یادداشت وارده؛
بهار غزل با محمدعلی بهمنی
همین که غزل بهمنی همه‌جا به هر زبانی شنیده می‌شود، گویای آن است که شاعر؛ نظام کار با واژه را نیک می‌شناسد و به پسند مخاطب با حفظ اصول خود احترام می‌نهد.
گروه استان‌های خبرگزاری آنا؛ یکی از نیک‌بختی‌های کم‌مانند شاعران، قرارگرفتن آنان در زمان و دوره‌ای است که طبعاً خود ایشان در گزینش آن دوره زمانی دخالتی نداشته‌اند، هرچند برخی ممکن است در پاسخ بگویند این هنرمند است که به زمان‌زیست خود معنی و ارزش می‌دهد و هنرمند تابع جبر زمان نیست.
بیشتر بخوانید:
نشست علمی گرامیداشت روز ملی عطار نیشابوری چگونه گذشت؟
به هر روی زیستن استاد محمدعلی بهمنی در دوره پایان رسمی نبرد کهنه و نو در شعر که کسانی مانند رهی، حمیدی، سیمین، ابتهاج، شهریار و منزوی نگذاشتند کار به دست خروس جنگی‌های شعر بیفتد، برای شاعر فرصتی نیک و به‌هنگام فراهم کرد که توانست با بهره‌گیری از آن تجربه‌ها و تفرج در فضایی که رمز و نماد مجال نمود بیشتر دارد، کار را به همین‌جایی برساند که شاعر اکنون در آن ایستاده است.
رخدادهای سیاسی و اجتماعی دهه‌های اخیر کشور ما شعر را از روی‌کردهای احساسی بی‌نیاز نکرد، هم‌چنان که گسیختگی فرهنگی و دگرگون شدن آداب اخلاقی هم شاعری مانند بهمنی را دچار وسوسه و هیجان‌های پیرامون اتاق‌خواب در شعر جوان‌پسند نکرد و با وجود دل‌بستگی‌های خاص شاعر به دریا، موج‌سواری را پیشه او نساخت.
همین که غزل بهمنی(و سپس ترانه‌هایش) همه‌جا به هر زبانی شنیده می‌شود، گویای آن است که شاعر؛ نظام کار با واژه را نیک می‌شناسد و به پسند مخاطب با حفظ اصول خود احترام می‌نهد.
شاید برخی کوشش کنند با اطلاق عنوان شاعر حکومتی، بهمنی را به زعم خویش کنار بزنند و خود شاعر هم حواسش هست که به مقدار لازم( و نه کافی) حکومتی باشد؛ اما انصاف این است که چیزی از حکومت به سمت شاعری بهمنی نیامده است که شاعر خود را پشت عنوان‌های رسمی پنهان کند و به دستاویزی جشنواره‌هایی که سمت و سوی آنها کم و بیش آشکار است خود را برکشیده سازد.
در این سال‌ها به ویژه پس از درگذشت استاد فقید حسین منزوی، محمدعلی بهمنی بیشتر به دید آمده‌است که البته نقش اصلی را زبان شعری ایشان و تصاویر برجسته غنایی برعهده داشته‌اند.
همین که در میان نوجوانان و جوانان جویای رسم و آیین شعر، می‌توان استاد بهمنی را به ایشان معرفی کرد و آنان در این معرفی عاری از تجارت و تبلیغات، جانب پیشنهاد را رها نمی‌کنند به آن معنی است که غزل معاصر(غزل نو) نه تنها از تاریخ تعیین‌شده از سوی نوگرایان برای مردن و دفن‌شدن گذشته که اکنون جوانی از سر گرفته‌است و یاران به پای او به عیش نشسته‌اند.
عمر استاد بهمنی که تنگ‌چشمی نامردم زوال‌پرست را هم پس پشت دارد، دراز و با درازی پر از سرفرازی باد.
عبدالرضا مدرس‌زاده دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کاشان
انتهای پیام/۴۱۱۷/۴۰۶۲/
انتهای پیام/
