صدای شجریان صدای دل ماست

پس از انقلاب که به دلایل سیاسی پخش صدای ذبیحی ممنوع شد مسئولان رادیو درصدد برآمدند مناجاتی دیگر را جانشین آن کنند. همه اذعان داشتند که به سختی می‌توان مناجاتی را جایگزین کرد که قبول عام یابد.

استاد شجریان بر پایه موسیقی مقامی و دستگاهی ایران مناجاتی بدیع خواند که بسیار زود مورد پسند واقع شد.

به زودی مناجات زیبای ذبیحی جای خود را به مناجات زیباتر استاد داد و نسل ما با نوای استاد شجریان اخت گرفت. هم مناجات استاد یگانه بود و هم مثنوی افشاری او بر روی شعر مولانا (این دهان بستی...).

کار استاد شجریان به هیچ وجه تقلید یا اقتباسی از اثر مرحوم ذبیحی نبود و به همین دلیل جایگاهی خاص یافت.

در این سال‌ها فراوان تلاش شده که صدای دیگری جانشین صدای استاد شود اما به هیچ وجه موفقیت آمیز نبوده است. سه عامل اصلی در عدم موفقیت این کارها نقش داشته است: نخست: خوانندگان بعدی صرفا به تقلید و کپی برداری از استاد بسنده کرده‌اند و طبیعی است وقتی اصل هست کسی سراغ بدل نمی‌رود. دوم: اوج صدای استاد در این کار حیرت‌انگیز است. تمام تقلیدکنندگان دست کم دو پرده پایین‌تر خوانده‌اند و سومین عامل حس نوستالوژیک صدای استاد و شخصیت محبوب اوست.

استاد حذف شدنی نیست. کسانی که می کوشند استاد را حذف کنند خود را به جایگاه دلقکان تنزل می‌دهند. صدای شجریان این روزها زنگ موبایل ماست. سر سفره افطار همراه ماست. صدای دل ماست.

* استاد دانشگاه

مناجات استاد جواد ذبیحی