مبالغی که صندوق حمایت از پیشکسوتان و قهرمانان ورزشی واریز می‌کند خنده‌دار است
سیفی: وقتش شود به‌راحتی آب خوردن از ورزش می‌روم/ بزرگترین حسرتم المپیکی‌نشدن ووشو است
دارنده مدال طلای ووشو قهرمانی جهان گفت: هنوز هم برای خودم اهدافی ترسیم کرده‌ام و زمانش که برسد از ورزش می‌روم.
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، محسن محمدسیفی از اعضای ووشو مردان ایران در بخش ساندا است. محمدسیفی ووشو را در سن ۱۵ سالگی آغاز کرده و در رشتهٔ تربیت بدنی دانشگاه آزاد زنجان در حال تحصیل است. او در بیشتر تورنمنت‌های آسیایی و بین‌المللی که از سال ۲۰۱۰ شرکت کرده موفق به کسب مدال طلا شده است. محمدسیفی قهرمان ۸ دورهٔ مسابقات جهانی و دارندهٔ مدال طلای بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگ‌ژو و ۲۰۱۴ اینچئون و ۲۰۱۸ جاکارتا در سه وزن مختلف است. از افتخارات وی می‌توان به کسب ۵ مدال طلا در مسابقات ووشو قهرمانی جهان اشاره کرد.وی در سال ۲۰۱۹ و در اولین تجربه حضور در در لیگ حرفه‌ای کیک بوکسینگ (KCPL) مبارزه خود را در مقابل جی وی هائو با پیروزی قاطع به پایان رساند.
خبرنگار ورزشی آنا با سیفی گفت و گوی متفاوتی انجام داده که در زیر می خوانید:
آنا: سالی که سپری شد برای شما چطور بود؟
نه سال خوبی بود و نه خیلی بد البته اتفاقات تلخ در آن بیشتر رخ داد. مانند اینکه چند ماه برای بازی‌های آسیایی در اردو بودیم و خبر آمد به دلیل گستردگی ویروس کرونا امکان برگزاری مسابقات وجود ندارد و به سال جاری موکول شد. البته یک رقابت در قفس دادم که با برتری آن را پشت سر گذاشتم، اما در مجموع سال چندان جالبی برایم نبود.
آنا: فکر می کنی سال پیش رو چطور باشد؟
امیدوارم از همان روز‌های نخستین سال خوبی باشد به طوری که مشکلات مردم کم و کمتر شود. جدا از آن ما خودمان باید در چند مسابقه مهم از جمله بازی‌های آسیایی، قهرمانی جهان و یونیورسیاد به همراه کامبت گیمز به میدان برویم و همین باعث شده ترافیک مسابقات متعدد باشد.
آنا: بزرگترین آرزویت در سال جدید چیست؟
مدال طلای بازی‌های آسیایی را بگیرم تا از این نظر به چهارمین مدال خودم برسم. امیدوارم با شروع اردو‌ها از همان ابتدا با قدرت استارت کار را بزنیم تا بتوانیم در هر مسابقه که می رویم خبرهای خوشحال کننده‌ای به مردم بدهیم. در کنار آن ان شاالله وضعیت بد معیشتی مردم از بین برود و آن‌ها زندگی راحتی داشته باشند و بتوانند وسایلی که مورد نیازشان است را خریداری کنند. لبخند روی لبان مردم دوباره نقش ببندد و هیچ پدری هم شرمنده خانواده‌اش نشود.
آنا: جایگاه ورزشکاران بین مردم و دولتمردان را چگونه می‌بینی؟
خوب مشخص است ورزشکاران بین مردم از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند. در شهر زنجان به من لطف ویژه‌ای دارند و هر مدالی که می‌گیرم خوشحال می‌شوند. مردم هیچ وقت ورزشکاران را فراموش نمی‌کنند شاید از برخی لحاظ از نگاه مردم کمرنگ شوند، اما با این وجود لحظاتی که برای مردم از طرف ورزشکاران ساخته شده حتی اگر ثانیه‌ای هم بوده در یادشان فراموش نمی‌شود. برعکس آن مسئولان برای ورزشکاران اهمیت چندانی قائل نیستند و شرایط چندان از نگاه دولتمردان به ما ورزشکاران‌خوب نبوده است.
آنا: دوست‌داری دوباره به دوران گذشته بازگردی؟
در دوران کودکی هر زمان که عید فرا می‌رسید لباس نو بر تن می‌کردیم تا به خانه فامیل برویم تا هم سال جدید را به هم تبریک بگوییم. واقعا دلتنگ آن روز‌ها هستم، زیرا خیلی با هم و در کنار هم شاد بودیم. روز‌های تکرارنشدنی که واقعأ دلم برای آن ایام تنگ شده است و ای کاش می‌شد دوباره به عقب بازگشت.
آنا: آخرین بار کی به سینما رفتی؟
فیلم نمی‌بینم و زیاد هم به سینما نمی‌روم. البته آخرین بار در اردوی دانشگاه آزاد بودیم که همراه با عرفان آهنگریان عزیز و سایر بچه‌ها به سینما رفتیم و فیلم شنای پروانه را دیدیم.
آنا: تا حالا شده به عنوان یک ورزشکار برای خودت از مسئولان درخواستی داشته باشی؟
برای خودم چیزی نخواسته‌ام و همیشه برای ورزشکاران و مردم درخواست کرده ام. تنها درخواستم از مسئولان مربوطه این است که برای المپیک و بازی‌های آسیایی هم متولیان وزارت ورزش و هم کمیته ملی المپیک به ورزش ویژه‌تر نگاه کنند تا کاروان ما از این مسابقات سربلند و دست پُر به کشور بازگردد. طبیعتا باید به فدراسیون‌هایی که شانس بالاتری برای صید مدال طلا دارند بیشتر توجه شود تا منجر به اتفاقات خوب در هانگژو شود.
آنا: درباره فصل بهار چه توصیفی می‌توانی به کار ببری؟
بوی نو شدن با آغاز فصل بهار می‌آید. از حالت سردی و یخبندان وارد فصل تازه‌ای می‌شویم و همه چیز حالت تازگی به خود می‌گیرد. به نظرم باید بیدار شد و از نو همه چیز را ساخت به طوری که باید دست به دست هم بتوانیم یک مسیر خوبی را پشت سر بگذاریم.
آنا: در اردو‌ها با چه کسی هم اتاقی بودی؟
با عرفان آهنگریان هم اتاق بودم که پس از رفتن‌او باید برای خودم‌یک هم اتاقی جدید پیدا کنم.
آنا: از لحاظ مالی آیا همه چیز برای شما ورزشکاران ایده‌آل است؟
خیلی سخت است به طوری که مبالغی که صندوق حمایت از پیشکسوتان و قهرمانان ورزشی واریز می‌کند خنده‌دار است و باید به یک شکل بهتری شان و شخصیت قهرمانان این مملکت حفظ شود. حدس می‌زنم ورزش برای مسئولان در اولویت نیست و زمانی که نزدیک به شروع المپیک یا حتی بازی‌های آسیایی می‌شویم ورزش تازه برای مسئولان اهمیت پیدا می‌کند و تو چشم می‌رود. حتمأ و حتما باید اولویت بیشتری قرار داده شود تا ورزشکاران مسیر بهتری بروند و برای موفقیت در آن تلاش کنند.
آنا: از حضور در ووشو راضی هستی؟
خداراشکر راضی‌ام، علاقه‌مند به حضور در این رشته ورزشی بودم به امید اینکه روزی بتوانم قهرمان جهان یا حتی بازی‌های آسیایی شوم که خداراشکر تمام این هدف‌ها برایم محقق شد. برای آن خیلی تلاش کردم و هیچوقت از اینکه وارد ووشو شدم پشیمان نیستم. البته در دوران کودکی مدتی فوتبالیست هم بودم، اما تقدیر این شد که به ووشو بیایم.
آنا: فوتبالیست‌های مورد علاقه‌ات چه کسانی هستند؟
رونالدو و دایی. رونالدو را به این دلیل انتخاب کردم که سخت کوشی، نظم و انضباط و سایر مسائلی که در پیش گرفته نشان از حرفه‌ای‌گری این اسطوره دارد.
آنا: تا حالا شده برای دیدن فوتبال به استادیوم بروی؟
برای دیدن دربی به استادیوم نرفتم، اما روزی که نساجی به عنوان قهرمانی جام حذفی دست یافت یا حتی بازی ایران و عربستان و چند بازی از پرسپولیس و استقلال شده که به ورزشگاه رفته‌ام و از نزدیک بازی‌ها را تماشا کرده‌ام.
آنا: از اینکه بیشتر پول‌ها به فوتبالیست‌ها داده می‌شود ناراحت نیستید؟
چه خوب و چه بد بخواهیم، از بودجه بیت‌المال بر می‌دارند و با آن به مربیان خارجی پول می‌دهند تا هیچ مشکلی برای ورزش کشور ایجاد نشود. وقتی این خبر‌ها را می‌شنویم تنها و تنها به درد‌های ما یک مساله دیگر اضافه می‌شود. خیلی از فدراسیون‌ها پول ندارند اردو تشکیل بدهند یا که به مسابقات بروند آن وقت خیلی راحت می‌ایند و برای فوتبال بیشترین هزینه‌ها را انجام می‌دهند. قطعا فوتبالیست‌ها پول هایی که می‌گیرند نوش جانشان باشد اما باید مسئولان به ورزشهای دیگر که مدال می‌گیرند هم توجه کنند. همه می‌دانیم فوتبال سیاسی و تبلیغات وحشتناکی دارد اما نباید فقط برای تیمی که می‌رود جام جهانی و بدون اتفاق خاصی دوباره برمی‌گردد این همه هزینه شود. ته آن این است که فوتبالیست‌ها بروند جام جهانی و دوباره دست خالی بازگردند.
آنا: چه صحبتی با رییس جمهور داری؟
رئیس جمهور باید خیلی واضح و شفاف با مسائل برخورد کند. باید به عنوان نفر اول کشور وضعیت مردم و شرایطی که دارند را لمس کند، زیرا مسئولیت مردم با اوست. از رییس جمهور خواهش دارم نگاه واضح تری به مردم از لحاظ مالی داشته باشد. مردم وضعیت بدی دارند و برخی به نان شب خودشان هم محتاج هستند. برای ما بالا رفتن قیمت ارز یا حتی طلا و...... نامشخص است. امیدوارم در سال جاری هم شرایط کشور و هم وضعیت مردم بهتر از سال گذشته شود.
آنا: دوست داری پس از خداحافظی از ورزش حرفه‌ای وارد سیاست شوی؟
خیر، زیرا علاقه چندان به حضور در سیاست ندارم، با روحیات ما ورزشکاران این مساله همخوانی ندارد و سیستم فکری من هم تنها با ورزش عجین شده است.
آنا: بهترین سفری که رفتی حضور در چه کشوری بود؟
سال ۱۳۸۸ همراه با تیم ملی برای نخستین بار به مسابقات جهانی رفتیم و توانستیم عنوان دومی جهان را به دست بیاوریم. حضور در کانادا اولین سفر بین المللی من بود و تا ابد آن سفر در ذهن ما باقی می‌ماند زیرا بهترین دستاورد‌ها از حضور در کشور‌های دیگر در این است که فرهنگ‌های آن کشور‌ها را از نزدیک درک یا حتی لمس می‌کنیم و آن را با کشور خودمان قیاس می کنیم.
آنا:از میان سفر‌های داخلی حضور در کدام شهر برای شما خاطره انگیز بوده است؟
من زیاد به شهر‌های ایران سفر نکرده‌ام، زیرا درگیر اردو‌های تیم ملی هستیم. البته به ندرت هم پیش آمده که برای مسابقات یا اردو‌های تیم ملی به شهر دیگری برویم مانند حضور در قائمشهر مازندران که بدون شک جزو خاطره‌انگیزه‌ترین سفرهایم محسوب می‌شود. در مدت ۲ هفته‌ای که در آنجا بودیم مردم آنجا با مردم رفتار خوبی داشتند و همین باعث شده تا خاطرات خوبی از آن سفر در ذهنم باقی بماند.
آنا: تا الان شده به مهاجرت و حضور در کشور دیگری فکر کنی؟
من در داخل ایران هنوز هم کار‌های نیمه تمام زیادی دارم که باید آن‌ها را به سرانجام برسانم. من ایران را دوست دارم و همواره به نوبه خودم برای آبادانی کشور از هیچ تلاشی دریغ نکرده‌ام و به فکر خروج از ایران در این برهه زمانی نیستم. شاید در آینده به خروج از ایران فکر کنم.
آنا: چه زمانی تصمیم به خداحافظی از دنیای قهرمانی داری؟
هنوز هم جوانم و می‌توانم برای کشورم مدال‌آوری کنم، اما بالاخره روزی باید از ورزش مانند دیگران بروم. هر وقت لحظه خداحافظی من فرا برسد به راحتی آب خوردن از ورزش می‌روم. تا زمانی که از لحاظ ذهنی و بدنی با مشکلی مواجه نباشم همچنان می‌خواهم به افتخارآفرینی برای کشورم ادامه دهم.
آنا: بزرگترین حسرت ورزشی‌ات مربوط به چه اتفاقی است؟
اینکه چرا ووشو المپیکی نشد و این شرایط برای ما رخ نداد تا بتوانیم در المپیک هم برای ایران به افتخار برسیم.
انتهای پیام/
