به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری آنا، حدود ۶۰ فیلم داخلی و بین المللی در طول نهمین دوره جشنواره «روز‌های سینمایی فلسطین» روی پرده نقره‌ای رفت.
بر اساس این گزارش، تصاویر سیاه و سفید از شهر یافا در دوران قبل از ۱۹۴۸، شهر ساحلی بسیار زیبایی که فلسطینی‌ها از آن با عنوان «عروس دریا» یاد می‌کردند به کندی روی پرده نقره‌ای بزرگ مرکز فرهنگی القطان در شهر رام الله، واقع در کرانه باختری تحت اشغال رژیم صهیونیستی، نمایش داده می‌شوند.
رشید مشاراوی، کارگردان فلسطینی، با کمک عکس‌های سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۸ و همچنین با استفاده از طرح صوتی غنی و یک شهادت ویدئویی از یک پیرمرد پرکاریزما، که خانواده‌اش توسط صهیونیست‌ها از یافا بیرون رانده شده‌اند، بینندگان خود را به یک سفر تاریخی جذاب می‌برد، سفری که به یافای فلسطینی جانی تازه می‌بخشد. این، یکی از حدود ۶۰ فیلم داخلی و بین المللی بود که بین یکم تا ششم نوامبر در طول نهمین دوره جشنواره «روز‌های سینمایی فلسطین» نمایش داده شدند.
این جشنواره هر ساله در هفت شهر فلسطینی برگزار می‌شود. عنوان جشنواره امسال «صدا بخشیدن به حافظه بصری» بود. با گنجاندن فیلم‌های سیاه و سفید آماتوری از کارگران شاغل در اسکله‌ها- در حال ماهیگیری یا بسته بندی نارنگی‌های معروف یافا- تا خانواده‌ها و دوستانی که در ساحل به تفریح سرگرمند و پیرمرد‌هایی که در قهوه خانه‌ها قلیان می‌کشند و پرتره‌های خانوادگی، «مشاراوی» کاری می‌کند که بیینده حس می‌کند خودش در آن دوران حضور داشته است.
«مشاراوی» که در اردوگاه پناهندگان الشاطی در نوار غزه به دنیا آمده و خانواده‌اش در سال ۱۹۴۸ از یافا بیرون رانده شدند گفته است که این مستند ۶۰ دقیقه‌ای تحت عنوان «بازگشت» یک تجربه سینمایی است که خاطرات آن‌ها و خاطرات ما را دوباره زنده می‌کند تا از این طریق رابطه‌مان با زمان، مکان و رویداد‌ها را احیا کند.
فیلم از طریق خاطرات پیرمردی به نام «طاهر قلیوبی»، که متولد ۱۹۲۹ است، دست روی لحظات کلیدی تاریخ فلسطین از جمله شورش‌های دسته جمعی علیه ظلم اشغال بریتانیایی‌ها و استعمارگران صهیونیست که در روز نکبت به اوج می‌رسند می‌گذارد.
روز نکبت، روز پاکسازی قومی خونین فلسطینی‌ها برای ایجاد کشور یهودی اسرائیل در ۱۹۴۸ بود. او همیشه آخرین چیزی که مادرش به او و خواهر و برادرهایش در طول اخراجشان توسط شبه نظامیان صهیونیست در ۲۴ آوریل ۱۹۴۸ گفت را به خاطر دارد: «بچه‌ها، خوب به یافا نگاه کنید، فقط خدا می‌داند دوباره کی می‌توانید اینجا را ببینیم.»
قلیوبی رو به دوربین می‌کند و سوالی که عمری است ذهنش را درگیر کرده است می‌پرسد: «مگر ممکن است؟ مگر این همه ظلم به یافا و یافایی‌ها ممکن است؟»
** رقابتی تنگاتنگ
با یک انتخاب دقیق و پرمایه از فیلم‌ها، جشنواره «روز‌های سینمایی فلسطین» از سال ۲۰۱۴ توسط سازمان فیلم لب واقع در رام الله هر ساله برگزار می‌شود و هر سال توجه بسیاری را به خود جلب می‌کند.
کاخ فرهنگی رام الله در شب‌های افتتاحیه و اختتامیه جشنواره هر ساله مملو از بازدیدکننده‌ها می‌شود. به گفته برگزارکننده‌ها هزاران نفر در طول هفت شب جشنواره، در سینما‌های شهر‌های رام الله، بیت المقدس، بیت لحم، جِنین، هیفا، شهر غزه و رفح به تماشای فیلم‌ها نشسته‌اند.
در این دوره فیلم‌های داستانی مستقل، مستند و فیلم‌های کوتاه به نمایش گذاشته شده‌اند. این جشنواره نه تنها سکویی را برای فیلم‌ها و فیلمساز‌ها فراهم می‌کند، بلکه مردم فلسطین را از طریق فیلم‌های عربی و بین المللی، در دوران بی ثباتی و تنش سیاسی، با چشم انداز‌های جدید آشنا می‌کند.
برگزارکننده‌های این جشنواره هر ساله به برگزیدگان جایزه مرغ عسل خوار فلسطینی، جوایز نقدی شامل ده هزار دلار برای تولید فیلم اهدا می‌کنند. بیست و چهار فیلم داخلی امسال در این جشنواره با هم رقابت کردند.
«مشعل قوسمی»، فیلمسازی از بیت المقدس که امسال با فیلم «پرچم» برنده جایزه اصلی شد، او معتقد است؛ انتظار نداشت برنده شود، به خصوص امسال که رقابت بسیار تنگاتنگ بود. این جایزه به او کمک می‌کند تا بودجه ساخت فیلم جدیدش را داشته باشد.
«حنا عطالله»، مدیر این جشنواره گفت: این جشنواره به این دلیل اهمیت دارد که «هیچکس نمی‌تواند آن طوری که خودمان می‌توانیم نمی‌تواند داستان ما را روایت کند.
در هر فیلمی، مهمترین پرسشی که باقی می‌ماند این است: چه کسی این تصویر را خلق کرده است؟» فیلم پایانی این دوره به نام «فرحا» - نامزد رسمی جایزه اسکار برای دریافت جایزه فیلم‌های غیرانگلیسی زبان اسکار در سال ۲۰۲۳- با بازی بازیگران معروفی، چون «علی سلیمان» و «اشرف برهوم» بود.
این فیلم به کارگردانی کارگردان اردن، «دارین سلام» بر اساس یک ماجرای واقعی ساخته شده است.
یک نوجوان ۱۴ ساله در روز نکبت در آبدارخانه خانه‌شان در یک روستای کوچک زندان می‌شود. از لای ترک‌های درِ چوبی آبدارخانه، بیننده‌ها رویداد‌های هولناک سال ۱۹۴۸ را از دریچه چشمان یک نوجوان چهارده ساله در قامت شاهدی خاموش تماشا می‌کنند و درد می‌کشند.
