چهار فصل چند سکانس؟۳| سعید الهی در گفت‌وگو با آنا:
استانداری‌ها و مناطق آزاد به تنوع جغرافیایی در سینما کمک کنند
تهیه‌کننده و تحلیلگر سینما و رسانه معتقد است ورود و حمایت مراکز سیاسی و اقتصادی در استان‌های کشور تنوع جغرافیایی فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی را به همراه خواهد داشت.
به گزارش خبرنگار سینمایی گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، مسئله ماندن دوربین فیلمسازها در شهرها و اجتناب از ساخت آثار سینمایی با به تصویر کشیدن جغرافیا و فرهنگ ناب مناطق مختلف ایران، موضوعی است که در سال‌های اخیر نسبت به آن واکنش‌های زیادی مطرح شده و بسیاری از منتقدان و دوستداران هنر هفتم به آن اعتراض کرده‌اند. اگرچه در یکی دو سال اخیر تعداد فیلم‌های غیر آپارتمانی و شهری در کشور رو به افزایش بوده است، اما ظرفیت بالای طبیعی و فرهنگی بخش‌های مختلف ایران به قدری هست که به راحتی خوراک محتوایی و تصویری یک سال سینمای ایران را تأمین کند.
یکی از نکاتی که باعث می‌شود کمتر شاهد ساخت آثار اینچنینی در سینما باشیم، سخت‌تر بودن پروسه تولید آن‌هاست. بالاخره برای چنین فیلم‌هایی تهیه‌کننده یا سرمایه‌گذار باید هزینه‌های زیادی برای جابجایی گروه تولید، اسکان و پذیرایی از آنها در نظر بگیرد و همین مسئله ممکن است به مذاق سرمایه‌گذاران خوش نیاید. از طرف دیگر بسیاری از فیلمسازان ترجیح می‌دهند به دنبال لوکیشن‌های طبیعی و ضبط کردن قاب‌های سخت نباشند، و بیشتر به دنبال شکار لحظات ساده و تصاویری مشخص از بازیگران در لوکیشن‌های داخلی هستند، چون در این فضاها همه چیز (نور، صدا و...) در اختیار تیم تولید است و با کم و اضافه کردن وسائل صحنه می‌توانند هر ویژگی که مدنظر دارند به نسخه نهایی کار اضافه کنند، اما زمانی که دوربین به دل طبیعت برده می‌شود، بسیاری از اتفاقاتی که در آنجا رخ می‌دهد، از دایره اختیارات تیم تولید خارج است و فیلمساز نمی‌تواند (به آسانی آنچه که در محیط‌های شهری و آپارتمانی انجام می‌دهد) روی برخی وقایع محل فیلمبرداری از قبل حساب باز کرده یا وقایع پیش‌بینی نشده را کنترل کند.
هفته گذشته در این خصوص با کیوان کثیریان منتقد سینما گفت‌وگو کردیم و او دلایلش برای علاقه اکثر فیلمسازان به عدم خروج از شهر و دل بستن به فیلم‌های آپارتمانی و شهری را به زبان آورد. این هفته نیز برای بررسی تخصصی این سوژه از زاویه نگاهی دیگر، با سعید الهی، تهیه‌کننده و تحلیلگر سینما و رسانه گفت‌وگو کردیم تا نظر این کارشناس را در رابطه با پرونده عدم توجه به جغرافیا و فرهنگ ایران در سینما، جویا شویم.
نمایی از فیلم سینمایی «پوست» نخستین فیلم بلند برادران ارک
سینما می‌تواند معرف جغرافیای ایران باشد
الهی در ابتدای سخنانش با اشاره به جایگاه اصلی طرح اثر و داستان آن در پروسه ساخت فیلم سینمایی گفت: اگرچه جغرافیای فیزیکی فیلم بر مبنای طرح و قصه تعیین می‌شود ولی طبیعی است که حمایت مراکزی چون استانداری‌ها و یا مناطق آزاد و صنعتی در اقصی نقاط کشور می‌تواند در ایجاد تنوع و انتخاب جغرافیای فیلم بسیار موثر واقع شود.
این تهیه‌کننده فیلم توضیح داد: با وجود اقلیم‌های متفاوت در کشور و جذابیت‌های بصری قابل اعتنا و تاثیر نمایش آنها در فیلم در رونق بیشتر اثر، بی‌شک هر نویسنده‌ای مایل است که در بستر این فضا قصه خود را روایت کند اما نیم نگاهی به شرایط تولید و هزینه‌های مترتب بر آن همه چیز را منتفی می‌سازد.
وی با اعلام این موضوع که فیلم‌های سینمایی می‌توانند به بازارهای جهانی بروند و معرف جغرافیا و فرهنگ ایران باشند تاکید کرد: مشارکت دستگاه‌های دولتی که از بودجه‌های فرهنگی برخوردارند امکان برخورداری تماشاگران و مخاطبان سینما از تمام دیدنی‌های ایران متمدن و بزرگ را فراهم می‌کند ضمن اینکه در این مسیر با وجود نمایش فیلم‌ها در بازار جهانی و محافل خارجی و نیز سینماهای سراسر کشور شرایط رونق گردشگری در آن مناطق نیز مهیا می‌شود.
بیشتر بخوانید:
ایران را چقدر در فیلم‌های سینمایی می‌بینیم؟
خاطره‌بازی با ۱۰ فیلمساز خاطره‌ساز سینمای ایران
دردسر فیلمسازی خارج از تهران فیلمسازان را به سمت آثار آپارتمانی می‌کشاند
مریلا زارعی در نمایی از فیلم «ایده اصلی» به کارگردانی آزیتا موگویی
باید از ظرفیت مناطق آزاد استفاده کرد
این کارشناس رسانه در مورد استفاده از ظرفیت‌های مناطق آزاد برای ساخت آثار سینمایی افزود: با وجود تفویض‌هایی که در این سال‌ها برای استانداری‌ها در نظر گرفته شده و نیز درآمدهای مناطق آزاد و صنعتی، می‌توان مسیر فیلمسازی کشور را از آپارتمان‌ها و نماهای تکراری شهری مانند تهران به فضاهای جغرافیایی چون خطه سرسبز شمال و کردستان، کویرهای نقاط مرکزی، دریاهای جنوب، کوهستان‌ها و... با رنگ و لعاب‌های خاص خود تغییر داد.
الهی در بخشی از صحبت‌هایش با اشاره به سیاست قابل قبول رسانه ملی در توزیع صحیح مجموعه‌های تلویزیونی خود در نقاط مختلف کشور و حتی بهره‌گیری از گویش‌ها و لهجه‌های متنوع خاطرنشان کرد: این رویه اگرچه در سینما نمی‌تواند بطور بخشنامه‌ای و دستوری انجام شود اما می‌تواند در قالب اعطای بسته‌های تشویقی به فیلمسازانی که عامدانه و آگاهانه قصه فیلم را در یک منطقه مشخص از کشور متمرکز می‌کنند مورد توجه مدیران و سیاستگذاران قرار گیرد.
وی در پایان با اشاره به نقش هنرمندانی که پروسه تولید یک اثر سینمایی را برعهده دارند، بیان کرد: هماهنگی اولیه بین سه عنصر اصلی فیلم یعنی تهیه‌کننده، فیلمنامه‌نویس و کارگردان قبل از نگارش یک فیلم و رایزنی‌های لازم با منابع سرمایه‌گذار می‌تواند راهبردهای اصلی یک اثر سینمایی را مشخص کند؛ اتفاقی که متاسفانه کمتر در ایران رخ می‌دهد!
انتهای پیام/۴۱۷۳/
انتهای پیام/
