فناوری و دولت آینده (۱۱)؛
جوابیه آراز بارسقیان و غلامحسین دولت‌آبادی به اظهار نظر بازرس کانون نمایشنامه‌نویسان
آراز بارسقیان و غلامحسین دولت‌آبادی در واکنش به به اظهار نظر بازرس کانون نمایشنامه‌نویسان، جوابیه‌ای منتشر کردند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، در این جوابیه آمده است:
هیأت مدیره کانون نمایشنامه‌نویسان خانه تئاتر، در پاسخ خود به یادداشت ما، منتشر شده به تاریخ اول اسفند 1394 در خبرگزاری تسنیم، دچار اشتباهات فاحش و فرافکنی شده‌اند. اولین نکته که بیشتر بحث اخلاق مطبوعاتی است تا هر چیز دیگری این است که چرا وقتی خبرگزاری تسنیم اعلام کرده آمادگی انتشار هر پاسخی را دارد، توضیحات بازرس کانون در رسانه دیگری منتشر شده؟ این بیشتر بحث اخلاق مطبوعاتی است که رعایتش نکردند، اما اشتباهات فاحش و فرافکنی هیأت‌مدیره در توضیحات بازرس کانون بازتاب غریبی پیدا کرده است. اعضای هیأت‌مدیره کانون نمایشنامه‌نویسان علی‌رغم اعلام قرائت یادداشت ذکر شده در جلسه‌‌شان، نشان می‌دهند این یادداشت را درست و با دقت نخوانده‌اند چون رفتاری که در قبالش انجام داده‌اند به نوعی فرافکنی و مخدوش کردن چهره نویسندگان آن یادداشت در افکار عمومی است.
ارائه تصویر مخدوش از افرادی که منطقی زبان به اعتراض گشوده‌اند، نخ‌نماترین شیوه‌ای است که چنین هیأت‌مدیره فرافکنی می‌تواند در پیش بگیرد، چرا که اگر یک بار دیگر یادداشت ذکر شده را با دقت مطالعه کنند متوجه می‌شوند که این اعتراض و انتقاد تماماً در چهارچوب اعتراض مدنی و حقوق شهروندی و البته حق مسلم اعضای کانون نمایشنامه‌نویسان است. این‌گونه برخوردهای فرافکن جای این پرسش بزرگ‌تر را مطرح می‌کند که مگر چه چیزی است که مدام ترس در مخفی‌کردندش دارند؟ و این سؤال که اگر تک‌صدایی این هیأت‌مدیره بخواهد برقرار بماند، چه اتفاقی بر سر حقوق اعضای کانون می‌آید که منطقی پرسش مطرح می‌کنند؟ چرا در این فرافکنی و فرار رو به جلو، صورت مسئله که همانا سؤال منطقی ما از آن‌هاست را این‌گونه مخدوش می‌کنند؟
هیأت‌مدیره برای تشویش اذهان عمومی اتهام بزرگ‌تری به نگارندگان یادداشت می‌زند و خودش را به جای قاضی و وکیل مدافع دیگران می‌نشاند. بازرس هیأت‌مدیره در توضیحاتش به صراحت می‌گوید «هتاکی و افترا از سوی اشخاص نا‌م‌برده خطاب به شخصیت‌های فرهنگی در عرصه عمومی مسبوق به سابقه بوده است.» این تهمت که خود یک جرم محسوب می‌شود، هیچ سندیتی ندارد و بسیار خام‌دستانه مطرح شده است. همین و البته چند مورد افترا نشر اکاذیب و تشویش اذهان عمومی در توضیحات بازرس کانون، حق شکایت رسمی ما به دادگاه فرهنگ و رسانه را با استناد به همان ماده 697 بخش تعزیرات قانون مجازات اسلامی و البته قضاوت قاضی شرع، متعاقباً محفوظ می‌دارد.
در راستای همان یادداشت و در تاریخ دوم اسفندماه 1394 نامه‌ای به ایرج راد، رئیس خانه تئاتر ارائه و بر اساس آن نامه درخواست ما برای رسیدگی به وضعیت هیأت‌مدیره و شرایط انتخابات کانون و سایر مسائل مطرح شده، به شورای داوری خانه تئاتر ارجاع شد که در حال طی مراحل قانونی‌اش است و به زودی نتیجه‌اش مشخص می‌شود.
در نهایت نکته‌ای را که متوجه هیأت‌مدیره کانون نمایشنامه‌نویسان است نباید فراموش کرد، نباید فراموش کرد آن‌ها به جز اتهامی که دقیقاً مصداق تشویش اذهان عمومی و مخدوش کردن هویت حقیقی افراد بدون هیچ سندی در رسانه‌ها است، عمل غیراخلاقی سنگین‌تری نیز دارند و آن از بین‌بردن حق‌وحقوق اعضای کانون در پرسش درباره شرایطی است که حضور پایدار و یکنواخت آن‌ها رقم زده است. این عمل اخلاقی آن‌ها سوای کار بزرگ‌تر یعنی به اضمحلال کشاندن کانون نمایشنامه‌نویسان خانه تئاتر است که اعضا برای آن هر ساله حق عضویت می‌پردازند. چرا حضور آن‌ها قرار نیست به دیگران اجازه پرسش و روشنگری بدهد؟ این بزرگ‌ترین گناه اخلاقی آن‌ها hست که در هیچ بند و ماده و قانونی نوشته نشده و جزایش چیزی نیست جز سرافکندگی و ثبت در کارنامه کاری محمد امیر یاراحمدی و بهزاد صدیقی و سایر اعضای شریک در تشویش اذهان و وارونه جلوه دادن حقیقت.
انتهای پیام/
با تلاش محققان ام آی تی:
تعبیه زبان طبیعی در مدل‌های بزرگ زبانی/ شیوه استدلال هوش مصنوعی متحول می‌شود
