لیلا رجبی: واقعیت را می‌گویم در المپیک مدال نمی‌گیرم/ پیمان رجبی: در بلاروس به لیلا به چشم وطن‌فروش نگاه می‌کنند/ مگر 43 ورزشکار المپیکی چقدر هزینه دارند؟!

فرزانه شریفی، گروه ورزشی- نام اصلی‌اش «تاتسیانا ایلیوش چانکا» است اما ۹‌سالی است که دیگر کسی لیلا رجبی را با نام اصلی‌اش صدا نمی‌زند. لیلا در مسابقات سال ۲۰۰۵ باشگاه‌های اروپا شرکت کرد و نایب قهرمان این رقابت‌ها و نفر چهارم جوانان جهان شد. آشنایی او با پیمان رجبی‌(همسرش) زمانی بود که تیم‌ملی ایران برای برگزاری اردوی آماده‌سازی در مینسک (‌پایتخت بلاروس) به این کشور رفته بود و در بلاروس بود که لیلا با همسر ایرانی‌اش آشنا شد و بعد از تغییر تابعیت و ازدواج با پیمان برای زندگی به بوشهر آمد.

در حال‌ حاضر لیلا‌ رجبی تنها بانوی المپیکی در رشته دوومیدانی است. او در جام کازانف قزاقستان موفق شد علاوه بر کسب مدال طلا،جواز حضور در المپیک ریو را هم کسب کند. قدرت دستان لیلا رجبی باور نکردنی است؛ در عکس‌هایی که از او وجود دارد، دیده می‌شود، به راحتی همسرش را روی دست‌هایش بلند کرده است. او حتی مریم طوسی و الناز کمپانی را روی دست‌هایش بلند کرده و روی شانه‌هایش قرار داده است.

اما مهمترین دغدغه این روزهای قوی‌ترین زن ایران نبود امکانات است. رجبی که سابقه حضور در المپیک لندن هم دارد و تنهایی بانویی است که توانست جواز حضور در المپیک ریو را هم به دست بیاورد از شرایط موجود بسیار گله دارد به طوری که قصد کناره گیری از این رشته را داشت اما با تلاش مسئولان دوباره به تمریناتش بازگشت.

رجبی این روزها با همسرش در پیست دوومیدانی سخت مشغول تمرین است تا در المپیک ریو برای ایران افتخار آفرینی‌کند. البته از صحبت‌هایش می توان فهمید چندان امیدی برای کسب مدال در المپیک ریو را ندارد. او که به گفته خودش زمان زیادی را از دست داده‌است هم‌اکنون تنها تمرین می‌کند تا به فینال مسابقات المپیک راه پیدا کند و نتیجه قابل قبولی به دست بیاورد.

با لیلا رجبی و همسرش گفت و گویی کردیم که به شرح زیر است:

*لیلا رجبی بلاروسی، پیمان رجبی بوشهری! این ازدواج چطور شکل گرفت؟

-لیلا:در سال 84 در اردویی در بلاروس با همدیگر آشنا شدیم و بعد از دو سال آشنایی این رابطه به ازدواج ختم شد.

*شما هم ملیت‌تان را عوض کرده‌اید، هم دین و هم فرهنگ‌تان را؛ انجام این کار‌ها سخت نبود؟

لیلا: اگر بگویم سخت نبود که دروغ گفته‌ام. این اتفاق برای هر کس بیفتد سخت است، من برای زندگی با پیمان باید راه سختی را طی می کردم. زندگی در کشوری که زبان و فرهنگ و دینشان با من متفاوت بود نه تنها برای من بلکه برای هر کسی دیگری سخت است اما یک چیزهایی در زندگی اتفاق می‌افتد که باید اتفاق بیفتد، من کلا از همه چیز راضی هستم، چون زندگی همینجوری می گذرد.

*به زندگی در ایران عادت کردید؟ این سختی ها چطور آسان شد؟

لیلا: عادت کردم. من 9 سال است در ایران زندگی می‌کنم و با فرهنگ و خلق و خوی ایرانی ها کاملا آشنا شده‌ام. خوشبختانه زندگی خوبی با پیمان دارم و همین آرامش، سختی را برای من آسان کرد.

*شما اولین‌بانوی دومیدانی کار کشورمان هستید که سهمیه المپیک ریو را کسب کرده‌اید؛ شرایط فعلی و تمریناتتان چطور است؟

لیلا: در دوومیدانی شرایط با چهار سال پیش هیچ فرقی‌ نکرده است. شاید به رشته‌های دیگر این روزها اهمیت بیشتری می‌دهند اما در رشته دوومیدانی تغییری ایجاد نشده و من که هم در المپیک لندن و هم در ریو سهمیه گرفتم نوع تمرین و شرایطتم با چهارسال پیش فرقی نکرده است.

* امید زیادی برای کسب مدال از سوی شما در المپیک می‌رود با این شرایط می‌توان به مدال‌آوری شما همچنان امیدوار بود.

-لیلا: نه. تمام ورزشکاران دوست دارند مدال در المپیک کسب کنند ولی کسب این مدال، امکانات و زمان می‌خواهد. باید امکانات داشته باشید که متاسفانه در ایران نداریم. تمام تلاش من این است که در المپیک ریو جزو فینالیست‌ها باشم. در دو و میدانی رسیدن ورزشکار به مرحله فینال آن هم در مسابقات سخت المپیک کار بسیار بزرگی است و من تمام هدفم این است به فینال مسابقات المپیک برسم. واقعیت را می گویم در ریو نمی توانم مدال بگیرم.

پیمان: متاسفانه جایگاه ورزش در کشور ما رو به افت است. ایران 80 میلیون جمعیت دارد اما تا به امروز تنها 43 نفر توانستند ورودی المپیک را کسب کنند. این تعداد نشان می‌دهد ورزش ایران رو به پسرفت است. در کشورهای کوچک 700 تا 800 نفر ورودی المپیک کسب می کنند. کسی که قهرمان المپیک می‌شود دل 80 میلیون جمعیت را شاد می کند بنابراین برای به دست آوردن این شادی باید هزینه کرد. باید امکانات و شرایط لازم را در اختیار ورزشکار قرار داد تا به المپیک برسد و برای پرچم ایران افتخار آفرینی کند. متاسفانه برای کسب سهمیه هم هیچ هزینه‌ای برای ما نشد، ما خودمان برنامه‌ریزی و تلاش کردیم در حالی که برای کسب سهمیه باید اردو بگذارند، فدراسیون برنامه ریزی کند اما کاری انجام نشد ولی با تمام این شرایط به عشق ایران، لیلا تلاش کرد تا سهمیه المپیک را کسب کند.

*شرایط ورزش ایران در این سال‌ها چگونه پیش رفت؟

-لیلا: شرایط تمرینی ما با کشورهای دیگر قابل مقایسه نیست. تمام حریفان من در المپیک تمرینات خوبی دارند. یکی از رقبایم در سوئیس تمرین می کند و همانطور که می‌دانید کشور سوئیس هم یکی از گران‌ترین کشورهای دنیا است اما فدراسیون این ورزشکار تمام هزینه های آن را تقبل کرده است اما ما در ایران این شرایط را نداریم و باتوجه به اینکه من تمریناتم را هم دیر شروع کردم نسبت به دیگر حریفانم عقب‌تر هستم.

پیمان: ورزش نیاز به سرمایه‌گذاری از پایه دارد. اگر استعدادیابی شود و به مرحله قهرمانی برسند آینده ورزش ایران تامین می‌شود اما متاسفانه این اتفاق نمی افتد. حتی ورزشکاران المپیکی که سهمیه حضور در ریو را به دست آورده‌اند هم وضعیت خوبی ندارند. در المپیک تنها مدال‌آوری ملاک نیست. در حال حاضر داشته های ورزش ایران همین چند نفری هستند که سهمیه المپیک را کسب کردند بنابراین باید از آنها حمایت شود. آرامش مهمترین رکن اصلی برای یک ورزشکار است. اگر آنها از نظر اقتصادی شرایط خوبی داشته باشند و امکاناتی مانند مربی، ماساژور، حقوق و همه این موارد تامین شود، ورزشکار شرایط روحی خوبی پیدا می کند و تنها دغدغه‌اش تمریناتش می‌شود. اما متاسفانه هم اکنون تمام ذهن ورزشکاران مسائل مالی شده‌ است و همین موضوع ورزش ایران را رو به نابودی می کشاند. در حال‌حاضر مسئولان باید به کسانی که ورودی کسب کرده‌اند بیشتر رسیدگی کنند چرا که آنها نابغه و استعداد ورزش ایران هستند. شرایط لیلا نسبت به چهار سال پیش بدتر شده است. در المپیک 2012 ما اردوهای بیشتری داشتیم و یک ماه قبل به بلاروس رفتیم و تمرینات خوبی هم داشتیم اما متاسفانه برای آمادگی در المپیک ریو این برنامه ها به حداقل رسید.

*فدراسیون دوومیدانی مدعی است که به ورزشکارانی که سهمیه المپیک را کسب کرده‌اند حقوق پرداخت می‌کند.

لیلا: ما چندین ماه حقوق نداشتیم تا اینکه چندماه پیش حقوقی از طرف فدراسیون برای ما واریز شد و هم‌اکنون هم به صورت مرتب مقداری حقوق به حساب ما واریز می شود.

پیمان: همه ورزشکاران در وجودشان غیرت ایرانی نهفته شده است اما زندگی ما هم خرج دارد. اگر ورزشکاری همه زندگی‌اش را برای ورزش می گذارد باید سود آن را هم ببیند. هزینه‌های زندگی ما یک طرف قضیه است اما خود ورزشکار هم از نظر مواد غذایی، لباس و... هزینه های خودش را دارد. اگر لیلا چهار سال پیش مدال بازی‌های آسیایی را نداشت اما هم اکنون نقره این رقابت ها را دارد و باید نگاه مسئولان به او متفاوت‌تر از چهار سال پیش باشد نه اینکه شرایطش با سال های قبل هیچ تفاوتی نداشته باشد.

*وضعیت اقتصادی این سال‌ها ورزشکاران را از نظر مالی به دردسر انداخته است.

پیمان: بله درست است. متاسفانه وضعیت اقتصادی و تحریم‌‌ها تاثیر منفی بر ورزش کشور داشت. اما وضعیت اقتصاد مملکت آن قدر هم بد نیست که به 43 ورزشکار المپیکی نتوانند رسیدگی کنند. مگر این تعداد ورزشکار المپیکی هزینه هایشان چقدر می‌شود که وضعیت اقتصاد کشور پاسخگوی آنها نیست؟!به نظر من این مسائل ربطی به اقتصاد کشور ندارد.

*اما فدراسیون دوومیدانی مدعی است که همه امکانات را در اختیار ورزشکاران المپیکی گذاشته است؟

پیمان: شرایطی که فدراسیون در اختیار ما گذاشته است حداقل‌هاست. برای ورزشکار المپیکی که هدفش رسیدن به میدان سخت مبارزه است باید هزینه کرد. ما نمی‌گویم فدراسیون امکانات در اختیار ما نگذاشته است چرا آنها هم در حد توان و بضاعتشان به ما امکانات داده‌اند اما صحبت من به صورت کلی است. همه مسئولان و زیرمجموعه های ورزش کشور باید دست به دست هم بدهند و در سال منتهی به المپیک امکانات لازم را در اختیار ورزشکاران المپیکی قرار دهند. لیلا 11 ماه پیش سهمیه المپیک را کسب کرد و ما همان موقع برنامه هایمان را به فدراسیون دادیم و هم اکنون فدراسیون با وجود مشکلات بسیار زیادی که دارد با برنامه های ما موافقت کرد. این زمان از دست رفته مقصرش ورزشکار نیست. مگر چند تا لیلا رجبی و احسان حدادی در دوومیدانی هستند؟! من حتی معتقدم امکانات زیادی هم در اختیار احسان قرار ندادند چرا که او به طور حتم یکی از مدال آوران المپیک خواهد بود. احسان چاره ای جز انتخاب مربی قبلی‌اش نداشت چرا که با او کار کرده بود و به شرایطش اشراف کامل داشت. اگر پول بیشتری در اختیار احسان برای انتخاب مربی گذاشته می شد به طور حتم او مربی سطح بالاتری انتخاب می کرد اما همه مربیان قوی این رشته در کشورهایی ثروتمند دنیا کار مربیگری انجام می دهند و نیازی ندارند که خودشان را به حاشیه ببرند.

* گویا شما تا چندوقت دیگر قرار است به بلاروس بروید؟

لیلا: طبق برنامه ای که به فدراسیون دادیم قرار است خرداد ماه به بلاروس برویم اما متاسفانه در همین اردوی بلاروس ما هم حرف و حدیث زیادی به وجود آمد. برای من راحت‌تر است که به کشور آلمان یا آمریکا بروم و در آنجا اردوی تمرینی برگزار کنم و در مهمترین تورنمنت‌های آنها شرکت کنم اما سفر به این کشورها هزینه بسیار بالایی دارد و من تا درخواست ویزا برای این کشورها بدهم زمان زیادی را از دست می دهم. اما در بلاروس مشکل ویزا و حتی اسکان هم ندارم بنابراین کم هزینه‌ترین راه را برای فدراسیون انتخاب کردیم اما متاسفانه برخی به دنبال درست کردن حاشیه هستند و این موضوع را به عنوان چالش بزرگ برای فدراسیون معرفی کرده بودند.

پیمان: ما به دنبال آرامش خاطر هستیم و به همین دلیل بلاروس را انتخاب کردیم وگرنه فدراسیون هزینه آن را بپردازد و لیلا را به آلمان و امریکا که مهد پرتاپ دیسک است، اعزام کند. متاسفانه وقتی که ما برنامه سفر به بلاروس را اعلام کردیم برخی رسانه ها از این موضع انتقاد کردند که چرا لیلا رجبی به بلاروس می رود. در صورتی که نمی دانند بهترین گزینه برای لیلا در این مدت باقی مانده تا المپیک همین بلاروس است تا زمان بیشتری را از دست ندهد. وگرنه رفتن به کشورهایی که در این رشته بسیار قدرتمندتر هستند به نفع ما خواهد بود. متاسفانه در بلاروس هم امکانات زیادی در اختیار ما قرار نمی گیرد. به هرحال لیلا ورزشکار بلاروسی بود که تغییر تابعیت داد و برای کشوری غیر از بلاروس به میدان می رود به طور حتم نگاه آنها به لیلا متفاوت‌تر از گذشته است. ما در بلاروس هم چالش خاص خودمان را داریم به طوری که برای استفاده از امکانات آنها باید پول پرداخت کنیم یا اگر درخواست کنیم به ما وزنه بدهند شاید دو روز زمان می برد تا وزنه را در اختیار ما قرار دهند. در بلاروس به دید وطن‌فروش به لیلا نگاه می‌کنند در حالی که نمی دانند به دلیل موقعیت و شرایط و ازدواجی که برای او پیش آمد اینگونه تغییر کرد اما همه فکر می کنند وقتی لیلا به بلاروس می‌رود بهترین ها را دارد. ما چاره‌ای جز انتخاب بلاروس نداشتیم. در آنجا لیلا مشکل ویزا و محل اسکان ندارد و با مردم راحت‌تر ارتباط می‌گیرد. به همین دلیل تصمیم گرفتیم به بلاروس برویم تا در چند تورنمنت مهم هم شرکت کنیم.

*سقف آرزوهای شما در ورزش کجاست؟ بعد از المپیک باز هم در این رشته فعالیت می کنید؟

لیلا: موفقیت در المپیک بزرگترین هدف هر ورزشکاری است و امیدوارم در المپیک ریو نتیجه قابل قبولی بگیرم. در مورد ادامه فعالیت در این رشته هنوز تصمیمی نگرفتم.

پیمان: ما تنها به المپیک می‌رویم تا سهمیه که به دست آوردیم نسوزد. چقدر خوب بود اگر 11 ماه پیش که لیلا سهمیه را گرفت مربی و ماساژور در اختیار داشت و با دست پر به المپیک می‌رفتیم. لیلا اولین زنی بود که سهمیه گرفت و باید بیشتر از این به او توجه می شد. اگر به ورزشکار رسیدگی بیشتر شود به طور حتم انگیزه در جوانان هم ایجاد می شود اما وقتی جوانان می بینند شرایط ورزشکاران هم مناسب نیست انگیزه ای برای روی آوردن به ورزش ندارند. ما تمام تلاشمان را می کنیم تا در المپیک نتیجه قابل قبولی به دست بیاوریم. حتی در بازی‌های آسیایی هم مدال‌آور خواهیم بود اما مهم آینده و ورزش کشور است. هر ورزشکاری در دورانی قهرمانی‌اش آرزوهایی دارد که تا حدودی به آنها می رسد اما مهمترین موضوع آینده ورزش ایران است. اینکه چه کسی قرار است در آینده جانشین لیلا رجبی یا احسان حدادی شود این موضوع مهمی است. وگرنه عمر ورزشی هر ورزشکار روزی به پایان می رسد. امیدوارم مسئولان ورزش به ورزشکاران اهمیت بیشتری بدهند و امکانات بهتری در اختیار آنها ‌قرار بدهند تا آینده ورزش ایران تامین شود.