یادداشت| سید مهدی شجاعی
در سوگ سعید تشکری/ ستاره‌ها غریبانه افول می‌کنند
سعید تشکری نویسنده‌ای توانمند، پرکار و خستگی ناشناس بود. سالیان متمادی با سخت‌ترین بیماری‌های جسمی و عمیق‌ترین زخم‌های روحی، کنار آمده بود اما از نوشتن کناره نگرفت.
به گزارش گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، سید مهدی شجاعی، نویسنده معاصر ایرانی در یاداشتی در سوگ سعید تشکری از او به عنوان سرمایه بی‌بدیل این مرز و بوم یاد کرد.
در این یادداشت آمده است:
سعید تشکری یکی از سرمایه‌های بی‌بدیل این مرز و بوم بود که قدر و منزلتش چنان که باید و شاید شناخته نشد و خسته و دل آزرده از بی‌مهری زمینیان به اهل آسمان پیوست. نویسنده‌ای که عشق به اهل بیت عصمت(ع) و به‌خصوص حضرت شمس‌الشموس(س) در آثارش موج می زد و محصول پژوهش‌های توان فرسا و ریاضت‌های طاقت سوزش را کریمانه در طبق اخلاص می‌گذاشت و در قالبی فاخر و نفیس تقدیم مخاطبان تشنه می‌کرد.
سعید تشکری نویسنده‌ای توانمند، پرکار و خستگی ناشناس بود. نویسنده‌ای که سالیان متمادی با سخت‌ترین بیماری‌های جسمی و عمیق‌ترین زخم‌های روحی، کنار آمده بود اما از نوشتن کناره نگرفته بود. نویسنده‌ای که دست از جان شسته بود و با نفس مقدس قلم زنده بود. نویسنده‌ای که آسمانی‌ترین آثارش را در سخت‌ترین شرایط و بیشترین محدودیت خلق کرد و از برگ برگ آثارش بال‌هایی برای پرواز تا آستان محبوب ساخت.
نویسنده‌ای که اگر نه در ایران این زمان که هر زمان در هر کجای جهان می‌بود، این چنین دچار غربت و مظلومیت نمی‌شد. در جایگاهی بایسته می‌نشست و مراقبتی شایسته از او صورت می‌گرفت. هر زمان و مکانی که نه جهل و شعبده و عوام‌فریبی که علم و ادب و هنر فضیلت محسوب می‌شد و سرنوشت فضیلت دست رذیلت سپرده نمی‌شد.
اما مع الاسف، در دور و دیاری که سکه رایج جهل است و دانش و بینش مذموم، ستاره‌ها غریبانه افول می‌کنند و چراغ‌ها دچار غفلت یا مهاجرت می‌شوند وگرنه در سکوتی سنگین به خاموشی می‌گرایند. در دور و دیاری که بزرگان به بازی‌های کودکانه سیاست و قدرت مشغولند، کسانی متولی فرهنگ و ادب و هنر می‌شوند که خزف را از صدف باز نمی‌شناسند و سهل است که فقط سنگ و کلوخ را تکریم و تجلیل می‌کنند.
خوشا به سعادت سعید تشکری که رندانه رخت خویش از این ورطه بیرون کشید و در سایه‌سار میزبان آسمانی و امام مهربانی مأوا گزید.
طوبی له و حسن مآب
انتهای پیام/۱۱۰/
انتهای پیام/
