.

وی به بازیگران جوان و نوجوان توصیه کرد برای بهتر بازی کردن نقش‌هایشان مستند ببینند و در ادامه عنوان کرد: بازیگر برای هر نقشی باید به سراغ مستندات مخلتف برود و مثلاً اگر بخواهد نقش یک کارآگاه را بازی کند، می‌تواند چند فیلم پلیسی را نگاه کند یا با اطرافیانش در مورد این نقش صحبت کند. من به شخصه دوست ندارم نقشی را الکی و بدون تحقیق بازی کنم.

بازیگران تکراری در پلتفرم‌ها و کم کاری مسئولان

این بازیگر درخصوص اینکه چرا هنرمندان جوان به دنبال مستندات نمی‌روند و به فکر ارتقاء سطح کیفی بازیگری خود نیستند، انگشت اتهام را به سمت مسئولین هنر‌های نمایشی گرفت و گفت: این مسئله قطعاً به خاطر کم کاری مسئولین رقم می‌خورد. مثلاً من در شهرستان رشت زندگی می‌کنم و می‌بینم در سالن‌های نمایشی تا چه میزان سخت می‌گیرند و سالن‌های دولتی را با قیمت‌های کلان، به بچه‌ها اجاره می‌دهند. من در این خصوص با مدیران کل صحبت کردم و گفتم به عنوان متولیان هنر‌های نمایشی باید ایجاد کار کنند. وقتی درخصوص مسئله‌ای مثل اجاره سالن سخت‌گیری وجود دارد، بچه‌ها باید دنبال چه کاری بروند؟ در آخر همه بیکار می‌شوند و به تعداد بیکار‌های استان اضافه می‌شود.

وی افزود: این مسئله در مدیران کلان هم وجود دارد، مسئولین سینمای کشور چرا جوانانی که دوره دیده‌اند و بازیگران خوبی هستند را حمایت نمی‌کنند؟ در حال حاضر ۲۰-۲۵ نفر بازیگر خانم یا آقا هستند که دائماً در آثار مختلف تولیدی در پلتفرم‌ها تکرار می‌شوند. چرا بازیگر‌های جدید دیده نمی‌شوند؟ چرا با وجود پول زیادی که در این آثار هزینه می‌شود، اما اکثر آنها کیفیت پائینی دارند؟ بسیاری از این سریال‌ها اگر در پرده سینما پخش شوند، می‌بینیم که تا چه میزان گاف فیلمبرداری و صحنه دارند. خیلی از این آثار در لب تاب، تبلت یا موبایل دیده می‌شود و ضعف کار‌ها به چشم نمی‌آید و به همین دلیل هم نمی‌توان کیفیت حقیقی یک اثر را به درستی تشخیص داد.

پتکی در پایان سخنانش با گلایه از روند موجود در شبکه نمایش خانگی: نمی‌دانم چرا ۲۰-۳۰ بازیگر خانم یا آقا دائما در آثار نمایشی تکرار می‌شوند و از این بابت نگران هستم. در حالی که هزاران نفر از بازیگران مستعد تئاتر و سینما در تهران و شهرستان هستند و بازی‌های فوق العاده‌ای دارند. اتفاقاً بازیگرانی با چهره جذاب هم در میان آنها هست، اما دعوت به کار نمی‌شوند. این از کم‌کاری مسئولین اتفاق افتاده است. اگرچه نمی‌توان کسی را مجبور کرد که از فلان بازیگر استفاده بکن، یا نکن، اما باید شرایطی فراهم شود که بازیگران مستعد در سراسر کشور دیده شوند. بازیگرانی که سال‌ها زحمت کشیده‌اند، اما هنوز به اندازه زحماتشان دیده نشده‌اند.