سهراب پورناظری: آشتی عمومی را از خودمان شروع کنیم
آهنگ‌ساز و خواننده موسیقی ایرانی در نشست کنسرت «در هوای بی‌چگونگی» گفت: به نظرم در فضای عمومی ایران هیچ چیز مهم‌تر از یک آشتی سرزمینی برای همه ایرانیان نیست.
به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، نشست مطبوعاتی کنسرت مشترک سهراب پورناظری و علی قمصری با عنوان «در هوای بی‌چگونگی» که قرار است سه‌شنبه آتی ، سی خرداد ماه در محوطه باز کاخ سعدآباد برگزار شود، عصر چهارشنبه بیست وچهارم خرداد در همین مکان برگزار شد.
کنسرت مشترک این دو هنرمند بر دونوازی متمرکز است و در طول اجرا و در بخش‌های مختلف نوازندگان دیگری به اجرا اضافه می‌شوند. قطعات این اجرا در دستگاه شور، مقام‌های کردی و آواز بیات اصفهان نواخته می‌شود که برخی از قطعات آهنگسازی شده و برخی دیگر در فضایی کاملا بداهه پیش می‌روند. دونوازی سه‌تار، دونوازی دیوان و تنبور و دونوازی تار و کمانچه بخش‌های مختلف این کنسرت را تشکیل می‌دهند.
در این مراسم سهراب پورناظری،علی قمصری، رضا موسوی و رضا امامی حضور داشتند.
سهراب پورناظری در ابتدای صحبت هایش با تشکر از خبرنگاران گفت: باعث افتخارم است که این پروژه را با اقای قمصری شروع کردم. به نظرم در فضای عمومی ایران هیچ چیز مهم‌تر از یک آشتی سرزمینی برای همه ایرانیان نیست. پدرم می‌گفت شما می‌توانید سرزمینتان را آباد کنید به شرط این که اول از خودتان شروع کنید. ما سعی کردیم از خودمان شروع کنیم. این یک از خود گذشتگی می‌طلبد. به نظرم با بخشی از موسیقی مقامی بردوش ماست واگر این تفاهم را ادامه دهیم درسی برای اینده خواهد بود.
وی در ادامه افزود: همیشه گله می‌کردم که هنرمندان پیش از ما به ما درس آشتی ندادند؛ حداقل از بخش عمده پیشکسوت ها این حس را نگرفتم ما تلاشمان این است ضعف های قبل را در روابط انسانی تمرین دیگری کنیم. اصولا در این کار مجموعه‌ای عمل میکنیم و کسی بر فردیت خود صحه نگذاشته است. من دلم می‌خواهد برای آقای قمصری عرصه را فراهم کنم که همه هنرش را نشان دهد. امیدوارم این شروع خوبی باشد.
پورناظری عنوان کرد: این کنسرت در دو بخش برگزار خواهد شد؛ بخش اول دونوازی سه تار است که با یک سری الگوی از پیش تعیین شده کارمی کنیم. بعد دونوازی کردی و محلی داریم در نهایت موسیقی با تار و کمانچه به پایان میرسد. ساز عود و چنگ و پرفورمنس را نیز داریم. برای تک تک قطعات، طراحی صورت گرفته است.
سپس علی قمصری نیز گفت: خوشحالم بدون واسطه فضای مجازی دراین جلسه می توانیم با هم صحبت کنیم برای من هم باعث افتخار است بعذ سالها با سهراب عزیز همدل و هم‌قسم جلو برویم.
وی درباره چگونگی اجرای کنسرت گفت: ما پانزده سال قبل فعالیت هایی داشتیم که بااقبال روبرو شده بود. با آقای شجریان، معتمدی و قربانی تجربیات دلچسبی داشتیم. پانزده سال دوربودیم بخاطر اختلاف سلیقه ها و نگاه اما الان خوشحالم که کنار هم هستیم. یک دوره به خودم گفتم اگر می‌خواهم در کشور چیزی را تغییر دهم باید از خود و خانواده‌ام شروع کنم تا نقش موثر در همگرایی داشته باشم الان بیش از هرزمانی نیاز داریم موزیسین ها همدل باشند مخصوصا در زمینه موسیقی ملی خلا داریم.
قمصری عنوان کرد: در شرایطی که موسیقی بیشتر پاپیولار شده است است و نوازنده‌ها کنار کشیدند و در سکوتند این اتفاق را باید از صنف خود شروع کنیم و بعد مطالبات دیگر داشته باشیم که بر حق هم هست خوشحالم این اتفاق متمرکز موسیقی دستگاهی و بداهه و اهنگسازی است.اتفاق جالب این پروژه این است که انگار فکر من و سهراب یکی شده و در شکل گیری قطعات با هم عمل کردیم.
وی افزود: ما در سنی دوباره کار میکنیم که میتوانیم برای کشورمان مفید باشیم. گاهی اشتی ها دیر اتفاق می افتد این‌بار با پختگی جدید با هم شروع کردبم تا جریانی در زمینه اجرای کنسرت و اموزش در شهرهای مختلف ایجاد کنبم هدفمان شاید دز نوجوانی و قبلتز دیده شدن بود اما الان میخواهیم کمک کنیم، دربند خیلی چیزها نیستیم انشاالله این روند ادامه داشته باشد.
در ادامه رضا موسوی نیز یاداور شد: درک صحنه و اینکه برای اتفاقات بصری هم ارزش قایل شدند، باعث خوشحالی من است خیلی زمان گذشته تا متوجه شویم یک اجرای موسیقی ضلع سومی دارد و آن هم اجرای هنری است.
** سکوت هنرمند در این دوره خیانت است
در ادامه نشست، سهراب پورناظری درباره اتفاقاتی که در چند سال گذشته در کشور رخ داده گفت: حوادث تلخی در این سرزمین رخ داد که هر روح بیداری را آزار می دهد، اندوهی در دل انسان ها نشست طبیعتا همه اینها یک دوره قبض و بسط برای هنر است ما تلاش کردیم یک راهگشایی را شروع کنیم.
وی درباره این سوال که آیا در این شرایط می بایست کار کرد یا خیر، گفت: کار نکردن تنها دودش در چشم خود مردم می رود، ما باید این سفره را پهن نگه داریم، جوانان هنرمند این روزها از ما جلو زده اند، بانوان روی صحنه ها آمده اند، بنابراین به نظر من سکوت دراین دوره یک خیانت است .اینکه می بینیم خانم ها روی صحنه ها هستند دستاورد بزرگی است، ما هم به آنها بدهکار هستیم، در پروژه سی صد ما خودمان این حضور را تجربه کردیم ، بنابراین تمام قد پشت خانم های هنرمند می ایستیم تا عرصه بر آنها تنگ نشود. در سرزمین ما به دلیل شرایط حساس موسیقی کسی ریسک نمی کند باری به دوش بکشد هنرمندان عموما دنبال آرامش هستند، ما موظفیم برای این موضوع تصمیم بگیریم، بهرحال هنر یا شأن دارد یا ندارد. ما الان در گوشه های این سرزمین موسیقی مبتذل می شنویم من درباره ژانر صحبت نمیکنم، اینکه خانم هایی موسیقی درجه یک اجرا می کنند، اینها سرمایه یک سرزمینند، محتوای کارشان هم شبهه ندارد، این فضا باید توسط مردی شکسته شود چرا که آنها نماینده افرادی هستند که هیچ افراط و تفریطی ندارند.
سپس علی قمصری نیز درباره تجربیاتش از سفر خود به شهرهای مختلف با تار ایرانی گفت: من دراین سفرها با چالش های موزیسین های بی شماری در ایران روبه رو شدم که این برای خودم یک سلوک بود بنابراین من خودم را بدهکار موسیقی می دانم، اصلا هم دنبال سودجویی شخصی نیستم اگر در یک کنسرت بلیت فروشی کنم قطعا فکر میکنم در جای دیگری چطور می توانم این هزینه را جبران کنم که به نفع مردم باشد.
وی با اشاره به اینکه تلاش دارند به هر قیمتی کنسرت برگزار نکنند، گفت: امیدوارم مسیرمان هموار شود و بتوانیم به اهدافی که برای مردم داریم برسیم. ما دو مدل موسیقی آکادمیک داریم اول سنتی و کلاسیک که ساختار خود را دارد، سپس موسیقی مقامی کردستان که هر دو را با تمرکز دراین کنسرت جلو می بریم.
**پروژه موسیقایی مشترک در تمام شهرها کلید می خورد
وی درباره حضور خانم ها روی صحنه هم گفت: در تهران قدری این اتفاق می افتد اما مثلا در جایی مثل اصفهان اصلا چنین اجازه ای نمی دهند، ما هم تلاش کردیم در هر شهری یک ارکستر ویژه همان شهر با استعدادهای همانجا راه بیاندازیم ، نوازنده ها در همه جا مشتاق هسند، بدون تفکیک جنسیتی یک پروژه موسیقیایی مشترک را در تمام شهرها با ارکستر همان شهر جلو ببریم منتها بدون نوازنده خانم روی صحنه نمی رویم، درباره کنسرت تهران هم به فراخور ظرفیت ها از هماوایی خانم ها و نوازندگی شان استفاده می کنیم که قطعا با غافلگیری برای مردم همراه خواهد بود.
سهراب پورناظری در بخش دوم نشست که به پرسش و پاسخ اختصاص پیدا کرد، درباره این سوال که همین روزها کنسرت های دیگری نیز با حضور علیرضا قربانی در کاخ سعدآباد شروع شده و امکان تداخل با هم دارد، گفت: ما هیچ رقابتی با هم نداریم . من از سال 86 در کاخ سعدآباد کار کردم، اینجا حق آب و گل دارم، این صحبت هم واقعا شعار نیست، از صمیم قلب برای آقای قربانی هم خوشحال هستم، امیدوارم روز به روز هم پرفروغ تر شوند ما هنرمندان همه در توفیق و شکست هم دخیل هستیم و این به نفع همه ما در عرصه موسیقی است که در کنار هم باشیم.
سپس رضا امامی نماینده داریا همراه نیز درباره این پرسش که چطور شد حمایت از کنسرت سهراب پورناظری و علی قمصری را برعهده گرفتند، گفت: داریا برای مجموعه خود استانداری را در نظر می گیرد که در دیگر هنرمندان این استاندارد هنوز پیدا نشده، ما دوست داریم موسیقی که در فرهنگ ما نهفته شده را حمایت کنیم.
سپس سهراب پورناظری درباره انتخاب اسم «در هوای بی چگونگی» برای این کنسرت گفت: عنوان کار ما از یکی از نثرهای بایزید بسطامی می آمد، ما فرزاهای نثرهای کهن را ورق زدیم، اوایل کارمان با هم خیلی تجربه ویژه ای پیدا کردیم، درست است که با هم همخوان نبودیم اما با هم یکی شدیم، شاید در تمام این سال ها مظهر این همنوازی ها را تجربه نکردیم، اما چقدر خوشحالم که این اتفاق خوب در زمان خوبی هم رخ داد، برخی اوقات اتفاقات در زمان خوب نمی افتد، الان بی حاشیه و دل آرام جلو می رویم، ما دراین کنسرت ناخودآگاه سراغ سازهایی رفتیم که دیگر کشورها تلاش کردند هویتشان را ثبت کنند، مثلا تار که بنام کشور دیگری ثبت شده، کمانچه یا دیوان که در ترکیه با غلامان ثبت شده، بربط که ایران آن را صادر کرده و در کشورهای دیگر به اسم عود به کمال رسیده یا ساز چنگ.
قمصری نیز افزود: ما انگار تلاش کردیم یک اثر را با دو دست خلق کنیم، خیلی جاها وقتی شاید بداهه های ما را کسانی بشنوند، تصور کنند که آهنگسازی کردیم اما واقعا اینطور نیست. ما در بخش ابتدایی متمرکز بر دو سه تار و سازهای کوبه ای شدیم، یک تصنیف اجرا می کنیم، نیمه اول با صدای سهراب و نیمه دوم با صدای من و بعد هم همخوانی خواهیم داشت. تصنیف نای و نوا از شعر سایه، تصنیفی از شعر حافظ و در بخش دوم قطعات، قطعه کردی پریشان و قطعه ده ضربی ریتم های کردی بی کلام از من و بخش سوم تمرکز بر تار و کمانچه است، بعد تصنیف صائب و سپس ایران را اجرا می کنیم
. پورناظری در پاسخ به این سوال که اجرای بداهه مشکل افرین نخواهد شد، گفت: ما قاب‌هایی را طراحی کردیم که هر شب بشکلی جلو می‌رود، پنجاه درصد کار تعیین شده و در دل آنها هر شب طوری تولید می‌شود، چون اگر قرار باشد کامل بداهه باشد تا ابد می‌توان نواخت و کار از دست می‌رود.
ضا امامی در پاسخ به سوال خبرنگار آنا درباره میزان و مبلغ بلیط فروشی‌ها نیز توضیح داد: ما البته تنها حامی مال هستیم منتها براساس ارتباطی که بین اساتید و داریا وجود دارد تلاش کردیم مبلغ بلیت‌ها متعادل باشد که همه بتوانند استفاده کنند از ۱۰۰ هزار تا ۴۰۰ هزار تومان تعیین شده است برای هر جایگاه هم تفاوتی نمی‌کند، به نظر میرسد اگر این وضعیت بهای گزاف بلیت‌ها مهار شود، آمادگی برای اجرا‌ها و حضور مردم خیلی بهتر خواهد شد البته به جز این هم برنامه‌ای داریم تا بتوانیم با ظرفیتی تا دو هزار نفر هم در این فضا‌ها بلیت رایگان تعیین کنیم تا عده‌ای به شکل متفاوتی بتوانند آنها را تعیین کنند و انشالا که بتوانیم این اتفاق را هم رقم بزنیم.
انتهای پیام/
با استفاده مجدد از زبالههای زیستی:
