وداعی از جنس غم بعد از ۱۰۰۱ بازی انفرادی؛ اسطوره تنیس جهان چرا با چشمانی اشکبار از المپیک پاریس رفت؟
اندی ماری، یکی از ستاره‌های بزرگ تاریخ تنیس جهان با احساسی دوگانه المپیک پاریس را ترک کرد؛ از یک سو ناراحت بود که در جشن وداعش نتوانسته مدال المپیکی دیگری بگیرد و از طرفی دیگر شاد بود که چیزی برای ورزش محبوبش کم نگذاشته است.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، در یک هفته‌ای که از رقابت‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس سپری شده، این رویداد ورزشی محلی برای ظهور احساسات «غم و شادی» ورزشکاران شرکت کننده بوده است.
در این پیکار‌ها گروهی از ورزشکاران مزد تلاش زیاد خود را گرفتند و به مدال‌های رنگارنگ رسیدند که خود و هموطنان خویش را خوشحال کردند. در نقطه مقابل، اما دسته دومی هم بودند که با وجود کوشش بسیار نتوانستند به هدفی که داشتند، دست یابند؛ لذا غرق در اندوه و اشک شدند.
فکر می‌کنید چهره شاخصی همچون «اندی ماری»، قهرمان پرسابقه تنیس حرفه‌ای جهان در کدام از این دو گروه جای گرفت؟
*غم شکست در آخرین پیکار عمر
وقتی در مسابقه تنیس دونفره، ماری، اسطوره تنیس بریتانیا و برنده دو مدال طلای المپیک همراه با «دنی اونز» در پیکار با «تیلور فریتز» و «تامی پل» از ایالات متحده با نتیجه ۶ بر ۲ و ۶ بر ۴ در مرحله یک چهارم نهایی شکست خورد و حذف شد، غم بسیاری بزرگمرد این رشته ورزشی را فراگرفت.
زیرا تینسور ۳۷ ساله پیش از شروع پیکار‌های پاریس ۲۰۲۴ تاکید کرده بود این مسابقات، آخرین تورنمنتی است که در آن به عنوان ورزشکار شرکت می‌کند و بعد بازنشسته خواهد شد.
به همین دلیل بود که بعد از شکست و حذف ناگوارش از طریق شبکه توییتر با هوادارانش حرف زد و احساس خود را بیان کرد:«برای آخرین تورنمنت تنیس زندگی ام به پاریس آمدم. نمایندگی و رقابت برای سرزمینم، خاطره انگیزترین بخش از دوران حرفه‌ای من در این رشته ورزشی بود. بسیار افتخار می‌کنم برای آخرین بار این کار را انجام دادم هرچند پایانی خوش نداشت.»
ستاره با تجربه در حالی با دوستدارانش حرف زد و احساس خویش را بیان کرد که به همراه اونز، همه تیمی اش، ابتدای هفته در مصافی دراماتیک با یورن فلیخن و ساندر ژیکل از بلژیک، به دور یک چهارم نهایی راه یافته بودند.
قبل‌تر از آن نیز تیم دو نفره ان‌ها در مسابقه آغازین مقابل کی نیشکوری و تارو دنیل از ژاپن، با نجات پنج امتیاز مسابقه، به سختی از حذف گریخته بود اما پنجشنبه عصر، تیم دو نفره آمریکایی مقابل ماری و اونز، بسیار با دل و جرائت ظاهر شدند تا جایی که هیچ فرصتی برای بزرگمرد تینس و یارش باقی نگذاشتند.
*رویایی که تحقق نیافت
ماری می‌خواست در رقابت‌های تنیس پاریس تا بازی نهایی پیش برود و در آنجا بعد از گرفتن مدال طلا وعده اش را عملی کند و با اشک ریختن در جشن طلایی مقابل هوادارانش، خداحافظی کند.
تنیسور باسابقه که پس از چندین مصدومیت و جراحی در ناحیه کمر و لگن، در سالیان اخیر با سعی و عزم خاص خود، پس از کسب دو طلای المپیک‌های لندن و ریو، رقابت‌های پاریس را برای «ایستگاه پایانی» تمام دوران فعالیتش برگزیده بود، بعد از دو گریز معجزه آسا از حذف در مراحل قبلی، به دوران فعالیت با شکوهش پایان بخشید.
به این ترتیب در شبی که تلخی حذف کاملا حس می‌شد، پس از تشکر بسیار از اونز، به وسط زمین رفت، مقابل تماشاگران تعظیم کرد و در حالیکه به شدت تشویق می‌شد، همراه با دوستدارانش که اشک می‌ریختند، با تنیس وداع کرد.
*افتخار به دستاورد‌ها
وقتی کار این ستاره بزرگ در مرحله یک چهارم نهایی تنیس دوبل مردان، اینگونه به پایان رسید هنگام خروج از زمین به گزارشگر تلویزیونی بازی‌ها گفت:«متاسفم که نشد به فینال برسیم و با کسب مدال با تنیس وداع کنم. اما به حرفه ام، دستاوردهایم و آنچه در سال‌های بیشمار در این ورزش انجام داده ام، افتخار می‌کنم.»
وی افزود:طبیعی است که بسیار احساسی شدم. چون آخرین مرتبه‌ای بود که به عنوان تنیسور در مسابقه‌ای شرکت می‌کردم. حالا با آسودگی خیال می‌توانم دوره بازنشستگی را آغازکنم. به عنوان یک ورزشکار خیلی خوشحالم در این مسابقات با شکوه حضور یافتم و بازی‌های پاریس نقطه پایانی دوران ورزشی ام شد.
ماری که در سال ۲۰۰۵ به عنوان چهره‌ای ظهورکرده در تینس حرفه‌ای جهان مطرح شد، در همه این سال‌ها در ۱۰۰۱ یک بازی انفرادی تنیس و رقابت‌های بیشمار دوبل ظاهر شد.در عین حال برنده ۴۶ تورنمنت تنیس شد و حتی در سال ۲۰۱۵ به مقام قهرمانی جام دیویس رسید.
*ماری چگونه به ایستگاه پایانی رسید؟
بازی‌های المپیک پاریس در حقیقت برای قهرمان متولد اسکاتلند، آخرین نقطه سفری پرفراز و نشیب بود.پس از یک فصل که به دلیل مصدومیت‌ها و از جمله جراحی برای برداشتن کیست کمر که مدت زیادی از آن مختل شد، «اندی» پرتجربه از ۱۰ هفته قبل به صورت جدی وارد کارزار آماده سازی المپیک شد. همین امر نشان داد که چه استقامت بالایی برای حضور در مسابقات دارد.
البته از آنجایی که همیشه در المپیک ها، ورزشکاران با میزان آمادگی بسیار شرکت می‌کنند، تیم دو نفره قهرمان اسکاتلندی و تینسور انگلیسی در مرحله یک چهارم نهایی به تیم کاملا آماده قهرمانان آمریکایی برخورد کرد. به همین خاطر در طول مسابقه، او و یارش تحت فشار به خصوص روی سرویس‌های خود بودند و نمی‌توانستند ثمره زیادی در برگشت‌ها بگیرند. در واقع تیم رقیب به خاطر برخورداری از انرژی جوانی، از نشاط بیشتری برخوردار بود و به همین دلیل نتیجه را به سود خود کرد.
*ماری چرا برای تنیس جهان مهم است؟
ماری که ۱۹ سال قبل به عنوان نوجوانی پرانرژی، در تنیس نمایان شد، سه عنوان قهرمانی گرند اسلم را به دست آورد. از جمله قهرمانی ویمبلدون در سال ۲۰۱۳ که انتظار ۷۷ ساله مردمان بریتانیا برای قهرمانی انفرادی مردان خاتمه داد.
در سال ۲۰۱۶ او اولین ستاره تنیس از جزیره بود که مرد شماره یک جهان در رشته خود شد. در واقع پس از یک فصل کاملا درخشان و در اوج دوران حرفه‌ای اش، به چنین افتخار مهمی رسید.
اما بعد از موفقیت بزرگ در سال ۲۰۱۷ دچار آسیب دیدگی لگن شد که به کارش لطمه زد. هرچند مدت‌ها تلاش کرد با وجود تحمل درد بازی کند، اما در سال ۲۰۱۹ تن به عمل جراحی داد. بعد از پشت سرگذاشتن دوره ریکاروی، کارش را از سرگرفت و به طرز شگفت انگیزی در سال ۲۰۱۹ عنوان قهرمانی دیگری را در آنتورپ به دست آورد و در مسابقات گرند اسلم با برد‌های جالب، خاطره انگیز شد. با این همه به دلیل اثرات ناشی از مصدومیت ها، هیچگاه آن ستاره کاملا آماده سابق نبود. همین ناکامی‌ها به او فهماند که کم کم به فکر وداع از تنیس باشد.
از این رو جشنی در تقدیر از دوران حرفه‌ای اش در ویمبلدون ماه گذشته برگزار شد. همان موقع با همراهی ایونز، هم تیمی اش امیدوار بود یک مدال المپیک دیگر بگیرد و با آویختن آن به گردن، دست از راکت بردارد.
او می‌گوید: اصلا ناراحت نیستم که از نظر جسمانی این اواخر دچار مشکل شدم. در همه این سال‌ها از نظر قوای فیزیکی در تنیس خیلی انرژی گذاشتم. اگر به آغاز دوران ورزشی ام که در اسکاتلند تنیس بازی می‌کردم، بازگشته و آن خاطرات را مرورکنم، باید اعتراف کنم هیچکس حتی خانواده ام، باورنداشتند من کاری که در این رشته کرده ام، بتوانم انجام دهم و تا به اینجا هم دوام بیاورم. حتی وقتی هم ۱۸ یا ۱۹ ساله شدم، باز کسانی بودند که به توانایی، استعدادم، سبک بازی و روحیه ام و چیز‌های از این دست به دیده تردید نگاه می‌کردند.
مرد بزرگ تنیس می‌افزاید:اما من به این نگاه‌ها احتیاجی نداشتم، چون به توانایی خودم ایمان داشتم. البته باید اعتراف کرد اگر امکان این را داشتم که به جوانی بازگردم و این مسیر را طی کنم، مسلما یکسری کار‌ها رابه شکل دیگری انجام می‌دادم. اما حالا که به آخر خط رسیدم، بسیار خوشحالم که راه باورنکردنی را پشت سرگذاشتم، خیلی چیز‌ها یادگرفتم که امیدوارم بتوانم در اختیار نسل‌های بعدی قراردهم.
انتهای پیام/
