در مراسم تشییع ابوالحسن نجفی
حداد عادل: نجفی معصومیتی کودکانه داشت/ فرمان‌آرا: مشابه او را نخواهیم دید
پیکر روانشناس و مترجم فقید، ابوالحسن نجفی در مجموعه فرهنگستان‌ها و از ساختمان فرهنگستان زبان و ادب فارسی با حضور بزرگان فرهنگ و ادب تشییع شد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، غلامعلی حدادعادل رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی در مراسم تشییع پیکر زنده‌یاد ابوالحسن نجفی و در مجلسی که صبح امروز سه‌شنبه 6 بهمن‌ماه در فرهنگستان زبان و ادب فارسی برگزار شد، با اشاره به فضائل زنده‌یاد نجفی گفت: «استاد نجفی انسانی مسئول، متعهد و عاشق ایران و ادبیات فارسی بود.»
وی افزود: «او از غلط‌نویسی به ستوه می‌آمد و سال‌ها مجله ادبیات تطبیقی را مسئولانه منتشر می‌کرد و در هر زمینه‌ای خدمات فراوانی داشت. از جمله پای ثابت شوراهای واژه‌گزینی ما بود.»
حدادعادل خاطرنشان کرد: «نجفی در هیچ‌چیز افراط و تفریط نداشت و تنها در صفا و صمیمیت افراط می‌کرد. اگر جسارت نباشد باید بگویم یک نوع معصومیت کودکانه در او بود.»
رییس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، با اشاره به بیماری زنده‌یاد نجفی گفت: «او دو سال پیش نزد من آمد و از وضعیت جسمانی خود اظهار گلایه کرد تا 6 ماه قبل که مجبور به بستری شد، ما کمی بعد از مرخص شدن ایشان از بیمارستان خوشحال شدیم. ولی دیگر وضعیت جسمانی‌اش به او اجازه حضور در فرهنگستان و شورا را نمی‌داد.»
حداد عادل متأثر و همراه با بغض گفت: «پزشکان هر کاری که می‌شد کردند اما این گوهر ارزشمند را از دست دادیم. خداوند تمام زبان‌شناسان و دانشمندان را حفظ کند ولی باید بگویم به این زودی‌ها جای نجفی را کسی نمی‌گیرد.»
وی افزود: «جوانان ما نه تنها باید ملّا شدن به معنای مثبت آن را از زنده‌یاد نجفی بیاموزند، بلکه انسان شدن را نیز باید از او آموخت، زیرا او الگوی خوبی هم به لحاظ علمی و هم به لحاظ اخلاقی بود و امیدواریم همچون چراغی روشن پیش نسل جوان ما باشد آنچنان که بتوانیم حافظ زبان و ادب فارسی باشیم.»
در ادامه این مجلس مهدی محقق رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی با اشاره به قرآن کریم گفت: «نجفی مجسمه‌ای از آرامش بود، به طوری که وقتی نگاه می‌کردی گویا روح مجسم بود، روح علم و دانش و همیشه نکات دقیقی را به فرهنگستان یادآوری می‌کرد، اما متاسفانه خداوند او را از ما گرفت.»
وی ضمن بیان این مطلب که جوانان باید سیرت او را ادامه دهند با تشریح عبارت نفس مطمئنه در قرآن کریم ادامه داد: «دانشمندان این عبارت را به نفس ناطقه تفسیر کرده‌اند که ممیزه انسان و حیوان است و از نظر ما افراط و تفریط هر دو رذالت است و حد وسط است که باعث فضیلت می‌شود همان‌طور که در اشعار و آثار مختلف به این مسئله اشاره شده است.»
وی اضافه کرد: «زنده‌یاد نجفی نمونه‌ای بارز از این وضعیت بود و آرامش و سکینه‌ای زیادی داشت، هیچ‌وقت نشنیدیم که بد بگوید و آرامش خود را از دست بدهد.»
احمد سمیعی گیلانی، عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز با اشاره به خلأ بزرگانی همچون زرین‌کوب، افشار، شهیدی، خانلری، باستانی پالیزی، محمد قاضی، جلال آل‌احمد، سیمین بهبهانی، به‌آذین، فروغ، اخوان، شاملو، بهبهانی و غیره درگذشت نجفی را مایه تأسف خواند.
وی درباره این زبان‌شناس فقید گفت: «هرگز سخنی از او نشنیدیم که نکته ناگفته‌ای در آن نباشد و هیچ اثری نیافرید که سرمشق نشود. او دل به دریا زد و با غواصی به صید درّهای گران‌قیمتی پرداخت و همه آثار او لذتبخش هستند.»
وی آثار بازمانده از نجفی را سرمایه‌های علم و ادب خواند که نسل‌های دیروز و فردا از آن استفاده کرده و خواهند کرد.
سمیعی گیلانی همچنین درباره خلقیات آن مترجم فقید اظهار داشت: «نجفی از بوق و کرنا بیزار بود و در خلوت می‌اندیشید و می‌نوشت. به بازارگرمی نیاز نداشت و همیشه قشرهای مختلف مخاطب پر و پا قرص آثارش بودند.»
نصرالله پورجوادی، دیگر عضو فرهنگستان زبان و ادب فارسی با اشاره به بیماری نجفی گفت: «10-15 روز قبل وقتی از بستری شدن او در بیمارستان مطلع شدم سریعا به ملاقاتش رفتم. او در آی‌سی‌یو بستری بود و هیچ وقت او را آن‌طور ندیدم. به طوری که حرف‌هایش را متوجه نمی‌شدم؛ حرف‌های کسی را که خود استاد بیان بود.»
وی در ادامه به انتشار مطلبی از قول نجفی در یکی از روزنامه‌ها اشاره کرد و گفت: «مقاله بسیار بدی بود و هیچ‌وقت قابل قبول نیست که نجفی چنین حرف‌هایی را زده باشد. ضمن اینکه هیچ‌وقت نجفی را تنها نگذاشتیم و فرهنگستان همیشه در کنارش بود.»
پورجوادی ضمن بیان این مطلب که پزشکان کوشش خود را کردند اما پیمانه پر شده بود، خاطرنشان کرد: «اگر نجفی زنده بود به من این حق را می‌داد که از پزشکان، همسر و فرزند ایشان که دیروز از خارج از کشور رسیده‌اند تشکر کنم.»
سلیم نیساری، یکی دیگر از سخنرانان این مجلس ضمن اشاره به این بیت که: «بگو به خضر که جز مرگ دوستان دیدن/ دگر چه خیر از این عمر جاودان دیدیم» گفت: «رفتن قاموس دنیاست و من تنها به احساس خودم اشاره می‌کنم که وقتی از مرگ نجفی مطلع شدم خودم راهی درمانگاه شدم.»
پایان‌بخش سخنرانی‌های این مجلس اظهارات کوتاه بهمن فرمان‌آرا بود. او گفت: «یکی از افتخارات من در زندگی دوستی با ایشان بود و اینکه می‌توانستم پیش ایشان بروم و ایشان را ببینم. اولین بار نیز او را در جلسه‌ای دیدم که گلشیری نیز در آن حضور داشت.»
وی ضمن بیان اینکه لطف نجفی همیشه شامل حال من بود، اظهار داشت: «ما مشابه او را نخواهیم دید، هم به دلیل شوقی که به دانستن داشت و هم به خاطر مهری که به ما داشت.»
در پایان این مجلس حضار به امامت حجت‌الاسلام والمسلمین سید محمود دعایی بر پیکر زنده‌یاد نجفی نماز گزاردند و پیکر ایشان را تا میدان فرهنگستان‌های جمهوری اسلامی ایران تشییع کردند.
پیکر این زبان‌شناس فقید به قطعه نام‌آوران بهشت‌زهرا انتقال پیدا کرد.
انتهای پیام/
