«جزیره» نامزد عنوان بدترین سریال سال/ سازندگان این سریال هیچ‌ چیزی از خبرنگاری نمی‌دانند!

به ‌گزارش خبرنگار حوزه سینمایی گروه فرهنگی خبرگزاری آنا، آثار به‌ نمایش‌ درآمده در شبکه نمایش خانگی در ماه‌های اخیر حرف‌وحدیث‌های فراوانی داشتند. در بسیاری از سریال‌ها و برنامه‌هایی که از طریق پلتفرم‌های آنلاین به نمایش درآمدند، حاشیه‌های مربوط به آنها بر اصل داستان چیره شده و کمتر توجهی به ساختار فنی و مضمون محتوای آنها می‌شود.

حذف سریال «قبله عالم» پس‌ از پخش هفت قسمت، حذف قسمتی از برنامه گفت‌وگومحور پژمان جمشیدی به دلیل ایرادات نظارتی، قطع ناگهانی پخش سریال «خاتون» به بهانه رسیدن به نیم‌فصل و... تنها چند نمونه ساده از حواشی مربوط به آثار پخش‌شده در رسانه‌های مجازی است. آثاری که گویا توجه ویژه‌ای به حواشی دارند و برای ایجاد آنها یا موج‌سواری روی حاشیه‌های ایجاد شده، برنامه‌ریزی دقیقی دارند.

جدا از این مجموعه‌ها که پخش آنها با مشکل مواجه شده، آثار در حال پخش پلتفرم‌های اینترنتی نیز خالی از اشکال نیستند و اکثر آن‌ها از نظر محتوایی و ساختاری با ضعف‌های فاحشی مواجهند. در ماه‌های گذشته برنامه‌های اینترنتی به‌عنوان نقشه اصلی رسانه‌های جدید مطرح بودند و هر بازیگری یک برنامه اختصاصی برای خود در این شبکه‌های جدید راه‌اندازی می‌کرد. (گویا چند برنامه جدید با سلبریتی‌های جدیدتر هم در راه است) امروز اما اوضاع برنامه‌سازی در این رسانه‌ها اصلا خوب نیست و سریال‌ها هستند که حرف اصلی را در پلتفرم‌های جدید، می‌زنند.

«نماوا» و «فیلیمو» به‌عنوان مدعیان پرچمداری در میان رسانه‌های شبکه نمایش خانگی، این روزها تمام تمرکز خود را روی سریال‌های تولیدشده‌شان گذاشته‌اند و جدا از تبلیغات محیطی، شهری و رسانه‌ای مختلف، فیلم‌ها و سریال‌های خارجی را هم به‌عنوان دورچینِ محصولات جدیدشان به مخاطب می‌فروشند. با توجه به اینکه حداقل پنج قسمت از سریال‌های جدید این دو پلتفرم به نمایش درآمده است، در قالب چند گزارش به نقد فنی سریال‌های رسانه‌های جدید می‌پردازیم، سریال‌هایی که با تمام ادعا و موج‌سازی‌های تبلیغاتی اما ضعف‌های انکارناپذیری دارند.

در گزارش قبل به سریال‌های پخش شده از «نماوا» پرداختیم و امروز قصد داریم تا یکی از سریال اصلی و تولیدی «فیلمیو» را بررسی کنیم، سریال «جزیره» به کارگردانی سیروس مقدم. در روزهای آتی سریال‌های «نیسان آبی» و «میدان سرخ» را نیز زیر ذره‌بین نقد قرار می‌دهیم.

جزیره

کارگردان: سیروس مقدم
تهیه‌کننده: منوچهر محمدی، امیرحسین حیدری
بازیگران: امیر مقاره، محمدرضا فروتن، میترا حجار، هنگامه قاضیانی، حسام منظور، غزل شاکری، شادی مختاری، اکبر زنجانپور، بیتا فرهی، حمیدرضا پگاه، بهنام تشکر و...

تعداد قسمت‌های پخش شده: ۵

آخرین اثر سیروس مقدم را می‌توان نامزد اصلی عنوان بدترین سریال سال معرفی کرد، سریالی که اکثر اجزای آن ضعف‌های فاحشی دارند و می‌توان راجع به هرکدام از آنها، مقالات بلندبالایی نوشت، مقالاتی که حتی می‌تواند جنبه آموزشی برای دوستداران ورود به عرصه سریال‌سازی داشته باشد. به این صورت که با اشتباهات فنی موجود در این سریال (که کم هم نیستند) آشنا می‌شوند و یاد می‌گیرند که اگر روزی قصد ساخت اثری را داشتند، از این موارد استفاده نکنند.

برای شروع از سکانس اول قسمت اول آغاز می‌کنیم، جایی که می‌بینیم جلسه دادگاه است و دختر جوانی به نام صحرا صراف به‌عنوان خبرنگار اقتصادی، در جایگاه متهم قرار می‌گیرد تا از خود دفاع کند. اما بدون هیچ توضیح و دلیلی، فضای سریال ناگهان سوررئال می‌شود، زنان و مردانی که چهره‌شان را با ماسک پوشاندند، کل فضای دادگاه را اشغال می‌کنند و بعد همان افراد، این خبرنگار را تعقیب می‌کنند و پس از چند ثانیه تعقیب و گریز مشخص می‌شود که این تصاویر مربوط به خواب این شخصیت بوده.

این سکانس، پیش از انتشار سریال هم در فضای مجازی منتشر شده بود و برخی بر این باور بودند که قرار است یک اثر فانتزی از مقدم ببینیم. اما هرچه جلوتر رفتیم با قصه، شخصیت‌ها و روابط بین آنها آشنا شدیم و تا به امروز که پنج قسمت از این سریال پخش شده، هنوز مشخص نیست که آن سکانس اولیه در قسمت اول و آن دادگاه کذایی قرار بود چه چیزی را در بدو ورود به مخاطب القا کند. سکانسی اصطلاحاً «اگزجره» که ربطی هم به حال و هوای سریال ندارد و به نوعی وصله ناجوری در ابتدای کار محسوب می‌شود.

اما ضعف‌های محتوایی این سریال به قدری زیاد است که می‌توان از چنین سکانس بی‌ربطی به‌سادگی گذشت. نخستین مسئله که شاید برای تماشاگر عادی این سریال چیز مهمی نباشد، اما اهل فن به‌سادگی از آن نمی‌گذرند این است که نویسنده، کارگردان و بازیگر نقش خبرنگار در این اثر، چیزی راجع به شغل خبرنگاری و مناسبات آن نمی‌دانند و تعریف به‌شدت اشتباهی از اهالی رسانه به تصویر کشیده‌اند. ما در ابتدا می‌بینیم که این خانم خبرنگار اقتصادی است، اما در همان دقایق ابتدایی مشخص می‌شود که برای پوشش مسابقات والیبال ساحلی به کیش می‌رود! کدام رسانه در کجای جهان، یک خبرنگار اقتصادی را که چند پرونده در دادگاه علیه او تشکیل شده و چهره موجهی از آن رسانه نیست، برای پوشش مسابقات ورزشی می‌فرستد؟

بیشتر بخوانید:

«فیلیمو» پلتفرمی که ارزشی برای مخاطبش قائل نیست
وقتی نظارتی بر خودسری وی.او.دی‌ها نیست
سود هنگفت «نماوا» و کلاه گشادی که سر مردم می‌گذارد
«حرفه‌ای» و «خسوف» آثاری ناامیدکننده و سردرگم

خبرنگار کیست و چه می‌کند (۵ نمره!)

موضوع دیگر کشیدن نقشه توسط این خبرنگار برای نزدیک شدن به مرکز دایره قدرت در این سریال است. یعنی صراف تلاش می‌کند با هر روشی که می‌تواند خود را به فرد پولداری که به قول اهالی جزیره، کل آنجا را در اختیار دارد قالب کند تا به او ضربه بزند و این است تصویری که سازندگان «جزیره» از خبرنگاران دارند. یک عده آدم که دائم از همه چیز انتقاد می‌کنند، همیشه در حال بیانیه صادر کردن هستند، همه جا تعهد می‌دهند و به‌راحتی مرزهای اخلاقی را رد می‌کنند.

جز این مسائل صنفی، بخش‌های مختلف این سریال مملو از ایراد است، به طور مثال بازی‌های این سریال که اکثرا کنترل نشده است. یعنی نه خود هنرپیشه تلاش خاصی برای درآوردن آن نقش کرده و نه کارگردان فشاری روی بازیگران وارد کرده که نقش را به‌درستی ایفا کنند. این سریال بازیگران مطرح فراوانی دارد، محمدرضا فروتن، میترا حجار، اکبر زنجانپور، هنگامه قاضیان، غزل شاکری، السا فیروزآذر، حسام منظور، بیتا فرهی و چندین و چند چهره دیگر که هرکدام از آنها سابقه و کارنامه پرباری دارند، اما با این وجود کمیت این سریال در زمینه بازیگری به شدت لنگ می‌زند.

امیر مقاره، خواننده گروه «ماکان بند» که نقش ارشد شباهنگ را در این سریال بازی می‌کند، قرار است بار درام ماجرا را به دوش بکشد، اما چون نابازیگر است، نمی‌تواند. او دائما سعی دارد پولدار و پرقدرت بودن را به صورتی بزرگ‌نمایی‌شده به تصویر بکشد اما در این راه اصلا درست عمل نکرده. او حتی در گفتن دیالوگ‌هایش هم موفق عمل نکرده. السا فیروزآذر بازی کنترل‌نشده‌ای دارد، مخصوصا در مواقعی که باید بخندد! شادی مختاری (خبرنگار) چیز دقیقی راجع به شخصیتش نمی‌داند و توجیه نشده و دانه درشت‌ها هم که اصلا در حد و اندازه نام خود نیستند.

نکات فنی این سریال هم خالی از اشکال نیست و فقط به دو مورد آن اشاره می‌کنیم. یکی بحث گریم بازیگران است که به شدت تصنعی و بد است. مخصوصا کلاه‌گیس خنده‌دار امیر کاظمی که از همان سکانس‌های اول توی ذوق می‌زند و تماشاگر منتظر است که او هرچه سریع‌تر آن را از سرش بردارد و بگوید که داشته با همه شوخی می‌کرده! مسئله بعدی موسیقی کار است که اصلا در اختیار سریال نیست و به هیچ عنوان به فضای سکانس‌های مختلف نمی‌خورد و این ناهمخوانی تماشاگر را گیج می‌کند.

نکته جالب توجه در رابطه با سریال «جزیره» این است که سیل انتقادات نسبت به آن از همان قسمت‌های اول بسیار زیاد بوده. یعنی هم منتقدان و اهالی رسانه و هم تماشاگران عادی فیلم و سریال‌ها این اثر را پس زدند و اندک طرفداران این اثر، صرفا طرفداران هنرمندانی هستند که در آن حضور دارند، مخصوصا امیر مقاره که خواننده‌ای جوان و جدید است و نوجوان‌های زیادی طرفدار او آهنگ‌هایش هستند.

«جزیره» سریالی که فقط ویترین دارد

اما چنین اثری برای کارنامه هنری سیروس مقدم مناسب است؟ سرعت سریال‌سازی سیروس مقدم در سال‌های اخیر همه را شگفت‌زده کرده است، این کارگردان کسی است که از سال ۷۸ تا به امروز، در هر سال حداقل یک سریال از او به نمایش درآمده (به جز سال ۹۷ که در آن دوران هم به عنوان مشاور در فیلم «قسم» فعال بود و مشغول ساخت پایتخت ۵ بود) و در این ۲۲ سال، ۳۳ سریال برای تلویزیون و شبکه نمایش خانگی ساخته. قطعا اصرار او برای ساخت هرچه سریع‌تر سریال به کلیت اثر لطمه می‌زند، همانطور که در سال‌های اخیر شاهد افت فاحش کیفیت سریال محبوب او یعنی «پایتخت» هم بودیم.

طبق ادعای اکثر منتقدان «جزیره» سریال بدی است و با وجود اینکه هنوز قسمت‌های آن به اتمام نرسیده، اما برآیند کار به گونه‌ای است که می‌توان گفت که قرار نیست اتفاق ویژه‌ای در پخش آن رخ دهد و احتمالا تا انتها با همین روند ادامه می‌دهد. چون اگر قرار باشد نام او را در تخته از قسمت «بدها» پاک کرد، باید هم بازیگران جدیدی به آن اضافه کرد، هم قصه‌اش را از اول نوشت و هم فضاسازی کلی اثر را تغییر داد. اتفاقی که نه سیروس مقدم و تیم تولیدش اهل آن هستند، نه رسانه‌ای مثل «فیلیمو» آن را انجام خواهد داد.

برای پلتفرم‌های امروزی همین که یک اثر چند هزار کلیک بخورد کافی است، آنها باید محصول و محتوایشان را بفروشند و برای این کار صرفا به ویترین آن فکر می‌کنند و چه چیزی بهتر از دو جین بازیگر چهره و یک خواننده تازه به شهرت رسیده برای این ویترین؟ حالا اگر داخل مغازه هم خالی بود و سر مشتری کلاه رفته بود، به فروشنده مربوط نیست، آنها باید مشتری را به سمت خود جذب می‌کردند که کردند، بخش بعدی داستان دیگر به آنها مربوط نیست، مهم هزینه اکانت (حساب کاربری) ماهیانه و اینترنت بود که به دست آمده، باقی قضایا خیلی اهمیت ندارد!

انتهای پیام/۴۱۷۳/پ