بازی در نقش سیاه آرزویم بود/ چالش رفتن روی صحنه با پای شکسته

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، نمایش «تخت و خنجر» به نویسندگی داوود فتحعلی بیگی و کارگردانی محمدعلی نجف پور به هفته پایانی رسید. این نمایش بعد از بیست سال در تماشاخانه سنگلج از ۲۴ بهمن تا ۱۱ اسفند ساعت ۱۹ به روی صحنه می‌رود.

در خلاصه نمایش آمده است:  «دو سیاه برای کسب روزی وارد شهری می‌شوند بی آنکه بدانند در شهر مراسم انتخاب حاکم برپاست» 

فرشاد فرهادپور، رضا حسینی، عرفان موسوی، مهدی خدابخشی، کسری هدایت نیا، امید آزادخانی، سوگند صادقی، احمد احمدی، علی ایزدی، کوروش قدرتی، ناصر پارسا مهر، آرش سبحانی، حسام شیزری، ابوالفضل طباخی، احسان مرادی، بهداد قوی قلب، زهره شریفی، مهسا میدانکی، فاطمه مهدوی، آیدا زینالی، آنیتا شریعتی، علیرضا ابراهیم خانی، عطیه فخارزاده بعنوان بازیگر  محمدعلی نجف‌پور را در این نمایش همراهی خواهند کرد.  

فرشاد فرهادپور بازیگر این نمایش که نقش «سیاه» را با پای شکسته در نمایش بازی می‌کند، در گفت وگو با آنا گفت: من از سال ۸۷  وارد عرصه بازیگری  شدم و همیشه نمایش ایرانی برایم قشنگ بوده است. آرزوی بازی دو مدل نقش را در دهه نود داشتم که اولی آن بازی سیاه بود، که به لطف خدا در سالن سنگلج اتفاق افتاد.

وی با اشاره به اینکه محصول ایرانی همیشه یک لبه تیغ دارد چرا که باید خودش را نه فقط در هنر و نمایش بلکه همه جا خوب نشان دهد، افزود: در نمایش ایرانی سبکی وجود دارد که باید در همان چهارچوب حرکت کرد وگرنه با نمایش‌های دیگر قابل مقایسه نیست، شاید همین موضوع نمایش ایرانی را خاص می‌کند و این هم بگویم که به شدت این گونه نمایش سخت است و انرژی کامل و مغز دو بعدی برای بازی در این نقش می‌خواهد و شاید هر کسی از عهده آن برنیاد اما بهرحال یک کار ایرانی است و مخاطبان را به حال و هوای قدیم می‌برد.

فرهادپور با بیان اینکه هیچ وقت هیچ اتفاقی بدون خیر نخواهد بود، توضیح داد: شاید قرار بر این بوده که اولین سیاه پاشکسته باشم، شاید قرار بوده که خودم را با ۱۴ اجرا روی صحنه با پای شکسته بسنجم. 

وی درباره چالش‌های کار گفت: سختی قطعا برایم وجود دارد و جانم را کاملا در اختیار می‌گیرد، ولی جو و حال صحنه این مسئله را بر طرف کرده و مخاطبان که فکر می‌کنند نقش به این شکل است تا حدودی خودم را راضی نگه داشته و خوشحال می‌شوم.

این بازیگر با تأکید براینکه مخاطب تئاتر همیشه گارد خاصی نسبت به نمایش ایرانی دارد، چون همیشه همه فکر می‌کنند که یک سیاه روی صحنه است و  اربابش دستور می‌دهد و اوهم اجرا می‌کند، نمی‌توانند تصوری نسبت به یک نمایش فاخر با موضوعی خاص داشته باشند، کسانی که به دیدن کار می‌آیند تازه متوجه ایده زیبای نمایش میشوند و قطعا  با دوستانشون دوباره بر می‌گردند، ولی در کل حمایت مخاطب از نمایش‌های ایرانی ضعیف است، سالن سنگلج تهران، از قدیمی‌ترین سالن‌های نمایش ایرانی در ایران است، حیف است که  بدون مخاطب باشد به این دلیل که مردم طرفدار فیلم‌های ضعیف سینما هستند و تئاتر برایشان جذابیتی ندارد.

وی همچنین توضیح داد: برای پیشرفت در حوزه نمایش‌های ایرانی نظرم این است که  کارگردان‌ها  به سراغ متن‌های خاص بروند، هر نمایش ایرانی برای مخاطب جالب نیست و باید چهارچوب امروزی داشته باشد، کارگردان‌ها باید سعی کنند در نمایش ایرانی بیشتر مخاطب را به چالش بکشند و کمدی داستان را هم طبق روال ایرانی بودن از دست ندهند؛ و اینکه این متنی را که می‌نویسند هم دوست داشته باشند.

فرهادپور یادآور شد: نقش تلخک را استاد سعدی افشار و داوود داداشی قبل‌تر اجرا کردند و من به عنوان سومین نفر هستم، ولی فکر می‌کنم فرقی که با استادان در ایفای نقش داشتم، 

وی درباره چالش‌های بازی با پای آسیب دیده نیز گفت: این تجربه فراتر از یک تجربه معمولی‌ است، چون بازیگرانی می‌شناسم با سرماخوردگی حاضر به آمدن در تمرین و یا روی صحنه نیستند، یا کسانی که در عرصه سینما و فضای مجازی فعالیت می‌کنند با کوچکترین آسیبی در خانه استراحت می‌کنند، ولی در تئاتر فقط مرگ هست که ما را ملزم به حضور نیافتن در نمایش می‌کند  و در غیر این صورت اگر جزو بازیگر یا عوامل تئاتری باشید باید با هر وضعیتی حاضر شوید.

امیدوارم برای هیچ کس این مورد رخ ندهد و در چند روز قبل اجرا از خودشان به شدت مراقبت کنند، گرچه حادثه خبر نمی‌کند و در نهایت تئاتری‌ها به کارشان عشق داشته باشند.