بازیگر نمایش «هفت خان اسفندیار»: از نوجوانی با شاهنامه آشنا بودم

به گزارش  گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا،  نیکا افکاری فارغ التحصیل هنرستان موسیقی است و برای نخستین بار در سن ۱۲ سالگی به عنوان خواننده سولیست پا بر روی صحنه اجرای تالار وحدت گذاشت. او در نمایش «هفت خان اسفندیار» که اقتباسی است از داستان مشهور حکیم ابوالقاسم فردوسی، نقش همای را بازی می‌کند. در این داستان اسفندیار به قصد رهاندن همای و دیگر خواهرش به آفرید از چنگ تورانیان پا به سفری پرخطر می‌گذارد. این نمایش را حسین پارسایی کارگردانی کرده و محصول سازمان هنری رسانه‌ای اوج است که با همکاری بنیاد فرهنگی هنری رودکی در تالار وحدت روی صحنه می‌رود.

افکاری در گفت‌و گو با خبرنگار خبرگزاری آنا از حضور خود در این اثر نمایشی گفته است که در ادامه از نظر می‌گذرانید.

خانم افکاری از «هفت خان اسفندیار» بگویید و اینکه چطور شد توسط حسین پارسایی به عنوان بازیگر نقش همای، یکی از خواهران اسفندیار انتخاب شدید؟
پیشنهاد بازی در نمایش موزیکال «هفت خان اسفندیار» بعد از حضور در نمایش موزیکال «دیو و دلبر» اتفاق افتاد و، چون آمادگی حضور در نمایش موزیکال را داشتم پذیرفتم. اما برای آنکه بر روی نقش تسلط کافی به دست آورم، تمرین‌های آواز بسیاری داشتیم. چون نقش خواهران اسفندیار بیشتر بر اساس قطعه‌های آوازی است. با توجه به همین موضوع تمرین‌های زیادی انجام دادیم تا با موسیقی و متن همراه شویم. توقفی که سال گذشته در کار رخ داد نیز به نوعی توفیق اجباری بود و باعث شد مدت زمان تمرین ما نیز افزایش پیدا کند و به یک سال رسید. در نتیجه تسلط ما بر روی کار بسیار بیشتر از سال قبل نیز شد.

از آنجایی که چیزی تا پایان اجرای «هفت خان اسفندیار» باقی مانده است بازخورد‌ها را چگونه ارزیابی کردید؟ واکنش‌های مخاطب‌ها را چگونه دیدید؟
به دلیل موسیقی زنده و ارکستر بی‌نظیری که این پروژه دارد بسیار آن را دوست داشتم. امیدوار هستم که مخاطبان نیز این سبک اجرا را دوست داشته باشند و با آن ارتباط خوبی برقرار کرده باشند. به شکل جسته گریخته بعد از اجرا واکنش مخاطب‌ها را می‌شنیدم که اکثرا مثبت بود و همین موضوع باعث می‌شد تا برای اجرای فردا شب انگیزه بیشتری پیدا کنیم. در کل نیز این احساس را در خودم دارم که بعد از هر اجرا در مقایسه با اجرای قبل دارای پیشرفت هستیم. برای همین متوجه این نکته شده‌ایم که هر چه جلوتر می‌رویم اجراهای‌مان از اجرا‌های قبل بهتر شده است.

ساخت تئاتر‌هایی که محتوای آن از ادبیات کهن برآمده است چقدر کمک می‌کند تا مخاطب امروز بتواند انگیزه‌ای به دست آورد برای آنکه به سراغ ادبیات اصیل و کهن ایرانی برود و به آن‌ها علاقمند شود؟

شخصاً تجربه بازی در تئاتر‌هایی با محتوای ادبیات کهن را از دوران نوجوانی داشته‌ام. دوازده ساله بودم که در تئاتری با عنوان «بیژن و منیژه» حضور داشتم. آن تئاتر نیز تلفیق موسیقی و تئاتر به کارگردانی بهاره جهان‌دوست بود. این اتفاق باعث شد تا من از همان دوران نوجوانی بتوانم با ادبیات غنی گذشته همچون شاهنامه ارتباط خوبی برقرار کنم؛ لذا تجربه نیز به من ثابت کرده است که نگاه به ادبیات کهن در تئاتر و آثار نمایشی به خوبی می‌تواند مخاطب را جذب کند؛ بنابراین چه بهتر که از چنین ظرفیتی بیشتر استفاده شود و به جای آنکه به سراغ نمایشنامه‌های ترجمه برویم که در کل دنیا نیز بار‌ها و بار‌ها به شکل‌های مختلف اجرا شده است به سراغ داستان‌ها و روایت‌های جدید ایرانی برویم که برای مخاطب نیز تازگی و جذابیت خاص خودش را داشته باشد.

یکی از جذابیت‌های اصلی نمایش موزیکال «هفت خان اسفندیار» بخش آواز‌های آن است و خود شما هم به این نکته اشاره کردید که بخش خواهران اسفندیار تماما به صورت آواز طراحی شده است. این سبک اجرا چقدر به جذابیت کار اضافه کرده و آن را با سایر اجرا‌های موزیکال متمایز کرده است؟

آواز و تئاتر هر دو هنر‌های متفاوتی هستند که هرکدام دنیای خودشان را دارند که طرفداران خاص خودش را هم داراست. برای همین کاری که در آن هم اجرای تئاتر باشد و هم آواز برای هر دو قشر علاقمند، جذاب خواهد بود. از این رو فکر می‌کنم توجه به این بعد از تئاتر می‌تواند مخاطب‌های بیشتری را به سمت خود بکشاند و باید از این ویژگی و قابلیت نهایت بهره را برد.

شاید یکی از اصلی‌ترین دلایلی که نمایشنامه‌نویس‌ها و کارگردان‌ها با وجود غنای بالای ادبیات کشورمان سراغ آن‌ها کهن نمی‌روند هزینه‌های بالا و مدت زمان طولانی تمرین باشد. در نتیجه ورود سرمایه‌گذار و ایجاد انگیزه برای آنکه بسیار حائز اهمیت است. چطور می‌شود این انگیزه را در میان سرمایه‌گذار‌ها ایجاد کرد؟

با وجود آنکه نمایش‌های موزیکال در جهان اتفاق تازه‌ای نیست؛ اما در ایران یک اتفاق جدید محسوب می‌شود که با نمایش‌هایی مانند «اولیورتویست» و «بینوایان» بیشتر معرفی شده است. هر چند قبل از این دو نمایش باز هم چنین نمایش‌های موزیکالی وجود داشته؛ اما با چنین امکانات و وسعتی نبوده. همان دو تجربه قبل و تجربه اخیر ثابت کرده است که توجه به این حوزه می‌تواند تماشاچی را به وجد آورد و حتی به عنوان راهکاری باشد برای آنکه مخاطب را با تئاتر آشتی داد.

از این رو سرمایه‌گذار‌ها اگر کمی دقت نظر داشته باشند متوجه خواهند شد با ورود در این حوزه چه خدمت بزرگی به فرهنگ کشور خواهند کرد و علاوه بر سود مادی، سود معنوی نیز خواهند داشت و در نهایت زنجیروار این انگیزه را به سایر سرمایه‌گذار‌ها منتقل می‌کنند و آن‌ها نیز با انگیزه بالاتر تلاش می‌کنند تا گوی رقابت را از یک دیگر بربایند.